De naschokken gaan verder: Stella in Kopenhagen
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
23 Juni 2014 | Denemarken, Kopenhagen
De laatste keer dat ik een vlucht had met Solar Team Eindhoven gingen we naar Australië voor de World Solar Challenge. Deze keer bracht Solar Team me naar een plek iets dichter bij huis: Kopenhagen. Daar stonden we op het evenement “Science in the City” wat open stond voor iedereen, dus de verwachting bestond al uit vele kindjes die maar al te graag in Stella wilden gaan zitten. Het klonk allemaal maar weer als een standaard beurstripje, waar ik er al zoveel van gehad heb, maar uiteindelijk werd het iets dat me nog lang zal heugen.
Samen met Michel pakten ik vanuit Eindhoven een vlucht naar Kopenhagen. Wij vormden de wisseling van de wacht voor Roy en Wouter die daar al waren met Arjo en Jelmer. Op het vliegveld ging de routine van het inchecken weer prima zoals ik dat al honderd keer had gedaan. Riem af, laptop uit de tas, vloeistoffen in tasje, portemonnee in de bak, alles was bekend en verre van spannend. Voor ik het wist zaten we in Kopenhagen in de metro naar het hotel, helaas pas om 6 uur, dus mijn oranje shirt kon zijn functie helaas nog niet helemaal vervullen.
Ons hotel zat echt midden in het centrum, bij Nyhavn, een gezellig haventje met eettentjes waar het altijd wel druk was. We waren zo bij ons vier sterren hotel, waar een twee persoonskamer voor mij helemaal alleen op me wachtte. Een goed ontbijt zat hierbij inbegrepen zoals ik de volgende ochtend zou leren en we kregen zelfs nog geld van de universiteit om ons verdere eten en drinken te betalen. Dames en heren: Zo behandel je wereldkampioenen. Na dit hoogtepuntje kwam echter meteen een dieptepuntje van de trip. Toen ik naar de wc ging in het hotel kwam de realisatie: Ik heb geen riem meer aan. Na een kort durende zoektocht door mijn kamer en tas werd het duidelijke dat die riem tijdens de incheck routine helaas in Eindhoven achter is gebleven. Beste riem, ik zal je missen.
Na dit zij-avontuur begon onze zoektocht naar een kroeg om de tweede helft van Nederland-Chili te kijken. We slaagden vrij snel en na veel gejuich en een paar pilsjes gingen we eten aan het oh zo gezellige haventje. We zaten langs een bandje dat aan het spelen was voor het midzomer festival en na het eten stonden we daar naar te luisteren tot een uurtje of 11. Ondertussen werd er midden in de haven op een soort vlot een heksenpop verbrand, prima sfeertje dus. Rond 1 uur vond ik mijn bedje dat echt prima sliep, ondanks de nodige spanningen, want morgen beloofde weer veel goeds.
De volgende ochtend moest er gewerkt worden. Om half 9 reden Arjo en ik naar de plek waar Stella stond om daar de vele schoolkindjes en andere geïnteresseerde Stella te laten ontmoeten. Dit deden we overigens buiten in een heerlijk zonnetje en dat maakte het verre van een straf. We konden daarna nog even luisteren naar een praatje over een magazine launch waar de uni aan had meegewerkt en wat eigenlijk de grote reden was waarom we hier stonden. Toen kwamen de belangrijke mensen langs bij Stella wat nog wel tot wat leuke gesprekken leidden.
Dit was niet helemaal het goede wat deze dag voor mij beloofde, dat zat hem namelijk meer in het avondprogramma. Twee weken voor mijn vertrek was ik namelijk toevallig aan het opzoeken wanneer mijn favoriete band de “Dropkick Murphys” op zou treden in Nederland en verrek, ze zouden in Kopenhagen op gaan treden precies wanneer ik er was! Dat moet toch iets van een teken zijn dat ik daar gewoon naartoe MOEST gaan. Gelukkig was er ook plek voor in ons schema en wilde Arjo ook wel mee, ook al kende hij maar één enkel liedje van ze.
De concertzaal was klein en had wel iets intiems, toen we daar stonden tussen de brede, leipe, getatoeëerde en gepiercete diehard fans. Een bandje genaamd “The Guv’nors” moest ons opwarmen en toen zij het podium verlieten wekte de soundchecks met de bekende riedeltjes al kippenvel bij me op. Een fantastische intro later knalde de beste band ter wereld het kleine zaaltje in en werden we al snel omver gegooid door de moshpit die vanaf de eerst gespeelde noot al begon. Ik moest me beheersen er niet om de haverklap in te staan, want ik wilde toch ook lekker genieten en meezingen met de luide, Ierse klanken die van het podium afkwamen. Na hun laatste liedje kwam mijn favoriete moment: LET GO MURPHYS!! *klap, klap, klap klap klap* Dit werd zo’n twee minuten herhaald door de complete zaal waarna er weer luid verder gespeeld werd. Bij mijn favoriete nummer “Kiss me I’m Shitfaced” werden alle vrouwen in de zaal het podium opgetrokken, ofja, vrouwen, het blijven natuurlijk gewoon de brede, leipe, getatoeëerde en gepiercete diehard fans waar ik het eerder al over had. De mannen volgden al snel en voor ik het wist was het podium één gigantische dansende chaos waar de band nog nauwelijks in te herkennen was. En wat was het fantastisch. Na het optreden wachtten Arjo en ik nog even tot het wat rustiger was bij de uitgang, toen mij opeens opviel dat de twee zangers van de band voor het podium met mensen stonden te kletsen en op de foto gingen. Ik drukte dus mijn mobiel in Arjo’s handen om met mijn idolen op de foto te kunnen en ze te bedanken voor de geweldige avond. Zo, als mijn stem op dat moment nog het bereik had om te gillen als een schoolmeisje, had ik dat gedaan.
