Update 3: Bizons, Bad Lands & Burgers
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
27 Mei 2018 | Verenigde Staten, Cody
Dag zeven begon een keertje met wat langer slapen, misschien raken we toch een beetje gewend. Uiteindelijk vertrokken we daardoor ook wat laat in de ochtend vanuit Deadwood naar Custer State Park. Eenmaal daar schoten we meteen de wildlife route op. We stuitten als eerste op een grote horde prairie honden. Een aantal stonden op hun achterpootjes nieuwsgierig naar ons te kijken terwijl het gros op de achtergrond doorgingen met hun dagelijkse bezigheden. Er waren ook een boel kleintjes en allemaal waren ze luid aan het piepen. Ze waren echt niet te tellen, zoveel waren het er.
De omgeving van het park was veel groen, deels bebost en alles met verse lenteknopjes, ze lopen hier een beetje achter wat dat betreft. Op een groot open grasveld kwamen ze voor het eerst tegen, bizons! Ook deze kudde was echt niet te tellen, alleen de kleintjes waren al een stuk of dertig sterk. Heerlijk rustig aan het grazen waren we met z’n allen. Een stuk verderop kwamen we wat ezeltjes (deze waren vroeger een ezeltjes-rijden attractie maar na het uitblijven van een succes zijn ze in het park los gelaten) en hertjes tegen en voor het einde van de route weer een groep bisons.
Deze kudde was misschien nog wel groter dan de eerste én er stonden er een paar een stuk dichterbij. Ze stonden echt maar iets van twee tot drie meter van onze auto vandaan en klonken als stofzuigers zoals ze het gras lostrokken uit de grond. Dat deze beesten wel een ton kunnen wegen verbaasde je niks als je ze zo vlak voor je neus hebt. Op een gegeven moment kwam er eentje wel iets te vlak voor onze neus. Hij stopte niet echt met dichterbij komen waardoor we maar een stukje doorreden voordat de Tank een bizonknuffel te pakken had.
Al vluchtende reden we naar het bezoekerscentrum waar we onze route terug naar Deadwood bepaalden, door de bergen. Hier was de omgeving van het park weer heel anders, overal rotsformaties en mooie uitzichten over de groene velden in de verte. De route bracht ons dwars door tunneltjes waar de Tank nog maar net doorheen paste. Na de rotsformaties volgde een dicht bebost gebied waar we wat wilde kalkoenen gespot hadden en mama zag wellicht nog een glimp van een mountain lion.
Terug in Deadwood gingen we nog even het oude centrumpje in. Wat een bizar gevaarte. Een flinke verzameling van casino’s, saloons en rare winkeltjes. Het leek een beetje heel erg alsof Deadwood zijn best deed om een toeristisch stadje te zijn in het midden van lege prairies en verder niet zoveel. Alles stond centraal rondom Wild Bill, een oude cowboy die hier kennelijk geen onbekende was en hier ook geen onbekende bleek toen hij hier is doodgeschoten, in zijn rug terwijl aan het kaarten was. Voor de saloon waar dit gebeurd was hing een bordje om dit mee te delen en drie saloons verder hing een bordje waarop stond dat zijn moordenaar hier gepakt was. Na dit spektakel gingen we terug naar het restaurant van ons hotel waar ik de buffalo burger met een Sierra Nevada pale ale had aangezien ik een bizondere (haha) trek had gekregen.
De volgende ochtend gingen we weer door naar de volgende stad! Eerst nog even videobellen met mijn lief, die blij was om mijn gezicht weer eens te zien (en insgelijks), en daarna door naar Buffalo. Onderweg hadden we nog een nationaal park gepland, Bad Lands, klinkt stoer he. Het begon met een graslandschap en een paar bizons wat overging naar poreus uitziende bergen. Al vrij snel hadden we uitkijkpunt te pakken om te stoppen. Dit beeld was echt weer totaal iets anders dan wat we al gezien hadden! De uitgestrekte rotsformaties waren onderin de vallei aangevuld met een beetje gras, maar het echte kleurenspel kwam nog.
