Update 17: Oaxaca, Cancun en thuis

Oaxaca (ik deed er even over om deze goed uit te spreken), ik kwam er aan om 23:30 en gelukkig deed er nog iemand open ondanks dat de receptie tot 23:00 open was. Nou, maar naar bed dan he. De volgende dag begon weer als elke dag in een nieuwe stad: ontdekkingstocht. Weliswaar in de regen, een raar fenomeen voor me. Ergens begonnen de steden hier in Mexico wel wat op elkaar te lijken, eigenlijk net zoals dat in Cuba ging, alleen bleef het nu langer speciaal. Normaliter zou dit dus hét moment zijn om naar het volgende land te gaan, ware het niet dat ik nog maar enkele dagen over had. Op mijn weg naar het centrale plein (Zocalo) liep ik her en der nog een kerkje in. Vlak voor Zocalo stuitte ik op een contrast. Mijn gezichtveld werd links gevuld door een flink lelijke, neppe kerstboom (zoals in Mexico stad), in het midden de schone Catedral de Nuestra Señora de la Ascuncion en rechts een heuze schaatsbaan. Op deze schaatsbaan kon je de "schaatsers" vooral aan de rand van de schaatsbaan vinden, zichzelf ondersteunend aan de railing. Lees deze zin overigens niet alsof ik vanuit de hoogte praat, ik kan zelf namelijk voor geen meter schaatsen.

Op de Zocalo was vreemd genoeg een spandoek met Fidel Castro te vinden, iets wat ik al een tijdje niet gezien had. Ik blijf toch een voorliefde hebben voor de Mexicaanse markten en de 20 Noviembre markt was zeker een goed stop. Het was ook daar dat ik mijn op één na favoriete souvernier vond, mijn machete. Eindelijk kan ik de jungle van Nederland hiermee onder mijn duim krijgen (de Veluwe ofzo?). Verder vond ik op de markt verzamelingen van: mezcal, tassen, heel veel portemonees (probeert iemand me te etteren?), varkenspoten, tradionele Mexicaanse kleding, souverniers uit allerlei uithoeken, vissen en konijnen (K'nijn en ko, de konijnenopvang van onder andere mijn moeder en zusje, zouden hier best wat konijntjes kunnen redden).

Terug bij mijn hostel ontmoette ik Jesse, een muzikant uit New York wiens familie pas geleden in Oaxaca was gaan wonen. Jesse was best een rare vogel, maar zeker ook een goede gast, die de wereld rondtourde met zijn act, waar ik eigenlijk best wel benieuwd naar werd na zijn beknopte beschrijving ervan. Het was wel tijd voor een lunch en na wat zoeken vonden we een goedkoop plekje voor een tostada en een torta. Onderweg verbaasde ik me over de vele galerijen. Overal kunst, prachtige schilderijen, allemaal van lokale artiesten. In één van deze galerijen vond ik een schilderij waar ik echt verliefd op werd. Een tijger, gevormd door zilvere vegen. Vanaf dat moment besloot ik dat mijn toekomstige apartement een flink schilderij boven de bank verdient. Wellicht deze als het mogelijk is om hem te verschepen.

Na de lunch nam ik afscheid van Jesse en ging ik naar de Abasto markt, welke vlak achter mijn hostel lag. Alleen al toen ik de drukke weg er naartoe overstak voelde ik me een gringo. Op de gigantische markt heb ik misschien ook maar twee andere gringo's gezien. En dit was echt een gigant van een markt, zonder twijfel de grootste die ik meegemaakt heb. Het was er ook viezer, viezer en daardoor beter. Maar toch kwam ik ook heel net onderhouden marktjes tegen met bruidjurken of bruidtaarten, een flink contrast met de nog levende kalkoenen die verkocht werden. Deze lagen uitgestald voor een marktje, hun vleugels en poten aan elkaar vast gebonden. Ze probeerde weg te komen door met alles te bewegen en te fladderen, luttele centimeters van hun potentiële kopers vandaan. Ook hadden ze in dit district (goede woordkeuze denk ik) kippen, honden en wederom konijntjes die niet eens hun kont konden keren in hun hokken zo vol dat ze zaten. Ook liep ik door de laan met gedroogde chili pepers, wat blijft dat toch een heerlijke geur. Toen ik verdwaald was in het kleding district had ik toch even google maps nodig om mezelf weer uit de markt te navigeren.

