Update 6: Trinidad part 2, Pons te paard

Op mijn eerste dag weer solo in Trinidad zocht ik avontuur. Tja, daar is het stadje misschien iets te klein voor. Ik ben ook bijzonder benieuwd hoe deze stad eruit moet zien in het hoogseizoen van het toerisme. Het centrum is niet zo groot, en letterlijk op elke hoek van de straat zie je wel toeristen. Als je van het centrum af gaat wijken kom je echter wel direct in het Cubaanse leven. Mijn casa zit in een beetje op de rand van dat gebied dus toen ik mijn casa die middag uit liep stond ik midden in een kinderfeestje. Althans daar leek het op, een clown, maskers, dat soort spul. Gelukkig is het zonnetje weer verschenen overigens. Het was drie uur, ohja, ik moet nog eten. Ananas met ham, simpel maar effectief. Die middag heb ik verder rond de stad gelopen op mijn eigen manier, de vrijheid was wel weer even fijn ergens. Daarnaast duurt eenzaamheid voor mij hier nooit lang zo bleek maar weer.

Eerst even naar het internet pleintje waar ik de avond ervoor nog cocktails aan het drinken was met vrienden die door zijn naar andere bestemmingen. Reisverslag nummer 4 zag toen ook het levenslicht, dat jullie het weten. Toen ik gister bij de ravecave (die club in een grot, heet eigenlijk Disco Alaya, maar ravecave rijmt beter) was dacht ik nog, zou je hier verder naar boven kunnen voor een mooi uitzicht? Toen ik tegen zonsondergang naar boven liep kwam ik erachter dat dat kon. Een wandelingetje van ongeveer en half uur naar boven was het. Halverwege kwam ik drie Duitsers en een Italiaan tegen die mijn nieuwe gezelschap vormden. Halverwege waren de uitzichten over Trinidad al mooi en eenmaal boven kon je naast de radiotoren op een huisje klimmen wat uitzicht gaf over de vallei achter Trinidad. De andere kant op zag ik de zon verdwijnen achter het Ancon schiereiland. Ja, hier blijf ik even zitten, op deze 180 meter hoog. Even alles laten bezinken wat ik al heb meegemaakt, even rust. Normaal is met zo'n twee en halve week het einde van een vakantie al in zicht. 2 januari 2017, dan speelt werk weer een rol in mijn leven, het blijft bizar.

De zonsondergang was misschien wel een van de mooiste hier door de manier waarop de wolken heel mooi oranje kleurden. Toen dit verdween was het tijd om naar beneden te gaan nu er nog een beetje licht was. Op mijn weg naar beneden kwam ik de groep Duitsers en de Italiaan weer tegen waarna ze gezamelijk wat gingen eten. Een van mijn duurste maaltijden hier was het (22 $CUC), maar zeker de moeite waard. Een buffet van voorafjes en toetjes en daarnaast een hoofgerecht van lam. Maar het aller, aller, aller lekkerste: goede kaas. Vooral hier heb ik even goed gebruik van gemaakt, de kaas hier is namelijk niet te pruimen. Dus ik heb mijn kaas quota van de maand alvast weer even binnen gekregen, zo kan ik weer even door. Het restaurant had ook een redelijk uitzicht over de stad. Het was overigens de plek waar ik de dag ervoor nog zat met mijn drie drankjes (mojito, mojito met 7 jaar oude rum, een glas 7 jaar oude rum). Toch raar om dan even aan mijn groepje van de afgelopen dagen te denken. Na het eten ben ik nog wat cocktails met de groep gaan drinken, maar eigenlijk was dit groepje me net niet levendig genoeg (misschien ben ik nu verwend?). Het waren wel automotive ingenieurs, dus ik kon wel leuk vertellen over dat Stella projectje dat ik ooit eens heb gedaan. De rij bij de ravecave was me (en ons) iets te lang dus dan maar om 1 uur naar bed.

