Update 15: Revenge of the Gringo (in CDMX)

Waar was ik. Ah, ik was bestolen, gedrogeerd, etcetera. De dag na de dag waarop ik afscheid moest nemen van mijn portemonee checkte ik uit mijn hostel en vroeg ik de vrouw aan de receptie waar ik aangifte kon doen. Jeetjemina, wat een schat van een mens. Ze kon geen woord engels maar ik denk dat ik nog nooit op zo'n lieve, zorgzame manier geholpen ben (via google translate). Ze heeft drie telefoontjes voor me gepleegd om achter het adres te komen en bleef maar vragen of ik nog iets anders nodig had. Een knuffel zou wel fijn zijn? Ik mocht ook altijd terugkomen voor wat dan ook, ookal verbleef ik niet meer in het hostel. Mexicaans medeleven, wat fijn.

Nadat ik mijn spullen bij mijn nieuwe hostel (die met het technodakterras) gedumpt had, ben ik maar gaan lopen naar de plek waar ik aangifte kon doen. Met mijn paspoort op zak had ik toch niet zo'n zin in de metro. Ook voelde ik me zo.. naakt. Die portemonee die ik nu al een aantal jaren heb zat altijd zo vertrouwelijk in mijn broekzak, waar nu een gapend gat zat. Heel vreemd om me ineens toch onveilig te voelen in Mexico (hah, ergens klinkt dat wel ironisch). Ik liep via de La Ciudadela markt richting het toeristen-aangiftekantoor, waar echt een belachelijk verzameling souveniers te vinden was uit alle uithoeken van Mexico. De aangifte zelf nam toch aardig wat tijd in beslag, de tolk had ook vrij die dag, wat niet hielp. Wil je een politieonderzoek, of enkel een papier voor de verzekering? Wat is dat politieonderzoek dan? Ja, nou, dan leest de politie het misschien, maar meer ook niet. Mooi man. Goed, om 14:00 was ik terug in mijn hostel, snel dat paspoort goed opbergen en op pad.

Ik begon maar met een lunch, een fastfood hamburger van Carl's jr voor de variatie. Daarna ging ik met metro (probeer die portemonee nu maar eens te jatten, pendejos) naar Polanco, een upscale wijk hier in Mexico. Het gratis Museo Soumaya was mijn eerste stop. Het externe uiterlijk van het museum viel vooral op, honderden vierkante, metaal glanzende tegeltjes versierde de abstracte vorm van het gebouw. De entree was compleet strak wit met een grote antieke deur in het midden van de ruimte. Via een looppad dat rondom de verschillende zalen liep ging ik van verdieping naar verdieping. De eerste bestond uit Japanse kunst, veel ivoor en schilderingen. Daarna waren er drie verdiepingen met Europese schilderijen, religieus voornamelijk, maar ook een verdieping met enkel en alleen schilderijen van Venetië, welke ikzelf het mooist vond. Maar het hoogtepunt was natuurlijk "Róterdam (Paises Bajos) en un claro de luna", het enige echt Hollandse dat ik kon vinden. De bovenste verdieping met beelden had ik wel gauw gezien, waarna ik door ging naar de buren.

Het Museo Jumex was die dag ook gratis, omdat het zondag was. Hier was wat meer moderne kunst te zien en het begon met een mooi uitzicht op het Soumaya museum. In de eerste hal was met allerlei witte, grove, puntige vormen een ijslandschap nagemaakt, met wat verstopte pinguïns her en der. De rest van het museum was van een kunst collectief, ik ben de naam helaas vergeten, maar ze kwamen uit Amerika. Vooral de verzameling abstracte schilderijen van poedels die allerlei standjes uitbeelden was erg hilarisch. Verder was het een museum een goede mix tussen vaag en interessant.