Hierna maakte ik nog een stop in het Museo de los Pintores Oaxaqueño, welke eigenlijk niet beter was dan alle galerijen die ik al gezien had. Er waren schilderijen van watermeloenen, skeletten te paard met bloemen er omheen, abstracte Cubaanse kunst, gewoven doeken met wederom skeletten te paard, maar niets pakte me echt. Vervolgens liep ik nog de Templo de Santo Domingo (prachtig, allerlei plafond schilderingen, die Spanjaarden konden wel kerken bouwen) in, het regende trouwens alweer in de avond, waarna ik Jesse ging zien spelen in een kroeg. Kennelijk ging het niet door, want Jesse was nergens te bekennen maar ik besloot om toch maar ergens een biertje te gaan drinken. Het duurde niet heel lang voordat ik nieuwe vrienden had gevonden. Verzoeknummers waren in deze bar geen probleem (eindelijk wat goede muziek), ik kon mijn Cumbia ook weer even oefenen en er werden nog wat glaasjes mezcal van het huis, die de beste van Oaxaca scheen te zijn, uit een glazen karaf voor me ingeschonken. Nadat de kroeg gesloten was waggelde ik weer naar mijn hostel, gelukkig voel ik me altijd veilig in Mexico.

De volgende dag ging ik naar Monte Alban, mijn laatste ruïnes, welke een paar van de mooiste zouden zijn (hoewel ik dat vaker gehoord heb). Wachtend op mijn bus ontmoette ik een Canadees (yes, forgot the name yet again) van ergens in de vijftig die ook die kant op ging. Een aardige man, die in de buurt van Puerto Escondido een bruiloft had, waarna zijn vrouw naar huis ging en hij besloot om nog even rond te reizen. Daar stonden we dan, midden in het ooit zo machtige Monte Alban, een oude stad gebouwd op een heuvel temidden een vallei omringd door giganten van bergen, met een fantastisch uitzicht over de omringende steden en Oaxaca, prachtig bewaarde ruïnes overal om ons heen, waar de Zapotec heersers al voor Christus de scepter zwaaide, en daar, werd ik even de touristische attractie. Toen drie giechelende Mexicaanse dames met me op de foto wilden. Ik heb altijd al gedacht dat ik bijzonder was.

De bouwwerken van Alban hadden weer een heel ander soort bouwstijl dan dat ik tot nu toe gewend was. Het uitzicht maakte het voor mij weer een unieke stop, maar het was ergens ook wel goed dat dit mijn laatste zou zijn. De Juego de Pelota was bijvoorbeeld wederom aanwezig en het klimmen op deze ooit machtige tempels begint nu ook wel wat standaard aan te voelen. Wat wel weer gaaf was waren wat goed bewaarde muurtekeningen. Het Edificio de los Danzantes verdiende haar naam omdat de tekeningen op dansers leken. Echter werd er later de conclusie getrokken dat deze afbeeldingen van belangrijke strijders van vijandige stammen waren, terwijl ze geofferd werden. Op sommige van de stenen kon je nog sporen rood zien rondom de afgebeelde ingewanden van de betreffende strijder. Heerlijk sfeermakend.

Weer terug in de stad heb ik de Canadees nog voorgesteld aan een agua de jamaica (een zoet drankje gemaakt van het jamaica fruit, welke een beetje op een rode gedroogde bloem lijkt) en mezcal. Beide kende hij namelijk nog niet. De meczal flessen hier vielen wel op, ze hadden ze namelijk met slangen en grote spinnen erin. We hebben op de 20 noviembre markt nog geluncht, mijn eerste tlayuda (een grote gefrituurde tortilla met bonen, kaas (uit Oaxaca, lijkt wat op mozarella) en diverse soorten vlees erop). Mijn fout was om er ook nog een consume van kip bij te bestellen, de grote van de trotilla was echt groot zeg maar. Ik praat mijn laatste blogs overigens wel veel over eten zeg. Terug bij mijn hostel was er spontaan een kermis voor onze voordeur ontstaan met een aantal Mexicaanse dodenvallen. Het eten (ga ik weer) hier was echt fantastich, ik ben er van straattentje naar straattentje gehopt zoals ik dat ondertussen zo goed kan. In de avond ben ik nog even gaan schrijven tot een uurtje of 1 in de nacht, het moet toch eens af.

