Update 4: Cienfuegos

Na een busreis van een uur of 5 uur was ik in Cienfuegos. Eenmaal de bus uit werd ik meteen bestormd door allerlei mensen die me taxi's en casa aan wilden smeren. Ik liep maar even door, ookal was het alleen voor de rust. Na een paar blokken gelopen te hebben riep een vrouw in het Engels naar me of ik een kamer zou willen in het centrum. Voor 20 $CUC per nacht wilde ik wel weer even gaan kijken. Kennelijk was het inclusief vervoer, want de eigenaar van de casa stond naast haar en ik moest bij hem achterop de motor springen. Dat had ook wel iets, helmpje op, backpack op de rug. Mijn nieuwe casa zit onder een restautant en naast iets waar continu muziek uitkomt maar waar eigenlijk niks gebeurd. Ook hoorde ik vanmiddag (ik typ dit op dag 2 in Cienfuegos) een varken wilde geluiden maken (misschien heeft dat iets te maken met het restaurant?) en daarna hoorde ik wat kippen (idem?). Ook werd ik vannacht wakker van een vrouw die aan het huilen was, vanaf een uur of 6 tot half 7 en daarna nog een kwartiertje tot 7 uur. Iets zegt me dat de muren hier niet helemaal geluidsdicht zijn.

Maar ik had in ieder geval weer een slaapplek en wel pal in het centrum. Toen ik mijn nieuwe casa uitliep om de stad te verkennen liep ik tegen de Duitser (Henry) op die ik in Havana had ontmoet in mijn hostel. Serieus, dit soort dingen gebeuren echt vaak hier, dat ik mensen herken of tegenkom van andere plekken, het eiland is kennelijk niet zo groot. Hij had de stad al verkend dus we spraken om 7 uur af om ergens iets te eten gaan zoeken en zouden morgen dan samen naar El Nicho gaan. Ik liep door El Bulevar naar Parque Jose Marti waar de prachtige architectuur van Cienfuegos meteen al duidelijk werd. De kerk, de museums, het theater, de prachtige Palacio de Gobierno en wifi, kennelijk. Het was weer duidelijk dat dit park wifi had door alle Cubanen die er op de bankjes en stenen met hun telefoon bezig waren. Ergens is het jammer om te zien, je ziet aan van alles dat de Cubanen langzaamaan toch verwesteren. Het is niet heel duidelijk aanwezig als je door de meeste zijstraten loopt, maar toch proef je er iets van. Maar goed, voor mij was het weer een kans even wat berichtjes de wereld in te gooien en kijken of er nog lieve reacties waren her en der (die waren er, wederom bedankt hiervoor).

Daarna liep ik door naar het Cementerio la Reina, de oudste begraafplaats van de stad die in 1837 gebouwd is. Er waren allerlei graven van Spaanse soldaten die zijn gestorven in de onafhankelijkheidsoorlogen en daarnaast was er een standbeeld opgedragen aan een 24 jarige vrouw die in 1907 gestorven zou zijn aan een gebroken hart. Vanaf hier liep ik weer terug naar het centrale park van de stad. Het leven hier ziet er heel anders uit dan in het drukke Havana. Er zijn minder mensen op straat, veel gaat met paard en wagen (er stonden tijdens mijn looproute ook veel paarden gewoon in een grasveld ergens) en het voelt gewoon allemaal wat rustiger, minder opdringerig ook (behalve de taxi chauffeurs, echt, ik loop hier prima vriend, gracias...). Wat nog steeds wel blijft is dat je echt iedereens woonkamer in kan kijken, kappers die hun werk doen midden op straat, etcetera, heerlijk. Nu ik dit typ herinner ik me iets uit Havana. Ik was daar een avond uit eten, het restaurant zag er netjes uit, Tripadvisor rating en alles. Het eten was ook heerlijk. Het was pas toen ik naar de wc liep dat ik me herinnerde dat ik in Cuba was (naast de fantastisch live muziek natuurlijk, maar voor het verhaal doen we even alsof die er niet was). Ik liep langs de keuken en dat was, ja, eigenlijk gewoon een keuken zoals bij iemand thuis, niet al te groot, heel simpel. De wc was ook gewoon een badkamer, naast mij hing een douchegordijn en deze ruimte stond ook weer open naar de keuken, apart, maar het draagt allemaal bij aan de ervaring.

