Update 2: Havana Part 2

Goed, mijn avond in de stad. Eigenlijk was dit best een teleurstelling, ik kon namelijk niet echt iets vinden waar ik helemaal tevreden mee was. Voordat ik vertrok had ik verschillende bar en clubs in mijn telefoon gezet maar ik kon niet alles vinden, zelfs na het na te vragen, en ook bleek er eentje bijvoorbeeld een gayclub te zijn. Uiteindelijk heb ik nog in een bar gezeten maar alleen was daar ook niet veel aan en ik kon niet echt mensen vinden om mee op te trekken. Jammer, maar goed, ik wist waar ik aan begon toen ik besloot alleen het onbekende in te trekken en mij kennende haal ik dit vast nog wel in. (Illustratie hiervan volgt.)

Ondanks dat ik nu al drie dagen door Havana heb rondgelopen vond ik mezelf nog niet bruin genoeg. Oplossing: tijd voor een mooi wit strand. Playas del este, een strook stranden van 18 kilometer lang. Ik werd afgezet bij Playa Santa Maria del Mar. Hier aangekomen was het gevoel me nog te toeristig en naar links zag het er net zo uit. Dus ik begon met naar rechts lopen en dit hield ik eigenlijk nog wel even vol. Op een gegeven moment kwam ik bij een stukje strand waar voornamelijk Cubanen zaten en daar ben ik lekker gaan liggen chillen in de zon. Op het einde van het strand stond weer eens een ingestort betonnen huis, heerlijk. Toen begon ik wel trek te krijgen dus ging ik op zoek naar een cafetaria. Het blijft toch mooi om ergens iets te bestellen en dan een half uur zes man in de keuken niets te zien doen terwijl je op je eten wacht. Dit maakt me echt niet uit, zo gaat het hier gewoon. Het stadje waar ik was heette overigens Guanabo en het was een heerlijke plek om te zijn. Rustig, niemand die iets van me wilde, fantastisch. Het kwam ook minder toeristisch over, ik kreeg mijn wisselgeld dan ook in pesos nationales en niet in $CUC en de wisselkoers was ook gewoon eerlijk. Op het briefje van 20 dat ik kreeg stond Cienfuegos (een belangrijk figuur in de revolutie), ik denk dat dit wel een mooi souvenier is die past bij mijn briefje van 3 pesos en een 25 cent munt, beide met onze Che erop. Met een volle maag ging ik weer op het strand liggen totdat het wel weer tijd was om terug te gaan. Ik was natuurlijk flink verbrand, maar je ziet mijn permanente horloge band nu bijna niet meer, toch winst. (Thuis draag ik echt letterlijk altijd een horloge, maar ik heb er geen meegenomen omdat die alleen maar stuk/kwijt/gestolen kan worden en tijd is verder ook niet belangrijk natuurlijk.)

Terug bij mijn hostel ben ik wat gaan praten met de mensen hier. Mijn kamergenote zat naast een Spanjaard die ik hier al wel rond heb zien lopen maar nog niet gesproken had. Zijn Engels was erg slecht zei hij, geen probleem zei ik, dan doen we het in het Spaans. Ik stond er echt van te kijken hoe goed dit me afging. Het was geen complex gesprek, maar we konden elkaar goed begrijpen. Hoe lang we onderweg waren, wat we hebben gedaan en wat we wilden doen. Ik vond het echt heerlijk om te doen. Toen ik hem uitlegde dat ik in het vliegtuig hier naartoe begonnen was met Spaans leren viel hij bijna van zijn stoel, en hij verzekerde me dat zodra ik terug ben in Nederland ik uitstekend Spaans zal kunnen spreken. Dit idee gaf me echt een heel fijn gevoel en dat ik me op handen en voeten al een beetje weet te redden is heerlijk. Jaja, straks niet alleen het kleurtje, het lichaam en de looks (er wordt mij sinds vandaag niet meer gevraagd waar ik vandaan kom, maar of ik uit Spanje of Italië kom) van een jonge Spaanse god, maar ook nog eens het vloeiende Spaans. Dat lichaam zal overigens wel meevallen als ik terug ben denk. Niet dat ik veel aankom hier, ik eet in principe minder dan thuis en ben continu op de been. Maar ik mis ergens wel mijn "om de dag" fitness regime van thuis. Ik weet trouwens niet of dit in mijn vorige verslag al verteld had, maar ik ben hier wel al twee keer een sportschool tegen gekomen. Dat beeld dat je nu in je hoofd hebt van een Cubaanse sportschool, dat beeld van willekeurige stellingen, stukken fiets, stukken wat dan ook van metaal aan elkaar gelast om een halterbank te vormen waarvan ik als ingenieur geen uitspraken durf te doen over de structurele integriteit en gebruiksveiligheid. Dat beeld is exact hoe het eruit zag.

