Update 14: Return of the Jedi (to CDMX)

Weer terug in Mexico (CDMX, Ciudad de Mexico) zette ik het weer op een lopen in deze gigant van een stad. Om bij mijn hostel te komen had ik maar de metro gepakt voor de eerste keer. Met je backpack op je rug en je kleine rugzak op je buik is dat ook weer een hele ervaring. De Mexicanen zijn namelijk vrij kunstig in proppen. Zo kunstig zelfs dat je er je metro station door kan missen omdat je je iets te beleefd een weg richting de deuren probeert te banen. Desalnietemin was ik vroeg in de ochtend bij mijn hostel.

Na mijn spullen gedumpt te hebben liep ik eerst door de grote straat waar mijn hostel vlak tegenaan lag. Echt zo'n straat waar het weer meer aanvoelde als Amerika dan als Mexico. Een wendy's, een Carl's jr, grote hotels, grote kantoorgebouwen, gelukkig zat er nog her en der nog een taco tentje verstopt, maar dan weer geen straatvoer. Tegen de tijd dat ik bij El Angel de la Indenpencia (een indrukwekkend standbeeld op het midden van een rotonde) aankwam was dit gevoel niet veel minder geworden. Dat maakte ook niet uit, het was Mexico stad, een mengelmoes van van alles en nog wat, zoals ik dat een week geleden al ervaren had.

Ik liep het Chapultepec park (ja, deze naam kwam mij ook bekend voor van Guadalajara, misschien moet ik maar eens opzoeken wat het precies betekend) in, langs een groot, imposant standbeeld omringd door witte pilaren naar het Museo de Arte Moderno. Het museum begon met een aantrekkelijke entree (welke me pas op mijn weg uit het museum opviel, maar ik vertel het nu alvast) en daarna een tuin met allerlei raar gevormde (modern gevormd noemt men dit denk ik) objecten. De eerste hal die ik in liep liet had een verzameling meubels zien, waarvan ik er een aantal toch wel zo mee had kunnen nemen voor thuis. De volgende zaal had allerlei schilderijen die niet helemaal mijn ding waren, veel van die gevallen met enkel primaire kleuren en puntjes en lijntjes. Door naar de volgende zaal, welke meer mijn stijl was. In een enkel woord zou ik de schilderijen als vreemd omschrijven, maar dan op een goede manier (net als ikzelf ben denk ik?). Een grote roze stier, een komische afbeelding van wat denk ik de Griekse onderwereld voor moest stellen, een kasteel met katten, slechts een kleine greep uit de collectie. Via de aantrekkelijke entree (dat was hij nog steeds, ofja, dat was hij nu), liep ik weer naar buiten en daarna de heuvel op naar het Castillo de Chapultepec.

Dit kasteel torende op een heuvel boven het park uit, hoewel je vanaf nergens een uitzicht op het kasteel had vanwege alle bomen, dus ik kon me enkel voorstellen dat het kasteel boven het park uit torende. Het uitzicht op de stad bewaarde ik even voor later toen ik de koetsenhal in liep waarin wat oude, goudgekleurde koetsen van heersers uit vergane tijden tentoongesteld stonden. Even wat historie tussen de regels door. Het kasteel is ooit eens gebouwd in opdracht van de vicekoning van Spanje voor de vicekoning van Nieuw-Spanje. In de Mexicaans-Amerikaanse oorlog was het nog een plek van dramatische executies en daarna hebben verschillende keizers, koningen en presidenten het kasteel hun thuis genoemd. Nu? Nu is het vooral heel mooi.