Goed, maar ik was in Cienfuegos. Mijn terugweg van het kerkhof ging via een trein locomotief kerkhof en toen ik weer op het centrale plein was had ik niet echt zin in een museum of iets dergelijks, niets klonk echt interessant. In plaats daarvan liep ik door een souvenierstraatje (eindelijk iets voor mijn zusje gevonden) naar een uitzichtpunt over de baai. Vanaf hier liep ik naar de Paseo del Prado, een lange straat die me deed denken aan Havana maar dan nu omringt door allerlei prachtige pastel gekleurde pilaar gebouwen. Dit was overigens ook de straat waar mijn casa zat, naast het standbeeld van Benny Moré (Een bekende Cubaanse zanger die rond het einde van de tweede wereld oorlog doorbrak, ook wel de Prince of Mambo en Barbarian of Rhythm genoemd. La ciudad que mas me gusta a mi, zo zong hij over Cienfuegos, zijn thuis.). De straat waarin ik liep loopt door tot aan de kust maar vanaf het moment dat de baai van Cienfuegos in zicht komt aan de rechterkant heet het de Malecón (net als in Havana, eigenlijk voelt deze stad stiekem een beetje als een mini Havana aan). Ik heb deze helemaal afgelopen tot aan Punta Gorda, een parkje vanaf waar je de hele baai kan zien. De gebouwen hier waren weer prachtig, zo ook de jachthaven en de Club Cienfuegos (hierin was van alles te doen, van botsauto's tot tennis). Tijdens mijn terugweg begon de zon alweer onder te gaan, dus die heb ik ook nog even meegepakt. Daarna kleedde ik me even om ben ik met Henry wat gaan eten op een terras bovenin een restaurant, met een redelijk uitzicht en erg goede live muziek.

De volgende dag werd ik dus gewekt door een huilende Cubaanse vrouw dankzij de dunne muren van mijn casa (de echte oorzaak van het huilen weet ik natuurlijk niet). Opzich was dit niet zo erg want ik moest toch vroeg op, Henry en ik gingen namelijk naar El Nicho, de naam van een waterval in een natuurpark in de buurt. De taxirit er naartoe was al indrukwekkend, mooie uitzichten en het gevoel dat we in een soort Cubaanse western zaten als we door de kleine dorpjes op de weg reden. Dit kwam door de vele paard en wagens en de manier waarop de huizen gebouwd waren, letterlijk elk huis had een overdekt terras aan de voorkant, zoals je dit ook in een western zou zien. De weg ging ook alle kanten op, daarom zeggen de Cubanen ook tegen vrouwen "Tienes mas curvas de la carretera por Cumanayagua", je hebt meer rondingen dan de weg naar Cumanayagua. Gelukkig waren we vroeg bij de ingang want er was nog letterlijk niemand aanwezig. Dit gaf ons mooi de kans om even overal van te genieten. De watervallen waren best indrukwekkend, niet zo mooi als Iguacu, maar ik moet ook niet alle watervallen daarmee vergelijken denk ik. Toen we bij het einde van het 1.5 kilometer lange pad kwamen zei een van de lifeguards daar, willen jullie iets anders zien? We volgende hem door een hek van stokken en prikkeldraad waar hij een opening in maakte. Na zo'n tien minuten lopen, dit pad was iets minder vriendelijk als de rest van het park, kwamen we aan bij een grot vanwaar je uit kon kijken naar het begin van de rivier. Echt heel mooi, zo ook de grote staligmiet die bijna de vorm van een olifant had. Boven en langs onze hoofden vlogen ook allerlei vleermuizen. Leuk zijspoortje zo, vrijwel elke toerist zal deze tour wel krijgen, maar ach, het voelde goed aan. De man vroeg een keertje niet om geld dus dan ben ik eerder geneigd om een paar muntstukken zijn kant op te schuiven als dank. Bezweet van dit zijspoortje doken we daarna het ijskoude water in onder een van de watervallen. Een goede afsluiting van ons bezoek aan El Nicho.