Na mijn Spaanse gesprek kwam een Duitser die ik mijn tweede ochtend hier gesproken had hier weer aan. Na wat gepraat te hebben met hem en mijn Deense kamergenote stelde ik voor om wat te gaan eten. De Duitser (ik ben zijn naam alweer vergeten, af en toe ontmoet je zoveel mensen op een dag) wist wel een goed tentje in de buurt. Qua uiterlijk alleen al was het een heerlijke toko en de prijzen waren ook erg netjes. We zaten op een balkonnetje te genieten van onze cocktails en toen kwam het eten. Oh, het eten. Ik hoorde voor mijn vertrek dat het eten hier in Cuba niet echt heel goed zou zijn. Iedereen die dat beweert weet niet waar hij/zij over praat. Ik heb hier nu twee avonden op rij zo fantastisch gegeten dat een omschrijving hiervan de maaltijd te niet zou doen. En dat zegt wat, want jullie weten natuurlijk op wat voor levendige, magisch wijze ik dingen kan omschrijven.

Om een uurtje of 10 begonnen de cocktails bij mij het werk te doen. Ik had zin in feest, op een zondag (slecht eigenlijk dat ik nog een besef heb van welke dag het is). Na een goedkope taxi afgedongen te hebben (ook dit blijft mooi) was Fábrica de Arte Cubano mijn bestemming. Niemand van mijn gezelschap wilde mee, maar ik kan me solo wel prima vermaken. Daar ben ik thuis ook altijd wel goed in. Zo zijn er best wat dagen festival waar ik mijn vrienden aan het einde van de avond op zoek en ze vragen: "Pons, waar was jij nou de hele dag?" Soms is de flexibiliteit en openheid die je dan kan hebben echt heerlijk. Gister viel het tegen, maar vandaag was echt heel goed. Ik ben nog nooit in zo'n bijzondere club geweest denk ik, wat wel iets zegt aangezien ik onder andere Rio, Hong Kong, Bangkok en Sydney onveilig heb gemaakt. Maar nooit eerder liep ik in een uitgaansgelegenheid (stom woord, maar ik zoek iets generieks, lees maar verder waarom) eerst door een kunst tentoonstelling, langs een live band, naar een cabaret theater voorstelling, door een club met dj om te eindigen in een bioscoop. Echt heel gaaf en bijzonder en voor de fancy uitstraling van de tent waren de drankjes niet duur. De cocktails zijn hier in Cuba overigens behoorlijk sterk, ze weten wel hoe ze uit moeten schieten met de fles rum. Kortom, ik heb me echt bijzonder goed vermaakt die avond en ik denk dat ik mijn laatste twee dagen Cuba (die ik wil uitzitten in Havana) hier wel weer een kijkje zal nemen.

De volgende ochtend was ik verrassend op tijd wakker dus ben ik even voor jullie gaan schrijven en daarna ging ik de stad in om een busticket te regelen naar mijn volgende bestemming. Dit is gelukt dus woensdag de 19de vertrek ik richting Varadero. Daarna ben ik naar een ander deel van Havana gaan kijken. Een gedeelte van de stad dat vooral na de revolutie is gebouwd (Playa y Marianao). Dat playa is overigens niet geheel terecht, het was niet heel strandachtig maar dat was gelukkig ook niet mijn verwachting. Dit district zag er een beetje uit alsof er heel erg geprobeerd is om er een toeristenoord van te maken, een poging die echter aardig gefaald is. Wel zag het er allemaal over het algemeen wat beter onderhouden uit dan wat ik tot nu toe van Havana heb gezien. Ik was er echter niet heel erg van onder de indruk.