Toen we doorreden kwamen we vlak na een bocht wat berggeiten tegen die op een steile rotsmuur wat grassprieten aan het lostrekken waren. Vlak onder ze was er een groen grasveld om van te grazen maar kennelijk waren deze geiten niet zo praktisch ingesteld. Daarna was het tijd voor een lunch bij een picknick gebiedje. Het was ondertussen 30 graden en het waaide behoorlijk dus het voelde een beetje alsof we in een föhn aan het lunchen waren.
Toen we weer op gang waren veranderde het gesteente van geheel wit naar gekleurd. Onderin, boven het groene gras waren de bergen nu geel, gevolgd door een laagje dieprood met nog steeds een witte top, net een raketje met een laag slagroom maar dan anders. Zo stopten we bij een uitzichtpunt waar we uitkeken op een gedeelte rivier met daar omheen gras en de rotsen als een raketje. Je kon in de witte toppen nog wel verschillende lagen steen zien, van oranje tot aan rood. Een zeer bijzonder schouwspel.
De buitentemperatuur was geklommen naar een hoogtepunt van 36 graden Celsius toen we weer langs een kudde piepende prairiehonden reden. Her en der hebben we nog wat bizons en herten gezien maar niet meer op zo’n speciale manier als in de vorige parken. Uiteindelijk pakten we na een bezoek aan het visitors center dezelfde weg weer terug, om via een onverhard stukje met de 4x4 stand aan naar Wall te rijden. Dit dorp/stadje deed ons vooral denken aan het neppe Deadwood. Wall is bekend van een drogisterij die kort gezegd gewoon flink uit de kluiten gegroeid is. Er omheen is een letterlijke aaneenrijging van souvenirwinkels ontstaan. Ik zeg aaneenrijging omdat je niet naar buiten hoefde om van winkel naar winkel te gaan, verstandig ook, want de buitentemperatuur was maar iets van 5-6 graden gezakt.
Op zich waren we redelijk snel uitgekeken op al deze souvenirs dus na een korte stop reden we weer naar de eindbestemming; Buffalo. We waren nog zo’n drie en half uur onderweg vanuit Wall en tegen het einde kwamen we op een kritisch punt. Het gebied waar we doorheen reden had namelijk niet zoveel en daarmee dus ook niet zoveel benzinepompen. De meter stond al vrijwel op de E toen we besloten om actie te ondernemen. De navigatie werd ingesteld op de dichtstbijzijnde benzinepomp, de airco ging uit, we schakelde terug naar een paar mijl per uur onder de maximum snelheid en we begonnen te bidden tot de octaangoden. Gered door een pomp kwamen we erachter dat we op nog maar twee minuten rijden van het hotel gestrand waren. Volgens pap was dat meesterlijke planning, maar ik schrijf dit verslag nu zo’n acht dagen later en ik kan je vertellen dat onze benzinemeter niet meer onder een kwart is gekomen sinds dit bijna-incident.
Het hotel in Buffalo was erg netjes maar we moesten snel door naar iets van een restaurant want die sloten allemaal vrij binnenkort. We vonden een tafeltje bij de Winchester’s steakhouse, we vielen eigenlijk vooral voor de naam. De entree bestond uit een klinisch witte deur met simpele klink, die eerder deed vermoeden dat je een openbaar toilet binnen zou stappen in plaats van een steakhouse. Het pand zag er van de binnenkant ook een beetje uit alsof het ooit een kantoorpand is geweest maar het eten was er gelukkig gewoon goed. Het was dan ook het nummer één steakhouse van Buffalo! (volgens Tripadvisor heeft Buffalo 28 restaurants) Tot mijn grote teleurstelling stonden er alleen geen Buffalo hotwings op het menu!!
De volgende dag ging de wekker om 07:00, want, pap en ik wilden de Grandprix van Monaco kijken! Na wat gescheld van moeders ging de tv aan en na een uurtje verhuisden we naar de foyer van het hotel voor ontbijt waar gelukkig ook tv’s hingen. Na het Monaco spektakel ging ik nog even fitnessen en om 11:00 zaten we weer in de auto. We waren deze dag (dag negen voor wie nog meetelt) op weg naar Cody, via Big Horn Forest door de Ten Sleep Canyon.
