Update 2: De schoonheid van Slovenië

Ondanks dat het vakantie was, wekte onze biologische klok ons netjes om zeven uur. We konden dus mooi de tijd nemen met opstaan en al vroeg op de dag liepen we door het centrum van Ljubjana. Tussen een park en een pleintje in vonden we een cafe’tje waar we een jus d’orange en een croissantje nuttigden om vervolgens de klim in te zitten. Onze bestemming was het kasteel van de stad, waar we na een kwartiertje kuitentraining aankwamen.

Dankzij het vroege ochtenduur was het nog redelijk rustig dus we konden vrij soepel van zaal naar zaal hoppen. Zo was er een zaal over de beroemdste kastelen van Slovenië, een verzameling met bijzondere opera outfits en natuurlijk het kapelletje. Via een wenteltrap konden we de toren van het kasteel beklimmen tot aan een uitzicht over de stad. Echt zo indrukwekkend en romantisch als het uitzicht in Bled was het niet, maar laten we stellen dat we zelfs op dag twee van onze vakantie dus al verwend waren. Tot slot doken we nog even de gevangenis in en sloten we af met een film over de geschiedenis van het kasteel.

Lunchtijd kwam alweer in de buurt dus de wandeling naar beneden ging met een broodje tot aan de centrale markt van Ljubjana. De stad voelde voor mij een beetje aan als klein Wenen. Rode daken, statische gebouwen die Oostenrijks aandeden en her en der bruggen die ons over de rivieren heen leidden. De iconische drakenbrug was er daar eentje van. In het kasteel werd de draak van Ljubjana al gepresenteerd als het icoon van de stad. Volgens onze Lonely Planet was je bezoek aan de stad niet compleet zonder een selfie bij deze drakenbrug. Verder kwamen we weinig vuurspugends tegen toen we langs de rivier naar de kathedraal liepen. Deze was van binnen flink versierd met schilderingen, goude franjes en marmer, terwijl het van buiten redelijk flets en eentonig aandeed. Een mooie verrassing dus.

Zo rustig als we die vroege morgen door de stad konden lopen, zo vol met toeristen was het nu. Naast de toeristen kwamen we ook veel jongens en meisjes van de scouting tegen, welke met een soort ontgroening bezig waren. Sommige deden hun best om waardeloze spullen te verkopen aan toeristen, terwijl bij andere hun rechter arm aan hun lichaam vast was gemaakt met ductape. Een bijzondere bedoeling. We waren de mensen ondertussen een beetje beu dus met wat alcohol op zak hoopten we de rust te vinden in het nabijgelegen park. Mijn whisy infused pale ale smaakte hier uitstekend en ook de schaduw bracht op deze warme dag wat fijne verkoeling.

Op zoek naar wat te eten stopten we nog bij een orthodoxe en daarna Fransizkaanse kerk om daarna even te gaan rusten bij ons pension. We kwamen er hier eigenlijk wel achter dat we de stad al redelijk uitgespeeld hadden, want zo groot was het oude centrum nu eenmaal niet. Bij een pizza/pasta (Sloveens eten had ook de nodige Italiaanse invloeden) restaurant had ik een lokale variant van goulash en Sandra een pizza. We namen daarna nog even de tijd voor een korte wandeling door dit nu mooi verlichte centrum. Het kasteel waar we die ochtend waren torende wit verlicht boven de stad uit, omringd door wolkenslierten die nog oranje kleurde van de zonsondergang. Ook de verlichting in de straten en onder de bruggen droegen bij aan een fijn romantisch sfeertje, terwijl wij terug stapten richting onze kamer.

De volgende dag hadden we nog een volle dag de tijd in Ljubjana, we gingen de dag daarna immers pas weer door. We hadden bedacht om die ochtend naar Bohinj te gaan, een meer een paar kilometer van Bled vandaan dat nog mooier zou zijn. Het zonnetje kwam al goed door toen we op het terras van ons hotel ons ontbijt op hadden en om half tien zaten we in de auto. Bij Bled was er weer een dikke file, net als eergister, en wat wegwerkzaamheden en vrachtwagenverkeer zorgden ervoor dat we wel twee uur onderweg waren voor iets dat een uur had moeten duren...

Maar ons lijden (iets meer mijn lijden, ik reed) werd beloond toen we bij het meer aankwamen. Het water van het meer was wederom prachtig gekleurd en het gehele meer was omringd door hoge bergen. Er waren net als Bled veel mensen, maar het voelde allemaal niet zo intens toeristisch. Er heerste wat meer rust. Precies wat we nodig hadden na zo’n lange reis vanuit Nederland en het drukke centrum van Ljubjana.