Okay, intermezzo tijd, tussendoor een verhaaltje van iets dat me in Guadalajara overkwam. Ik was eigenlijk niet van plan om deze te vertellen, misschien is het meer iets voor op een pilsavond, maar het is wel een grappige. Mijn laatste avond in Guadalajara zat ik in een restaurant aan de paseo Chapltepec wat te eten. Een tafeltje verder zat een aantrekkelijke Mexicaanse met twee Mexicaanse mannen te dineren. Nadat dit gezelschap opstond en weg liep gaf de ober mij een servetje, "Es de chica (die a is belangrijk, ik vroeg het nog een tweede keer om het te bevestigen).". Okay, bedankt, denk ik? Op het servetje stond een telefoonnummer met de tekst: "Do you want to have coffee with me tomorrow? Text me." Puntje voor Pons, de woest aantrekkelijke gringo. Nieuwsgierig stuurde ik een whatsappje naar het nummer. De profielfoto van dit nummer toonde me een bloedmooie Mexicaanse die omhelsd werd door een Mexicaan. Hè, dat is apart. Uiteindelijk bleek ze Luis te heten, de man op de foto dus. Ah, okay, ach, ik ben nog steeds woest aantrekkelijk, dat staat vast.

De volgende ochtend was ik van plan om naar Hierve el Agua te gaan. Een Fransman uit mijn hostel had hetzelfde plan dus we gingen samen. In Mitla kwam ik Megs tegen, een Britse die de dag ervoor ook op Monte Alban was. In de collectivo over de hobbelige bergweg naar Hierve el Agua ontmoetten we ook nog Loulou (een Argentijnse) en Nico (een Italiaan). Dit werd zo'n beetje mijn gezelschap voor die dag. Loulou heeft me nog een mata leren drinken, een soort thee dat je uit een speciaal soort rietje drinkt, typisch Argentijns. Hierve el Agua is ontstaan door een natuurlijke bron met water waar een overdosis mineralen in zit. Deze bron sijpelt continu over de bergen heen, waardoor de mineralen neerslaan, ongeveer net zoals stalagtieten onstaan. Hierdoor lijkt het net of je naar bevroren watervallen aan het kijken bent. Temidden van dit berglandschap is op een natuurlijke manier een soort infinity pool idee ontstaan, lekker badderen terwijl je uit kon kijken over een indrukwekkend landschap, met her en der wat aguave plantages waar ooit mezcal van gemaakt zal worden. Toen de avond in begon te zetten gingen we weer terug naar Oaxaca.

In de avond ben ik met Itzel (Mexicaanse) uit het hostel wat gaan drinken in het centrum, wat ik afsloot met weer een geniale hamburger van de straat (ik had ook om een recept van die saus moeten vragen...). Vervolgens gingen we naar een locatie wat verder van het centrum. Ene technoclub was vijf jaar oud en dat moest gevierd worden. Het was een openlucht feestje, met een vrij fatsoenlijke locatie die normaliter onder andere gebruikt wordt voor bruiloften. Wat ook echt heel mooi was, was dat ik vrijwel de enige gringo op het feestje was, wat mijn danspasje ook weer ten goede kwam. De laatste dj van de avond heette "The Wookie", twee gasten verkleed als Chewbacca (Star Wars, de harige "beer", maat van Han Solo) die aardig plaatjes konden draaien. Ze waren kennelijk ook best populair, als ik dit zo mag stellen kijkende naar het gegil en de mobieltjes die omhoog gingen. Ik miste mijn geluidsdempende oordoppen wel, welke in mijn portemonee zaten op het moment van beroving, ik miste ze vooral de volgende ochtend (lekker gesuis).

De volgende dag heb ik het maar wat rustig aan gedaan, eigenlijk heb ik helemaal niks gedaan denk ik. Ik heb wel een goede lunch gehad in de vorm van schapenvlees enchilada en een flinke bak fruit met yoghurt (ze noemen het hier yoghurt tenminste, één van de weinige dingen die ze hier slechter doen). In de avond heb ik nog een biertje gedaan op een rooftop bar met een mooi uitzicht van de Santo Domingo kerk. Richting de 20 noviembre markt stuitte ik nog op een Posada, een religieuze wandeling uit Oaxaca waarbij iedereen een versierde kandelaar met een kaarsje bij zich draagt. Eenmaal bij de markt heb ik gegeten, waarna de dag wel weer rond was.