Het bos was echt een dicht bebost bos en kort na entree namen we een afslag naar een uitzichtpunt over de besneeuwde bergtoppen. Niet veel later reden we zelf door de sneeuw, althans, er lag nog het een en ander aan de kant van de weg. Kort daarna kroop de temperatuur weer wat verder omhoog en kwamen we in de canyon terecht. Ook hier moesten we wel even de auto aan de kant zetten om alles goed te bekijken. Onderweg kwamen we ook hele groepen met klimmers tegen die de canyon aan het beklimmen waren. Weer op pad reden we na verloop van tijd weer door vlakke graslanden met her en der een oliepomp. Echt bizar wat een variatie Amerika biedt als je van stad naar stad rijdt.
Rond 16:00 waren we bij het hotel in Cody. Mama zette één stap binnen en liep meteen weer naar buiten. Letterlijk elke vierkant meter van het hotel hing namelijk vol met opgezette dieren. Er hingen zwarte beren om de pilaren, berggeiten beklommen de trappen, boven de openhaard hing een bizonkop en ik kan nog wel een half kantje doortypen met waar en hoe er allemaal opgezette beesten stonden en hingen maar ik vermoed dat de boodschap wel duidelijk is.
Toen de koffers in de kamer stonden en we bijgekomen waren van de schrik gingen we nog even de auto in. Na een stop voor voer bij Taco John’s gingen we nog even naar de Wallmart voor wat boodschappen. Terwijl ik Zoë uitdaagde voor een duel met lightsabers die hier te koop waren, hoorden we de hemel boven het gebouw open breken. Zulke regen hadden we nog niet meegemaakt maar zouden we in Florida vast nog wel tegenkomen. In het hotel konden we via de tv iets meekrijgen van Memorial Day, de Amerikaanse variant van 4 & 5 mei. Dit weekend had iedereen in Amerika de maandag vrij. Dit uitte zich vooral door alle reclames die we de afgelopen dagen al op tv hadden gespot. Overal is er uitverkoop, kapitalisme in je lange weekend.
De volgende dag gingen we richting Yellowstone National Park. Maar ik vermoed dat mijn volgende verslag wel vol zal komen met de twee en halve dag daar.
De omgeving van het park was veel groen, deels bebost en alles met verse lenteknopjes, ze lopen hier een beetje achter wat dat betreft. Op een groot open grasveld kwamen ze voor het eerst tegen, bizons! Ook deze kudde was echt niet te tellen, alleen de kleintjes waren al een stuk of dertig sterk. Heerlijk rustig aan het grazen waren we met z’n allen. Een stuk verderop kwamen we wat ezeltjes (deze waren vroeger een ezeltjes-rijden attractie maar na het uitblijven van een succes zijn ze in het park los gelaten) en hertjes tegen en voor het einde van de route weer een groep bisons.
Deze kudde was misschien nog wel groter dan de eerste én er stonden er een paar een stuk dichterbij. Ze stonden echt maar iets van twee tot drie meter van onze auto vandaan en klonken als stofzuigers zoals ze het gras lostrokken uit de grond. Dat deze beesten wel een ton kunnen wegen verbaasde je niks als je ze zo vlak voor je neus hebt. Op een gegeven moment kwam er eentje wel iets te vlak voor onze neus. Hij stopte niet echt met dichterbij komen waardoor we maar een stukje doorreden voordat de Tank een bizonknuffel te pakken had.
Al vluchtende reden we naar het bezoekerscentrum waar we onze route terug naar Deadwood bepaalden, door de bergen. Hier was de omgeving van het park weer heel anders, overal rotsformaties en mooie uitzichten over de groene velden in de verte. De route bracht ons dwars door tunneltjes waar de Tank nog maar net doorheen paste. Na de rotsformaties volgde een dicht bebost gebied waar we wat wilde kalkoenen gespot hadden en mama zag wellicht nog een glimp van een mountain lion.
