Update 1: On the road to Ljubljana

In 2018 hadden Sandra en ik al bedacht om door voormalig Joegoslavië te gaan touren. Dit had echter een voorwaarde, ik moest namelijk mijn rijbewijs halen. Twee weken voor onze, al geboekte (met gratis annuleren), trip was mijn eerste poging, welke finaal mislukte. Ik kan me niet herinneren dat ik in dat kleine uurtje ook maar iets goed had gedaan. Uiteindelijk werd onze vakantie dat jaar een fantastische reis door Nepal, een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Een paar weken later haalde ik uiteindelijk wel mijn rijbewijs en dus hadden we dit jaar nog een mooie trip te goed.

Het reisschema werd nog een beetje aangepast en in oktober vorig jaar hadden we alles al geboekt, we wisten ondertussen toch wel precies wat we wilden. Het plan was om in een ruk van Breda naar Munchen te rijden. Vanuit daar naar Ljubljana, langs de Kroatische kust Bosnië & Herzegovina in en uiteindelijk via Zagreb naar Boedapest voor vijf dagen Sziget. Voldoende variatie en een mooie mix van natuur, cultuur en feesten. Zaterdag 20 juli was het dan eindelijk zo ver, de trip die we al negen maanden geleden geboekt hadden, ging van start!

Wegens mijn alom aanwezige enthousiasme had ik die nacht ervoor niet al te best geslapen. Om half drie dacht ik dat het al tijd was om te gaan rijden en daarna wederom rond half zeven. Om kwart over acht was de auto echter pas beladen en pakte ik het eerste stuk Duitsland in. Na een kleine anderhalf uur rijden was het al tijd voor de eerste verkeerde afslag, maar tien minuten om gelukkig. Dit lieten we natuurlijk niet meer gebeuren, dus vanaf dat moment moest de rijder hard “AFSLAG” roepen, zodat we samen wat beter op konden letten.

Qua stops hielden we ons netjes aan maximaal twee uur rijden en dan wisselen. De eerste en tweede stop herkende ik allebei van voorgaande vakanties, kennelijk rijdt papa altijd volgens dezelfde regel! Verder ging de reis erg voorspoedig, met weinig files en een goed zonnetje. Wel werden we finaal de vluchtstrook op gedwongen door een Poolse vrachtwagen, maar dat mocht de pret niet drukken. Er waren onderweg genoeg vakantiegangers die wat minder geluk hadden, zo’n beetje elk uur stond er wel een ongeluk langs de kant van de weg.

Na tien uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan in München. Om zes uur, zoals ik bij vertrek al voorspeld had. Het hotel was prima en we kwamen er al snel achter dat er een soort biergarten in de buurt zat. De bediening begreep niet wat ik bedoelde met wienerschnitzel. Even twijfelde ik aan mijn Duits (terwijl ik er toch voldoende besteld heb op skivakanties), maar toen ze het over moest schrijven van de menukaart kwam de aap pas uit de mouw. In het ondergaande zonnetje konden we heerlijk genieten van het gerecht en een goede halve liter witbier. Daarna was het snel slapen want de wekker ging de volgende dag weer om zeven uur voor de volgende etappe.

Nog lekker fris zaten we om acht uur weer in de auto. Omdat ik ‘s ochtends altijd vrij accuut wakker en actief ben, reed ik het eerste stuk door de stromende regen. Dankzij google maps hadden we nog een mooie sluiproute te pakken die een flink stuk file omzeilde. Vrij vlot waren we al in Oostenrijk (waar we al een vignet voor gescoord hadden net buiten München) en reden we de prachtige bergen door. Ergens daar ontdekte ik de bluetooth functie van de auto (de auto van mijn schoonmoeder wel te verstaan, die mochten we lenen met als pluspunten meer baggageruimte en airco, vooral die laatste was op dag 1 al een zegen, dus nogmaals bedankt schoonmoeder!) waardoor ik mijn favoriete hitjes door de auto heen kon knallen. In Oostenrijk was het bijzonder rustig op de weg, mede dankzij het gebrek aan vrachtverkeer op zondag.

Sandra reed die middag door tot aan Bled, Slovenië, onze allereerste touristische stop! Via een bergweggetje omzeilden we de file de stad in (die we later nog wel tegen zouden komen...) en konden we doorrijden tot aan castle Bled (niet castle Black helaas). Om 13:00 stonden we in het kasteel in een fel zonnetje van het uitzicht te genieten. Het kasteel torent namelijk uit boven het meer van Bled. Midden in het blauw/groene water lag een eiland met daarop een klein kerkje. Dit idyllische beeld voelde in het echt nog romantischer aan dan de foto’s van te voren deden vermoeden. Toen het wat bewolkter werd, hebben we het kleine museum en de rest van het kasteel nog verkend.

Dat prachtig mooie water nodigde natuurlijk wel uit om het in ieder geval van dichterbij te gaan bekijken. Al rijdende langs het meer werd het allemaal wat toeristischer. Er zaten best wat mensen aan het meer te relaxen en er waren de nodige terrasjes en activiteiten. Toen we eenmaal met goed geluk de auto geparkeerd kregen, klaarde het weer op. Een bootje nemen naar het eilandje voelde iets te massaal toeristisch aan met alle Aziaten, dus we kochten een kleine snack (bij de supermarkt die opeens tevoorschijn kwam toen we realiseerde dat we trek hadden, alles ging deze trip bijna iets té soepel) die we al pootjebadend opaten. Ondertussen hadden we wel een prachtig uitzicht op dat eiland, met aan de andere kant het zicht op de rode daken van het kasteel waar we net geweest waren.

Toen we de eerste druppels voelden, gingen we met gepaste pas terug naar de auto. De laatste meters kwam de paraplu, die we voor de zekerheid bij hadden, nog erg goed van pas. Eenmaal in de auto schoot het alleen niet zo op, want de complete toeristenbende had het door de regen natuurlijk ook gehad. In een mooie conga-lijn van auto’s deden we er ruim een uur over om Bled uit te komen. Dat terwijl de rit naar Ljubjana maar drie kwartier zou moeten duren. Het laatste half uurtje op de snelweg die kant op ging ook wat minder soepel, het was namelijk gaan stortregenen. Met 40 km/h zag ik nog steeds geen snars door de voorruit dus we schoten snel de rustplaats op die we toevallig tegen kwamen. Daar hebben we een kwartiertje de regen en hagel tegen de voorruit zien plenzen, terwijl om ons heen nog meer auto’s stopten.

Rond half zes kwamen we aan in de hoofdstad van Slovenië. Toen we eenmaal de spullen aan het uitladen waren werd het gelukkig droog, maar dat laatste stuk de stad in waren de wegmarkeringen nog onzichtbaar door de regenval. In de wederom prima kamer pakten we even wat rust totdat we besloten om te gaan eten bij het restaurant waar we letterlijk boven sliepen. Vanaf het terras van “Das Ist Walter” konden we onze ramen zelfs zien, dus we waren blij dat het zondagavond was en het waarschijnlijk snel rustig zou worden. De avondmaaltijd deed me erg denken aan de maaltijden die ik in Belgrado genuttigd had toen ik daar een weekend was met vrienden. Heel, veel vlees! Met een biertje erbij was het zoute vlees goed weg te spoelen. Na twee dagen ruim twaalfhonderd kilometers te hebben gemaakt lagen we uiteindelijk vroeg te knorren. Benieuwd wat Ljubjana ons ging brengen.