Tijdens de terugrit heb ik weinig van de mooie uitzichten gezien, omdat ik kennelijk moe was en in slaap viel. Aangekomen in Cienfuegos heb ik met Henry geluncht en met hem afgesproken om te dineren om 8 uur. Toch is het vaak fijn om niet alleen te hoeven eten. Toen had ik zo'n vier uur de tijd, eerst even het thuisfront weer eens contacten, dan kijken wat ik morgen ga doen, even schrijven en toen? Het was ondertussen alweer tegen zevenen en dat is wel een leuk tijdstip om de Malecon te bekijken. Maar lopend heb ik hem al twee keer gezien, dan maar hardlopend. Ik ben zo blij dat ik die hardloopschoentjes nog heb ingepakt. Hardlopen is voor mij thuis echt een uitlaatklep, ik doe het in de pauze op het werk, in het weekend, in de avonden na een dag hard werken. Hier? Hier voel ik me wellicht vrijer dan ik me ooit gevoeld heb als ik door deze straten, paden en over deze stranden ren. De zon was net onder gegaan en zo rende ik over de hoofdstraat van Cienfuegos. Bij het begin van de Malecon stonden twee Cubaanse dames foto's van elkaar te nemen. Toen eentje mij zag draaide ze even mijn kant op, om een foto van mij te schieten. Gracias chica. Ik ben helemaal doorgerend naar Punta Gorda en daar ben ik omgekeerd en terug naar mijn casa gegaan. Morgen weer denk ik zo.

Thuis ging ik douchen, ohja, dit heb ik nog niet verteld. Ik heb bij deze casa natuurlijk wel gecontroleerd of ik een douchekop heb, dus het tuinslang principe is niet meer van toepassing. Wel moet ik om warm te willen douchen mijn casa uit, een verdieping naar boven, het restaurant inlopen en daar een gezekerde schakelaar (deze zit heel professorisch in een gat in de muur) aanzetten, waarna er een lampje op een boiler achtig gevaarte gaat branden, dan heb ik na 10 minuten wachten een warme douche. Is het raar dat ik dat gewoon leuk vind? Na mijn douche ben ik met de Duitser uit eten gegaan bij een goed visrestaurant en hebben we nog wat gedronken. Het was maandag dus het was verder erg stil in de stad. Na afscheid genomen te hebben van de Duitser (hij ging door naar Varadero) realiseerde ik me ook dat hier niet nog lang hoefde te blijven, maar mijn voeten begonnen wel te jeuken door het gebrek aan zand tussen mijn tenen.

Daarom had ik voor de volgende dag een dubbel programma. Het orginele plan was om om 8 uur de gewone buslijn naar mijn bestemming te pakken, maar mijn bed lag zoooo lekker (ik heb eindelijk een fatsoenlijk kussen). Dan maar een taxi naar Laguna Guanaroca. Ze stellen dan hier meteen voor om het met een terugtocht te doen, voor 15 $CUC, na wat onderhandelen had ik enkel een heenweg voor 7. Ik kwam er gelukkig nog vroeg aan, eenmaal daar vroeg ik mijn chauffeur of hij me zometeen door zou kunnen rijden, ja, voor 5 $CUC en dan moet je hier wachten tot ik terug ben, was zijn antwoord. Naast mij was er enkel een Duits stel bij de ingang, dus we hadden praktisch een prive tour. Na wat krabbetjes, termietenhopen, mierennesten etcetera te hebben gezien werd ik in een bootje het meer op geroeid. De Laguna is twee kilometer lang en omringd door mangrove, op het meer konden we allerlei vogels zien maar de hoofdattractie kwam in de buurt van de andere kant van de Laguna. We zagen al een groep in de verte, maar nu kwamen we echt dichtbij een tweede groep Flamingo's. Ook vlogen en zaten er rond deze groep wat pelicanen en andere vogels. Flamingo's maken overigens best veel lawaai. Ze stonden op een plateau in het water en mijn roeichauffeur (dit is geen woord maar wel een goede beschrijving?) zei dat ik erover mocht lopen als ik dat wilde. Natuurlijk trok ik meteen mijn schoenen uit en liep ik wat dichter naar de flamingo's toe. Ik liep door wat wier heen, dat kennelijk vol zat met baby garnalen zoals mijn roeischauffeur liet zien. Terwijl we terug gingen naar onze plek van vertrek genoot ik nog even van de uitzichten. Wederom een geslaagd uitstapje.