De wijk rondom de musea was erg opvallend, wederom iets compleet anders. Flink wat dure auto's en grote, dure winkels, die meer lucht tentoonstelde dan iets anders. Toen ik door een winkelcentrum daar liep voelde ik me net in Singapore. Het voelde wat aan als de grote mall naast het Marina Bay Sands daar. Wellicht kwam dit omdat ik daar toen ook in november was, tegen de kerst aan. Dus hetzelfde soort "fancy" kerstversieringen vond ik hier nu ook. De enige winkel die ik in ben gegaan was, jawel, de speelgoed winkel. Vet! Een grote AT-AT (All Terrain Armored Transport, voor het eerst gezien in Star Wars V: The Empire Strikes Back, gebruikt door de Empire in The Battle of Hoth, +1 voor iedereen die deze uitleg niet nodig had) presenteerde het Star Wars gedeelte. Ik vond er Halo lego, Sponge Bob speelgoed, Call of Duty action figures, deze nerd keek zijn ogen uit. Terug bij mijn hostel had ik een berichtje van Karin: "Facking mooi verhaal, vertel het je in real life." Ok? Tot zo?

Goed, de politie van Mexico. Ik heb nog geen enkele Mexicaan ontmoet die ook maar iets van waarde aan ze hecht. Op de toeristische plekken hier in Mexico zijn ze ook veel te sterk aanwezig. Compleet met riotschilden staan ze vaak met acht man op de hoek van de straat ergens in het historisch centrum, gewoon te niksen. Ik heb ook zoveel verhalen van andere toeristen over omkopingen gehoord. Vrijwel iedereen die hier met een huurauto van stad naar stad reed had wel minimaal één verhaal als deze. "Ja meneer de toerist, je linker richtingaanwijzer stond niet aan toen je die bocht maakte he. Dat is 2000 pesos wist je dat. Maar, tja, tja, weetje, dan moet je weer mee naar het bureau enzo. Misschien is het makkelijker dat je hier gewoon 800 pesos betaald?" "Maar meneer de corrupte agent, ik heb maar 200 pesos bij me." "Ach, dat is dan ook wel goed, geef maar hier, dan mag je daarna doorrijden." Waarna heeeeel veel dankbaarheid getoond moest worden. Het meest extreme verhaal ging zelfs zo dat de agent voorstelde om de toerist naar een pinautomaat te escorteren zodat hij meer geld kon pinnen... Gelukkig vonden zijn mede-agenten het in dat verhaal iets te ver gaan.

Maar goed, nu je hier een beeld van hebt, volgt het verhaal van Karin en Eva. De dames ontwoken een gigantische rij voor een museum om even een drankje te kopen bij een Oxxo (een soort 7 eleven) om deze daarna op de stoep voor de Oxxo op te drinken. Oh chill, er zit ook nog alcohol in, zei Karin nog toen ze het drankje afrekende. Nee, niet chill, althans, niet als je dit in het openbaar drinkt en meneer de politie agent net langs komt lopen. Ja dames, dat mag natuurlijk niet he, kom maar mee naar het politiebureau. Als de zware criminelen die ze zijn (ik heb altijd al geweten dat er iets mis met ze was) werden ze in een politiebusje geladen en onder politiemotor escort (zwaailampen, sirene aan, alles) naar het bureau gebracht. Ja ja dames, dat is 13000 pesos boete he, maar, misschien kunnen jullie wel een dealtje sluiten met de rechter. Twee uur moesten ze eerst wachten op de dokter. Blaas maar in dit opgerolde A4'tje, dan gaan we eens kijken of jullie dronken zijn. De dokter rook. Nee, jullie zijn niet dronken. Moesten ze daar nu twee uur op wachten? Naar de wc gaan mochten ze ook alleen maar met hun handen op hun rug, want ja, je wilt natuurlijk niet weten hoeveel schade deze dames aan kunnen richten tegen alles en iedereen. Na nog wat wachten mochten ze naar "de rechter", een man in pak. Tja, tja, dat is 4000 pesos (het zakte dus al) boete per persoon he. Maar meneer, we hebben maar 1000 pesos bij ons. De "rechter" begon al een glimlach op zijn gezicht te vormen. Oef, ja, nou, hmm, bij extreme uitzondering kunnen jullie 800 pesos betalen en dan hebben jullie nog 200 pesos voor de weg terug naar jullie hostel. Of jullie kunnen 36 uur in de cel gaan zitten hier, dat is ook geen probleem. (Dit mag niet eens, hoorden we later van een Mexicaanse) De agent die ze gearresteerd had vroeg nog aan ze hoeveel ze uiteindelijk moesten betalen toen ze weer twee vrije dames waren. Lichtelijk maar zichtbaar teleurgesteld om de buit escorteerde hij de dames naar een bus, waar ze verplicht in moesten stappen.

