Update 8: Mexico, eerste week

Geland in Mexico kwam meteen iets waar ik tegenop keek: de douane. 50 sigaren uit Cuba exporteren mag natuurlijk wel, maar er mogen er maar 25 Mexico in. Ah, ja, ach hier kom ik vast mee weg mij kennende. Helaas was het geluk niet aan mijn zijde en ik werd er willekeurig tussenuit gepikt voor controle. Een controle die helaas ook vrij grondig was. Kennelijk heb ik 53 sigaren bij (en nog drie die ze niet gevonden heeft, hihi) en ik moest dus lekker importbelasting betalen. Ik heb qua waarde maar een bedrag geschat dat niet al te hoog was maar toch eerlijk en dat werd geaccepteerd. Gelukkig, want alleen van de dure sigaren heb ik bonnetjes. In het vervolg moet ik dit taktischer aanpakken. Ik was dus mooi even zo'n sukkel uit dat programma, over de douane van Australië, ik kan even niet op de naam komen. Ook weer een ervaring, en ik mocht alles tenminste houden in plaats van inleveren.

Vanaf Cancun ging ik direct door naar Valladolid. Waarom? Eigenlijk iedereen die ik tijdens het reizen in Cuba vertelde dat ik nog naar Cancun door vloog zei: Get out of there as fast as you can! Het is er kennelijk duur en veel en veels te toeritisch. Dat advies besloot ik dus op te volgen en ik ging naar Valladolid om daar Katharina (de Duitse waarmee ik in Playa Giron en Trinidad samen met het Nederlandse stel een stukje mee aan het reizen was) op te zoeken, dan heb ik hier in ieder geval een bekend gezicht. Tijdens de busreis voelde ik me weer in een totaal andere wereld. Hooters, Burger King, Pepsi, Domino's, wauw, ik ben echt buiten de beschaving geweest voor drie weken, zo voelde het. De wegen hier zijn ook gewoon in goede staat, er is op veel plekken gratis en snel internet en de busreizen hier zijn ook een stuk aangenamer kan ik je vertellen. Het is altijd weer fijn om nieuwe indrukken op te doen, maar dit contrast met Cuba was echt heel grappig. Ergens realiseerde ik me ook nog niet helemaal dat ik hier nu echt was, het lijkt ineens allemaal zo snel te gaan. Een uurtje vliegen en je waant je in een andere wereld.

Tegen de avond kwam ik aan in Valladolid waar ik Katharina ontmoette op een pleintje daar. Mijn eerste Mexicaanse maaltijd was heerlijk, ook het troebele groene drankje dat ik erbij had, gemaakt van weet ik niet, was erg lekker. Valladolid is een klein stadje, dus misschien een goede om aan Mexico gewend te raken. Terwijl ik met Katharina in een parkje daar zat begon er uit het niks een soort cabaret voorstelling met wat clowns. Zij waren de vervanging van het drie koppige bandje dat eerder muziek maakte. Lopend door de straten hier blijft het echt wennen aan alle merknamen en normale winkels zoals wij die gewend zijn. Ik had geen spijt van mijn beslissing om eerder naar Mexico te gaan, dat was mijn eerste indruk.

De volgende dag zijn we in de ochtend naar twee cenotes gegaan. Dit is een soort grot of vijver waar je in kan zwemmen, vaak met zonlicht dat binnenkomt door een van de gaten in de grot. Het water was kraak helder en je kon allerlei vissen vlak onder het wateroppervlak zien zwemmen. Dit was de Dzitnup cenote, de eerste op ons pad. De grot had een gat van ongeveer een meter in doorsnee in het platfond waardoor wat zonlicht naar binnen viel. Echter waren de kunstmatige verlichting en de twee gillende Duitse kinderen een beetje een sfeerkiller. Daarom gingen we naar de Samula cenote. Deze was ook echt een stuk mooier, plus dat het er rustiger was. Na een paar minuten hadden we heel het grotzwembad zelfs voor ons alleen. Het gat aan het plafond van deze cenote was een stuk groter, waardoor de natuurlijke lichtval indrukwekkender was. In beide cenotes zagen we de vleermuizen hoog boven ons hoofd verwilderd heen en weer vliegen. Daarnaast moesten we blijven bewegen om te voorkomen dat er aan ons geknabbeld werd door de tientallen piranha-guppies die om ons heen zwommen. De ietwat grotere zwarte katvissen lieten ons gelukkig gewoon met rust.