Terug in Deadwood gingen we nog even het oude centrumpje in. Wat een bizar gevaarte. Een flinke verzameling van casino’s, saloons en rare winkeltjes. Het leek een beetje heel erg alsof Deadwood zijn best deed om een toeristisch stadje te zijn in het midden van lege prairies en verder niet zoveel. Alles stond centraal rondom Wild Bill, een oude cowboy die hier kennelijk geen onbekende was en hier ook geen onbekende bleek toen hij hier is doodgeschoten, in zijn rug terwijl aan het kaarten was. Voor de saloon waar dit gebeurd was hing een bordje om dit mee te delen en drie saloons verder hing een bordje waarop stond dat zijn moordenaar hier gepakt was. Na dit spektakel gingen we terug naar het restaurant van ons hotel waar ik de buffalo burger met een Sierra Nevada pale ale had aangezien ik een bizondere (haha) trek had gekregen.
De volgende ochtend gingen we weer door naar de volgende stad! Eerst nog even videobellen met mijn lief, die blij was om mijn gezicht weer eens te zien (en insgelijks), en daarna door naar Buffalo. Onderweg hadden we nog een nationaal park gepland, Bad Lands, klinkt stoer he. Het begon met een graslandschap en een paar bizons wat overging naar poreus uitziende bergen. Al vrij snel hadden we uitkijkpunt te pakken om te stoppen. Dit beeld was echt weer totaal iets anders dan wat we al gezien hadden! De uitgestrekte rotsformaties waren onderin de vallei aangevuld met een beetje gras, maar het echte kleurenspel kwam nog.
Toen we doorreden kwamen we vlak na een bocht wat berggeiten tegen die op een steile rotsmuur wat grassprieten aan het lostrekken waren. Vlak onder ze was er een groen grasveld om van te grazen maar kennelijk waren deze geiten niet zo praktisch ingesteld. Daarna was het tijd voor een lunch bij een picknick gebiedje. Het was ondertussen 30 graden en het waaide behoorlijk dus het voelde een beetje alsof we in een föhn aan het lunchen waren.
Toen we weer op gang waren veranderde het gesteente van geheel wit naar gekleurd. Onderin, boven het groene gras waren de bergen nu geel, gevolgd door een laagje dieprood met nog steeds een witte top, net een raketje met een laag slagroom maar dan anders. Zo stopten we bij een uitzichtpunt waar we uitkeken op een gedeelte rivier met daar omheen gras en de rotsen als een raketje. Je kon in de witte toppen nog wel verschillende lagen steen zien, van oranje tot aan rood. Een zeer bijzonder schouwspel.
De buitentemperatuur was geklommen naar een hoogtepunt van 36 graden Celsius toen we weer langs een kudde piepende prairiehonden reden. Her en der hebben we nog wat bizons en herten gezien maar niet meer op zo’n speciale manier als in de vorige parken. Uiteindelijk pakten we na een bezoek aan het visitors center dezelfde weg weer terug, om via een onverhard stukje met de 4x4 stand aan naar Wall te rijden. Dit dorp/stadje deed ons vooral denken aan het neppe Deadwood. Wall is bekend van een drogisterij die kort gezegd gewoon flink uit de kluiten gegroeid is. Er omheen is een letterlijke aaneenrijging van souvenirwinkels ontstaan. Ik zeg aaneenrijging omdat je niet naar buiten hoefde om van winkel naar winkel te gaan, verstandig ook, want de buitentemperatuur was maar iets van 5-6 graden gezakt.