Wauw, en dan te bedenken dat ik nog eens een biertje verstopt in een plastic zak op een plein in Valladolid heb weggewerkt, dat ga ik niet nog eens proberen. Op onze techno rooftopbar konden Karin en Eva dus wel een drankje gebruiken. Maar uiteindelijk is het wel gewoon een mooi verhaal, dat helaas wel 40 euro en 4 uur tijd kostte.

Toen was het maandag, veel was dicht. Daarom moest ik in de ochtend even wat onderzoek doen naar wat ik die dag ging ondernemen. De markten waren gelukkig nog open! Toen ik enkel voor een dagje in Mexico stad gestopt was, had ik al door de toen al gesloten Mercado San Juan (om de een of andere reden klinkt de naam al onheilspellend) gelopen. Nu voor het echie dus. Er was hier voornamelijk voedsel te verkrijgen. Soorten fruit die ik nog nooit gezien heb in mijn leven, elk weer prachtiger dan de volgende. Werkelijk al het fruit zag er prachtig uit, en zo groot ook. Minder prachtig waren de opgehangen, kaalgeplukte kippen, de schorpioenen, de koeienstaarten en de glazig uit hun ogen kijkende vissenkoppen. Bij een van de kraampjes vond ik het beste sapje van mijn leven, de Antigripales, bestaande uit ananas, passievrucht, sinaasappel en limoen.

Wat we ook vonden waren een aantal kraampjes waar ze leeuw, gordeldier en krokodil verkochten, in de vorm van hamburgers of gewoon een stukje vlees. Een stukje krokodil wilden we (mijn chicas en ik) wel proberen. Cliche genoeg smaakte het naar kip maar dan iets taaier. Vervolgens gingen we naar de La Ciudadela markt waar ik deze keer wat actiever naar souveniers heb gezocht, met succes. David (Spanjaard, Holbox, Tulum) zou rond deze tijd bij de San Juan markt zijn en gelukkig kon ik hem vinden. We hebben even bijgepraat terwijl we een lunch naar binnen werkte van twee gangen en een sapje voor slechts 40 pesos. Daarna ging ik met David mee naar Xochilmico voor een boottocht.

David was hier samen met een Argentijn (naam vergeten), Lopita (David verbleef bij een Mexicaan die zelf niet veel tijd had om hem rond te leiden, Lopita, een goede vriendin van deze Mexicaan had dat echter wel) en haar twee zoontjes (Fabian en naam vergeten). Lopita reed ons naar Xochilmico waar we aankwamen toen de avond al in begon te zetten. We regelden een boot welke Venetie stijl vooruit geduwt werd. Daar op het meer was een eilandje waar ooit eens een man woonde wiens dochter verdronken was in het meer. Ter herinnering aan haar begon de man het hele eiland vol te hangen met baby poppen. Best wel creepy zo op dit late tijdstip. In het weekend zou je hier kunnen genieten van meer festiviteiten langs de waterkant, wel voeren we nu langs een bootje waaruit prachtig gezongen werd. Terug aan wal zette Lopita me uiteindelijk af bij mijn hostel, waarna ik met David en de Argentijn nog een biertje heb gedaan. Maar niet te lang, want morgen zou een flinke dag worden.

