Week 9: Back in sweet Floripa

Ik dacht dat ik na zo'n avontuur als Foz do Iguassu vorige week nog weinig echte avonturen hier zou beleven. Toch als je dan na al dat avontuur een rustig weekje verwacht word je toch verrast, want zoals ik altijd zeg, het is en blijft Brazilië!

Nu was mijn werkweek wel gewoon rustig, ik heb voor de verandering maar es wat minder ondernomen, wat wellicht goed is. Het was gewoon elke dag stage, sporten en thuis wat chillen en slapen. Wel één van de redenen dat ik niet echt iets ondernomen heb was ook het weer. Helaas was het zonnetje deze week namelijk niet te vinden. Het was echt enkel regen en een flink wolkendek.. Wel nog met 25 graden meestal, hoewel er een dag de schokkend lage temperatuur van 19 graden is bereikt! In mijn slippertjes en korte broek begin ik het toch een beetje koud te krijgen zo. Ik ga het terug in Nederland nog moeilijk krijgen denk ik zo...

Nog even over mijn stage. Het blijft genieten met mijn stagebegeleider, ik had namelijk zo'n week voor carnaval (dus zeg maar 4-5 weken geleden) een afspraak met hem. Deze afspraak heb ik vorige week eindelijk gehad! De week daarvoor ging het elke week van: yes, we need to discuss. Dus ik telkens van, ja prima, laten we doen dan, nu! Maar nee nee, hij had geen tijd, heel de week niet, volgende week doen we het. Na dat dus 4-5 weken aan te moeten horen zei hij op de maandag van week 8: ja, maandag heb ik tijd, je hoort nog van me. Dus de maandag van week 9, heel de dag niets gehoord. Komt hij om half 6, vlak voordat ik weg ging het lab binnen, ja, morgen om drie uur hebben we een afspraak. Dus de volgende dag om 3 uur, je raadt het al, helemaal niets, om half 4 maar naar zijn kamer gelopen (voor de zoveelste keer ook), maar hij was er niet. Woensdag had ik dan eindelijk na al die tijd mijn afspraak, maar als je begeleider ook niet weet wat hij wilt dat je gaat doen, is het lastig je project afmaken. Gelukkig ben ik nu zo half buiten mijn begeleider om met een andere Braziliaanse student aan het samenwerken. Nu kom ik wel tot wat meer resultaten en voelt mijn stage wat meer nuttig, maar ik heb nog veel te doen in deze kleine twee weken die ik nog heb...

Now on to the fun stuff!

De zaterdag was het redelijk vroeg opstaan (8:30). Het plan was namelijk om naar Pantanal do sul te gaan, hier in het zuiden van het eiland. Eerst wat boodschappen doen en daarna een klein uurtje rijden. Daar aangekomen zouden we eigenlijk eerst naar het strand gaan, maar één van de grootste regenbuien die ik hier gezien heb stak daar dus een stokje voor. De regen was zo erg dat het gebouw op de universiteit waar mijn lab zit onder water was gelopen. Het water stond aan de buitenkant wel tot ongeveer een meter hoog! De sporen waren maandag nog te zien aan de binnen en buitenkant.

Maar toen was het eindelijk zo ver, mijn eerste churrasco! Churrasco is de Braziliaanse variant van een bbq, maar dan net een tikkeltje beter. Het goed gemarineerde vlees wordt aan spiesen geregen en boven het vuur gehangen. Het smaakte allemaal erg lekker! Als toetje was er brigadeiro, gecondenseerde melk met chocolade poeder wat een soort chocolade pasta werd, dan nog wat hagelslag (ja, dat hebben ze hier ook, maar ze doen het niet op hun brood) erover en je hebt een lekkere, zoete soort van bonbon. De rest van de dag zijn we daar in het strandhuisje gebleven en kwamen er nog wat andere mensen over de vloer voor een verrassingsfeestje van iemand. Toen nog twee slechte horrorflims gekeken, waarvan ik van de tweede het na een half uur al gezien had. Uiteindelijk maar besloten om te overnachten in het strandhuisje (dat iets van 6 bedden en 5 wc's had..) want we moesten de volgende dag toch weer daar in het zuiden van het eiland zijn.

De volgende ochtend haalde Pedro ons op van het strandhuisje. Onze eerste stop was het huis van André, een van de technicus van het lab. André had zaterdag twee mooie, lokale vissen gevangen en die werden op de zondag bereid als lunch. De gastvrijheid van hem en zijn familie was erg leuk, mijn glas bier was volgens mij geen moment leeg en er werd maar aangedrongen om te blijven eten. De lunch was echt heerlijk, een deel van de vis werd op de bbq gegooid en de rest stond in een grote pan lekker te pruttelen. Van de saus uit deze pan werd pirão gemaakt, gewoon een soort puree gemaakt van de sappen van de vis en meel. Deze vond ik vooral erg lekker! Alles werd geserveerd met rijst en een salade van sardientjes. Het was een erg speciale en lekkere lunch. André's huis was overigens ook echt prachtig, met uitzicht op het strand en een heel groot dak terras.