Na deze verfrissende ochtend gingen we naar waarschijnlijk een van de grootste attracties van Mexico: Chichen Itza. Man man man, wat een toerisme. Gelukkig waren we er met z'n tweeën, daardoor konden we een beetje door alle mensen heen kijken en er een sport van maken om een foto te nemen zonder toeristen erop. De oude Maya gebouwen waren wel indrukwekkend te noemen, bizar hoe ze dat al die tijd geleden voor elkaar hebben gekregen. Nadat we door het Gran Juego de Pelota (hier werd vroeger de Maya variant van voetbal gespeeld, met een 5 kg zware, rubbere bal die met de heupen vooruit geschoten moest worden, meestal eindigde een potje in wat menselijke offeringen aan de Maya goden) liepen gingen we door naar een cenote, eentje waar je niet in kon zwemmen maar die wel heel indrukwekkend was om te zien. De cenote had een diameter van ongeveer 50 meter en was bijna perfect rond, dan ga je je toch afvragen hoe dit zo ontstaan is. Na zo'n twee uur hier rondstruinen hadden we het wel gezien, het was ook een goed tijdstip waarop we naar dit park zijn gegaan want het was al tegen sluitingstijd. Daardoor gingen er veel mensen al richting de uitgang en waren de souvernierwinkeltjes (welke echt te bizar voor woorden waren in kwantiteit) al aan het inpakken waardoor ze ons wat meer met rust lieten.

Het avondmaal dat we een aantal uur later hadden was indrukwekkend te noemen. Als voorafje een bord nacho's dat gerust door had kunnen gaan voor een hoofdgerecht voor twee personen. Daarnaast enchiladas en voor mij een curieus drankje. Weer eens op het avontuurlijke pad koos ik voor een Michelada, bier met kruiden, zout en limoen. Het was pittig, zout, zoet, zuur en bitter tegelijk. Ik ben er nu een dag erna nog steeds niet uit of ik het nou lekker of smerig vond. Misschien volgende keer maar een Chelada proberen, hetzelfde maar dan zonder de pittige kruiden.

De volgende dag vertrokken we naar Rio Lagartos, een klein vissersdorpje vooral bedoeld als eerste stop om door te gaan naar Las Coloradas. Eenmaal daar was de zoektocht naar het hostel even een uitdaging, naar links of naar rechts. Katharina koos links waarna we een half uur op en neer gelopen hebben om erachter komen dat het hostel direct rechts van ons was toen we naar links gingen. Vrouwen en richtingsgevoel... Eenmaal geïnstalleerd vonden we een heel leuk plekje om te gaan lunchen. Het decor was heel kleurrijk en vrijwel alles was versierd met allerlei soort prachtige schelpen. Terwijl we na de lunch rond liepen werden we aangesproken door een klein Mexicaantje op een scooter. Kapitein Adrian. We hadden al meerdere tours aangeboden gekregen voor veel te veel geld maar Adrian sprak ons wel aan. Naast de schappelijke prijs liet hij ons ook boekjes zien met daarin persoonlijke recensies in allerlei talen. Natuurlijk bladerde hij door naar een Nederlandse en Duitse om ons over te halen.

Aangekomen bij zijn boot liet hij eerst trots zijn huis zien, waarna we te water gingen. Het begon met tortilla's de lucht in gooien die door een zwerm van zo'n 15-20 vogels vlak naast ons uit de lucht werden gepikt. Daarna kwamen we bij een voor mij bekend platform in het water waar een groep flamingo's over heen liep. We mochten hier de boot uit om dichter naar ze toe te lopen. Het hoogtepunt kwam vlak daarna, toen we een klein wasbeertje rond zagen drijven een paar meter van ons vandaan. Hierna passeerden we nog andere vogels, pelikanen, zowel Mexicaanse als Canadese, ibissen en nog allerlei vogels waarvan de naam in het Spaans werd geroepen. Vervolgens liet hij een stukje kust zien (dat verre van Varadero kwaliteit strand was) waar we Mexicaanse families hun spullen zagen opruimen om met hun eigen bootje weer terug te gaan naar Rio Lagartos. Na terugkomst hebben we op het dakterras van ons restaurant van die middag nog genoten van een Sol biertje en de zonsondergang.

