Update 9: Mexico, meer Yucatan

Aangekomen in Tulum ben ik alleen uit eten gegaan, Katharina en ik hadden namelijk besloten om vanaf hier onze wegen te laten scheiden. Ik bekeek rustig de menukaart van een restaurant toen de ober het volgende zei: "If we don't have what you want, we will hunt it down, kill it and prepare it for you." Met die salespitch moest ik hier wel gaan eten. Ik moet wel zeggen dat het goed voelde om weer mijn eigen plan te gaan trekken. Uiteindelijk ben je solo ook veel beter in staat om mooie, nieuwe connecties te maken. Ik deed na het eten nog even een afscheidsdrankje met Katharina, waarna ik besloot maar eens het nachtleven van Tulum in te duiken. De tijd dat ik solo was duurde door die beslissing ongeveer tien minuten. Ik liep de levendigste bar van Tulum in en liep meteen tegen Tomas op. Een Argentijn die in Spanje woont, waar zijn familie een hostel heeft in Alicante. Hij was aan het rondreizen met zijn vriend Sandro en ik had deze gasten ontmoet op mijn eerste avond in Holbox, toen we naar de lichtgevende plankton gingen. Ze verbleven in het Daytripper Hostel en nodigden me uit om daar in te checken vanaf morgen.

De volgende dag verplaatste ik mijn hebben en houden dus naar het Daytripper hostel, wat er echt wel chill uit zag. Het was sowieso een stap omhoog ten opzichte van mijn oude hostel en nog ietsjes goedkoper ook! Na inchecken gingen we met een groep wat eten om daarna een fiets te huren. Na een klein half uurtje fietsen waren we bij de ruïnes van Tulum. Minder indrukwekkend en groots dan Chichen Itza maar uniek omdat er twee prachtige parelwitte stranden in het gebied waren. Zwemmen tussen de Maya ruïnes, kan ik dat ook weer van mijn lijstje afstrepen. De ruïnes waren wel kleinschaliger, maar desalnietemin had het meer het gevoel van een echt dorp dan willekeurige gebouwen. Toen we dit wel gezien hadden fietsten we door naar een Caleta, een afgesloten stukje strand waar ik mijn eerste ceviche geprobeerd heb. Dit is een typisch Mexicaans gerecht, een vrij eenvoudige. Men nemen garnalen, vis, of iets anders dat kan zwemmen, meng dit met limoensap, azijn, tomaat, ui, koriander en je hebt een soort frisse garnalencocktail. Deze caleta had ook nog een cenote, die weinig voorstelde dus daarna gingen we maar terug naar het hostel.

Ik was zelf wel nieuwsgierig wat deze cenotes nou precies zijn en vooral hoe het kan dat heel Yucatan ermee bezaaid is. Dit heeft deels te maken met de meteoriet inslag die het heerschappij van de dinosauriërs beëindigde. Zoek maar eens op google naar lokaties van cenotes in het noorden van Yucatan. Je ziet dan een grote ophoping van cenotes, echter wel met een groot gat van 180 km doorsnee waar je niks ziet, precies waar de beruchte meteoriet ingeslagen is. De cenotes onstaan door ondergrondse rivieren die door poreuze grond sijpelen richting de oceaan. Op sommige plekken verweekt het gesteente waarna het inzakt, waardoor er een zinkgat ontstaat, een ondergrondse, met water gevulde holte, oftewel een cenote.

Die avond was weer eens een zaterdag, tijd voor een feest. De plek waar we naartoe wilden was nogal prijzig, dus er zat niks anders op dan goed indrinken. Drankspelletjes it is. Tomas en ik besloten schoenselloos naar de Papaya Playa beach club te gaan. Echter. Toen we daar aankwamen konden we meteen de taxi terug naar het hostel pakken, no shoes, no service. Komaan zeg, je bent een beach club. Eenmaal terug en binnen gooide ik mijn slippers dan ook meteen ergens in een hoek in de hoop dat ik ze aan het einde van de avond nog terug zou vinden. De beach club was opgebouwd uit verschillende lagen die bestonden uit.. en.. jaaaaa! Technooooo!! Ponsie was weer een avond helemaal in zijn element. Om 4 uur in de nacht sloot het zooitje al maar we wilden eigenlijk nog wel een afterparty. Na een verwarrende taxirit belandde ik weer in dezelfde beachclub. Daar, vanaf een stukje strand heb ik de zon op zien komen vanuit de oceaan. Prachtig, zoveel kleuren, hoe de pelicanen en groepen vogels vlak boven het water voor de zon op en neer vlogen. Op dat strand viel ik in slaap in een hangmat, waarna ik gewekt werd voor ontbijt en uiteindelijk om half 9 in de ochtend mijn hostel weer in liep voor wat slaap. Wat een nacht.