Na de koestenhal volgde allerlei kamers met hun orginele inrichting. Grote houten tafels waaraan waarschijnlijk allerlei belangrijke beslissingen gemaakt zullen zijn, badkuipen die iets te klein leken om comfortabel te zijn waarin keizerlijk gebadderd zal zijn en eetkamers waar koninklijk in gedineerd zal zijn. Tussen deze kamers door volgde een eerste uitzicht over het park. Het gedeelte van de stad dat ik kon zien was de lange, grote straat waarover ik mijn weg hier naartoe gemaakt had. Vanuit dit antieke kasteel keek ik over het bos, over een momument deze straat in, wat zich tussen twee giganten van wolkenkrabbers bevond, wat een apart beeld. Op de tweede verdieping van het kasteel kwam de militaire significantie van het kasteel meer naar boven samen met een uitzicht over een ander gedeelte van de stad, dat meer gedomineerd werd door kerken dan skyscrappers. De zaal naast het uitzicht had muurschilderingen en schilderijen van allerlei veldslagen, zeeslagen zelfs, oude wapens, insignes, uniformen en kanonnen, dat was toch meer mijn straatje. Als laatste liep ik nog door de tuin van het kasteel en daarna weer de heuvel af naar beneden.

Ik vervolgde mijn weg tussen de twee meren van het park door en stak de straat over naar het Museo National de Antropologia. Ik had nu flink wat ruïnes gezien, maar wat stond er eigenlijk allemaal in en op deze imposante, vergane bouwsels? Ik was op dit moment al redelijk kapot, de nachtbus en het vele lopen hadden hun werk gedaan. Daarom was deze gigant van een museum wellicht niet de beste keuze geweest. Ik begon aan de verkeerde kant van het museum, puur om de grote groep kakelende Franse toeristen te vermijden. Dit was de kant van de meer Noordelijke/Pacifische stammen van Mexico. Veel oud kleiwerk en twee opvallende 1:1 replica's van hoe deze stammen leefden, in grotten of typische, eenvoudige bouwwerken met muren van wel een halve meter dik. Langs allerlei beelden en tabletten liep ik door een donker halletje waar een typische begraafplaats getoond was, met een skelet omringd door allerlei voorwerpen. Dit was hal 1 en dit duurde denk ik al wel meer dan een half uur. Er waren er dus zeven en daarnaast nog een volledige tweede verdieping. Nee, geen goed museum als de vermoeidheid zijn werk begint te doen, wat een gigant van een apparaat zeg.

Ik liep de eerste hal uit en nu ik mijn zin zo begin herinner ik me de entree van het museum die ik vergeten ben te omschrijven. De entree was een paddestoel van ongeveer vijftien meter hoog waar een waterval omheen liep. De steel van de paddestoel was bewerkt met allerlei vormen en tekens en werd afgedekt door een groot vierkant houten dak. Waar dit dak ophield begon een binnenplaats waar een rechthoekige vijver in het midden was geplaatst. Aan het begin van deze binnenplaats sloeg ik linksaf, de Maya hal in.

Deze tweede hal voelde al een stuk bekender, aangezien ik nu aardig bekend was met de Maya tempels. Het was een beetje alsof de indrukken die ik hier nu op deed mijn herinneringen van de vergane tempels aanvulde. Echt, hoe moet dat er allemaal wel niet uitgezien hebben, met deze schilderingen, beelden, de mensen daar. Bijna, bijna kon ik het me voorstellen maar ergens ook totaal niet. Het is denk ik niet volledig te beseffen hoe indrukwekkend dit geweest moet zijn, van de drukke straten tot het bloed van de menselijke offers voor de altaren bovenaan de giganten van tempels. In de tuin van dit stukje hal waren nog diverse replica's van deze tempels te bekijken. Ook waren er wat maquettes en gingen de beeldjes, kommen, tabletten, skeletten en beelden die duidelijk ooit versieringen waren van de tempels door. Erg gaaf vond ik het dodenmasker uit Palenque. Ik was natuurlijk in deze ruïnes geweest en daar in Palenque was ook een kleine kamer met een roodbeklede doodskist in een van de gebouwen. De inhoud hiervan was verplaatst naar het museum waar ik me nu bevond en ik was blij dat ik deze inhoud nu gevonden had. De rood beklede doodkist was nagemaakt (veeeel groter en imposanter dan in het echt) en daarin lag een skelet bekleed met allerlei gouden en jade versiersels. Ik kan me toch voorstellen dat deze in de intieme, donkere ruïne van Palenque meer indruk had gemaakt, ondanks dat het in dit museum grootser was opgezet.