De volgende dag moest ik het rustig aan doen, de schapenvlees enchiladas en ik hadden in de nacht en ochtend namelijk een flink meningsverschil, laten we het daarop houden. Het gaf me wel weer even een moment om te schrijven en mijn ticket richting Cancun (ik moest daar geraken voor mijn vlucht naar huis) uit te zoeken en te boeken. Wat later in de middag ging ik met Itzel de stad in voor een late taco lunch (wederom fantastisch) en op het plein voor de Santo Domingo kerk mocht ik weer even dienen als touristische attractie toen twee schattige, geichelende, Mexicaanse dames met me op de foto wilden. In de stad zijn we verschillende galerijen afgegaan met een paspoortboekje om op jacht te gaan naar stempels. De dag sloten we af met een tlayuda maaltijd, kennelijk de beste van de stad. Dat geloofde ik, niet alleen door de vele en enkel Mexicanen hier en de plastic tafels en stoelen, het apparaat smaakte ook echt fantastisch.

De volgene dag, tja, ik weet niet, mijn ondernemingszin was deze laatste dagen een beetje op ofzo. Tijd om gewoon lekker in de achtertuin in het hostel in het zonnetje te zitten en een beetje met de mensen daar te praten. En dan van die echte reisgesprekken hebben. Als lunch heb ik met Jesse een hele kip gedeeld, dat kostte maar 50 pesos met een drankje erbij. De tacos (eten staat centraal mensen) van die avond waren ook echt geniaal, pastor met ananas en ui, ik kon ze blijven eten.

Die avond, was vet. Eindelijk kon ik Jesse op zien treden. Wat een vent. Hij bespeelde zijn akoestische gitaar alsof het apparaat elektrisch was en het geluid dat eruit kwam klonk nog ongeveer zo ook. Zijn zelfgeschreven nummers waren net zo vreemd als hilarisch en voordat je het wist lag hij op de grond of stond hij ineens achter je. Hij zong over hoe hij zijn armen miste maar dat ze wel altijd weer terug groeiden. Op een gegeven moment moesten we op de tel van drie zo hard mogelijk schreeuwen. Een, twee, twee en een half, oneindig, zeven, ocho, cuatro, min oneindig, wortel dertien, toen was hij stil. Drie! Waarop het in aantallen bescheiden publiek hun longen eruit gilde. Daarna vroeg hij om een onderwerp. Hij kreeg pasta. Terwijl hij op de gitaar door ging begon hij half zingend en half vertellend ons te verblijden over taco's en de hele kip die hij die dag met mij gedeeld had. Geef me een onderwerp waar ik onmogelijk morbide over kan zijn. Baby's! Hij begon over hoe hij het Zica virus heeft gehad in september, lekker niet morbide dus. Op een gegeven moment zette hij een improvisatie liedje in "My hands, were that small once" en ik kan het niet helemaal meer beschrijven, maar hoe hij vanaf dit liedje iets anders inzette en daarna weer eindigde met dat liedje over babyhandjes, briljant, hulde, je had erbij moeten zijn.

Terwijl hij nog doorging op zijn gitaar keek hij mij aan. "Hey, Jirry doet een reisblog, waarom lees je die niet voor?" "Hij is wel in het Nederlands, dus, vertalen en soepel vertellen gaat wat lastig misschien." "Nee joh, doe hem lekker in het Nederlands, kom." Dus ik ging naast Jesse staan op ons geïmproviseerde hostelpodium en begon te vertellen. Het begon heel eentonig, maar toen het publiek mij hierop aansprak veranderde er iets. Het was update 10, over mijn tijd in Chiapas. Ik merkte dat alleen al bij het noemen van de namen van Tomas, Karin en Eva, ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. Ik vertelde over het checkpoint dat we tegenkwamen op weg naar Palenque, waar ik flashbacks kreeg naar mijn belastingbijdrage op mijn sigaren. Mede door de achtergrond klanken van Jesse's gitaar zat ik er helemaal in, ik was bijna weer daar, zo raar hoe dat voelde. Ondanks dat ons publiek er niets van begreep boeide het ze wel, ze leefden mee met mijn verhaal ondanks de taalbarriere, kennelijk bracht ik het redelijk over. Na afloop kregen we zowaar een applaus en iedereen had zoiets van, wauw, ik wilde echt zo graag dat ik kon verstaan wat je aan het vertellen was. Wederom een onverwachtte, bijzondere ervaring.

