Update 6: Sandra en Jirry in de bush-bush

Na een powernapje begon ons eerste contact met de jungle. Vanuit het hostel werd in de late middag een gratis wandeltocht georganiseerd waar alleen Sandra en ik aan mee deden. We liepen langs wat mannelijke olifanten die van de regering waren. Het merendeel had grote slagtanden maar van hun schoonheid was niet echt te genieten door de zwarte boeien die hun voorpoten bij elkaar hielden en het hekwerk dat ze omheinde, welke onder spanning stond.

Vervolgens kwamen we bij een mooi uitzicht over de rivier, aan de andere kant van het water begon dus het Chitwan park. We moesten hier even wachten omdat hier best een kans was dat we neushoorns konden zien. Dit geluk hadden we echter niet. Wat nog wel gebeurde was een vogeltje dat over het water heen vloog en een aantal duiken maakte voor visjes. Vervolgens dook er aan de overkant van het water een olifant op die bereden werd door drie Nepalezen. Ze gingen dwars door het water en liepen een meter voor onze neuzen langs ons heen.

Natuurlijk was bovenstaande een bijzondere ervaring, maar zoals in meer delen van Azië werden deze olifanten gebruikt als werktuigen. Overgesmokkeld vanuit India worden ze hier in Nepal op gruwelijke wijze gebroken om vervolgens gebruikt te worden als toeristenattractie tot de inzakken. Een bekend verhaal natuurlijk maar sneu om het zo in levende lijven te zien. Dat gevoel begon die middag tijdens de lunch al, toen een rijder langs ons liep. De olifant liep toch best wel door maar toch duwde de rijder met zijn voet meerdere malen in haar nek omdat ze op moest schieten.

Maar we stonden op een rivieroever uit te kijken in afwachting van neushoorns. Deze hadden kennelijk een vrije dag, dus na een half uurtje liepen we weer door. Toen plots stond er naast een horde mensen een neushoorntje aan het einde van het pad. Ik gebruik -tje, maar klein was het beest niet, wel jong kennelijk. Toen het beest onze kant op kwam met nog maar twee meter tussen ons werd het toch wel spannend. Op dat moment dook Sandra achter mij, of ik voor haar, ik denk beide tegelijk eigenlijk. Maar de neushoorn was gewoon rustig aan het grazen en deed ons verder weinig. Wat wel irritant was, waren de idioten van toeristen. Selfies nemen met een neushoorn die je als het hem even niet zint kan vertrappen als hij dat wil vind ik toch niet de meest slimme actie. Zo'n gigant aanraken terwijl je ernaast staat voor een grappige foto voor Instagram nog minder. Tijd om er tussenuit te wippen dus en binnen no time waren we weer terug bij het hostel dankzij hun jeepje.

We hadden overwogen om misschien wat meer olifantvriendelijk activiteiten te gaan doen. Zo was er een fokcentrum en kon het wassen van de olifanten bijwonen. Echter was dat in onze beredenatie waarschijnlijk net zo erg en voed je op die manier toch het verkeerde systeem. In onze kamer waren wat stickers geplakt van SU4E (Stand Up 4 Elephants) waarmee we ondertussen contact hadden gelegd. De non-profit organisatie doet haar best om via de lokale bevolking de olifanten hier een beter leven te geven. Check de website maar even: www.su4e.org.

Michael, van SU4E, kwam ons die avond opzoeken in ons hostel om te vertellen wat ze precies doen. Het paradepaardje van deze organisatie is het "Elephant Happy Hour". Een uur lang mag een olifant, die normaal alleen voor ritjes met toeristen op zijn of haar rug wordt gebruikt, doen wat zij/hij zelf wil. Dit was echter niet te combineren met de activiteit die we de volgende dag gepland hadden en we hadden maar een enkele volle dag Chitwan gepland. Nadat Michael weg was besloten we om ons reisschema maar wat aan te passen en een dag langer in Chitwan te blijven voor dit goede doel. Blij gingen we uit eten waar ik uitgedaagd werd door de kok om pittig te eten, ik vond het alles meevallen.