Toch kwam er een hoogtepuntje in de vorm van een museum. Voor 2 $CUC had ik entree inclusief een tour. Het museum was een stichting opgericht door Antonio Núñez Jiménez, hij was ooit een generaal in het revolutieleger van Fidel Castro maar had daarnaast ook wel het een en ander bereikt. In het begin van het museum hing een beroemd schilderij van Fidel gemaakt door de schilder Guayasamim, ook hingen er schilderijen van José Martin, Che, Raul Castro en van zijn vrouw. Daaronder stond een greep uit de 200 boeken die Núñez in zijn leven had geschreven en uitgebracht. Een kamer verder was er een uitgebreide bibliotheek, een fotocollectie en een verzameling van allerlei persoonlijke objecten van Núñez. Dit was al wel leuk maar het echt interessante kwam in de laatste kamer. Núñez heeft namelijk na de revolutie een kano trip van 17.422 kilometer lang gemaakt van Ecuador, door de Amazone naar de Carribische eilanden, eindigend in Cuba. Het doel van deze reis was om aan te tonen dat niet de Spanjaarden, maar de Indianen stammen van Ecuador de Carribische eilanden hebben ontdekt. De kano die hij gebruikte was dan ook compleet op traditionele wijze gemaakt en ongeveer 10 meter lang. De betreffende kano stond in het midden van de ruimte opgesteld en aan de rechter kant ervan stonden allerlei objecten die hij op zijn reis had verzameld. Deze man had duidelijk nog een grotere verzameldrift dan ik. Aan de linkerkant van de kano was een verzameling beeldjes van Indianen stammen uit Peru en Mexico te zien. Deze stammen hadden duidelijk kamasutra uitgevonden want de uitgebeelde orgies en standjes waren op zijn minst intrigerend te noemen. Normaal ben ik helemaal niet zo gecharmeerd van museums, maar van wat ik tot nu toe gezien heb bevalt het me allemaal erg goed, vooral deze.

Op zoek naar wat te eten kwam ik langs de ambassades hier, vooral de Russische viel op. Zonder twijfel was dit de grootste, imposantste en degene met het hoogste Oostblok gehalte. Beeld je een grote, saaie, kale, betonnen toren in die net iets groter is dan de grootste hotels daar met daarom heen een dicht, zwart hek van 3 meter hoog en je komt waarschijnlijk al aardig in de buurt van de realiteit. Aan het einde van de straat met ambassades vond ik een tentje om wat te gaan eten met een biertje erbij. Het interieur was heel interessant, overal aan de muren hing kunst, oude geweren maar ook reclame borden van Jack Daniels (een combi van oud en nieuw) bijvoorbeeld. Het zag er ook echt uit alsof je hier in de avond prima vermaak kan hebben. Ik zat buiten op het terras en ook dit zag er heerlijk willekeurig uit. Ik zat hier ook tussen de kippen, deze stonden niet alleen op het menu maar liepen ook rondom mij heen. De kippen hier zien er net wat anders uit, een beetje alsof ze een donzig hoedje op hebben. In plaats van mijn enige metgezellen hier te bestellen heb ik genoten van een heerlijk visje voor 3.50 $CUC waarna ik terug ging naar mijn hostel.

