Update 14: Huwelijksreis tot de laatste minuut

We hadden die eerste ochtend aan de Amazone rivier de wekker maar om zeven uur gezet. We wisten niet wat ons te wachten stond. Buiten was een dikke regenbui aan het razen alsof het stormde. Het weerbericht voor ons weekend in de jungle was enkel en alleen regen. Dus de voorspelling leek voorlopig aardig te kloppen. Gelukkig hadden we ondertussen een mailtje met een pick-up tijd van half negen. De appjes, sms’jes en voicemails waren verder vakkundig genegeerd. Na ontbijt in het hotel kwam er al snel een tuctuc opdagen, die ons richting de haven reed. We liepen met onze bergschoenen over de modderige vlonder waar kleine kikkertjes op en neer sprongen. Na even wachten vergezelden de twee Australische Amber en Paige ons. Op hun witte slippers in lichtgekleurde hotpants, met grote koffers en lagen make-up kwamen ze aanlopen. Echte meiden in de jungle.

Mijn vader had Sandra in zijn speech tijdens ons trouwen al gewaarschuwd. Alles is in de jungle vier keer zo groot. Dit leek uiteindelijk aardig te kloppen. Het begon al met de mieren die we langs de enorm gewortelde bomen zagen klimmen na onze twee uur durende boottocht. We liepen naar ons kamp middenin de jungle. Onze hut was prima en eigenlijk wederom schoner dan verwacht. Met de lunch hadden we rest van het kamp ontmoet en maakten we een boottocht naar het apeneiland. Vanaf de boot zagen we een stuk oever als een brok modder de Amazone in storten. Indrukwekkend hoe deze machtige rivier door het jaar heen breder en smaller wordt.

Op het apeneiland werd diverse apen die vroeger onder andere als huisdier gehouden werden, een tweede leven gegeven. Tot wel zes soorten slingerden hier rond in de bomen. We konden een zakje mango kopen om te kijken of de beestjes trek hadden. De spinnenaap had ons snel gevonden. Hij beklom de ene na de andere toerist. Zijn lange vingers sloten volledig om je arm heen en ondertussen krulde zijn staart erom voor extra houvast. Vervolgens zat de aap gewoon op zijn dode gemak te eten. Verderop liep een miereneter door de bossen terwijl meer aapjes aankwamen. Van hele kleine tot doodskopaapjes die ons wederom beklommen. Hoog in de bomen boven ons slingerden de nieuwsgierige beesten rond. Toen hun magen gevuld waren, verdwenen ze. Met geen mogelijkheid hadden ze nog enige vorm van interesse in ons.

Tijdens ons loopje door de jungle wees onze gids ons op allerlei fruitbomen. Mango, papaya, jack fruit en bananen, waarvan er van de laatste een schokkende zestig soorten bestaan hier. We stopten bij een boom die fruit had hangen dat leek op appels. Het bleek een boom met cashewnoten te zijn. De noten groeiden onderaan de stukken fruit. We kregen dit bovenste gedeelte in onze handen, vervolgens mochten we erin bijten en zuigen. Het smaakte letterlijk bitterzoet, eigenlijk best lekker. Na wat enorme termietenholen in de bomen gezien te hebben, kwamen we aan bij een conservaat met allerlei dieren. Ze zaten hier om te herstellen tot ze terug uitgezet konden worden in de jungle.

Grote zwarte vogels die veel lawaai maakten zaten in de eerste kooi. Daarna een luiaard, een anaconda van wel vijf meter, schildpadden, ara’s en papegaaien. Die anaconda kroop na een verplicht fotomoment met de toeristen het water in. De luiaard werd ook bij iedereen om zijn nek gehangen. Wij stonden op een afstandje te kijken. Niet echt logisch om er toeristenvermaak van te maken als je deze beesten wilt re-integreren in het wild. Na de dierenshow begon de rum proeverij. Zelf gestookte, lichte rum die in pure vorm 19% sterk was. Er waren vier smaken: gember, iets dat ze 7 caires noemden, fruit en een mix van de eerste drie. Die tweede was het lekkerst. Hier hadden vijf soorten hout in gelegen en er was honing en suikerriet aan toegevoegd. De smaak van het pure spul deed me aan de Braziliaanse cachaça denken, ook een rum.