Onze volgende stop was een destilleerderij van cachaça genaamd Alambique do seu zeca. Een oud mannetje maakte hier zijn eigen cachaça, de befaamde sterke drank van Brazilië gemaakt van suikerriet. Toen we daar aankwamen via een off road weggetje waar Pedro's 4x4 prima tegen kon begonnen we met een shotje wat mij nog lang zal heugen. Een flink glas, wel het dubbele van een standaard shot glas moest in 1 slok weggewerkt worden. Na het shotje voelde ik een brandend gevoel heter dan de heetste vuren van de hel zijn weg naar beneden werken, mijn maag inhoud bereiken en deze even flink overhoop schudden. Ik voelde dat al mijn porieën open gingen staan en al mijn haren die recht overeind stonden. Goed, ik overdrijf een beetje, maar het was een best intens shotje! Later werd ons dus verteld dat dit de eerste destillatie van de cachaça productie was, oftewel, zo'n 80-90% alcohol, lekker! Daarna werden er allerlei smaken cachaça naar ons hoofd geslingerd: Appel, twee soorten boomschors, Mango, Banaan, nog iets wat ik me niet meer kan herinneren en met rode pepers. Vooral die laatste zal me goed bijblijven, eerst de kick van het shotje zelf en vervolgens je mond die in de fik staat door de hete rode peper smaak. Toch maar eventjes twee flesje gekocht van deze beste man, eentje naturel om zelf wat smaak aan te geven (advies was om wat fruit ofzo erin te doen en dan een paar dagen te laten staan) en een fles met mango smaak.

Dan, voor ik het grote avontuur van onze terugweg vertel eerst het volgende over auto's in Brazilië:
1. Auto's in Brazilië zijn duur, zowel de aanschafkosten als de onderhouskosten. Je betaalt hier makkelijk het dubbele voor een auto vergeleken met Amerika/Europa en dit komt voornamelijk door de gigantische belasting die de overheid hier op auto's heft.
2. Dronken rijden in Brazilië is heel normaal. De eerste paar keren dat ik hier uitging gingen we met de auto naar een kroeg, dronk iedereen lekker stevig door en sprongen we aan het einde van de avond weer terug in de auto. In de auto keek ik naar de bestuurder en dacht ik: hey, wacht es ff, die vent heeft bijna net zoveel gedronken als ik! En zo ging het dus eigenlijk met elke keer stappen. De controles hier zijn gewoon vrijwel niet bestaand dus rijden met een drankje op is hier de normaalste zaak van de wereld.
3. Achterin de auto je gordel om doen is een no-go in Brazilië. De eerste keer dat ik achterin de auto bij een Braziliaan zat werd ik een beetje raar aangekeken en werd me verteld: dat doen we hier niet man. In sommige auto's was het gewoon zelfs niet mogelijk om je gordel om te doen! Of die keer dat ik bij iemand in de auto stapte en hij zei: wel je gordel om doen he!! Dus ik deed dat braaf, waarna hij zei: nee joh, grapje!

Goed, dan nu onze terugweg over het off road trial met Pedro's 4x4. Pedro had niets gedronken en hij is verder een prima chauffeur. Maar de route was nogal gevaarlijk die dag omdat het de dag ervoor zo geregend had. Op de heenweg was het hard door de modder en waterplassen rijden erg gaaf. De terugweg ging hetzelfde maar toen kwamen we een tegenligger tegen en week Pedro iets uit naar rechts, hij remde, de auto gleed door en voor ik wist lag de auto op zijn zijkant aan de kant van de weg. Tien seconden voor dit allemaal gebeurde had ik mijn gordel omgedaan, waarna Emile me aankijk en zei van: ah, doe je toch maar je gordel om? En wat waren we blij dat ik dat gedaan had. De auto lag namelijk op zijn rechter zijkant en ik zat links achterin, Pedro zat voor mij en had gelukkig ook zijn gordel om. Op de heenweg hadden we dit allebei namelijk niet! Dat was ons eerste geluk, want anders had ik Emile toch wel wat schade kunnen aanbrengen en Pedro de persoon in de passagiers stoel. Ons tweede geluk was dat twee bomen ons hebben tegengehouden. Stonden deze er niet waren we zeker doorgerold en was de schade toch wat erger geweest. Nu had niemand ook maar een schrammetje en onder Pedro's kalme begeleiding klommen we de auto uit. Voorbijgangers stopte en vroegen of ze konden helpen, waarop Pedro reageerde met: Tudo tranquilo, amigo. Oftewel, niks aan de hand, alles is rustig. Daar had ik toch wel respect voor. Uiteindelijk heeft iemand ons opgehaald uit de jungle waar we gestrand waren. Terug bij André's huis hadden ze via via een flinke auto geregeld om Pedro's 4x4 weer op de weg te slepen. Gewapend met een stuk touw en een kapmes vertrok Pedro op de achterkant van een motor om zijn auto te redden, waarna wij de bus hebben gepakt terug naar huis. Helaas ging het geplande bezoek aan het strand niet meer door, maar gelukkig kan ik dit avontuur heelhuids en met een grote glimlach op mijn gezicht vertellen.