De volgende dag was een lange dag. Dat merk ik alleen al aan de aantekeningen die ik van deze dag gemaakt heb. Na elke dag typ ik even in steekwoorden wat we allemaal gezien en gedaan hebben, gewoon zodat ik niets vergeet en altijd kan zorgen dat deze verslagen walgelijk lang zijn. The devil is in the details. Mijn aantekeningen van deze ene dag zijn anderhalf kantje lang, wat signalen af geeft van een gigantische lap die onder deze alinea gaat volgen. Maar het was dan ook een ervaring die we niet snel gaan vergeten.

De wekker ging om half zes, om zes uur werkten we een flink ontbijt naar binnen en om zeven uur stonden we klaar voor vertrek. Een van de twee Britten die met ons mee ging werd door een van onze twee gidsen (genaamd Bi, van de andere zijn we zijn naam vergeten, want hij zei niet zoveel) terug gestuurd dankzij zijn witte shirt. Geen wit, geel of rood in de jungle. Rood worden de beesten namelijk agressief van, geel trekt bijen aan en wit is te makkelijk te spotten als we ons in of achter een boom moeten verstoppen. We checkten nog even of Sandra haar roze poncho okay was, maar dat moest wel goed komen zei Bi, hoewel hij er wel bijzonder breed bij moest lachen...

Als groepje van zes vulde we een boot aan die de oversteek naar het Chitwan park ging maken. De kano was gemaakt uit een hele boomstam en duidelijk inherent instabiel, want bij elke geringste beweging die ons gezelschap maakte schommelden we van links naar rechts. We waren dan ook niet geheel zonder angst wanneer het modderige water even dichterbij kwam. Dankzij de krodillen om ons heen was kapseizen dan ook een risico met de nodige gevolgen.

Wat Sandra op dit moment niet wist, ik vertelde dit verhaal namelijk pas toen we terug waren bij het hostel, is dat ik haar tijdens deze boottocht wat angst heb bespaard. Ze zat voor me en werd behoorlijk benauwd van alle bewegingen van de boot, toen ik iets onder mijn linkeroksel voelde. Het voelde als een muggenbeet maar mijn hand sloeg geen mug dood maar voelde iets slijmerigs. Instinctief trok ik het van mijn oksel en jawel, de eerste bloedzuigerbeet was een feit. Ik gooide hem op de rand van de kano waarna ik hem in de rivier zag verdwijnen. Sandra zat dus met haar rug naar mij toe en ik wist me gedurende het geheel goed stil te houden dus ze had niks door. Waarom ik aan land niet al vertelde wat er gebeurd was? Tja, we moesten met dezelfde boot weer terug he!

Rondom de boot werden we achtervolgd door kringen in het water die met ons mee stroomafwaards gingen. Of het nu allemaal vissen of krokodillen waren weet ik niet precies, maar op een gegeven moment doken er in ieder geval grote vinnen voor ons op die net zo snel weer verdwenen. Even later liep er een flinke groep makaken apen over een beboste richel aan de rechteroever, kennelijk dezelfde apen die we in de tempel in Kathmandu tegen waren gekomen.

Na een uur drijven kwamen we onverslonden aan bij een oever die ons direct de jungle inleidde. We kregen nog de kans om de bootman wat fooi te geven, gezien het wel aanwezige risico dat hij in zijn eentje wel verslonden kan worden. Wat hij op zo'n moment dan weer aan die roepies heeft snap ik dan weer niet helemaal.

In de jungle splitsten de toeristengroepen die de kano uit kwamen op en liepen wij achter Bi aan de jungle in terwijl de andere gids bedreigingen van achter tegen moest houden. Ze waren enkel bewapend met stokken, dus laten we hopen dat ze deze niet hoeven te gebruiken vandaag. De paden waarover we liepen waren natuurlijk, gemaakt door dier en nu gevolgd door mens. Het krioelde op de paden van de zwart-rode kevers. Soms liepen deze met de billen tegen elkaar rond, wat betekende dat ze aan het paren waren. Wat dus weer betekende dat het mannetje kort daarna zou gaan sterven. Naar mijn idee zijn er die dag best wat gestorven.

Bij een open plek omringd door neushoornpoep en met zicht op een klein meertje maakten we onze eerste stop. Echt meteen hoorden we een neushoorn briesen, stampen en loeien. Zijn stappen waren duidelijk hoorbaar en toen hij het op een hollen zetten stonden we meteen op scherp. Het hoge gras bewoog her en der maar we hebben niet de kans gehad om hem echt te zien.

