Update 5: Playa Giron en Trinidad

De volgende ochtend dacht ik dat mijn bus om 9:45 ging. Dus ik stond rustig in de rij te wachten waarna er wat geroepen werd over de bus die ik moest hebben. Toen zag ik de tijden. Oeps, ik zat er een half uur naast... Maar dat moet vast gewoon goed komen, ik had geen kaartje maar anders maar naar een andere bestemming vandaag, geen probleem. Ik kon gelukkig toch nog mee (onder andere dankzij mij vertrokken we een half uur later, ik kreeg zelfs geen uitgeprinte ticket mee maar had enkel betaald om het proces te versnellen) en voor ik het wist stapte ik uit in Playa Giron. Hier heb ik weer een casa, met ontbijt dit keer, wat hangmatten en schommelstoelen, heel chill. Maar toen ik daar aankwam kreeg ik toch weer dat lichte gevoel van eenzaamheid, het is heel gek hoe dat altijd ontstaat als ik op een nieuwe plek aankom. Het was ook echt dicht bewolkt voor de eerste dag hier in Cuba en het stadje leek verder niet zo interessant. Maar goed, ik was hier vooral voor de stranden, snorkelen en eventueel duiken, dus het was tijd om het strand hier te bekijken. Onderweg naar het strand wilde ik nog even de tijden van de bus bekijken, want ik verwachtte niet dat ik hier nog heel lang zou blijven, gezien het weer en het stadje.

Eenmaal daar begon er een meisje een gesprek met me. Toen ik zei dat ik uit Nederland kom reageerde ze met: "Wij ook". Wij ook? Wat is dit voor raar brabbeltaaltje? Dan realiseer je je ineens dat de enige persoon waarmee je in de afgelopen twee weken Nederlands heb gepraat jijzelf bent. Hoe werkt dat taaltje ook alweer in het echt? Mariette en Mike waren hier samen in Cuba op reis voor twee weken met een huurauto. Met ze mee reisden de Duitsers Johannes en Katharina, die ze zo'n vier dagen geleden waren tegen gekomen. Hun plan van die dag was om ergens te gaan snorkelen en ik vroeg of ik mee mocht. We gingen naar Caleta Buena, een snorkel- en duikgebied dat door de natuurlijke vorming redelijk afgesloten is van de golvende zee. Voor een entreebedrag was het open bar en een buffet voor lunch.

Na die lunch doken we het water in en het leek wel alsof het glas van mijn snorkelmasker flink beschadigd was. Het zicht was namelijk wel een aantal meter, maar het was zo onscherp allemaal. Toen ik verder naar beneden dook zag ik alles echter een stuk helderder. Dit troebele water kwam door het zoute en zoete water dat hier in deze lagune met elkaar mengde. Wederom was het koraal niet zo mooi maar er waren echt meer dan genoeg vissen om dit te compenseren. We zwommen met z'n allen een stuk door naar de open zee en vlak daarvoor waren er wat mooie takken koraal met daaronder hele scholen vissen die je goed kon zien als je diep dook. Uiteindelijk was er verder de zee in niet veel meer te zien dus we besloten terug te zwemmen. We kwamen een stukje verhoging in het water tegen waar we vlak boven konden blijven drijven, dit leek het mooiste stukje van deze plek. Mike had echter een nog een mooiere plek gevonden. Een afgesloten stuk water (net een meertje) waar verder geen mensen in lagen, ons klein paradijsje. Hier zaten er echt veel vissen en de variatie leek ook het grootst. Als je naar beneden dook kon je door de verbinding naar de oceaan heen kijken, een paar meter duiken en je was er. Helaas beschouw ik mezelf niet als een goed genoege zwemmer om dit aan te durven. Ja, en ik ben niet zo'n durval inderdaad. Na het snorkelen hebben we nog even goed gebruik gemaakt van de open bar waarna we terug gingen naar Playa Giron.