Voor het avondeten hadden we nog een nachtwandeling voor de boeg. Met enkel een hoofdlampje doken we de jungle in. Al snel zagen we een bruine spin van wel vijf centimeter groot met dikke poten. Hij had al een prooi te pakken gehad die in lagen spinnenweb was gewikkeld. In een holletje zat vervolgens langs het pad een heuse tarantula. Deze dook direct terug zijn holletje in. Torpedo mieren, die je een dagenlange koorts kunnen geven, kropen over de bomen. We zagen grote sprinkhanen met super lange voelsprieten. Wandelende takken die groter waren dan menig blad. We voelden de vleugels van vleermuizen langs ons zoeven. Meer kleinere spinnen volgden en we sloten af met Sandra haar favoriet: kikkers. Ook deze waren vier keer zo groot als thuis. Met dank aan mijn vader was ze mentaal voorbereid. Na het avondeten gingen we kaarten tot de stroom gestopt werd. De generator kon immers niet de hele nacht draaien.

De volgende ochtend werden we wakker van de regen die ruw op het dak van onze bungalow. Om kwart over vijf werden we vervolgens gewekt door onze gids Rene. Wij waren er in eerste instantie vanuit gegaan dat het vroege ochtendprogramma niet door zou gaan dankzij de regen. Eenmaal buiten bleken de druppels aardig mee te vallen. We maakten vervolgens een boottocht op zoek naar grijze en roze dolfijnen. Die laatste zagen er dankzij hun lange, smalle bek meer uit als een reptiel dan een zoogdier. We spotten er uiteindelijk best veel, maar een eindje van de boot vandaan. Het blijven magische beesten. Door de modderbende terug naar het kamp hoorden we een vogel die een druppelachtig geluid maakte. Deze spotvogel kan tot wel dertig verschillende geluiden produceren. Terug bij het kamp hingen we na het ontbijt met thee in de hangmatten. Een stuk of acht kleine aapjes kwam nog even voorzichtig eten scoren, tot de hond van het kamp ze weg joeg.

De rest van de groep ging vervolgens piranha vissen terwijl wij ernaast zaten op plastic stoeltjes. Ze vingen er genoeg, waarna ze ze langzaam lieten sterven op de vlonder vanwaar ze visten. Van Rene kreeg ik tussendoor wat bier. Het was tien uur in de ochtend, maar je moet iets he. De vangst ging mee op de boot. We passeerden een boot die het erg moeilijk had met de sterke stroming in dit kanaal. Dezelfde sterke stroming hadden wij op de weg terug, want iemand dacht haar GoPro vergeten te zijn. Die bleek later gewoon in het kamp te liggen, dus een extra ritje voor niks. Een oorspronkelijke gemeenschap zat aan de andere kant van de rivier op ons te wachten. We kregen schmink en gingen vervolgens met een tooi op dansen met iedereen. Hoewel het meer richting wandelen tot polonaise ging. We mochten daarna blowdarts schieten en souvenirs bij ze kopen.

Na de lunch vertrok weer een deel van de groep naar Iquitos en gingen wij na wat spelletjes op een jungle wandeling. Als eerste kwamen een ruim tien centimeter lange duizendpoot tegen. Het leek wel alsof deze gepantserd was. Een spinnenweb zo groot als een doos van een halve kubieke meter volgde. Alles is in de jungle vier keer zo groot. Onder ons waren rode wortels van bomen te zien. Deze gebruikt men als gif om vissen mee te vangen. Zo nu en dan was het klauteren over de boomstronken en kleine beekjes. De boom des levens leek op iets dat uit de Avatar films kwam. 200 jaar oud was deze staak. Zijn hoogte was niet te schatten en de diameter was minstens vier meter, waarschijnlijk nog meer dan dat. Er hing een liaan in waar we één voor één in gingen slingeren als Tarzan en Jane. Hierna kwamen we hoog in de bomen nog wat aapjes tegen, die zaten echt overal.

