Königsleiten 2017: Twaalf groene truien

Vijf weken. Vijf weken was ik alweer aan het werk na mijn sabbatical van maar liefst elf weken. Zo snel was ik heel die reis weer vergeten. Zonde eigenlijk, hoe je zo weer opgaat in het gewone dagelijkse leven, de dagelijkse sleur. Daarom was het nodig de tijd om deze sleur keihard te doorbreken met een week vermaak. Nu heeft elke week van mijn leven natuurlijk wel een gezonde dosis vermaak, maar het gevoel om er weer echt op uit te moeten was weer groot, zelfs al na slechts vijf weken tijd. Mijn grote vriend Remi heeft me drie jaar geleden geïntroduceerd met het fenomeen skivakantie en nu de laatste keer alweer twee jaar geleden was jeukte dit wel degelijk.

Vrijdagavond 3 februari rond tienen was het zo ver. Mijn ski’s lagen klaar, mijn skischoenen waren uit de garage gehaald en de weekendtas gevuld met warme kleding stond al op me te wachten toen Marco, Twan en Alex aanbelden, drie mannen die ik puur ken van de vorige jaren skivakantie. Elk jaar is het weer traditie dat we in gelijke kleding, tja, in gelijke kleding leven eigenlijk, voor een week lang. Een logo met Königsleiten 2017 op de rug, bijnaam op de borst gedrukt (Papa Pons, nice to meet you) en de gebruiksregels zijn simpel. Tijdens het skiën is het je bovenste laag kleding, tijdens de après-ski heb je hem altijd aan (volgens mij is dit niet altijd gelukt...), hij mag niet gewassen worden en in de auto naar huis móet hij uit (mogelijkheid tot stankoverlast dankzij de andere drie regels). Dit jaar waren de truien groen, de kleur van gras, nooduitgang borden en jaloezie.

Geiselwind, nog zo’n traditie. Als je door de nacht rijdt (of slaapt omdat je geen rijbewijs hebt, haha) gaat de maag toch rommelen zo rond drieën, tijd voor de mac. Elk jaar weer stoppen we bij dezelfde McDonald’s aan de afslag Geiselwind. Rond 9:00 bevonden we ons alweer op onze favoriete berg in het dorpje Königsleiten. Een uur later waren de ski’s aangeklikt. Hoe werkt dat ook alweer? Zo’n eerste dag is zwaar, zeker na een matige nachtrust in de auto. Hoe dan ook was het heel erg bijzonder lekker om weer op latjes te staan. Dat moment waarop ik op mijn bek ging en mijn rechter ski 180 graden draaide was minder, vooral omdat ik iets in mijn enkel voelde dat ik op weg naar het après-skiën pas echt ging voelen maar wat in de loop van de avond op wonderbaarlijke wijze verdwenen was. Tegen de tijd dat we daar eenmaal weer op de bar stonden te dansen op “Per Spoor” (ons lijflied, kedeng kedeng, kedeng kedeng, kedeng kedeng, oeh oeh) van Guus Meeuwis waren we kapot, kapot maar gelukkig. Omdat we zulke beestjes van gewoonte zijn was ons zelfgemaakt avondmaal kip madras, weer zo’n traditie.

Zondag, in normale weken het begin van een rustige dag en het einde van het weekend. Eindelijk kon ik de groep lekker bijhouden, iets waar ik al jaren van droomde. Waar ik altijd nachtmerries van kreeg was die zwarte piste, die verdomde zwarte piste. Ik heb één keer een moment gehad in mijn prille ski-ervaringen waarop ik met hem geconfronteerd werd, waarna ik de uitdaging afwees en het liftje naar beneden pakte, met mijn staart trillend tussen de benen, vol huivering en afschuw, terwijl de 5 jarige kinderen tegenover me omhoog gingen in de lift, wijzend en vragend aan hun ouders wat een angsthaas van dit kaliber überhaupt op een piste te zoeken zou hebben. Maar mijn zelfvertrouwen die dag was top dus ik ging de uitdaging aan! Eigenlijk was het achteraf best een eitje, niet voor Aron, die zo hard op zijn plaat ging dat op een centimeter na zijn stuitje gebroken had kunnen zijn. Maar wij zijn allen mannen van staal (tot het eens echt fout gaat) en de après-ski aan het einde van de voor mij lange dag was weer een feest. Wat een drukte ook. Weer een zelfgemaakte maaltijd van pasta later, na vijf uur enkel wit bier kan een man trek ontwikkelen, baande we ons een weg door de vers vallende sneeuw naar de Kings. De Kings is nog zo’n après-ski tent, waar eigenlijk nooit iets gebeurd maar waar je wel weer elke avond met goede moed staat in de hoop dat vanavond tóch die ene uitzondering wordt.