Jesse zelf vond het ook gaaf, dit moeten we vaker doen man, zei hij nog. Ik was echt blij dat ik hem op heb zien treden en wie weet kan ik hem nog zien op zijn komende Europese tour. Vervolgens heb ik nog met Jesse zitten "jammen". Het begon met Sympathy for the Devil van de Stones, daarna My Way van Sinatra, Jesse had het lied nooit helemaal gehoord maar kon hem toch aardig spelen. Vervolgens heb ik Seven Drunken Nights gezongen waarma hij er een gitaarversie van probeerde te maken, een flink stukje improvisatie weer. Tot slot heb ik Brabant van ons Guuske nog gezongen terwijl Jesse de akkoorden mee las en speelde. Fijn, een hele leuke afsluiting van mijn tijd in Oaxaca. Tot slot heb ik nog wat biertjes gehaald en al kletsende met wat Duitsers uit het hostel werd het langzaam tijd om mijn bed in te duiken.

De volgende ochtend heb ik nog wat nodige boodschappen gedaan om alvorens mijn vlucht naar Cancun te halen. Ik vloog via Mexico stad, geniaal om die stad nog even van boven te zien. Wat een gigant van een apparaat. En ik herkende ook zoveel plaatsen waar ik geweest was. Voordat ik het wist was ik in Cancun, waar het bij aankomst 19:00 lokale tijd was. Cancun, in mijn orginele plan zou ik hier wat tijd doorgebracht hebben, maar ik ben blij dat het anders is gelopen. Wel geniaal om hier nog even te zijn, dat sowieso. Alleen al in de bus naar de Zona Hotelera keek ik verbaasd naar alle mega hotels. Het hostel waar ik zat was duur maar had zeker goede verzieningen. Even blogje posten (ik had natuurlijk tijd over in het vliegtuig), bijzonder goed douchen voor een hostel en wat te eten zoeken. Het goede straatvoer was hier natuurlijk nergens te bekennen, dus ik heb maar een burrito naar binnen geschoven. Met habanero saus en jalepeños, flink pittig.

Toen dacht ik, okay, even dit uitgaansgebied bekijken. Wauw, echt wauw. Ik heb hier wat mensen gesproken, iedereen komt hier eigenlijk voor een week ofzo en hoe zeg ik dat, ze zijn, anders, dan de reizigers die ik tegen ben gekomen op mijn reis. Wederom zag ik prijzen in dollars, pinautomaten met dollars, aanspraak in het Engels, ookal reageerde ik terug in het Spaans. Puerto Vallarta, daar leek het zo op. De echte gringo's (Amerikanen, ik word als "gewone" blanke guerro genoemd), overal waar ik keek. Maar dat uitgaansgebied, wauw, ik moest er echt hardop van lachen. Waar ben ik nu weer beland? Ik had echt werkelijk waar een cultuurschok te pakken, op mijn laatste nacht in het buitenland. Bizar gewoon, de sfeer was 100% niet Mexicaans, eerder Amerikaans, luide, overpopulaire stapmuziek overal, een fucking X-wing (geprefereerd gevechtvliegtuig van de rebellen alliantie uit Star Wars, gebruikt in zowel *spoiler alert* Star Wars IV: A New Hope en Star Wars VI: The Return of the Jedi om de Death Star van The Empire op te blazen via een kritieke ontwerpfout) ter promotie van een club, een groot beeld van spiderman, giga promotie van het Hard Rock Cafe, overal lichtjes, schaarsgeklede danseressen, schaarsgekede dames die gewoon uit gingen, ga zo maar door.

Ik moest gewoon terug naar mijn hostel rennen om mijn camera te gaan halen. Na wat foto's wilde ik eigenlijk wel zo'n club in, alleen om heel even te kijken, maar dat zou de belachelijk hoge entreekosten natuurlijk niet waard zijn. Ook werd ik tijdens dit loopje foto's maken flink aangesproken. 7 maal voor een taxi, 9 maal voor een stripclub, 3 keer voor drugs en 2 keer voor vrouwen. Een van die laatste werd me in het Engels gevraagd, wat ik afwees, waarna er "chicos tambien" (ook mannen) gezegd werd en ik uitgelachen werd. Dat kan ik verstaan pendejo... Eenzaam een biertje op het dak van het hostel, daar bleef het bij en dat was prima. Terwijl ik uitkeek over de baai naar de grote, fel verlichte hotels bedacht ik me dat niks hier mijn reeds beleefden avonden kon overtreffen. Gisteravond alleen al, die jam sessie, of afgelopen zaterdag, als enige gringo op technowookies staan stuiteren, zoiets ging ik hier niet vinden. Mexico was klaar, uitgespeeld, op mijn manier.