De volgende dag werd ik mijn casa uit gezet! Ach, dat heb je wellicht als je elke dag zegt, tja, tja, ik heb eigenlijk geen idee hoe lang ik nog blijf. Kennelijk was er iets gereserveerd voor vandaag. Gelukkig ben ik ondertussen vrij bekwaam in mijn hebben en houden weer in mijn backpack krijgen en ik kon mijn spullen hier laten staan terwijl ik op een tripje ging. Ik moest hiervoor om 9 uur ergens zijn dus het was even haasten. Ik werd opgehaald met paard en wagen waar al een Nederlands en een Belgisch stel inzaten. Gezellige mensen gelukkig, geen probleem om een dagje met ze op te trekken. Aan het einde van de stad kregen we elk een paard toegewezen. Margarita heette die van mij. Volgens mij heb ik ooit eens in een grijs verleden op een paard gezeten op een kinderfeestje, dus ik wist niet perse wat ik moest verwachten. Toch voelt het ergens wel machtig, op zo'n beestje zitten. De besturing ervan is gelukkig ook net als een joystick, links is links, rechts is rechts, naar achter is stoppen, de X knop is om te springen en met de B knop kun je een vlammetje wegschieten.

Met een vrij grote groep van 9 man gingen we te paard de vallei in. Dit was precies tussen de bergen waar ik gisteravond over had uitgekeken. Ik herkende zelfs een brug waar we onderdoor gingen, dwars door een riviertje heen. Ik vond dit paardrijden eigenlijk wel leuk. Af een toe wat versnellen door een klikgeluid te maken (als Margarita zin had tenminste), rustig met een hand de teugels vasthouden. Inhalen lukte alleen niet, want elk paard om me heen reageerde op mijn klikgeluid. Daarnaast moest er kennelijk zoiets als òdjaaaaa geroepen worden om de zoveel tijd (dit deed onze gids steeds, samen met werkelijk iedereen die hier in Cuba een paard aan het besturen is). Het waren natuurlijk wel allemaal vrij makke paarden, behalve eentje die de Nederlandse van de groep had, deze wilde iets te graag zijn eigen ding doen. Na ongeveer een half uurtje geshined te hebben als een echte cowboy (er werd mij gevraagd of ik dit vaker gedaan had, nee, waarna er gezegd werd dat het me goed af ging, kennelijk ziet het er dus uit alsof ik weet wat ik doe) kwamen we bij een restaurantje aan waar het varken al aan het spit boven een vuurtje ronddraaide. Die was echter voor vanmiddag, nu konden we een glas versgeperst sap krijgen van suikerriet. Het werd vers voor ons gemaald door een ijzeren, manaangedreven werktuig. Het smaakte best goed en met een beetje rum erbij (ik kon het niet laten) werd hij nog lekkerder. Natuurlijk is dit het perfecte huwelijk van twee dranken, aangezien rum ook van suikerriet gemaakt wordt.

Na de stop gingen we weer door. Het blijft toch wel een cool gevoel eigenlijk om op een paard te stappen. Na nog zo'n half uurtje sjokken moesten we zo'n 10 minuten te voet verder om bij een waterval te komen. Ah, ja, dat is nu wel lekker inderdaad. De zon is namelijk weer echt fel aan het schijnen momenteel, ik klaag hier niet over want ik heb hem echt gemist. De waterval zelf was niet echt indrukwekkend (tja, verwend) maar het ijskoude water was precies wat ik nodig had. De terugweg te paard ging weer voorspoedig en de lunch in de vorm van het vers gebraade varken was zeer smakelijk. Dat laatste half uurtje had ik het paardrijden toch wel een beetje gezien. Terug bij ons beginpunt werden we weer opgehaald door paard en wagen en toevallig kwamen we langs mijn oude casa waar mijn spullen nog stonden. De nieuwe casa is wel een upgrade want de douche is tenminste echt goed warm, dat was weer even geleden. De weg waar ik nu aan zit is ook wat meer asfaltig, de straten van Trinidad bestaan voor het grootste gedeelte uit stukken steen. Met hakken hier lopen zou echt onmogelijk zijn, ik heb het jammer genoeg nog niemand zien proberen. Dus, een ideaal straatje om weer even een stuk te gaan hardlopen als voorbereiding van de avond. De groep van gisteravond zou weer op het plein zijn vanavond, zo ook de gezellig groep van het paardrijden en nog een stel Duitsers die ik bij de watervallen heb gesproken, gezelligheid is in het verschiet.