Ik ben denk ik nooit echt een durval geweest. Nooit echt een adrenaline junkie die steeds op zoek is naar de volgende kick. Hoge hoogtes laat ik nog wel eens aan me voorbij gaan en de leipste achtbanen zijn niet altijd iets voor mij. Echter heb ik iets op mijn bucketlist staan dat niets anders is dan hoge hoogtes en adrenaline. Onderweg naar Jojutla waar we een overstap hadden naar Cuautla zagen we in de verte de Popocatepetl (galgje iemand?) vulkaan, welke we binnen een kwestie van uren op een heel andere manier zouden gaan bekijken. Nee, we gingen geen vulkaan piek beklimmen. Wel gingen we de hoogte in, 6 kilometer, hoger dan de hoogste berg van Mexico. Aangekomen op lokatie kregen we wat instructies, rug hol houden, benen en nek naar achter en als je een tikje krijgt mogen je armen los. Bij landen de instructies volgen en als er gezegd wordt om te rennen moet je rennen.

Ja, toen ik in het vliegtuig zat kreeg ik wel aardig wat zenuwen. Er zat een Canadees aan mijn rug vast die mijn leven vanaf dit punt in zijn handen had. Ik ging skydiven ja, met Karin en Eva. De omgeving waar we dit deden was prachtig, een rustig meertje omringd door bergen met de actieve Popocatepetl vulkaan op de achtergrond. Ik was nummer drie die uit het vliegtuig ging. In dit vliegtuig paste we net met zijn zessen, het vliegtuigje had geen deur, enkel een opening waar de deur ooit gezeten had. Vanaf het moment dat ik in de deuropening zat ging alles bizar snel. Een enkele seconde dacht ik nog, waar de fuck ben ik in godsnaam mee bezig, toen ik naar beneden keek righting de keiharde grond. Zes kilometer is namelijk best hoog. Toen begon het vallen. Wauw. Alleen dat, wauw. De adrenaline shot die ik op dat moment kreeg kan ik nergens mee vergelijken. Toen ik aangetikt werd omdat we stabiel waren begon ik om me heen te kijken. Wat een briljante plek om dit te doen, midden in de natuur, wat prachtig. Deze vrije val zou theoretisch 30-40 seconden moeten duren, het voelde als luttele seconden totdat de parachute open ging. Dit voelde heel soepel, een beetje alsof je gewoon ging zitten. Ik kreeg zelfs even de teugels in handen, links is links, rechts is rechts, net als paardrijden, maar dan met iets meer adrenaline in je mik. Ohja, en als je hard aan één van beide kanten trekt, dan komt dat vrije val gevoel weer terug als je verticaal naar beneden knalt met de parachute open. Wauw, wauw, wauw, wat een zieke ervaring. Bij de landing moesten de benen in kniehef houding en op het signaal van de Canadees moest ik rennen. Ik stond weer op de grond, ik leefde nog, ik leefde waarschijnlijk meer dan dat ik ooit geleefd had. De tering. Wat moest ik met al deze energie doen. En waarom zit die stomme grijns nog steeds op mijn gezicht? Had ik die de hele tijd toen we naar beneden gingen? Terwijl ik al op de grond stond te stuiteren landden Karin en Eva ook. Ja, die waren net zo'n bonk energie als ik.

Ik heb de foto's van de landing maar gekocht, toch mooi als aandenken. Eenmaal een beetje bijgekomen lagen we nog in het gras te kijken naar de volgende vliegtuiglading die ging springen. Waren we echt zo hoog? (terwijl dit vliegtuig een lagere sprong maakte dan wij) Dat vliegtuig is wel een heel klein stipje zo vanaf hier. Eén van de instructeurs gaf ons een lift naar het busstation. Hij vertelde dat hij ooit eens in Duitsland heeft gewoond. Waarom?, vroegen we. Om mijn post-doc in nuclear physics te halen. Ja, deze man had zijn studie in Amerika gedaan, zijn master in België, zijn docteraat in Zweden, deed zijn eerste tandemsprong op zijn vijfde en was tandemmaster op zijn zestiende. Wat een Mexicaan hebben we nu weer ontmoet.