De volgende dag was ik nog wel in staat mijn trip goed af te sluiten. In mijn hostel ontmoette ik Maria en Flavia twee Braziliaanse die hier al een paar dagen waren. Ook enkel hier voor een weekje. Ik kon ze vertellen over wat ik heb gezien van Mexico en Cuba en hoe dit zo afweek van het beeld hier. Eigenlijk heb ik best een mooie verzameling verhalen. Toen we op Playa Chac-Mool lagen werd het nat, bah, regen, niet optimaal, dan maar lunchen. Gelukkig klaarde het na de lunch op en kon ik nog flink wat nodige vitamine D opnemen (een betere afsluiting van Mexico). Mijn verhalen waren indrukwekkend voor Maria en Flavia en natuurlijk had ik ook wat nuttige tips voor ze over nabij gelegen plaatsen. Wat ze me teruggaven terwijl we op het strand lagen was heimwee naar Brazilië, waarom ben ik daar ook alweer niet naar terug gegaan? Al vertellende over mijn tijd daar en pratende over het eten, de stranden en de mensen kwamen de saudades (zoals Brazilianen dat zeggen) weer eens terug. Daarnaast waren het natuurlijk ook bloedmooie dames, dat brengt ook wat heimwee met zich mee (hihi). Het strand waar we lagen was overigens heel goed te doen, prachtig, dat kan ik niet ontkennen. Geen verkeerde plek, noch verkeerd gezelschap, om mijn laatste uren uit te zitten. Ik was letterlijk aan het aftellen tot ongeveer acht uur in de avond, toen ik echt moest gaan. Mijn backpack was al goed ingepakt zoals ik hem wilde, hij was alleen vergeleken met mijn vertrek uit Europa 6 kilo zwaarder geworden. Dit zal best wel iets te maken kunnen hebben met sigaren, drank en andere souverniers.

Bedenk je dat ik het onderstaande typ terwijl ik luister naar het enige lied dat mij heimwee kan geven. Welkom Thuis van Bløf. Een lied dat mijn vader vroeger kapot draaide in de auto toen hun album Boven net uit was. "Kom aan tafel en vertel ons je verhalen. Spaar ons niet voor wat je hebt gezien. Welkom in ons midden. Welkom in dit huis. Nu je eindelijk weer hier bent. Welkom jongen. Welkom thuis."

Ik nam afscheid van mijn nieuwe Braziliaanse vriendinnen, mijn laatste medereizigers van mijn avontuur. Mijn eerste medereiziger was de Israeliër, op Plaza Vieja in Havana. Wat is er toch met die tijd gebeurd, wat ging het snel. Wat heb ik ergens toch het idee dat ik niet zoveel gedaan heb. Jullie hebben het gelezen, wat denken jullie? Heb ik er iets van kunnen maken? Ik denk van wel. Ik voel me voldaan. Ik zou zo door kunnen gaan, zeker nadat ik de laatste dagen nog van die fijne connecties gemaakt heb. Ook hunker ik naar huis hoor, zeker, mijn ouders en zusje omhelzen op het vliegveld, mijn whiskycollectie weer open trekken, pilsen met mijn vrienden. Maar dat laatste, dat connecties maken, dat, dat moet ik vasthouden, dat moet ik meenemen de Atlantische oceaan over. Ik ben nooit echt een opper sociaal persoon geweest, wat sommige verbaasd, maar hier op reis heb ik mezelf vaak kunnen verbazen op dit vlak. Nog verder uit die comfortzone gaan, dat heb ik best bereikt. Ook ben ik mezelf tegen gekomen, een versie van mijzelf die ik lang begraven dacht te hebben. Ik hoop dat ik deze versie van mij daar heb gelaten, in de straten van Havana, de cenotes van Tulum, de stranden van Puerto Escondido en de metro van Mexico stad. Ik typ dit in het vliegtuig naar huis en ik kijk terug met een glimlach. Ik had niets anders willen doen en geen moment willen missen. En bedankt, echt waar bedankt voor het meelezen, het meeleven, het reageren, het lachen en het liken, jullie waren een top publiek. Ik zal proberen jullie één voor één een dikke knuffel te geven als dank. Ook aan iedereen die ik heb ontmoet op mijn reis, of jullie dit nu lezen of niet, of ik jullie nu een minuut gesproken heb of een week met jullie van stad naar stad ben getrokken, jullie zijn fantastisch, bedankt. Ik zie jullie weer op andere plekken, dat weet ik zeker. Hasta luego.

"To think, I did all that, and may I say, not in a shy way, oh no, oh no not me, i did it my way..."