Op zich waren we redelijk snel uitgekeken op al deze souvenirs dus na een korte stop reden we weer naar de eindbestemming; Buffalo. We waren nog zo’n drie en half uur onderweg vanuit Wall en tegen het einde kwamen we op een kritisch punt. Het gebied waar we doorheen reden had namelijk niet zoveel en daarmee dus ook niet zoveel benzinepompen. De meter stond al vrijwel op de E toen we besloten om actie te ondernemen. De navigatie werd ingesteld op de dichtstbijzijnde benzinepomp, de airco ging uit, we schakelde terug naar een paar mijl per uur onder de maximum snelheid en we begonnen te bidden tot de octaangoden. Gered door een pomp kwamen we erachter dat we op nog maar twee minuten rijden van het hotel gestrand waren. Volgens pap was dat meesterlijke planning, maar ik schrijf dit verslag nu zo’n acht dagen later en ik kan je vertellen dat onze benzinemeter niet meer onder een kwart is gekomen sinds dit bijna-incident.
Het hotel in Buffalo was erg netjes maar we moesten snel door naar iets van een restaurant want die sloten allemaal vrij binnenkort. We vonden een tafeltje bij de Winchester’s steakhouse, we vielen eigenlijk vooral voor de naam. De entree bestond uit een klinisch witte deur met simpele klink, die eerder deed vermoeden dat je een openbaar toilet binnen zou stappen in plaats van een steakhouse. Het pand zag er van de binnenkant ook een beetje uit alsof het ooit een kantoorpand is geweest maar het eten was er gelukkig gewoon goed. Het was dan ook het nummer één steakhouse van Buffalo! (volgens Tripadvisor heeft Buffalo 28 restaurants) Tot mijn grote teleurstelling stonden er alleen geen Buffalo hotwings op het menu!!
De volgende dag ging de wekker om 07:00, want, pap en ik wilden de Grandprix van Monaco kijken! Na wat gescheld van moeders ging de tv aan en na een uurtje verhuisden we naar de foyer van het hotel voor ontbijt waar gelukkig ook tv’s hingen. Na het Monaco spektakel ging ik nog even fitnessen en om 11:00 zaten we weer in de auto. We waren deze dag (dag negen voor wie nog meetelt) op weg naar Cody, via Big Horn Forest door de Ten Sleep Canyon.
Het bos was echt een dicht bebost bos en kort na entree namen we een afslag naar een uitzichtpunt over de besneeuwde bergtoppen. Niet veel later reden we zelf door de sneeuw, althans, er lag nog het een en ander aan de kant van de weg. Kort daarna kroop de temperatuur weer wat verder omhoog en kwamen we in de canyon terecht. Ook hier moesten we wel even de auto aan de kant zetten om alles goed te bekijken. Onderweg kwamen we ook hele groepen met klimmers tegen die de canyon aan het beklimmen waren. Weer op pad reden we na verloop van tijd weer door vlakke graslanden met her en der een oliepomp. Echt bizar wat een variatie Amerika biedt als je van stad naar stad rijdt.
Rond 16:00 waren we bij het hotel in Cody. Mama zette één stap binnen en liep meteen weer naar buiten. Letterlijk elke vierkant meter van het hotel hing namelijk vol met opgezette dieren. Er hingen zwarte beren om de pilaren, berggeiten beklommen de trappen, boven de openhaard hing een bizonkop en ik kan nog wel een half kantje doortypen met waar en hoe er allemaal opgezette beesten stonden en hingen maar ik vermoed dat de boodschap wel duidelijk is.
Toen de koffers in de kamer stonden en we bijgekomen waren van de schrik gingen we nog even de auto in. Na een stop voor voer bij Taco John’s gingen we nog even naar de Wallmart voor wat boodschappen. Terwijl ik Zoë uitdaagde voor een duel met lightsabers die hier te koop waren, hoorden we de hemel boven het gebouw open breken. Zulke regen hadden we nog niet meegemaakt maar zouden we in Florida vast nog wel tegenkomen. In het hotel konden we via de tv iets meekrijgen van Memorial Day, de Amerikaanse variant van 4 & 5 mei. Dit weekend had iedereen in Amerika de maandag vrij. Dit uitte zich vooral door alle reclames die we de afgelopen dagen al op tv hadden gespot. Overal is er uitverkoop, kapitalisme in je lange weekend.
De volgende dag gingen we richting Yellowstone National Park. Maar ik vermoed dat mijn volgende verslag wel vol zal komen met de twee en halve dag daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