De volgende ochtend, of eerder middag, bedacht ik me dat het zondag was. Via mijn tabletje heb ik dus geprobeerd om de formule 1 te volgen, een stream lukte niet dus ik moest het doen met een live blog. Als ik dat zo las vond het ik toch wel stik zonde dat ik het allemaal niet kon zien! (Ik heb niet alles live gevolgd uiteindelijk, maar toen ik achteraf alles aan het bijlezen was, las ik elke regel met kippenvel denk ik.) Toen ik al ongeveer twee uur wakker was begon de rest van het hostel te ontwaken. Dat is het wel een beetje met dat backpackervolk, ze zijn over het algemeen toch niet de snelst bewegende en actiefste mensen die ik ken. Maar er zitten altijd wel mooie figuren en verhalen tussen. Bijvoorbeeld de twee Oostenrijkers die samen een bar runnen maar deze nu voor onbepaalde tijd hebben dicht gegooid omdat ze aan het reizen zijn. De Ier die hier vast zit is al helemaal een verhaal. Na een paar weken op pad te zijn in Mexico is zijn backpack met werkelijk alles erin gestolen uit een taxi. Daarom moet hij nu wachten op zijn paspoort, wat vier weken duurt, waardoor hij "vast" zit in Tulum. Ook was er de Australiër die een mugshot foto in zijn portemonee bewaard van zijn deportatie uit Engeland. De reden hiervan kan ik me even niet meer herinneren, ik had denk ik een drankje op toen hij het vertelde.

In ieder geval, met een willekeurig groepje gingen we die middag naar een strand, Playa Paraiso. Zo zaten we daar met een flinke rits nationaliteiten: Brits, Spaans, Nederlands, Australisch, Israelisch, Duits, Nieuw-Zeelands. Dat kan alleen als je reist. Nadat ik nog een stukje was gaan hardlopen over het strand gingen we weer naar het hostel. Daar moest ik toch maar eens de befaamde hamburgers uitproberen. De Oostenrijkers zaten elke avond bij hetzelfde straattentje deze hamburgers weg te schuiven. Ananas en guacamole op een burger zijn gewoon goede dingen, laat ik er verder geen woorden aan vuil maken. In de avond ontstonden er weer drankspelletjes en uiteindelijk ging ik met Tomas en een kneiter dronken Duitser op stap. Toen die laatste zich in de kroeg realiseerde dat hij niet meer kon staan heb ik hem maar de weg naar het hostel gewezen. Op een gegeven moment had ik genoeg van het stappen, het was namelijk zondag en redelijk rustig. Echter, was ik de sleutel van mijn hostel vergeten... Oeps. Niemand reageerde op mijn geschreeuw en gebonk, klimmen was geen optie. Dus, toen ben ik maar naar het hostel waar ik de eerste nacht in Tulum had geslapen gekropen en heb ik de acht euro extra voor lief genomen. Ik was kapot.

De volgende ochtend had ik met een Italiaan uit het hostel afgesproken om naar de Coba ruïnes te gaan. Hij wilde die dag een scooter huren dus ik mocht achterop gedurende de rit van ongeveer een uurtje. In het park hebben we een fiets gehuurd omdat het park een flinke oppervlakte heeft. Wat deze ruïnes voor mij weer speciaal maakten was dat het eigenlijk midden in de jungle was. De natuur om ons heen was best indrukwekkend en het was ook wel lekker om er doorheen te kunnen fietsen. Wat ik ook erg gaaf vond was hoe je kon zien dat de natuur zich een weg door de ruïnes heen probeerde te banen. Bovenop een aantal van de ruïnes waren namelijk bomen dwars door alles heen aan het groeien. De hoofdattractie was de 42 meter hoge tempel die beklommen kon worden. Geen pretje gezien de hoogte van de tredes en de 30 graden (hoe is het met de sneeuw, regen en donkere wolken thuis trouwens?) brandende zon, maar het uitzicht over de jungle was het het waard. Sowieso was de interactie met de ruïnes echt iets dat ik miste in Chichen Itza en Tulum, nu kon ik er tenminste op, onder en tussen lopen. Coba spant voor mij voorlopig echt de kroon wat ruïnes betreft.