Terug in de stad heb ik een chinees buffet naar binnen geschoven (not that good) waarna ik David op ben gaan zoeken. Hier was wat verwarring over hoe laat en waar we naar een Lucha Libre gingen, dus uiteindelijk waren we er pas drie kwartier voor het einde. Maar, wat was dit weer een prachtig stukje Mexicaanse cultuur om op te snuiven. Het neppe worstelen was echt een festijn, en een goede manier om wat Mexicaanse scheldwoorden te leren. Het was echter wel lastig om het allemaal te volgen, het waren drie tegen drie gevechten waarbij alles kon. De scheidsrechters hadden er ook enkel een humoristische rol en ook hun huid werd flink vol gescholden. Er werd vaak ook meer buiten de ring "gevochten" dan erin. Zo werd iemand buiten de ring gesmeten, werd er op en neer gestuiterd tussen de touwen van de ring en sprong de smijter tussen de touwen door bovenop de gesmetene (is een woord toch?). Ook werd er vanaf de touwen op de slachtoffers in de ring gesprongen en werden ze vrij kunstig op de mat gegooid. Na twee gevechten begon ik wel weer energie te krijgen, toen ik echter met David en verder gezelschap een biertje zat te drinken kakte ik volledig in. Kennelijk heeft dat skydiven wel even een flinke bak energie gekost... Gelukkig kon ik die nacht heerlijk slapen omdat ik de hostelkamer lekker voor mezelf alleen had.

Wel moest ik er wat vroeger uit de volgende dag omdat ik met David, Lopita en haar zoontjes naar Teotihuacan (dit is het Scheveningen van Mexico, in de zin van, spreek dat maar eens correct uit gringo) gaan, mijn eerste Azteekse (of Mexica) ruïnes. Wat een schat van een vrouw die Lopita, ze kwam me ophalen in de metro en bereidde een heerlijk Mexicaans ontbijt voor me. Teotihuacan beslaat zo'n groot gebied dat er maar liefst vijf ingangen zijn. We begonnen bij de vijfde, welke zich naast de Piramide del Sol bevond. Dit gevaarte met een basis van 222 bij 222 meter en een hoogte van 70 meter is de op twee na grootste piramide ter wereld en de 248 traptredes moesten natuurlijk beklommen worden. Bovenin was een prachtig uitzicht over deze oude stad, Mexico's grootste en het centrum van de macht van de Azteken. Rondom ons heen zag je allerlei vrij willekeurige heuveltjes, waarschijnlijk kleinere piramides die niet opgegraven zijn. Ik had in ieder geval weer een nieuwe favoriete ruïne en die bewondering steeg met elke stap die ik in deze antieke stad nam.

Weer aan de voet van de zonne piramide liepen we over de Calzada de los Muertos (de straat van de dood) naar de Piramide de la Luna. Deze piramide staat op gelijke hoogte als die van de zon, maar enkel omdat deze op hogere grond is gebouwd. Dat zag je ook goed als je vanaf dit gevaarte van zo'n 40 meter naar beneden keek. Dit uitzicht was echt werkelijk briljant, wat een gigant van een stad moet dit geweest zijn zeg. Rondom het Plaza de la Luna waren twaalf tempels te vinden, eentje daarvan was de Palacio de Quetzalpapálotl, waar de hoogste priester vroeger waarschijnlijk woonde. Achter deze tempel was de Palacio de los Jaguares, waarschijnlijk woonde hier de beste strijders van de stad. Deze tempel had echt erg mooi bewaarde muurschilderingen. Dit alles was imposant, maar niet het mooiste dat ik in Teotihuacan gezien heb.