Tussendoor nog even wat historie over Playa Giron. Deze kuststrook tot aan Playa Larga staat beter bekend als The Bay of Pigs. De landingsplek van een mislukte poging van de Amerikaanse regering om Cuba uit Castro's handen te krijgen. Het idee was om een landing te maken met 1400 Cubaanse, door de CIA getrainde, ballingen, gefinancieerd door een budget van 13 miljoen dollar. De poging begon op 15 april 1961 en was een gigantische mislukking, de bombardementen op de Cubaanse luchtmacht mislukte (Castro was namelijk al op de hoogte van de plannen), twee schepen die de aanval moesten ondersteunen werden gezonken en zo stond de groep aanvallers ingesloten op het strand. Ook onderschatte de CIA de militaire en politiek kunsten van Castro, Amerikaanse arrogantie denk ik dan. Er kwamen 114 ballingen om in de kortstondige strijd en de overige 1189 man werden gevangen genomen en een jaar later overhandigd aan de Verenigde Staten in ruil voor 53 miljoen dollar aan eten en medicijnen. "Primera gran derrota del imperialismo yanqui en America Latina." Stond er ook trots op een bord langs de weg van mijn casa. Wat iets betekent als, de eerste grote nederland van het imperialisme in Latijns-Amerika. Toch apart om daar dan zo'n 55 jaar later een beetje visjes te gaan kijken.

De casa van mijn nieuwe vrienden was in Playa Larga, zo'n 33 kilometer van Playa Giron vandaan. Er werd me gevraagd of ik mee wilde gaan feesten in Playa Larga, het was namelijk Katharina haar laatste avond (ze moest door naar Havana voor een vlucht naar Mexico een paar dagen later) dus er moest goed afscheid genomen worden. Heel graag, want Playa Giron zag er niet zo levendig uit. Dus ik zei tegen de eigenaar van mijn casa dat ik naar Playa Larga ging en vanavond een taxi terug zou pakken. Dit groepje mensen dat ik zo toevallig had gevonden, ik wou echt dat ik ze eerder tegen was gekomen. Twee Brabanders, een gezellig Duitse meid, alleen die Johannes lag niet echt goed in de groep, maar hij besloot die avond ook om hier in Playa Larga te blijven. Katharina besloot om nog een extra dag mee te reizen en het Nederlandse stel vroeg of ik mee wilde liften naar Trinidad. Prima, want daar wilde ik toch nog naartoe en Giron voelde niet optimaal aan. Na mee gegeten te hebben in hun casa gingen we op stap. Waar we precies heen gingen wisten we niet, maar we volgden maar gewoon de muziek. Eenmaal daar was een redelijk feest aan de gang met vrijwel enkel Cubanen. Houd in je achterhoofd dat het een gemiddelde woensagavond was, maar het zag eruit als de eerste dag van carnaval. Ik genoot vooral van de groep met wat jongere Cubanen die hun dansbewegingen flink uit de kast trokken. Ze vormden een cirkel waar steeds een aantal heel ruig aan het dansen waren, onder elkaar door, over elkaar heen, alles schudde alle kanten op, prachtig om te zien. Zo genoot ik ook van de kleinere kinderen die overal tussendoor zoefden en van de oudere stelletjes die ook de tijd van hun leven hadden. Om een uurtje of 1 was de muziek klaar en toen besloten we om nog even langs het stukje strand bij de casa te gaan. Daarna was er eigenlijk geen taxi te bekennen, maar gelukkig had het Brabantse stelletje een bed over in hun kamer waar ik kon slapen.

De volgende ochtend was nog een hoop gedoe wat ik jullie zal besparen. We reden uiteindelijk pas tegen elven aan richting mijn casa. Oh oh, die man zal wel ongerust zijn... Ik had ook geen telefoonnummer of wat dan ook van mijn casa eigenaar, dus ik kon weinig. Vlak voor vertrek werden we aangesproken op de banden van de huurauto. Eentje daarvan stond er vrij slap bij dus we reden door naar iets dat leek op een fietsenreparatie zaak, maar dan natuurlijk 100% op zijn Cubaans. Het mannetje daar heeft voor een paar CUC de band bekeken, de twee kleine spijkers eruit getrokken, de band geplakt en de hele boel weer in elkaar gedraaid. Ook weer een mooie belefenis om hem aan het werk te zien, en nog vrij rap ook. Toen ik bij mijn casa aankwam rond half 1 zag ik de eigenaar meteen naar binnen gaan om te bellen toen hij mij zag. Kennelijk is een toerist kwijt raken best een probleem voor hem, oeps. Ik heb denk ik wel vijftig keer lo siento (sorry) tegen hem gezegd. Maar het was nu okay en nadat ik mijn hebben en houden van het onbeslapen bed weer in mijn backpack had gepropt begon de rit naar Trinidad.