Maandag. Maandagen zijn altijd kut, het weekend is voorbij, de trein naar het werk heeft vertraging en als je op het einde van de dag vol goede moed de fiets naar huis pakt kom je compleet doorgeregend als een mak schoothondje aan. Zo ook was deze maandag kut. Het sneeuwde heel de ochtend en met verse sneeuw en slecht zicht voelde ik me weer op dag 1 van mijn eerste ski week (wat terug te lezen is op deze blog overigens). Het ging bijna letterlijk voor geen meter dus ik besloot de groep te verlaten nadat de sneeuw tot diep in mijn bilnaad gekropen was als aandenken aan al het vallen. Dus ik besloot terug te gaan naar die blauwe piste waar ik het allemaal geleerd heb. Gelukkig kon ik mezelf daar herpakken, lekker lunchen met de mannen en toen er een deel van de groep al vroeg naar het huisje ging pakte ik nog lekker door. Wederom was de après-ski dus verdiend en deze keer, heftig, te noemen. Ja, heftig is het juiste woord, we waren er allemaal van onder de indruk. Wat is het toch heerlijk om sfeermaker te zijn, het misstaat ons niet. Met drie man bij de rustige bar boven 12 goudgele Erdingers halen en deze onder luid gejuich naar onze groene bende hyena’s begeleiden, om daar vervolgens op de bar getrokken worden voor ons lijflied (“Kilometers spoor schieten onder mij door, ik ben op weg naar jou, want ik ben weg van jou.”) en als een stoomlocomotief een rondje doen over de bar. Hoe de sfeer dan ineens honderd maal sterker is terwijl het dak van de Hannes Alm er letterlijk af gaat, bizar. Dat dak kan namelijk open draaien en als er dan verse sneeuw naar binnen valt terwijl je een sterretje in je klauwen hebt en meeschreeuwt op Robbie Williams’s “Angels”, hoop je toch dat deze week nooit, maar dan ook nooit zal eindigen.

Terug in de realiteit was het de volgende dag echter alweer dinsdag. Ik denk dat ik de dag ervoor mijn avondeten over had geslagen, ook dat hoort bij een goede avond après-ski, soms. Een lange tocht stond voor de boeg die dag want we gingen naar Zell am Ziller. Eerst Königsleiten helemaal naar beneden skiën, Gerlos doorkruisen en dan over de bergen heen in een ijskoud liftje. Maar verdomme wat een uitzicht, aan Kodak momentjes was er geen gebrek toen we boven de laaghangende wolken uitkwamen die het zicht eerder belemmerden. Eenmaal boven keken we om ons heen, naar de besneeuwde bergtoppen die één leken te worden dankzij het witte wolkendek. Als je in een hemel gelooft kan deze er best zo uit zien, wat een voorrecht om hier te mogen zijn. De rest van de dag was voor mij het lunch tentje voorbij skiën, mijn telefoon kapot laten vallen, chillen in de zon en goed mijn best doen die telefoon te vergeten. Na nog even van de Sport Abfahrt (vorige keer mijn favoriet) genoten te hebben was het weer tijd om terug te keren naar ons vertrouwde dorp. Maar dit keer niet naar de après-ski.

Nee nee, we gingen die avond roddelen. Ik keek er ergens wel tegenop. Vorig jaar hebben we namelijk twee sleetjes en één persoon verloren. Die laatste besloot off-piste te gaan om daarna de lift naar beneden te pakken en onderaan de berg van een peukje en glühwein te gaan genieten terwijl er zoekacties opgezet werden. Overigens besloten die twee sleetjes ook off-piste te gaan maar die waren de zoekactie niet echt waard. Die gedachtes spookten toch een beetje door mijn hoofd. Maar fuck, wat was dit weer leuk. Halverwege de 14.5 kilometer lange rit over een piste op een sleetje met links van je stenen en rechts van je afgrond gingen we dineren. Eindelijk eens om een normale tijd je avondmaal. Buiten de herberg waren we in staat spontaan een polonaise te laten ontstaan. Waarom en hoe? Niemand die het weet, maar sfeer was er wel, overal waar deze Groene Hyena’s komen. Tegen het einde werd de piste meer pap dan sneeuw, wat erin resulteerde dat je niet de lucht in schoot door de heuveltjes (wat echt 80% van de lol van het roddelen was) maar er finaal in knalde waarna je op kon staan om met grof geweld je slee los te krijgen. Op het einde kwam dat laatste steile stuk waar we met z’n allen tegelijk vanaf knalde. Mooi zo’n avond. Zo mooi dat we het après-skiën verder achter ons lieten, enkel een whisky’tje in het huisje tot de ogen langzaam dicht vielen.