Na de Maya hal bewoog ik mezelf naar de Oaxaca hal. Eigenlijk had ik hier dus, net als van hal 1, nul verstand van, want ik heb geen ruïnes in Oaxaca bekeken. Wel noteerde ik de Alban ruïnes maar, omdat deze op veel van de informatie terugkwam. Goed om op te zoeken als ik naar Oaxaca stad zou gaan. Ik liep in deze hal ook nog even naar boven, hier was een expositie van wat post-Spaanse kledij en leefwijzes van de Mexicanen. Hier snelde ik maar even doorheen om naar de Mexica hal te gaan, beter bekend als de Azteken.

In het midden van de zaal hing het, de Azteekse zonnesteen, waarvan heel lang gedacht werd dat het de Azteekse kalender zou zijn. Het echte nut van de steen is nog steeds onduidelijk en puur hypotetisch. De steen is wellicht het meest bekende artifact dat wij kennen als het over de Azteken, of misschien zelfs alle pre-Colombiaanse stammen gaat, google hem maar even voor een "Oh, hij bedoelt dat ding"-momentje. Het was hier dat ik de nog steeds kakelende groep Fransen weer tegen kwam (taal van de liefde, ik heb dit nooit gesnapt?). Wat verder in deze hal tentoongesteld werd liet wel zien dat de Mexica veel meer oorlogsgeörienteerd zijn. Er waren beelden te zien die eerder strijders dan goden voor moesten stellen. Mijn benen begonnen me op dit moment een beetje zat te worden dus door de rest van het museum heb ik mijn pas wat versneld. De toppers had ik dan ook al wel gehad. Het laatste stukje (of eigenlijk dus het begin van het museum) liet wat meer pre-historische replica's zien. Hoe we als aapmensen begonnen, hoe we als jagers en verzamelaars leefden toen we meer rechtop konden staan, wat mammoet schedels, etcetera. Zo, dat was een flinke dag op een nachtbus-slaap, snel de metro naar het hostel.

Na een opfris moment zocht ik Karin en Eva weer op, die op diezelfde dag in Mexico aangekomen waren. Weer herenigd met mijn chicas en een Israëlische uit hun hostel gingen we wat eten en daarna drinken. In de Calle Regina vonden we een goedkoop plekje voor tequila, margarita's met een biertje als toetje. Met enkel mijn chicas pakte ik een taxi naar een stapperige gedeelte van Mexico. Karin en Eva hadden in hun hostel iemand ontmoet die draaide in een clubje daar en wij stonden op de gastenlijst. Een gastenlijst die om 1 uur eindigde, terwijl wij er dus een half uurtje te laat waren. Wat een belachelijkheid, dan nemen we ons geld wel mee naar de volgende tent. In een andere kleine club zijn we die avond uiteindelijk geëindigd, waar weer eens wat standaard stapmuziek in onze oren gepompt werd.

De volgende dag wilde ik mijn verblijf in mijn hostel verlengen. Tja, dat had je eerder moeten doen jongen, een zaterdagavond in Mexico stad is redelijk druk bezet natuurlijk. Op zoek naar een nieuw dak boven mijn hoofd ging het zelfs zo hard dat er een hostel voor mijn neus vol werd toen ik op hostelworld zocht. Mijn nieuwe hostel bereikte ik weer met de metro (weer lekker knus met volle bepakking). Na wat lopen stond ik er volgens google maps toch echt voor, ja, er hing ook een bord van het hostel. Maar, dit is toch een lampjeszaak? Tussen de kerstverlichting door liep ik maar naar de trap die ik aan het einde van de winkel zag. Iemand wees me naar boven. Toen stond ik dus midden in een restaurant. Hè? Het leek wel op iets zoals in Azië, maar kennelijk kan dat hier in Mexico ook. Toen de trap verder naar boven afgesloten was keek ik verbaasd om. Iemand die in het restaurant zat te eten beeldde 6 uit. Ah, de lift pakken naar de zesde verdieping dus.