De volgende dag gingen we naar Las Coloradas. Eigenlijk viel dit een beetje tegen. We waren daar om de roze zee te bekijken. Het water daar krijgt een vreemde roze gloed door de hoge concentratie zout die erin zit. De vorm van het meer was echter vrij kunstmatig, omdat deze plaats verder vooral bekend staat om zijn zoutproductie. Wat goed te zien was door de gigantische bergen zout daar. Het kleine strandje daar stelde weinig voor, het was vooral bezaaid met vissersbootjes die op het strand lagen te rusten. Dus na een lunch zijn we weer terug gegaan naar Rio Lagartos om daar nog te genieten van de rust van het visserstadje (hardlopen, bloggen, Spaans leren, etc.). Want helaas was het niet meer mogelijk om nog een bus te pakken naar onze volgende bestemming (Isla Holbox).

Daarom dus dat we de volgende dag via Tizimin, waar we twee en half uur moesten wachten, naar Chiquila gingen. Eenmaal daar pakten we de ferry naar Isla Holbox. Na echt letterlijk van 09:00 tot 17:30 onderweg te zijn geweest waren we dan eindelijk bij ons hostel op het eiland Holbox. Daar kregen we een goede dosis van iets waar we de afgelopen dagen best een tekort aan hadden: Mensen! In Rio Lagartos waren er namelijk echt nul backpackers en dit hostel compenseerde dit door een echte backpackers haven te zijn. Na het eten (sushi, heerlijk fris en een stuk minder gezoet dan thuis) kochten we dan ook wat bier dat we in de binnenplaats van het hostel opdronken. Katharina ging na dit drankje naar bed, maar ik liep naar de supermarkt om daarna een duik te nemen in het pallet van veelzijdig volk dat zich op de binnenplaats verzameld had.

Mijn nieuwe vrienden nodigde me uit om mee te gaan op een boottocht naar lichtgevende plankton die om 1 uur in de nacht begon. Het was nu half elf dus dit betekende dat ik maar weer eens op en neer moest naar de supermarkt om zeker te maken dat ik de tijd goed door zou komen. Na elven verplaatste het feestje zich naar het strand. Het was daar echt zo gezellig, stel je twintig vrije geesten voor, liggend in hangmatten, aan de kust, we deelden verhalen, bier, rum, sigaretten en sigaren tot de maan (waarvan de onderste helft verlicht was, in plaats van de zijhelft) in de oceaan verdween en de boot ons op kwam halen. Na een paar minuten varen zagen we al een groene gloed rondom de boot ontstaan. Als we onze hand in het water stopten tijdens het varen zagen we het water licht groen glitteren. Deze plankton reageerde dus fluoriscerend op bewegingen. De boot stopte bij wat ondiep water. Kleding uit en erin dan maar. Het was zo grappig om iemand in dit water te zien zwemmen, door de groene gloed die rond de persoon ontstond. Mooi hoe je zoiets kan beleven met twintig volslagen onbekenden, dat is reizen.

De volgende dag begon ik met een ontbijt van ananas en mango. Daarna zette ik het op een lopen langs het strand. Wat niet helemaal optimaal was door de duidelijk goed opgezette en georganiseerde muggen aanvallen. Die avond ervoor hadden we er ook al last van. Zodra de zon weg was leek het alsof de gehele kolonie muggen van het eiland ons aan besloot te vallen. Tussen de aanvallen door vond ik die dag een aardig stukje kust waar ik lekker een momentje voor mezelf had om het restant ananas op te peuzelen. Die middag ben ik maar eens begonnen met wat foto's uitzoeken om met jullie te delen, slechts een snelle selectie, maar ik hoop dat jullie ook hiervan genoten hebben. Na dit uitzoekwerk was het tijd voor mijn eerste hardlopen sessie in Mexico. 20-30 minuutjes zei ik, dan ben ik terug. 50 minuten later bedacht ik me toch maar dat ik eens terug zou moeten rennen. Ik bijf erbij, er is niks beters dan op een strand richting de zonondergang te rennen, er bestaat geen groter gevoel van vrijheid, tenzij ik dat nog moet ontdekken.