Terug in het kamp gingen we even douchen en ik in de hangmat schrijven. Het werd alweer avond en ondanks dat onze gids zei dat het programma voor vandaag klaar was, besloot ik om ons aan te haken aan de nachtwandeling van een andere gids. In het begin hoorden we een kikker kwaken in de bomen. De gids probeerde de kikker te imiteren, dat klonk vrij hilarisch, maar de kikker werd er helaas niet nieuwsgierig van. Een groen kevertje zat op een blad. Giftig, maar ook vrij zeldzaam, want de gids wilde er een foto van. Hoog in een boom zag de gids daarna een krab spin. Deze leek inderdaad op een krab en zo liep hij ook, wilde de gids bewijzen. Hij sloeg zijn machete op de boom in de hoop dat hij bewoog. Het beest bewoog zijn centimeters lange poten inderdaad als een krab. De op één na dodelijkste spin ter wereld kroop naar boven. Hij bereikte een overhangende tak, terwijl de gids vrolijk door sloeg met zijn machete. Wij deden maar een wijselijk stapje achteruit. De op één na dodelijkste spin in onze nek stond niet op het wensenlijstje.

Maar wat is dan de dodelijkste spin ter wereld? Dit vroeg Sandra meteen uit nieuwsgierigheid. Dat is natuurlijk de Zwarte Weduwe. Logisch, dachten we. Het duurde vervolgens slechts tien seconden voordat onze gids voor deze avond zei: kijk, daar zit een Zwarte Weduwe. Niet normaal. Niet veel later hurkte hij neer bij een verzameling bladeren. Met zorg tilde hij blad na blad op. Ondertussen verklapte hij nog niet wat we gingen zien. Hij haalde een tarantula van zeker tien centimeter groot uit zijn holletje. Hij liet hem over zijn hand lopen en daarna over de handen van het meisje dat met ons mee liep. Ook giftig, maar het beest zou geen kwaad doen zolang je hem niet liet schrikken. In het pikkedonker liepen we het rondje af, totdat we weer bij ons kamp belandden. Tijd voor avondeten. Na nog wat verhalen van de gids gingen we bij lichten uit naar bed. Nog even sterren kijken, ik wist de Schorpioen weer snel te spotten, en daarna slapen. Net op tijd, want de hemel barstte kort daarna open.

Middenin nacht werden we wakker van de regen. Wat druppels kwamen via het gaas aan de bovenrand van het huisje naar binnen. Niet veel later werden we weer wakker, nu van een heuse regenbui in ons bed. Als remedie sleepten we het bed maar naar het midden van de kamer, waar we droog bleven. We waren lek geprikt door de muggen. Blij met die Malaria tabletten dus. Na onze tassen ingepakt te hebben, gingen we per boot naar de andere oever van de Amazone rivier. Dit deel was meer moerasachtig. Al snel kwamen we een kolibri tegen met in de verte ook nog een gele specht in de bomen. We kwamen weer tig soorten bananen bomen tegen, waarvan sommige rode bloemen hadden. Deze zouden helpen tegen maagzweren. Een boom waarvan het sap helpt tegen tuberculose werd aangewezen, terwijl een groep aapjes hoog boven ons bezig was met een verhuizing naar de volgende boom. Na een suikerriet proeverij keerden we om, terug naar de boot.

In de hangmatten wachtten we op lunch en daarna was het douchen en de laatste dingen inpakken. We hadden weer een lange reis voor de boeg, dus onze frisse geur zou onze medereizigers vast goed doen. Na afscheid genomen te hebben, zaten we op de boot naar Iquitos. De jungle zei ons in stijl vaarwel. Gieren vlogen parallel aan de oever met ons mee en een roze dolfijn toonde zich nog even. Een paar van de bomen vlak boven het wateroppervlak hadden een enorme wortel brei. In een skybar sloten we de jungle af met een diner en cocktails. De laatste cocktails van deze huwelijksreis en het laatste uitzicht. Wat hadden we toch veel onbeschrijfelijke uitzichten gehad. Van bergtoppen tot de diepe oceaan.