De dag erna ging weer zoals nu gebruikelijk was, beginnen op de Gerlosplatte, daarna de berg van Königsleiten weer op en daar aanklooien tot het lunchtijd was. Na een paar matige lunches vroeg ik Remi (die hier dus praktisch woont voor drie maanden van het jaar) maar eens om advies, waarom bedacht ik me dat toch niet eerder. De rest van de dag hebben we, tja, geskied, niet wetende wat die avond allemaal zou brengen. De après-ski van maandag noemde ik heftig. Ik heb werkelijk waar geen idee hoe ik deze woensdagavond dan moet omschrijven. Bijzonder? Nee. Bijzonder heftig, ik denk dat dat hem wordt. Ik was die avond de pot en omdat ik het dan te leuk vind om het ritme te zetten stond iedereen binnen no time met drie bier in de klauwen. Door deze rappe opbouw en geen gebrek aan wodka escaleerde de gezelligheid vrij rap. Verder is er gekookt maar is het eten opgesloten, ging de wodka erin als water, is er hevig in de sneeuw gespeeld, zijn er kerstbomen ontvoerd en lag ik om vier uur in bed. Ja mensen, van vier tot vier in de après-ski, wat zou ik daar spijt van krijgen.

En wat een spijt. Hoe deze man zich naar het andere huisje wist te slepen om daar te ontbijten, waar hij de kracht vandaan haalde, niemand zal het weten. Zelfs Remi (degene die iedereen altijd zo vroeg mogelijk op de piste probeert te krijgen) lag nog in zijn boxer op de slaapbank in de woonkamer. Ik? Ik pauzeerde even toen ik langs het ski-rek liep, iets te lang, want er ontbrak iets, maar dat zal mijn brakke blik wel geweest zijn dacht ik. Of Remi, de hinderbaas, die met me zat te fucken? Maar nee, mijn ski’s waren toch echt weg. Er waren zoektochten opgezet, hun namen (Links en Rechts) zijn geroepen over de daken maar het wilde allemaal niet baten. Het cadeau voor mijn afstuderen van mijn opa en oma was echt nergens te vinden. Ik heb er precies twee skiweken van kunnen genieten.

Zowel fysiek, mentaal, inwendig, uitwendig en spiritueel kapot eindigde ik op de ski’s die Michael die week gebruikte en hij ging boarden. Veel zin had ik die dag niet. Na de lunch keken we vanaf een berg toe hoe een traumahelikopter iemand vanaf de piste naar veiligheid bracht. Yup, dat is mijn teken om te gaan. Ik kreeg Lex met me mee, het idee was om even een whisky’tje te gaan nippen. Toen we dichter bij het huisje kwamen, kwam hier nog het idee van een sigaar en een kaas/worst plankje met toastjes bij. De zon scheen die middag ook goed dus deze rust middag viel zeker niet verkeerd. Het betere, decadente verhaal dat mijn leven heet. (hah, grapje) Na een powernap was ik er weer klaar voor. In de après-ski was het stervensdruk, maar uiteindelijk kregen de sfeermakers wel een tafeltje. Het was alsof mensen ze aan ons doneerde dankzij de gloeiende golven van energie die van ons af kwamen. Of misschien stonken we gewoon heel erg… Wederom sloten we de tent af maar niet voordat ik nog even met Marco ertussenuit glipte voor een heerlijke hauspizza. Die avond was de K1 (de club boven de Hannes Alm, waar we eigenlijk alleen bier halen omdat er niemand komt) ineens een knallend festijn. Goeie muziek vooral, lekker house/techno-achtig. Uiteindelijk belandde ik nog met een paar man in een dichte Kings, hoe we binnen kwamen is ons nog onduidelijk. Rond vieren begon het waggelende wandelen naar het huisje. Dwars over een glad bruggetje ging iedereen op zijn bek, iedereen behalve ik, in schril contrast met op de piste. Misschien had dat iets te maken met het feit dat ik achteraan liep (net als op de piste) en iedereen voor me op hun bek zag gaan.