Met de auto reden we naar de eerste poort van de oude stad naar La Ciudadela, het citadel, waar de heersers van de stad woonde. Een van de vijftien tempels die rondom dit plein gebouwd waren was de Templo de Quetzalcóatl. Deze godheid van de wind en wijsheid wordt ook wel de gevederde slang genoemd. Voor deze tempel was een witte tent opgezet waar archeologisch werk werd verricht, er blijft dus nog van alles te ontdekken hier. De tempel was bij ontdekking omringd door 137 skeletten, offers uit allerlei uithoeken van Meso-Amerika. Dit was zonder twijfel het mooiste wat ik gezien heb wat ruïnes betreft. De onderste vier treden van de tempel zijn echt perfect bewaard gebleven en je kon de beelden van de gevederde slang heel goed zien. De tempel was prachtig versierd, met vormen van witte zeeschelpen en zelfs nog her en der wat andere kleuren. Zo zonde dat zoveel van deze ruïnes verloren zijn gegaan, dat realiseer je je toch weer goed als je zo'n goed bewaard stukje kan bekijken.

Terug in de stad besloot ik heel willekeurig naar het Museo del Juguete Antiguo te gaan. Een museum met een gigantische collectie oud speelgoed. Het begon al heel goed met wat Star Wars voertuigen, zoals de AT-AT (weet je nog?). Allerlei poppen, superhelden, een complete kast vol met Batman spullen, een treinverzameling, vleigtuigjes, een 1:1 replica van de grote haai uit Finding Nemo, echt werkelijk van alles was er te vinden. In de kelder was er ook wat groter spul te zien, raketachtige dingen en een heuze carrousel. De tweede verdieping van het museum was volledig aan de Lucha Libre gewijd en ze waren er bezig om een kamer in te richten met de Barbie die ze in Mexico hadden voordat Barbie naar Mexico mocht komen.

Natuurlijk had dit museum ook weer een echte topper voor mij, de Hello Kitty zaal. Of eigenlijk de ruimte ernaast, die met alle Lego. Ik heb ergens op zolder wat dozen staan, welke in niks kunnen tippen aan de collectie die hier uitgestald stond. Grote torens waren er achter een grote glazen wand te bekijken. Daarnaast allerlei zelf verzonnen kasteel bouwwerken, het Sydney Opera huis, allemaal met veel details waar de jonge Jirry nog wel wat bouwkunsten van had kunnen leren. De poppetjes waren helemaal indrukwekkend, van Harry Potter, naar Star Wars, naar Marvel poppetjes, naar The Simpsons, ik keek mijn ogen uit.

Als afsluiter van de dag en misschien zelfs een beetje mijn tijd in Mexico stad ben ik nog naar de 44ste verdieping van de Torre Latinoamericana gegaan voor een uitzicht over de stad terwijl de zonsondergang naderde. Ik was nu al zes dagen in Mexico stad. Terwijl ik uitkeek over de stad en verschillende plekken waar ik geweest was herkende bedacht ik me ook dat dit wel goed was zo. Morgen is het weer tijd voor iets nieuws. Maar eerst even kijken hoe het met mijn chicas is. Terug bij het hostel liep ik de lift uit, bijna tegen een professionele microfoon aan, er werd namelijk heel willekeurig een scene van een webserie gefilmd in de gang richting mijn kamer. Er werd gebaard of ik stil wilde zijn en even om de hoek wilde wachten. Ok, apart weer, maar wederom een ervaring rijker.

Wat later op de avond waren mijn chicas ook weer in het hostel. Nu was het de beurt aan Karin om de strijd met een piñata aan te gaan. Hun kamer in het hostel moest er zelfs voor verbouwd worden en het leverde uiteindelijk weer een mooi schouwspel op. Vervolgens hebben we de avond nog op onze rooftopbar doorgebracht, voor de laatste keer. Het was geen bijzondere avond maar wel een fijn afscheid. Karin en Eva gingen de volgende dag namelijk richting Cuba en ik had besloten om naar Puebla te gaan verkassen. In de ochtend van de volgende dag was het echte afscheid, nouja, afscheid. Ik ga ze in Nederland sowieso nog wel zien, dat weet ik zeker. Wederom terug solo op reis vond ik nog een briljant goede taco zaak waarvan ik wilde dat ik deze eerder had ontdekt. Vervolgens stapte ik in de bus richting Puebla, met nog maar een kleine twee weken te gaan voordat ik terug zou keren naar Nederland.