Terug in Tulum nam ik na een taco lunch afscheid van de Italiaan (ja, ik ben zijn naam vergeten, dat is een beetje mijn ding) omdat hij door ging naar de Tulum ruïnes. Ik pakte een collectivo naar een cenote, Dos Ojos genaamd. David, een Spanjaard die ik in Holbox bevriend had waarna hij naar het zelfde hostel als ik was gekomen in Tulum, had me deze aangeraden. Toen ik daar aankwam had ik de keuze om te lopen of te betalen voor vervoer het park in. Ik dacht dat lopen wel de moeite waard zou zijn, toen dit niet het geval was ben ik maar gaan liften. De cenote bestond uit twee gebieden, de eerste was wat klein maar ik heb er wel wat schildpadjes en visjes kunnen zien. De tweede was echt gigantisch. Eerst liep ik een trap naar beneden waar een soort binnenplaats was. Rondom deze binnenplaats was er een ophoging van gesteente die het frisse water van de cenote half overdekte. De cenote had dus een donut vorm. Misschien dat dit wel mijn favoriet tot nu toe is, vooral door de grote ervan. De steenformaties in de cenote waren ook prachtig, ik wilde alleen dat ik een lichtje (helaas werd deze niet verhuurd) en een duikmasker had. Je kon namelijk op allerlei plekken onder het gesteente door duiken, waar het echter wel pikkedonker was.

Toen ik weer opgedroogd was had ik zo weer een lift terug naar de ingang van het park en daar pakte ik een collectivo taxi naar mijn volgende bestemming: Akumal. Dit strand biedt iets unieks: zwemmen met zeeschildpadden. Je wordt hier door gidsen teruggestuurd om een zwemvest te huren, maar als je dit negeert en onopvallend naar voren zwemt kan je gewoon je gang gaan. Ik heb er denk ik wel zes gezien in de korte tijd dat ik in het water was en ze waren best wel indrukwekkend groot, iets meer dan een meter lang. Mooie beesten waren het, met hun trage, lome bewegingen door het water heen. Dude! (Finding Nemo referentie)

Terug bij het hostel zat ik om de een of andere reden in no time weer aan het bier, dat gaat altijd iets te makkelijk in deze hostelcultuur. Wederom waren het drankspelletjes (klappen, kaarten, etc) tot ik het wel weer had gezien. Ohja, en de maan was heel groot en fel die avond en de avond ervoor. De "supermaan". Zo indrukwekkend vond ik het alleen niet, misschien was het bij jullie, aan de andere kant van deze aardbol, wel een spektakel? De volgende ochtend was ik redelijk vroeg op om mijn ontbijt te maken bestaande uit een broodje tonijn met advocado terwijl ik mijn lieve zusje even belde. Het was namelijk 15 november, haar verjaardag en er lag al een cadeautje van mij voor haar klaar in Nederland. (Ik heb zelfs mijn kerstcadeautjes al klaar liggen, want ik heb natuurlijk geen tijd om deze te kopen als ik vlak voor de kerst terug kom.) Dit was ook meteen de eerste keer in een maand dat ik met mijn familie skypte bedacht ik me. Zoë en mijn moeder waren vooral onder de indruk van mijn gebruinde huidje, de felle ochtend zon en het gebrek aan bewolking. Drie dingen die voor mij de normaalste zaken van het leven zijn. Ik was vooral onder de indruk van de manier waarop mijn kamer in een konijnen noodopvang was omgetoverd, het houdt ook nooit op met die beesten... (knipoog) Na een klein uurtje ouwehoeren was het tijd om op te schieten en mijn bus naar Bacalar te halen.

