Update 3: Hoog op de waterval en diep in de zee

Toen we aankwamen bij de Plitvice meren, zaten we nog te bakkeleien of ik de auto uit zou hoppen om in de rij te gaan staan voor de tickets. Dit leek ons toch wat verdreven maar toen we de rij zagen, sprong ik toch maar snel uit de auto. We hadden van te voren al tickets gekocht (dat moest volgens de website, anders kon je niet naar binnen, en je had anderhalf uur de tijd om het park in te gaan). Hierop stond wel dat we de kaartjes zelf nog op moesten halen. Uiteindelijk bleek ik voor niks in de rij te staan, want we hoefden niets extra’s op te halen. Overigens bleek dat je ter plekke ook gewoon kaartjes kon kopen, maar dan kon je echter pas twee uur later het park in. Wij kwamen dus rond elven aan en iedereen in de rij kon pas om een uur naar binnen. Die waren we dus mooi voor gelukkig.

We stonden vervolgens nog wel flink in de rij om te wachten op de bus, welke ons naar de bovenste meren zou brengen. Eenmaal boven stapten we flink vooruit om de meute wat voor te blijven en al snel kwamen we aan bij het eerste mooie meer. Omringd door enkel water liepen we over de houten paden tot we de eerste watervallen tegen kwamen. Deze waren best wel in de verte, maar hun geruis was al goed te horen. Ondanks dat het druk was qua toeristen, liepen we wel echt door de ongerepte natuur. Verschillende omgevallen bomen waren goed zichtbaar onder een laag van helder groen water. Het zonnetje scheen die dag ook weer goed waardoor de schoonheid van het water nog meer tot zijn recht kwam.

Er waren ook behoorlijk wat dieren te zien, kleine muisjes in de bossen, eenden, veel verschillende vissen, waterslangen en op een gegeven moment zagen we zelfs de contour van best een flinke snoek op ongeveer een meter diep. Na zo’n twee uur wandelen en steeds nieuwe, mooie uitzichten pakten we een boot naar de andere kant van het park, naar het lagere gedeelte. Hier aten we onze lunch en stonden we weer even in de rij om wat water te halen. Het bleef wel echt een toeristische bedoeling.

Het lagere gedeelte was best anders dan het vorige, er waren hier veel meer stenen bergen in plaats van al het hoge gras waar we eerder doorheen liepen. Uiteindelijk liepen we door naar de hoge waterval, die indrukwekkend was, maar het stuk ervoor was voor mij de topper. Van verschillende kanten kwamen hier diverse watervallen samen in een smaragd groen basin. We stonden hier bovenaan een van deze hogere watervallen, vlakbij waar het witte, schuimende water naar beneden stortte. Toen we verder naar boven liepen kregen we een goed overzicht over heel dit spektakel. Hier besloten we het laatste stuk te wandelen in plaats van de bus te pakken. Hier waren even geen toeristen en hadden we de rust. Hand in hand lopend langs de waterkant besloot Sandra nog even te gaan pootjebaden en als de op en neer varende boten weg waren, was het even heerlijk stil.

Terug in de auto hadden we een snelle snack in de vorm van chips en worstjes. Het was ondertussen al zes uur in de avond en we hadden nog een dikke twee uur rijden voor de boeg. Sandra pakte het eerste stuk, wat bezaaid was met kraampje waar honing en kaas verkocht werd. Het laatste stuk mocht ik rijden en ik koos ervoor om een stukje om te gaan via de kust. Dit bleek vervolgens erg lastig invoegen tussen al het terugkerend strandverkeer, maar we kwamen ruim voor zonsondergang aan in Biograd na Moru.

De ontvangst van Kalimero (de naar eigen zeggen bijnaam van de eigenaar, hij was nogal klein van stuk) was hartelijk. Hij gaf ons in zijn moeizame Engels tal van tips en bood ons wat van zijn zelfgemaakte sherry aan. Wij waren op dit moment echter aardig kapot. Zes uur in de auto, zeven uur door een nationaal park slenteren, nog geen avondeten in zicht, we waren op. Toen alle spullen op de kamer waren, haastten we het dorpje in, op zoek naar eten! Het was toch allemaal iets groter en toeristischer dan we aanvankelijk gedacht hadden. We raceten langs allerlei mooie eettentjes (waarvan eentje puur door zijn uiterlijk al genoteerd werd voor later) maar ploften uiteindelijk neer bij een dönertent. Een hamburger, een durum döner en twee grote cola alstublieft. En snel graag! Dit deed ons erg goed, maar slaap was toch ook echt een vereiste. Snel douchen, de smerigheid van de lange dag van ons afwassen, en naar bed. Het was tijdens deze record warmte in Nederland ook hij ons bloedje heet, waardoor we uiteindelijk best slecht geslapen hebben. Zo hebben we toch een beetje met jullie meegeleefd!