Met een moto ritje kwamen we bij het vliegveld. Hier was niks behalve een rol Oreo’s die om aandacht vroeg. Gedurende de overstap op het vliegveld van Lima, wisten we gelukkig al waar we naartoe moesten door onze haast actie op de heenweg. Nu stond er een rij voor de douane, we gingen nu immers het land uit terug naar Ecuador. De rij was gevuld met gestreste mensen, maar wij hadden nergens last van. Het duurde echter wel zó lang, dat ik me hardop af begon te vragen of de hel er zoals dit uit zou zien. Omringd door traag naar voren schuifelende mensen waarvan het geduld op was. Ben je bij de balie, word je weer doorverwezen naar de volgende, tot in de eeuwigheid. Door wat stennisschoppers bij de gate, hadden we helemaal rustig aan kunnen doen. De gate werd namelijk om de paar minuten gesloten, omdat ze zich met iemand in een rolstoel door het poortje probeerde te forceren. Bij de douane in Ecuador werd ons gevraagd hoe lang we er zouden blijven. Zeg maar twaalf uur, want we moesten snel weer door naar huis.

In het hotel hadden we ontbijt en daarna konden we pas echt goed opfrissen na de jungle. De douches daar waren toch wat koud met af en toe wat bruinig water.. Het wijkje waar we zaten in de hoofdstad Quito had niet zoveel, maar we wisten eer wel een erg lekkere lunch te scoren. Met onze Mr. en Mrs. shirts aan boarden we het KLM vliegtuig naar Amsterdam. Met de laatste schone kleren uit de backpack een typisch einde van onze huwelijksreis. Een steward vroeg ons nog of het ook echt onze huwelijksreis was en of we het honeymoon pakket hadden aangevraagd. Wij wisten niet van het bestaan af, maar hij zou iets regelen. In Guayaquil hadden we een overstap naar hetzelfde vliegtuig. We konden dus het vliegtuig uit, door security en weer hetzelfde vliegtuig in. Quito ligt namelijk zo hoog in de bergen, dat de snelle klim naar cruisehoogte niet met een volle tank te doen is. Nu waren we weer op Guayaquil, een vliegveld waar we liever niet nog meer tijd wilden doorbrengen. Onze laatste vlucht van de vakantie vertrok precies van dezelfde gate als onze geannuleerd vlucht. We zaten op exact dezelfde stoeltjes te wachten op boarden. Hopelijk ging het vandaag beter.

In het vliegtuig werden we in het Nederlands onthaald. Ah, meneer en mevrouw Pons, wat fijn dat u er bent. De nieuwe crew had duidelijk een seintje gekregen. Stoel 67a en b toch? We komen zo even langs bij u met iets lekkers, helaas hebben we geen betere stoelen voor u. Dit laatste werd kort daarna tegengesproken. We hebben toch net ietsje betere stoelen, dan hebben jullie een rij voor jullie alleen. Kort nadat we daar zaten werd een bakje nootjes met twee glaasjes champagne voor ons neergezet. Want wij zagen er wel uit alsof we dat lusten. We namen het maar als een compliment dat we er uitzagen als alcoholisten, uh, levensgenieters. Bij de nootjes zat nog een handgeschreven kaartje.

Dit was een huwelijksreis inderdaad. Zelfs tot op de laatste minuut van onze huwelijksreis was het een huwelijksreis, toen de stewardess onderhands nog een extra KLM huisje in onze handen frommelde. Het begon al in stijl op de bizarre andere wereld die de Galapagos eilanden heet. Eén van de meest bijzondere plekken op deze aarde, naar onze mening in ieder geval. Onder water was het daar een feest om nooit meer te vergeten. Ik heb er veel video’s geschoten, want een duik verdwijnt snel van het netvlies. Die laatste echter niet, ik haal het allemaal zo weer naar boven. Van kust en natuur gingen we vervolgens naar woestijn en cultuur. Diepe canyons tot aan 5069 meter hoogte. Uitzicht na nog kleurrijker uitzicht tot aan een onderdompeling in de jungle van de Amazone. Van hoogtepunt naar hoogtepunt, soms letterlijk, waren we gegaan. Elke dag weer. Zoals er niemand is waar ik de rest van mijn leven liever mee zou willen delen, geldt dat ook voor deze reis. We hebben niks gelaten en elke dag genoten. Vaak ook nagenoten van die prachtige bruiloft die we met jullie mochten delen. Het belangrijkste van die dag was voor ons dat iedereen genoot. Zo hopen we ook dat jullie weer genoten hebben van deze reisverslagen. Zoals altijd, hasta luego, tot binnenkort.