De volgende dag lag er weer werk voor de boeg, nouja, eerst wat vroeger op om een beetje langs de waterkant slenteren. Wat fonteintjes hier en daar, een kerkje en een kasteel, dat was zo’n beetje de samenvatting van de ochtend. De hele middag stonden we weer op de beurs, hoewel ik met Arjo nog wel even een riem was gaan kopen en het centrum van de stad heb bekeken. Daar kwamen we weer een hele boel mensen tegen met een soort scheepsmans hoedjes op, dit viel de afgelopen dagen ook al op. Later bleek dat dit mensen waren die geslaagd zijn voor de middelbare school en dus de hele dag dat hoedje droegen, toch leuker dan de vlag uithangen met een lege tas eraan. De beurs was eigenlijk weer een herhaling van de dag ervoor en die avond eindigden we in een Irish Pub. Ohja, daar was mijn tweede dieptepunt van de trip. De adtvangpen was namelijk mee, een onderdeel van Stella dat uiteindelijk altijd in iemands biertje eindigt waarna er een adtje ingezet moet worden. Helaas belandde dit helse gevaarte in mijn halve liter Guinness waar ik net lekker van aan het genieten was. Dieptepunt inderdaad. De live Ierse muziek bracht me uiteindelijk echter weer lekker in de sfeer en halverwege de avond kwam Jeffrey ons vergezellen die net was aangekomen in Kopenhagen om Stella de volgende dag terug te rijden.
De avond duurde niet schrikbarend lang en dus hadden we de volgende ochtend nog de tijd voor wat toerisme. Dan maar dat befaamde zeemeermin standbeeld bekijken. Heerlijk zo’n ellendige, toeristische bedoeling, maar wat moet je anders. Gelukkig maakte het gezelschap dat met mij mee was veel goed. De rest van de dag verliep nog rustig, uitchecken uit het hotel, paar uurtjes beurs, Stella inpakken, nog uit eten bij het Hardrock Cafe om tot slot te beginnen aan de rit van maar liefst 12 uur terug naar Eindhoven. Uiteindelijk was Kopenhagen met Stella een heerlijk, onvergetelijk tripje.
Samen met Michel pakten ik vanuit Eindhoven een vlucht naar Kopenhagen. Wij vormden de wisseling van de wacht voor Roy en Wouter die daar al waren met Arjo en Jelmer. Op het vliegveld ging de routine van het inchecken weer prima zoals ik dat al honderd keer had gedaan. Riem af, laptop uit de tas, vloeistoffen in tasje, portemonnee in de bak, alles was bekend en verre van spannend. Voor ik het wist zaten we in Kopenhagen in de metro naar het hotel, helaas pas om 6 uur, dus mijn oranje shirt kon zijn functie helaas nog niet helemaal vervullen.
Ons hotel zat echt midden in het centrum, bij Nyhavn, een gezellig haventje met eettentjes waar het altijd wel druk was. We waren zo bij ons vier sterren hotel, waar een twee persoonskamer voor mij helemaal alleen op me wachtte. Een goed ontbijt zat hierbij inbegrepen zoals ik de volgende ochtend zou leren en we kregen zelfs nog geld van de universiteit om ons verdere eten en drinken te betalen. Dames en heren: Zo behandel je wereldkampioenen. Na dit hoogtepuntje kwam echter meteen een dieptepuntje van de trip. Toen ik naar de wc ging in het hotel kwam de realisatie: Ik heb geen riem meer aan. Na een kort durende zoektocht door mijn kamer en tas werd het duidelijke dat die riem tijdens de incheck routine helaas in Eindhoven achter is gebleven. Beste riem, ik zal je missen.
Na dit zij-avontuur begon onze zoektocht naar een kroeg om de tweede helft van Nederland-Chili te kijken. We slaagden vrij snel en na veel gejuich en een paar pilsjes gingen we eten aan het oh zo gezellige haventje. We zaten langs een bandje dat aan het spelen was voor het midzomer festival en na het eten stonden we daar naar te luisteren tot een uurtje of 11. Ondertussen werd er midden in de haven op een soort vlot een heksenpop verbrand, prima sfeertje dus. Rond 1 uur vond ik mijn bedje dat echt prima sliep, ondanks de nodige spanningen, want morgen beloofde weer veel goeds.