Ok, weer van vier tot vier in de après-ski gestaan. Waarom heb ik verdomme toch geen uitknop. Hoewel ik die ochtend redelijk uit stond. Ik was ook pas om 9:45 op de piste, op Michael’s ski’s want die man bleef heel de dag thuis. Ik ben eerst maar even op mijn gemakje naar de Gerlosplatte gegaan. Lekker uitbrakken op een blauwe piste met de berglucht in de longen en de zon op mijn mooie oranje mutsje. Maar zo solo skiën voel je je toch wel rap alleen, dus ik belde Lexie op. Die waren in Zell, ja doei, daar heb ik de energie niet meer voor. Dan maar Michael en Patrick opzoeken om te lunchen met onze blote bast in de zon op ons balkonnetje. We wilden ook de drukte van de dag ervoor vermijden en dus vroeg naar de après-ski, het zou immers de laatste avond worden. Nou, dat was wel gelukt, op dat ene bejaarde stel na waren we praktisch de enige. Een potje mexxen dan maar om erin te komen. Man man man, wat ben ik slecht in drankspelletjes. Iedereen die me ooit heeft zien spelen weet het. Ik maak het zelf gelukkig nooit zo mee omdat ik na luttele minuten de weg al kwijt ben. Maar deze potjes waren maar zwaar zeg, iedereen die mexx gooit (zoek de regels maar eens op) waarna ik dus mooi 16 slokken witbier mocht wegwerken. Op een gegeven moment begon er ook een pingpong spel waarin deze van drie tafels ver in een Erdinger glas terecht moest komen. Niet zo’n succes omdat de Hyena’s de Hannes Alm ondertussen alweer naar het toppunt van sfeer en drukte hadden begeleid, wat raak gooien bemoeilijkt. Het Oostenrijkskampioenschap barkrukspringen werd dit jaar gewonnen door niemand minder dan Aron, met een spetterende score van 6! Er waren wat bekken en ballen voor gesneuveld, maar ook dit was het waard! Ook de Kings was die avond nog verrassend gezellig. Voordat we rond tweeën gingen slapen was het nog tijd om even Koen (een maat van ons die er dit jaar niet bij kon zijn) te feliciteren met zijn verjaardag. Wat is er een beter cadeau dan een filmpje van ons, toetertje zat op een pistebully. Of zoals hij zelf zei: “Bedankt, wakker worden met drie dronken, lelijke mannen met een kutverhaal.”

Dat was hem dan, de après-ski zat erop. Maar we mochten nog even heerlijk genieten van een zaterdagochtend op de piste. Ik mocht die dag op Remi zijn ski’s, leipe apparaten, waar ik voor gewaarschuwd werd. Maar die waren zo fijn! Mag ik ze houden? Ik werd ook nog uitgedaagd om op zijn andere, nog leipere ski’s te gaan, wat eigenlijk ook nog wel okay ging. In ieder geval hard. Nog even die lunch op de Platte Alm en daarna maar met traantjes in de ogen de auto’s inpakken. Het was weer voorbij, het zat erop en wat was het weer fantastisch. De truien mochten eindelijk uit en de spijkerbroeken gingen voor het eerst in lange tijd weer aan. Vaarwel Königsleiten, je was het beste jaar tot nu toe, op zoveel vlakken. Tijdens de terugrit kwamen we nog een groep van een man of twintig verkleed als Super Mario tegen. Dat gelijke kleding idee zullen ze wel van ons gejat hebben. We gingen voor het zoveelste jaar weg als legendes, de Groene Truien, de Hyena’s. Een jaar lang zal kedeng kedeng niet meer zó luid gezongen worden als wij dat deden. Een jaar lang zal de rust terug kunnen keren naar dit bergdorpje in Oostenrijk. Welke zowel snakkend als vrezend zal uitkijken naar onze terugkeer. En die terugkeer, die zal onvermijdelijk komen.

Om af te sluiten nog even wat statistieken. We hebben te maken gehad met 3 kapotte telefoons, 1 paar gestolen ski’s, tot alle verbazing geen gebroken botten, naar mijn schattige zo’n €2.160,- aan witbier, 6 avonden op de bar staan, €3.678,- aan skipassen, een aantal gebroken ego’s en 12 stinkende groene truien.