Die avond ben ik weer eens sinds een tijdje (het voelde als een lange tijd) alleen uit eten gegaan. Eigenlijk was het wel weer eens fijn. Ik heb het ook gepresteerd om meer uit te geven aan drank dan aan eten die maaltijd, niet dat ik zo richting het alcoholisme aan het werken was hoor. Nee, ik had een maaltijd voor 4 $CUC en kennelijk was het bier kneiter duur waardoor ik daar voor twee stuks 5 $CUC betaalde. Deze stad is trouwens niet echt goedkoop, zelfs in het resorterige (ja, dat is een woord, denk ik) Varadero heb ik goedkoper kunnen eten en drinken. Zo betaal je hier altijd 2 $CUC voor een fles water, echt, ik heb gezocht, ik heb mijn best gedaan maar het is nergens goedkoper. Na dit maaltje was het 9 uur en ik had zin om te drinken. Ik kwam de Duitsers van gister al tegen op mijn weg naar drank maar zij moeten nog eten. Daarom ben ik maar solo bij de Casa de la Musica op de befaamde trap van Trinidad gaan zitten. Onder andere met een canchanchara, de cocktail met honing, limoensap en rum, uitgevonden in Trinidad. Na een cocktail of vier kreeg ik zin in een sigaartje (het was ten slotte alweer meer dan een dag geleden) dus ik vroeg mijn buurman om een vuurtje (mijn aansteker is per ongeluk mijn afscheidscadeau van de Nederlanders geworden).

Mijn buurman bleek best een baas van een vent te zijn. Hij was hier op vakantie met zijn moeder en zusje dus hij beleefde het allemaal net iets anders dan ik. Maar hij had wel mooie verhalen. Hij was een Belg die eigenlijk het gros van zijn leven buiten België heeft doorgebracht. Hij studeerde momenteel in Portugal, sprak zes talen en heeft onder andere ook een lange tijd in mijn oh zo geliefde Florianópolis gewoond. Ik denk dat we wel anderhalf uur hebben zitten praten op die trap totdat hij maar weer naar zijn casa ging, hij moest de volgende dag weer vroeg op. De show in het Casa de la Musica was ook erg leuk overigens, dit stond een beetje in de achtergrond aan tijdens ons gesprek. Het begon met gewoon de standaard muziek zoals je die op elke straathoek hoort hier (misschien wel met een iets grotere groep muzikanten, maar dat voegde niet perse iets toe). Daarna begon er een dans met slingerend vuur en werd er een tafel opgetild door iemand, enkel met zijn mond. De staat betaalt hier natuurlijk voor de tandartskosten, dus ze kunnen het hebben. Vervolgens werd er een vrouw uit het publiek op de betreffende tafel gehesen waarna ze geblinddoekt een slang om haar heen kreeg. Als climax werd ze nog met tafel en al opgtild door vier man, wederom met de mond. Daarna heb ik zo'n vijf minuten zitten kijken naar hoe een van deze mannen samen met iemand uit het publiek een kokosnoot met de tanden open pelden. Ze trokken met hun mond stroken van de kokosnoot af totdat ze de kokosmelk samen konden drinken.

Na al dit festijn begon er weer een bandje wat te spelen, maar ik had het allemaal wel gezien. Op mijn weg de trap af kwam ik de Duitsers van de vorige avond tegen, die zaten nu met een paar andere Duitsers die ik die middag bij de watervallen tegen was gekomen. Het is echt een klein stadje. Ze wilden door naar de ravecave en daar had ik eigenlijk niets op tegen. Eenmaal daar was het idee weer hetzelfde als de eerste avond dat ik er was, het was nu alleen iets rustiger omdat het zondagavond was. De muziek bouwde weer op naar een hoogtepunt en precies, exact op het moment van de drop, werd het donker. De stroom viel uit en toen stonden we daar. Eigenlijk, als dit gepland was geweest, had ik het briljant gevonden, als daarna meteen de muziek weer knallend aan ging. Echter was het niet helemaal de bedoeling dus we stonden een tijdje in het donker (de noodverlichting deed het wel, verbazingwekkend genoeg). Het gebeurde nog een tweede keer ook, weer echt zo'n Cuba belefenis, heerlijk.