Die avond vonden we goed gezelschap om pizza mee te gaan eten waarna er drank gehaald moest worden. Samen met Marco deelde ik de kosten van een goeie fles rum. Marco, wat kon ik van die vent genieten. Een Duitser van 37 jaar oud die in twee weken echt belachelijk veel steden in Mexico (en ook nog eens Havana) had afgetikt. Langzaam in zijn manier van doen en hij straalde een indruk uit alsof hij 24/7 half stoned en half dronken was. Heel goed gezelschap. Met een groepje van vijf dronken we die avond wat in het hostel. De fles rum open maken was overigens nog een karwei, ookal was er een ingenieur in ons midden... Ook had Marco nog een zelf maak Michelada beker gekocht, iets wat ik nog minder kan aanraden. Toen de dames in ons gezelschap naar bed gingen, gingen Marco en ik door met wat anderen naar het strand. Daar heb ik nog heerlijk in een hangmat liggen hangen tot ik het tijd vond om naar bed te gaan.

Op het eiland is verder eigenlijk niet zo heel veel te doen. In de zomer periode is dit eiland idioot populair omdat je er met walvishaaien kan zwemmen. Wij waren er dus in het verkeerde seizoen, wat ergens misschien wel goed was omdat het er nu heerlijk rustig was. Gewoon op het strand chillen, in een van de hangmatten van het hostel en af en toe wat eten gaan zoeken. Het stadje is echt heel mooi en kleurrijk, geen van de gebouwen lijken ook maar enigszins op elkaar en overal zijn er zoveel versieringen en wandschilderingen.

De dag na de rumavond huurden we met z'n vieren een golfkarretje om het eiland te verkennen. Golfkarretjes zijn hier eigenlijk het basis vervoersmiddel, dat en fietsen. We hebben die middag echt zoveel lol gehad. Katharina begon (lichtelijk stuntelig maar wel generiek gezien de goede kant op) met rijden en we wisselden naar verloop van tijd door. We reden langs het strand tot onze weg geblokkeerd werd door een bord waarop stond dat je enkel te voet door mocht. Daar draaiden we om, de waterpoelen in de weg zo goed mogelijk ontwijkend. Alle weggetjes op het eiland zijn namelijk gewoon zand en het had kennelijk geregend enkele dagen ervoor. We reden langs de kleine huisjes waar de lokale Holboxieten leefden door naar een kerkhof aan de andere kant van het eiland. Vlak voor dit kerkhof was er een grote poel met water waar we toch echt doorheen moesten. Het was midden in deze poel dat ons voertuig ermee besloot op te houden, typisch, en ironisch, vlak voor een kerkhof. We duwden het karretje uit de poel maar hij startte echt niet meer. Een kwartiertje later was er heel even een moment van leven, maar helaas niet van lange duur. Toen we vijf minuten later wel weer konden rijden zijn we ook niet meer gestopt tot we het karretje weer hadden ingleverd. Helaas voor Marco, die met zijn slippers door de waterpoel aan het slenteren was waarna hij een sprintje moest trekken om zich weer bij ons te voegen.

Onze lunch bestond uit een hamburger, dat was eens even lang geleden zeg. De rest van de middag voelde ik me eigenlijk iets té rustig, dus ik besloot het weer op een rennen te zetten. In de avond was er een soort etensfestival niet ver van ons hostel vandaan. Daar hebben we genoten van allerlei lokale gerechten en echt heerlijke toetjes. In de avond moest de rum op, wat niet lukte waarna ik ons restantje doneerde (de dop was na het open maken niet meer functioneel en laten we zeggen dat ik wel voldoende rum op had voor dat moment) aan een Duits stel dat er erg blij mee was. Die avond heb ik weer heerlijke gesprekken gehad met allerlei mensen en de sfeer was wederom echt goed. Als je dan zo voor een bar met live muziek op je blote voeten in het zand staat te dansen, dan is het eigenlijk jammer dat je de volgende dag weer door gaat. Holbox was een heerlijk rustgevende stop, een stop die me eindelijk het gevoel heeft gegeven dat ik echt aan het backpacken ben.