Na dit onbedoelde avontuur vond ik mijn slaapplek voor een nacht, de nacht erna zou ik naar het hostel van mijn chicas verhuizen. Wachten op die chicas duurde even, ze waren namelijk in slaap gevallen. Maar ik kon daardoor wel in alle rust werken aan mijn reisverslag. Ik denk dat ik wel twee uur bezig geweest ben met enkel steekwoorden opschrijven van wat ik weer had meegemaakt, ik liep wat achter.

Eva wilde heel graag naar het planetarium die dag en ik ging met ze mee de metro in. Ik had weinig bij me die dag: een fles water, mijn fototoestel, mijn portemonee en mijn mobiel. Een van deze dingen zou ik gaan verliezen helaas... Nee, het was jammer genoeg niet de fles water. Dat proppen in de metro had ik al kort besproken. Altijd als ik de metro nam had ik al mijn spullen in mijn rugzakje op mijn buik zitten, zodat niemand erbij kan (je zit elke Mexicaan ook hetzelfde doen). Doe dit een keertje niet, heb 6000 pesos en je pinpas op zak omdat je net gepint had, ben dan zo stom om deze pas en het gros van je geld niet in het kluisje van je hostel te bewaren (wat je normaliter wel altijd doet), doe die dingen, en juist dan, gaat het fout. Toen het metro karretje aankwam begon het geduw weer. Maar daarmee ook iets geks, de fles water werd uit mijn zak gedrukt, waaronder mijn portemonee en mobiel zat. Mijn linkerhand ging naar beneden en ik drukte de fles terug, wat niet lukte en deze glipte weg. Met mijn rechterhand pakte ik de fles terwijl ik niet eens kon zien wie nou precies mijn portemonee uit mijn broekzak aan het drukken was. Mijn linkerhand kon nog net mijn mobiel terug drukken terwijl ik mijn portemonee over de rug van mijn hand voelde gaan waarna deze in de menigte verdween. Potentieel gedrogeerd, bestolen, ja, ik krijg de volledige Mexicaanse ervaring.

Verdomme! Tja, op het moment zelf kan je niks anders doen dan accepteren dat iemand zich vanavond flink gaat bezatten van je 6000 pesos. Aangekomen bij het planetarium had ik het wel aardig geaccepteerd, gelukkig heb ik zoiets als een reisverzekering en had ik mijn creditcard nog. Bij het planetarium was er een speciaal evenement, wat onze planning wel een beetje in de war gooide. We hebben er een film gezien over het heelal (in het Spaans) en kregen een vrij schattige rondleiding van een aantal studenten door het kleine museum dat ernaast lag. Op onze terugweg naar Zocalo (het historische centrum, overigens ook de plek waar de Azteken een adelaar met een slang in zijn klauwen op een cactus zagen zitten, hun centrum van het universum en hét symbool van Mexico) liepen we een cantina in waar we wat vreemd aangekeken werden als blanke toeristen, wat altijd de beste plekken zijn om een drankje te gaan doen. Er werd weer flink gedanst door wat oudere stelletjes en wij keken vooral onze ogen uit. Niet alleen naar het gedans en de live band, maar ook naar de afschuwelijk mooie kerstverlichting van de bar.

Nadat ik in mijn hostel had uitgelegd waarom ik mijn kamer niet meer in kon (de sleutel zat in mijn portemonee), nodigde Karin en Eva me uit voor het dakterras van hun hostel. Dit bleek het beste dakterras in de geschiedenis van hostel dakterrassen te zijn. Want, je raadt het nooit wat voor muziek ze er draaiden. Jawel! Techno! Wederom waren mijn danspasjes natuurlijk een grandioos succes. Daarnaast stelde deze avond me volledig in staat om te vergeten dat ik de volgende dag aangifte moest gaan doen. Hoe dan ook, hier heb je twee dagen Mexico stad in vier kantjes tekst, ik zal de volgende weer kort houden. Hah. (de volgende is bijna zeven kantjes)