Ik was daar redelijk vroeg dus ik ben weer gaan schrijven, foto's bekijken en Spaans leren tot ik weer wat ging eten met het groepje van gister. Vlak voordat we weg gingen en echt vlak nadat ik de douche uitkwam (gelukkig) viel de stroom uit. Het was ineens pikke donker en het was grappig om op straat te zien welke delen van de wijk geen licht meer hadden. Het was namelijk echt compleet willekeurig. In de ene straat deed de straatverlichting het niet en waren er enkele huizen die donker waren, maar in de volgende straat kon het weer andersom zijn. Terwijl we doorliepen werd het ook ineens donker waar we liepen, ik wil echt niet weten hoe dit spanningsnet in elkaar zit, maar ik denk dat het gewoon niet in elkaar zit. Na wat gegeten te hebben ben ik een biertje gaan drinken met de Duitser langs de Malecon en daarna heb ik echt heerlijk goed kunnen slapen. Ik had nog een droom over het werk, heel stom. Toen ik wakker werd zat ik meteen in een modus dat ik naar het werk moest en allerlei dingen moest fixen. Maar nee, dat is pas weer 2 januari 2017, een heerlijke gedachte.

Yes! Eindelijk! Fortendag! Ik heb nu al meerdere malen kunnen kijken naar de twee forten aan de andere kant van de baai en ik keek er erg naar uit om er naartoe te gaan. Eerst ben ik even wat boodschapjes gaan regelen, ontbijt voor 50 cent, een paar flessen water en een internetkaart waar ik wel meer dan een uur voor in de rij heb gestaan (maar dat is wel het goedkoopst en ik heb het meteen voor 5 uur lang). Na een degelijke lunch met ook wat Cubaanse zoetigheid ging ik op weg naar de forten. Om hier te komen moet je een tunnel onder de baai door. Een taxi pakken lukte niet dus ik liep naar een busstop. In mijn beste Spaans vroeg ik een Cubaan daar welke bus ik moest hebben en hoeveel deze zou kosten. Hij legde het me uit en gaf me een peso national (omgerekend 3 eurocent) om duidelijk te maken wat de kosten zijn. Ik bedacht me dat ik er wel eentje in mijn zak had zitten dus ik wilde de munt teruggeven aan de man, maar die accepteerde hij niet meer. Gelukkig zijn er dus ook gewoon cubanen die wel een en al vriendelijkheid zijn, ik wist dat ze er waren. De busrit was ook nog wel een ervaring overigens. Helemaal volgepropt. Ook viel me op dat het geld aan iemand gegeven moest worden die naast de chauffeur stond. Echter stond er naast deze man ook een inwerpbak met een slot erop. Dubieus op zijn minst?

Aan de andere kant van de tunnel moest ik nog tien minuutjes lopen en bij de ingang van het fort begon het al. Een fantastisch uitzicht over de baai en Havana, echt prachtig. Ik had nu helemaal zin om het fort (Castillo de los Tres Santos Reyes Magnos del Morro, gebouwd tussen 1589 en 1630 als reactie op Fransen piraten die in 1555 Havana overgenomen hadden) in te gaan en ik kreeg daar ook echt geen spijt van. Vanaf het fort werd het uitzicht ook alleen maar mooier. Er waren ook verschillende museumachtige zalen, eentje beschreef door middel van schilderijen en begeleidende tekst hoe de Britten in 1762 het fort hebben overmeesterd in een aanval met zo'n 14.000 man. Na 44 dagen strijd met weinig Britse slachtoffers hadden ze het fort over genomen en begonnen ze met bombardementen op Havana. Na enkele dagen gaf de stad zich over en vanaf toen was Havana in Britse handen. Ik denk dat ik wel een half uur op een gedeelte van de dikke muren van het fort heb gezeten kijkend naar de zee en de stad. Tussen de oude Spaanse kannonen was goed in te beelden hoe het er al die tijd geleden uit moet hebben gezien. Ik heb ook echt elk hoekje en gaatje van het fort verkend. Vanaf 1763 was het fort overigens weer in Spaanse handen in ruil voor de Florida's en om te voorkomen wat de Britten het jaar daarvoor geflikt hebben gaf de Spaanse koning opdracht om een nieuw fort te bouwen.