Eenmaal daar wist Katharina haar oude casa nog te vinden en daar in de buurt hadden we allemaal een kamer. Het was al vrij laat in de middag toen we aankwamen in Trinidad en na een hoognodige tapas lunch begonnen we aan wat cocktails. Het avond eten bij Katharina haar casa was heerlijk en daarna moest er gefeest worden want het was Katharina haar laatste avond, alweer, of toch niet. Ze moest namelijk de volgende dag vroeg de bus naar Havana hebben om op zaterdag weer door te kunnen vliegen naar Mexico. Echter veranderde dit plan weer toen het Brabantse stel wat bekenden tegen kwamen die ze een week eerder hadden ontmoet hier in Cuba. Zij moesten zaterdag ook rond de dezelfde tijd hun vlucht naar huis hebben en ze hadden plek over in hun huurauto. Katharina kon dus met ze mee en kon nog een dagje extra blijven. Redelijk vermoeid van de reis besloten we allemaal om uit te rusten zodat we de volgende dag echt knallend konden gaan stappen.

De volgende dag was ook vrijdag, dus in theorie meer feestplezier. Die dag hebben we samen de stad bekeken, goed geluncht en binnen no time zaten we weer aan de cocktails. Dit soort dagen zijn ook wel eens lekker, gewoon niet te veel doen maar juist even niks echt ondernemen, daar was het groepje ook gewoon gezellig genoeg voor. Voor het avondeten moesten we bij een restaurant even wachten op een tafel, wat we uitzaten op een terras boven het restaurant. Het regende een beetje (ja, nog steeds donker weer, net als de dag ervoor) maar het was geen straf. Zeker niet omdat de ober mijn bestelling verkeerd opnam. Ik vroeg om een glas van de zeven jaar oude Havana Club, maar ik kreeg echter een mojito. Nadat ik hem hierop aansprak knikte hij zo van, ohja shit, en zwaaide hij naar de mojito op een manier van, geniet ervan. Vervolgens kreeg ik een nieuwe mojito, maar dit maal duidelijk gemixt met de zeven jaar oude rum. Echter wilde ik hem natuurlijk puur. Uiteindelijk kreeg ik dit en hebben we voor de extra drankjes niets betaald. Die mojito met zeven jaar oude rum is trouwens wel aan te raden.

Uiteindelijk hebben we hier niet gegeten omdat er nog steeds geen plek was en daarom zijn we door gegaan naar een soort jazz cafe voor wat voer. Voor 8 $CUC een heerlijk bereid lapje vlees (wel te doorbakken, maar daar hebben ze hier een handje voor) en een open buffet erbij, wederom erg goed te doen (Ik snap nog steeds niet waarom zoveel mensen het Cubaanse eten niet waarderen.). Na wat omwegen door de regen (bah) gingen we uiteindelijk naar Disco Alaya, beter bekend als "de grot". Je moest er wat steile wegen voor op maar uiteindelijk had je dan ook wat. Ze hebben hier dus echt een grot omgebouwd naar een club. Verrekte slecht idee natuurlijk, want dat blijft niet heel koel. Maar de warmte kon de pret absoluut niet drukken en het was echt rete gezelig met de groep willekeurige mensen die we om ons heen hadden verzameld (natuurlijk ons clubje, de Nederlanders die Katharina naar het vliegveld zouden brengen, wat Schotten, een Nederlands stel dat mee ging reizen met Mike en Mariette en nog wat grut).

De volgende ochtend gingen we vroeg op om Katharina uit te zwaaien (wie weet ga ik haar nog tegenkomen in Mexico). Daarna heb ik ontbeten met Mike en Mariette waarna ze met het andere Nederlandse stel naar Varadero gingen. En zo was ik weer alleen. Het voelt alsof ik weken met ze heb opgetrokken maar in werkelijkheid waren het nog niet eens drie volle dagen, zo apart. Het voelt ook wel weer fijn om weer even solo te zijn en even de tijd te nemen om te schrijven bijvoorbeeld. Vandaag voel ik me daardoor ook niet echt ondernemend, ik wil hier misschien nog een dagje naar het strand en heb veel goede dingen gehoord over paardrijden naar een paar watervallen hier. Misschien zijn dat nog een goede twee dagen en daarna door naar Santa Clara. Ik heb nog zo'n tien dagen hier waarvan er sowieso de laatste twee in Havana doorgebracht gaan worden. Het lijkt nog zo veel want ik heb ergens het gevoel dat ik het land nu wel een beetje heb gezien en toe ben aan iets nieuws. Benieuwd wat ik vandaag (zaterdag 29 oktober) nog ga beleven loop ik zo mijn casa uit, op zoek naar het volgende avontuur.