De volgende ochtend moest er gewerkt worden. Om half 9 reden Arjo en ik naar de plek waar Stella stond om daar de vele schoolkindjes en andere geïnteresseerde Stella te laten ontmoeten. Dit deden we overigens buiten in een heerlijk zonnetje en dat maakte het verre van een straf. We konden daarna nog even luisteren naar een praatje over een magazine launch waar de uni aan had meegewerkt en wat eigenlijk de grote reden was waarom we hier stonden. Toen kwamen de belangrijke mensen langs bij Stella wat nog wel tot wat leuke gesprekken leidden.
Dit was niet helemaal het goede wat deze dag voor mij beloofde, dat zat hem namelijk meer in het avondprogramma. Twee weken voor mijn vertrek was ik namelijk toevallig aan het opzoeken wanneer mijn favoriete band de “Dropkick Murphys” op zou treden in Nederland en verrek, ze zouden in Kopenhagen op gaan treden precies wanneer ik er was! Dat moet toch iets van een teken zijn dat ik daar gewoon naartoe MOEST gaan. Gelukkig was er ook plek voor in ons schema en wilde Arjo ook wel mee, ook al kende hij maar één enkel liedje van ze.
De concertzaal was klein en had wel iets intiems, toen we daar stonden tussen de brede, leipe, getatoeëerde en gepiercete diehard fans. Een bandje genaamd “The Guv’nors” moest ons opwarmen en toen zij het podium verlieten wekte de soundchecks met de bekende riedeltjes al kippenvel bij me op. Een fantastische intro later knalde de beste band ter wereld het kleine zaaltje in en werden we al snel omver gegooid door de moshpit die vanaf de eerst gespeelde noot al begon. Ik moest me beheersen er niet om de haverklap in te staan, want ik wilde toch ook lekker genieten en meezingen met de luide, Ierse klanken die van het podium afkwamen. Na hun laatste liedje kwam mijn favoriete moment: LET GO MURPHYS!! *klap, klap, klap klap klap* Dit werd zo’n twee minuten herhaald door de complete zaal waarna er weer luid verder gespeeld werd. Bij mijn favoriete nummer “Kiss me I’m Shitfaced” werden alle vrouwen in de zaal het podium opgetrokken, ofja, vrouwen, het blijven natuurlijk gewoon de brede, leipe, getatoeëerde en gepiercete diehard fans waar ik het eerder al over had. De mannen volgden al snel en voor ik het wist was het podium één gigantische dansende chaos waar de band nog nauwelijks in te herkennen was. En wat was het fantastisch. Na het optreden wachtten Arjo en ik nog even tot het wat rustiger was bij de uitgang, toen mij opeens opviel dat de twee zangers van de band voor het podium met mensen stonden te kletsen en op de foto gingen. Ik drukte dus mijn mobiel in Arjo’s handen om met mijn idolen op de foto te kunnen en ze te bedanken voor de geweldige avond. Zo, als mijn stem op dat moment nog het bereik had om te gillen als een schoolmeisje, had ik dat gedaan.
De volgende dag lag er weer werk voor de boeg, nouja, eerst wat vroeger op om een beetje langs de waterkant slenteren. Wat fonteintjes hier en daar, een kerkje en een kasteel, dat was zo’n beetje de samenvatting van de ochtend. De hele middag stonden we weer op de beurs, hoewel ik met Arjo nog wel even een riem was gaan kopen en het centrum van de stad heb bekeken. Daar kwamen we weer een hele boel mensen tegen met een soort scheepsmans hoedjes op, dit viel de afgelopen dagen ook al op. Later bleek dat dit mensen waren die geslaagd zijn voor de middelbare school en dus de hele dag dat hoedje droegen, toch leuker dan de vlag uithangen met een lege tas eraan. De beurs was eigenlijk weer een herhaling van de dag ervoor en die avond eindigden we in een Irish Pub. Ohja, daar was mijn tweede dieptepunt van de trip. De adtvangpen was namelijk mee, een onderdeel van Stella dat uiteindelijk altijd in iemands biertje eindigt waarna er een adtje ingezet moet worden. Helaas belandde dit helse gevaarte in mijn halve liter Guinness waar ik net lekker van aan het genieten was. Dieptepunt inderdaad. De live Ierse muziek bracht me uiteindelijk echter weer lekker in de sfeer en halverwege de avond kwam Jeffrey ons vergezellen die net was aangekomen in Kopenhagen om Stella de volgende dag terug te rijden.
De avond duurde niet schrikbarend lang en dus hadden we de volgende ochtend nog de tijd voor wat toerisme. Dan maar dat befaamde zeemeermin standbeeld bekijken. Heerlijk zo’n ellendige, toeristische bedoeling, maar wat moet je anders. Gelukkig maakte het gezelschap dat met mij mee was veel goed. De rest van de dag verliep nog rustig, uitchecken uit het hotel, paar uurtjes beurs, Stella inpakken, nog uit eten bij het Hardrock Cafe om tot slot te beginnen aan de rit van maar liefst 12 uur terug naar Eindhoven. Uiteindelijk was Kopenhagen met Stella een heerlijk, onvergetelijk tripje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