Dit fort heet Fortaleza de San Carlos de la Cabaña en was gebouwd tussen 1763 en 1774. Het fort is 700 meter lang en heeft een oppervlakte van 10 hectare, daarmee is het het grootste Spaanse fort in de Americanas. Ik kwam hier ergens tegen vijven aan en daarmee kon ik nog net even de tabakzaak in om 's werelds langste sigaar te zien (dit sloeg werkelijk nergens op, het was een glazen kast van een meter of 6 waarin in een lange slinger aan sigaar zat). Aangekomen in het fort was het nog erg rustig, de meesten mensen bleken namelijk pas later te komen voor ht naspelen van het afvuren van een kanon de baai in (om 9 uur). Ik genoot wel van de stilte en kon rustig alle hoekjes verkennen. Ook het museum over Che was erg interessant, ik wist niet zoveel over de loop van zijn leven maar dat ben ik nu gelukkig wijzer. Van zijn dokter studie tot aan zijn dood tijdens gevechten in Bolivia. Terwijl ik door het fort liep sprak een Cubaan me aan in het Engels, ik heb nog een uur met hem opgetrokken denk ik en in dat uur heb ik hem Engels geleerd en hij mij Spaans. Het mooie was ook wel dat hij na het afscheid nergens om vroeg, enkel dat ik hem zou bellen als ik terug was in Havana en hij wilde met me op de foto. De zonsondergang vanaf het fort was ook prachtig, zo tussen de stelletjes daar had ik op dat moment toch graag een meisje naast me gehad.

Op een gegeven moment verveelde ik me een beetje dus heb ik met een royaal gevuld glas Havana Club 7 Años in de hand een sigaartje opgestoken. Ik denk dat ik dat wel letterlijk elke dag van deze trip zou kunnen doen, maar ik houd het op om de dag denk ik, of niet. Je mag maximaal 50 sigaren Cuba uit exporteren en ik denk dat ik dat ook maar ga doen. Toen werd het tegen negenen en bewoog ik richting de plek waar het kanon afgevuurd ging worden. Er stonden al zat mensen omheen dus ik klom op het wiel van een van de kannonen om wat te kunnen zien. Balancerend met in één hand mijn glas rum en in de andere een sigaar heb ik de ceremonie bekeken. Ik werd vreemd aangekeken maar ik denk toch dat dat voornamelijk blikken van respect waren. Ik heb ook nog een filmpje gemaakt van het shot, wat abrupt eindigt na de knal, wegens mijn balanceer kunsten. Kennelijk was de sigaar vasthouden belangrijker.

Het einde van mijn voorlopig laatste dag Havana heb ik uitgezeten in Plaza Vieja onder het genot van een biertje, onderweg naar huis heb ik nog een pizza'tje gegeten met een sapje voor een euro. Aangekomen in het hostel was het ineens een stuk drukker, ik zit hier nu al bijna een week maar er was een gros tekort aan écht gezellige mensen. De volgende ochtend heb ik de meeste gesproken en er waren al plannen om uit te gaan die avond maar helaas ging ik al door. Misschien voortaan toch maar het buskaartje op de dag zelf kopen om flexibel te blijven... Toch moet ik dat nog wat meer loslaten denk ik, het plannen, op een bepaalde manier waren de improvisatie momenten ook altijd het mooist. Zoals het op zoek gaan naar mijn eerste sigaar, het gaan stappen op een zondagavond. Ach, ik heb nog tot de kerst om het te leren en ik ben hopelijk al halverwege wat dat betreft.

Ik typ dit nu ik in de bus naar Varadero zit, een heel toeristisch oord maar wel met prachtige stranden. Ik heb ook nog geen idee waar ik daar een slaapplek ga vinden maar dat komt vast wel goed. Ik verlaat Havana met een dubbel gevoel. Het was een heerlijke week, ik heb het land op de goede en slechte manier leren kennen en ik merk dat ik langzaam in een heerlijke flow kom waarin reizen mijn leven is. Ook zit er vast nog meer avontuur in deze stad, maar aan de andere kant heb ik de meeste dingen nu wel gezien en de reislust prikkelt me om verder te gaan. Ik hoop dat jullie de lap tekst weer waarderen. Als laatst nog een tip, schenk een glas goede rum in, steek een dikke sigaar op en lees dit nogmaals. Als je je dan ook maar voor 10% gaat voelen zoals ik me nu voel, ach, je snapt me wel. Ik mis jullie! (sommige meer dan anderen)