Ik wist dat Tomas en Sandro in het Green Monkey Hostel verbleven dus na mijn aankomst in Bacalar ben ik die kant opgegaan. Ik kwam ze onderweg naar het hostel al tegen en toen ik ingecheckt was zocht ik ze op voor een enchilada lunch. Het hostel was echt weer chill, we hadden een prive stukje van het meer van Bacalar, ook wel bekend als het meer van de zeven kleuren. Je kon er slapen in tentjes, gewone stapelbedden of in een verzameling stapelbedden in een schoolbus. Samen met Tomas en Sandro besloot ik om naar de overkant van het meer te zwemmen, wat ongeveer een kilometer was.

Bijna aan de overkant, in de buurt van een kleine landmassa konden we verder lopen, niet heel soepel alleen. Bij elke stap die we zetten zakten we namelijk tot boven onze knieën het zand in. Best lachwekkend, uiteindelijk werd kruipen dan ook de enige manier van voortbewegen, door de stinkende modder. Maar na dit vakkundige kruipwerk kwam wel onze beloning. Hier konden we een verlaten, oude bar in de vorm van een schip beklimmen dat een uitzicht gaf over de piraten baai. Dit uiteinde van het meer leidde namelijk naar de zee, vanaf waar piraten de lagune invoeren om het kleine dorpje aan te vallen. Het was om die reden dat het bescheiden fort, dat twee straten van ons hostel vandaan was, was gebouwd. Hier konden we de zeven kleuren pas echt goed zien. Het donkerblauw van het diepe water, het lichtblauwe water van de zandbanken, bruin rondom de mangrove, smaragdgroene kleuren rondom de bebossing, diep rood door de donkere modder waar we doorheen gekropen waren, ik mis er nog twee, maar jullie snappen het idee denk ik wel. Uiteindelijk hebben we de terugtocht gelift, met wat mensen mee die een tour over het meer aan het doen waren. Halverwege het meer stopte de motor van de boot ermee, vergeten te tanken meneer de kapitein? Zwaaien om aandacht hielp en zo werd er wat bezine overgezet voor de rest van de terugtocht.

Terug bij het hostel was het hangen in de hangmatten onder het genot van een biertje, want ja, wat is hier verder nog te doen behalve dat? Toen de avond viel kwamen er wat instrumenten tevoorschijn. Een mondharmonica, twee gitaren en wat bijzonder zangstemmen. Door heel het hostel heerste al een beetje een hippy vibe, dreadlocks, vrouwelijk okselhaar, de rest kun je zelf invullen. Qua gevoel van samenhorigheid en harmonie was Halleluja denk ik wel een van mijn favorieten die avond. Om naar te luisteren was het hoogtepunt wel de jazz solo van een meid die echt wel een bijzondere stem had. Mijn persoonlijke toppers? Sympathy for the Devil van de Rolling Stones en My Way van Frank Sinatra natuurlijk, af en toe kan ik kennelijk een krachtige zangstem uit de mouw schudden. Toen de instrumenten weg waren verblijde ik iedereen nog met mijn incarnatie van Seven Drunken Nights (And you drunk, you drunk, you silly old fool, still you cannot see...), mijn lijflied als ik wat gedronken heb...

De volgende dag was het meer een welkom antikater middel. Na een ceviche lunch gingen we met Karin en Eva (een Nederlands stel dat we de avond ervoor ontmoet hadden tijdens de jam sessie) naar een cenote. Dit keer meer een vijver dan een grot maar wel echt angstig diep. Uiteindelijk was het eerder een mooie plek om wat te drinken en te eten dan om in te zwemmen. Terug bij het hostel was het tijd voor een laatste biertje met Sandro, hij bleef die avond namelijk in Bacalar om de dag erna een vriend van hem in Cancun op te zoeken. Kom ons opzoeken in Alicante zei hij, terwijl we op de trap van het hostel zaten, met een cerveza Indio in onze hand. Ja, dat ga ik zeker doen, een mooi weekendje weg in de zomer als het in Nederland snertweer is, misschien wat vrienden mee. Met Tomas, Karin en Eva ging ik die nacht door naar de volgende bestemming. Soms, heel af en toe, zijn de mensen die je ontmoet tijdens het reizen mooier dan de reis zelf.