Dit eerste "contact" was wel een goede introductie met de jungle, we wisten in ieder geval meteen dat het serieus was. Daarom begon Bi ook meteen de "jungle regels" uit te leggen, want, als er tijdens de loop iets mis ging, geen Pokhara, geen Kathmandu (onze volgende bestemming...). Bij tijgers moesten we vooral niet wegrennen maar oogcontact met het beest proberen te houden en langzaam achteruit gaan. Bij neushoorns (en bizons) moesten we bij gevaar in de dichtsbijzijnde boom klimmen naar boven de twee meter tot het gevaar geweken was. Zonder bomen in de buurt moesten we het op een rennen zetten in een zigzag patroon (rechtdoor rennen red je niet als het beest met 50 kilometer per uur op je af komt) en iets weggooien (je fototoestel bijvoorbeeld) zodat het beest afgeleid zal zijn. Kwamen we een beer tegen moesten we stil blijven staan, net als bij de tijger niet wegrennen en vooral bij elkaar blijven. Olifanten waren wellicht nog het meest gevaarlijk, stond die op ons pad dan moesten we tussen of achter wat flinke bomen schuilen tot het gevaar geweken was. Verder moesten we goed luisteren naar de gidsen en bij hoge nood vertrouwen op hun stokken.

Na de uitleg en een half uur wachten was er nog steeds geen neushoorn te zien dus we gingen verder, nu nog bewuster van de mogelijke gevaren om ons heen. Na tien minuten lopen vond Bi wat pootafdrukken, van een tijger wel te verstaan. Hoe diep deze sporen gingen en hoe groot ze waren deed ons toch wel even slikken, maar de sporen waren waarschijnlijk van de vroege ochtend dus de kans dat hij op ons aan het loeren was, was klein.

Bi was verder uiterst creatief in het vinden van een pad door de jungle, was het huidige pad te dicht bebost of te nat? Dan sloeg hij wel tegen wat andere bebossing aan om een pad te maken. Toen kwamen we bij wat laaghangende struiken waar we snel doorheen moesten stappen, om het risico op bloedzuigers te vermijden. Onze gids had er kort daarvoor al eentje te pakken op zijn gezicht maar nu was het weer mijn beurt. Deze keer zat hij vlak bij mijn kuit, waarna Bi hem eraf trok voor me en ik mijn broek maar veilig in mijn stormtrooper sokken stopte. Niet sexy, maar ik was met deze anderhalf uur lopen al drie keer volledig doorzweet dus sexy was hoe dan ook ver te zoeken.

Enkele minuten later zat er nog zo'n bloeddorstige worm op Sandra haar broek, welke ik heldhaftig verwijderde. Het is ook apart om te zien hoe deze monstertje voortbewegen, als een soort trapveer tuimelen ze van blad naar blad, hopend dat ze iets tegenkomen om hun zuignappen op te zetten. Naast de grote gevaren waren deze kleine wormpjes dus een extra bedreiging. Met dit in ons hoofd hoorde Sandra ik ineens iets ritselen in bosjes vlakbij! We keken Bi verwachtingsvol en vroegen wat het kon zijn. Kip. Zei hij...

Toen we uit wat bebossing liepen keek Bi ons aan. Ruik je dat? Vroeg hij. Wij roken niets (iets verderop wel), maar hij rook neushoorn, en verdomd, op de plek waar we er een uur geleden eentje hoorde lag nu een dikke, grote, stinkende hoop met de verste vorm van neushoornpoep die er maar bestaat. Nadat de neushoorn ons dus weg heeft horen gaan is hij uit de bosjes gelopen en Bi kon zijn pad aanwijzen, de bossen in. We hadden hem dus net gemist!

Onze tweede gids liep naar het water toe om te kijken of er toch geen neushoorn in de buurt was om water te drinken. Plots klonk er het geluid van opspattend water en een flinke klap maar verder geen neushoorngeluiden. Wat we erna hoorden was de schaterlach van onze gids. In het meertje zat namelijk een moederkrokodil die in haar poging om haar jong te beschermen het water was uitgesprongen en een beet had gedaan richting onze gids. Willen jullie de krokodil zien? Vroeg Bi meteen. Waarop we half aarzelend ja zeiden.