Maar ik was nog niet klaar voor de dag, ik had nog strandlust. Het was tijd om in de Carribische zee te gaan zwemmen, Rancho Luna. Mijn taxichauffeur was natuurlijk nergens te bekennen, ga ik op hem wachten? Er begonnen net twee nieuwe groepjes aan een tour (wat een drukte ineens, maar goed dat ik er vroeg was) dus hun chauffeurs hadden nu natuurlijk niks te doen. Daarom sprak ik er eentje aan en werd ik voor een prikkie bij het strand afgezet. Natuurlijk viel het strand in het niet vergeleken met Varadero, maar het hoefde ook niet meer te zijn dan dat. Even kijken wat hier allemaal is. Ik liep door over het strand en kwam aan bij een strand vol Amerikaanse toeristen, ok, terug. Daar vroeg ik aan een Frans stel of ik mijn spullen bij ze neer kon zetten zodat ik kon gaan zwemmen, geen probleem natuurlijk. Ook kwam ik erachter dat zij ook naar Cienfuegos terug moesten, dus ik kon mooi een taxi delen met ze. Nog een voordeel, ze hadden een snorkelset die ik mocht lenen (waarom heb ik die zelf toch niet meegenomen, stomme Jirry...). Het koraal was wederom niet zo indrukwekkend maar ik heb wel weer veel verschillende soorten vissen gezien. Het zicht was niet zo goed als bij Playa Coral (2-3 meter ipv 10-15) maar op een gegeven moment kwam ik bij een verhoging waar ik onder kon duiken om een hele school vissen te vinden. Dit was toch wel een stuk leuker dan het begeleide tripje dat ik in Varadero had gedaan.

Terug in Cienfuegos nam ik afscheid van het Franse stel nadat ik ze hartelijk bedankt had. Het was weer tijd voor een rondje hardlopen richting de zonsondergang. Nog even uit eten in mijn favoriete restaurant hier (goedkoop en goed eten) en dan op zoek naar een glas 7 Años. Eerst heb ik in het park even wat appjes beantwoord en mijn reisverslag weer de wereld in geslingerd (toch (nog wel) een beetje heimwee?). Ik realiseerde me ook dat ik al twee weken weg ben, toch voelt het nog steeds als veel langer, als een maand of twee. Aan de ene kant komt daarmee een drang om terug te gaan, de totale duur van de reis is immers twee en halve maand. Aan de andere kant verbaas ik me over hoeveel tijd ik nog heb, benieuwd en met vol enthousiasme over wat me nog te wachten staat. Het was nu 10 uur en ik had zin in rum en muziek, jammer genoeg wel op een dinsdagavond. Na wat zoeken ging ik naar de bovenste verdieping van een hotel waar wat muziek vandaan kwam. Uhm, dronken Amerikaanse toeristen, weg hier. Tegenover dit hotel zat een miniscuul barretje waar drie man wat muziek aan het maken waren. Daar vond ik mijn rum en stak ik weer eens een sigaar op. Dat was op het moment eigenlijk alles wat ik nodig had. Daarom ging ik om 11 uur mijn bedje in en de volgende dag was het weer tijd om door te zwerven naar de volgende bestemming. Drie nachten Cienfuegos en ik zit alweer aan de vier en halve pagina aan typkunsten. Graag gedaan iedereen en hasta luego!