We reden door tot we bij het looppad naar een waterval waren. De uitzichten vanaf dit looppad waren al indrukwekkend. We keken neer op het groen kleurende water van het meer dat omringd werd door de beboste bergen. De waterval zelf was 29 meter hoog en bestond uit verschillende stromen die samenkwamen in een bassin. Het nodigde behoorlijk uit om te gaan zwemmen, dus dat was precies wat we gingen doen.

Weer beneden bij het meer liepen we door een camping naar een klein stukje privé strand tussen wat bomen in. Het water was best wel koud maar daarom extra verfrissend op zo’n hete dag als deze. Zo dobberend in dit prachtige tussen de beboste heuvels, dat gaf toch wel een heerlijk vakantiegevoel. Na een uurtje of twee aan het water, was het wel weer goed zo. Een Brits stel zat ondertussen ook op ons nu niet meer privé strandje. Ook toen we ons aan het omkleden waren wenden hun blikken niet af, best bijzonder.

Sandra reed het stukje terug naar Ljubjana, wat nu zonder regen of file slechts een ruim uur duurde. Eenmaal daar sloegen we weer even aan het plannen voor de komende dagen. Voor het avondeten die dag liepen we naar een tentje dat gister nog dicht was. Het zou erg goed, lokaal eten zijn, precies waar ik zin in had. Het enige nadeel was wel dat er een flinke rij stond, maar gelukkig hadden we nog geen grote trek. Uiteindelijk hebben we er zo’n drie kwartier in de rij gestaan en konden we binnen eten. Dat laatste was op zich wel jammer omdat er buiten met een live band wel een leuke sfeer heerste, maar we waren ook wel een beetje klaar met wachten.

Het wachten bleek echter meer dan de moeite waard. We hadden een Sloveense plank voor twee personen vergezeld door een speciaalbier en een goed betaalbaar glas witte wijn. Op de plank lagen allerlei lokale lekkernijen, gevulde pasta, worstjes, filetlapjes, een soort aardappelschotel, gefrituurde kip, gegrilde groentes en iets wat niet zo lekker was. Dat allemaal met een heerlijk huisgemaakt champignon sausje. Het toetje en een extra drankje konden we nog buiten nuttigen, waar het ondertussen een stuk koeler was dan binnen. Het toetje bestond uit een gelaagde cake, die heerlijk was. De live muziek dempte uiteindelijk weg waarna we weer via het water naar ons pension liepen. Nog snel even inpakken want de volgende dag gingen we weer de weg op!

Dit was pas de vijfde dag van onze trip maar het voelde alsof we al veel langer onderweg waren. Die dag ging de wekker weer vroeg, om 06:15, want het ging een drukke dag worden. We gingen Kroatië in en onderweg zouden we stoppen bij de Plitvice meren. De Sloveense wegen waren rustig en in erg goede staat, waardoor we snel bij de grens aankwamen.

Ohja, grensovergang, douane, paspoorten, waar hebben we die gelaten?? Ik moest even heel hard nadenken, maar ik wist vlak voor het poortje nog steeds niet waar ik die dingen gestopt had. Zodoende vroegen we aan de douane-meneer of we de auto even konden parkeren om te zoeken. Gelukkig was hij in een goed humeur, hoewel zijn blik niet perse vrolijk te noemen was. Toen we de achterbak van de auto open deden zag ik hem liggen, mijn grijze tasje, daar zaten ze in! Uiteindelijk alleen mijn paspoort, Sandra had die van haar blijkbaar al wel binnen handbereik liggen kwam ze kort daarna achter. Mijn id-kaart lag ook gewoon voor in de auto, dus Humpty en Dumpty hadden überhaupt weinig reden tot paniek, zo bleek.... We mochten het land gewoon in! Bij een tweede poortje moesten we nogmaals onze paspoorten laten zien, die we nu wel klaar hadden liggen natuurlijk. Vervolgens mochten we een schokkende 95 eurocent aan tol betalen en waren we toch echt Kroatië binnen. Hier nam Sandra het stuur over tot aan de Plitvice meren, een route die opnieuw over verrassend prima wegen ging. Maar wat we daar allemaal aanschouwen mochten, bewaar ik lekker tot het volgende verslag!