We gingen op deze zesde dag van onze vakantie maar rustig van start. Boodschapjes, ontbijtje op ons eigen terrasje in de schaduw en daarna in zwemkleding op zoek naar een duikschool. We wilden hier in Biograd namelijk mijn eerste diepzeeduik gaan maken. Sandra heeft twee jaar geleden haar duikbrevet gehaald en waar zij gaat leren skiën, ga ik dus leren duiken. In Nederland had ik in het zwembad al een introductielesje gehad, dus ik had een kleine basis voor dit nieuwe avontuur.

De duikschool was erg lastig te vinden en ook nog eens dicht. Ze zaten namelijk op zee voor een paar duiken. Daarom liepen we in onze zwemkleding langs de haven (die best wel groot was) door naar een strand. Het was een kiezelstrandje, maar dat maakte het zeewater niet minder verfrissend. Een alternatieve duikschool vinden lukte daarna niet zo, dus we gingen maar terug naar de kamer om een rondje te bellen. Een van de optie duikscholen bleek permanent gesloten maar na veel geapp, gemail en gebel konden we om half vier langskomen bij onze eerste optie. Tijd voor een middagdutje dus.

Just Dive Croatia bleek gerund te worden door een Nederlander, wat natuurlijk ook wel zo fijn was. Aan de telefoon schakelde hij ook direct over naar Nederlands, nadat Sandra zich voorstelde als Sandra Vleugels, wat natuurlijk vrij Nederlands klinkt. Bij de duikschool kreeg ik nog een korte opfriscursus en en konden we alvast spullen passen. Zo hadden we succesvol een dubbele duik vanaf een boot geboekt voor de volgende dag.

Vervolgens zijn we nog even samen gaan snorkelen ter voorbereiding. Er was nog best wat te zien in het heldere water. Visjes, krabbetjes, klein koraal hier en daar, zeekomkommers, zee-egels, er was genoeg. Rond zessen waren we dankzij het brandende zonnetje snel opgedroogd en gingen we terug naar het huisje. Nog even wat rust op ons balkonnetje en daarna uit eten bij de E.U. Het restaurant heette inderdaad Europa en was door Kalimero aangeraden. Van al dat visjes kijken hadden we behoorlijke trek gekregen in, inderdaad, vis. Een tonijnsteak en spaghetti met garnalen wel te verstaan. We zaten daar lekker aan het looppad van de boulevard, in het resterend licht van onze eerste zonsondergang samen. Er was zelfs nog wat live muziek van een bandje die wat Frank Sinatra de avondglorie in blies. Op onze terugweg liepen we nog door een parkje vol met gekleurde paraplu’s, waar een vrouw aan het zingen was. Het stadje leefde wel lekker. Het was er ook wel toeristisch, maar het was niet vervelend. Er waren weinig Nederlanders, veel kwam uit de buurt, Bosniërs, Slovenen en natuurlijk ook Kroaten.

Vrijdag, duikdag. We meldden ons om negen uur stipt en waren in totaal met zeven toeristen en twee divemasters (Sam, de Nederlander en de Poolse Jacob). Toen de boot volgeladen was, konden we gas gaan geven. Ik nog even niet, want ik werd alleen op de boot achter gelaten toen iedereen naar onder ging. Een Nederlands stel ging mee met Sam voor een duik naar 40m voor hun deep dive brevet. Sandra ging met het restantje toeristen met Jacob mee. Ik kon vanaf de boot de luchtbellen van de twee groepen volgen, tot ik dat niet meer kon en even ben gaan zwemmen.