Ik had de loop van de avond al lichtelijk voorspeld dus ik had het ontbijt om tien uur gepland. Deze viel wat tegen, eigenlijk is het beste ontbijt dat ik hier gehad heb nog steeds die van het eerste hostel in Havana. Ik had overigens ook verrektes veel spierpijn van het paardrijden de dag ervoor. En toen. Eerst weer eens een museumpje meepakken. Niet omdat ik daar zo'n zin had, maar het uitzicht vanaf het torentje daar zou wel de moeite waard zijn. Het museum liet wat zien over de geschiedenis van Trinidad, van de Indianen populatie die door de Spanjaarden vrijwel vernietigd is, naar de aanvallen van piraten, tot het ontstaan van de Communistische partij in deze stad. Waar ze vooral echt heel trots op waren, was het weghalen van de Amerikaanse vlag boven de stad in 1902 om deze te vervangen door de Cubaanse. Beide vlaggen lagen ook tentoongesteld hier. Het uitzicht over de stad was weer mooi, op een andere manier dan twee dagen ervoor vanaf de radiotoren.

Het begon meer en meer op te klaren dus ik besloot om een taxi naar het strand te pakken, Playa Ancon. Tijdens de taxirit probeerde ik weer een praatje te maken in het Spaans met de taxichauffeur zoals ik dat altijd doe, ik merk echter wel dat ik het te weinig oefen. Op een gegeven moment begon ik het te druk te krijgen met dingen ondernemen denk ik, tijd om weer wat meer te gaan oefenen wellicht. Taxiritten hier blijven ook wel leuk, hoe ze de gaten in de weg ontwijken, afremmen voor de bizarre manier waarop spoorwegovergangen gemaakt zijn. Op het rijgedrag valt wellicht ook wel het een en ander aan te merken en het luid meezingen met de muziek voegt ook het een en ander toe. Met mijn voeten in het witte zand kwam er echt weer zo'n rustgevoel over me heen. Heerlijk, wat een rust en wat was het hier stil. Stil, ondanks dat het resortgehalte hier wederom hoog lag. De vele op leeftijd Duitsers lagen hier weer met hun polsbandjes (voor de all inclusives) te bakken maar ik deed maar net alsof ze er niet waren. Ik had hier een prima rustmomentje.

Tijdens het zoeken naar avondeten gebeurde me weer iets dat me hier vaker overkomt, betalen voor voedsel werkt soms net als een taxi pakken. In Cienfuegos was er wat dat betreft helemaal een toppunt. Tot drie keer toe in een avond ging het zo: Restaurant 1, 15 $CUC voor een maaltijd, vaste prijs, nee, te duur, vlak voor het weglopen werd er dan geroepen dat het ook 10 kon. Wat!? He? Restaurant 2, 12 $CUC voor een maaltijd, nee, te duur, okay, we hebben ook nog deze kaart, hmm, stuk goedkoper ineens, maar nee bedankt, okay, eerste bod, maar dan voor jullie beide 12 $CUC. Serieus jongens? Restaurant 3, deze ging eigenlijk hetzelfde als 1, heel bizar. In Trinidad liep ik dus ook weer ergens weg waarna er ineens op magische wijze een nieuwe, goedkopere menukaart verscheen. Ach, dan maar zo. Verder die avond, ik weet niet, het rustgevoel van die middag zette een beetje door. Zo heb je dagen waarop je met iedereen praat die je tegen komt, zo zit je op de trap van Trinidad in je dagboekje te schrijven en ben je mensen aan het kijken met een muziekje aan, afgesloten van de buitenwereld. Ook een voordeel van alleen reizen.

De volgende dag was de eerste bus naar Santa Clara vol. Dus ik heb tot 15:00 een beetje door de stad gezworven en eigenlijk nog best wat interessante dingen gezien. Een sigarenfabriek bijvoorbeeld, waar vanuit ik raar werd aangekeken toen ik door de ramen naar binnen gluurde. Ook wat pleintjes, parkjes en een verlaten ruïne van een kerk zonder dak. In die verre zijstraatjes voelde het weer als het echte Cuba, niet het toeristische centrum van Trinidad. Die dag heb ik ook maar 1.50 $CUC uitgegeven aan ontbijt en lunch, mijn fles water voor de dag was dus duurder dan twee maaltijden. Ik ben uiteindelijk best wel lang in Trinidad gebleven, langer dan ik had verwacht in ieder geval. Als ik andere mensen spreek hier heb ik ook wel het gevoel dat ik het allemaal erg langzaam doe, het reizen. Maar goed, ik heb de tijd en weet me elke dag gewoon heel goed te vermaken, steeds weer op een totaal andere manier merk ik. Nog maar een weekje Cuba, ben ik al drie weken weg ja? Missen jullie me al? Missen jullie me nog? Ik jullie stiekem wel.