We doken het hoge gras in (waar dus een uur geleden nog een neushoorn liep te stampen) en zodra we in de buurt kwamen van het water sprong de krokodil weer omhoog en hoorden we haar kaken opnieuw tegen elkaar aan knallen. Ze hield haar kop daarna maar net boven het wateroppervlak uit terwijl wij plots een neushoorn zagen aan de andere kant van het water. We liepen richting de neushoorn voor wat beter zicht en met nog een laatste blik achteruit zagen we de krokodil onderduiken en haar staart weer richting ons bewegen. De neushoorn keek on recht aan maar besloot ons niet als een dreiging te zien en ging weer door met grazen en drinken. Natuurlijk viel de krokodil ons ook op de terugweg aan maar met al onze ledematen nog in ons bezit stonden we uiteindelijk weer naast dezelfde hoop neushoornpoep.

Bij een flinke boom met wortels die een soort grote driehoeken vormden was het tijd voor een plaspauze. Het markeren van ons territorium. Weer verderop werd ons pad doorkruist door een Nepalees op de rug van een olifant, gelukkig hoefden we ons voor deze niet te verstoppen, of de boom in. Niet veel verderop plukten onze gidsen wat bladeren voor ons om op te zitten zodat we uit konden kijken over de rivier. Aan de oever aan de overkant zouden we nog wel eens wat tijgers kunnen zien, dus we gingen hier een uurtje uitrusten.

Helaas hebben we hier enkel wat vogels gezien maar Bi had nog wel een bijzonder verhaal over zijn interactie met een tijger en wat domme toeristen. De belangrijkste regel bij het zien van een tijger was ons duidelijk. Niet rennen. Tijdens een jungle-loop kwam Bi bloed tegen van een hert, zijn toeristen wilden de tijger zien die zijn slag overduidelijk geslagen had dus ze volgden het spoor. Niet rennen, zei Bi nogmaals. Ze vonden een losse achterpoot van het hert en niet veel later hoorden ze het geknaag van de tijger. Zodra ze hem zagen ging de kop van het beest omhoog en droop het hertenbloed uit zijn bek. En juist, de toeristen zetten het op een rennen. Bi kon de tijger gelukkig wegjagen zodat hij zelf geen prooi werd en terug bij de toeristen smeekten zij hem om de tijger nu wel goed te kunnen zien. Na veel gezeur ging Bi toch akkoord en gingen ze weer op zoek naar de tijger. Deze was zich nu natuurlijk heel bewust van wat er allemaal gebeurde dus zodra de toeristen weer in beeld kwamen sprong de tijger de bossen uit en gromde luid naar ze. En juist, de toeristen zetten het weer op een rennen. Wanhopig om een goede foto te maken wilden de toeristen een derde maal kijken waarna bovenstaande zich herhaalde tot Bi het beu uiteindelijk was. Ons was het na dit verhaal in ieder geval meer dan duidelijk. Niet rennen.

Toen we weer verder liepen kwamen we een stukje territorium afbakening tegen van een tijger. Geen tijgerpis in dit geval maar wel een boom waar hij flink zijn klauwen in had gezet. Verderop vonden we ook nog een boom met wat berenklauwen. Het is wel bijzonder om je op deze manier te realiseren dat je hier in de jungle toch echt te gast bent. Wij mensen kunnen ons op dit soort momenten niet echt de koningen van het dierenrijk noemen. Integendeel, ik denk dat we ons op dit moment bijzonder kwetsbaar voelden.

Natuurlijk was ook de bebossing hier indrukwekkend. Er was een flinke variatie aan bomen, struiken en planten, bijvoorbeeld een eetbare plant van kleine varens die naar augurk smaakte. Of de kleine plantjes waarvan de bladeren zich introkken zodra je ze aanraakten. Langs een mangemaakt kiezelpad kwamen we dit allemaal tegen, inclusief nog wat mierenhopen die hoog in de bomen verstopt waren. Op een gegeven moment ontstond er hoog gras aan weerszijde van het pad toen er direct voor ons een hertje verscheen. Even stond deze verstijfd stil en staarde ons aan, waarna hij weer verdween in het gras.

We kwamen aan bij een houten uitkijktoren waar we gingen zitten voor de lunch en aangezien ik alweer op vijf en een halve pagina zit knip ik bij deze ons jungle-avontuur in tweeën. In de volgende lees hoe het overleven ons verder afgaat.