Na een half uurtje was iedereen terug en mocht ik mijn vest met fles aantrekken in het water. We namen de regeltjes nog een keer door voordat Sam me onder het wateroppervlek leidde. We volgden het anker naar de bodem en ik moest eigenlijk alleen maar genieten (en mijn holtes klaren, vooruit). En dat deed ik ook! Wat een heerlijk rustgevend gevoel geeft dat om acht meter onder de zeespiegel te zweven. Het koraal had niet zoveel kleuren, af en toe kwam er wat geels langs, maar dat was het wel. Er waren wel voldoende soorten visjes en af en toe een zeester. De zeebodem liep hier plots af naar beneden, een steile wand tot dus minimaal veertig meter diep. We gingen kort over deze afgrond heen, waarna we weer terug keerden. Mijn eerste reactie toen ik boven water kwam, bracht Sandra veel vreugde: “Dat was vet!”.

Toen ik weer aan boord was, gingen we op pad naar de lunchplek. Een tocht die we snel afbraken, omdat er nog een lamp op de zeebodem bleek te liggen. Jacob was die namelijk vergeten en ging als eerste naar benden. Hij kwam uiteindelijk met een compleet lege luchtfles boven, maar goed, hij is ervaren dus dan kan dat. Uiteindelijk ging Sam nog het water in en hij vond de lamp gelukkig wel, dus we konden weer door.

Na de lunch gingen we naar de tweede duikstek, waar Sandra met mij mee mocht naar beneden! Deze tweede duik mocht ik als een echte duiker het water in. Met een achterwaartse koprol vanaf de boot. Deze duik gingen de zijwieltjes wat meer los, ik was daadwerkelijk zelf aan het zwemmen. Sandra zwom met me mee en ook hier zaten we weer tussen voldoende mooie visjes. Op een open plek gebaarde Sam dat ik op mijn knieën moest gaan zitten. Hier op de bodem deden we wat oefeningen, waaronder water in mijn duikbril laten lopen en deze daarna leegblazen. Daarna moest ik mijn automaat uit mijn mond halen, om deze vervolgens weer in te doen zodat ik weer kon ademen. Sam haalde ook zijn automaat uit zijn mond en blies ringvormige bellen richting het wateroppervlak. Hij kon tal van trucjes met deze bellen, hij ving ze op, draaide ze rond en liet ze als kleine tornado’s weer los.

Er waren op de bodem best wat rotsen waar ik tussendoor aan het duiken was. Sandra lag ondertussen in een deuk om zichzelf na meerdere koprollen te doen, wat Sam had gesuggereerd. Tot slot gingen Sandra en ik nog even hand in hand duiken. Ook al was het maar om Sandra’s actieve handbewegingen (die ze altijd heeft als ze gaat duiken) te kalmeren. 38 minuten kwamen we weer boven water, na iets dat voelde als een klein kwartiertje. Time flies when you’re having fun.

Weer terug in onze kamer, het was ondertussen al na vijven, namen we even goed de tijd om bij te komen. De avond dat we hier vermoeid en hongerig aankwamen, waren we gestuit op een super leuk restaurantje, welke we voor deze laatst avond in Biograd bewaard hadden. Nu hadden we immers wel de energie om er goed van te genieten. En wat hebben we dat gedaan.

Het voorgerecht bestond uit plakjes gerookte tonijn en zwaardvis, inktviscarpaccio en garnalen, allemaal op een bedje van rucola met een bijzonder goed glas wijn erbij. Er lagen nog drie happen voorgerecht op ons bord toen het hoofdgerecht er al aankwam. We moesten dus vliegend door, waar we meermaals excuses voor kregen. Dit euvel waren we echter snel vergeten dankzij de overheerlijke steaks met peper- en witte wijnsaus die we voorgeschoteld kregen. Het restantje teleurstelling verdween helemaal als sneeuw voor de zon door de kersenlikeur die we van het huis als toetje kregen. Dit is zoals uit eten gaan hoort te zijn.

Voor een laatste keer liepen we naar onze kamer via de met muziek gevulde boulevard. Waar we nog een flesje van diezelfde kersenlikeur wisten te scoren. We lagen uiteindelijk best vroeg in bed, maar onze nachtrust werd nog even goed verstoord. Om twee uur werd ik wakker van ons droogrek dat omgevallen was. Hierop lagen al onze duikspullen en die lagen dankzij een hevige storm op de grond. Sandra haar duikbril lag zelfs bij de buren en voor de zekerheid klapten we de parasol van ons terras maar in. Niet bepaald uitgerust kropen we de volgende dag weer achter het stuur. Op naar Split!