Belgrado: een samenvatting van drie “leipe trips”

Vrienden. Je maakt ze soms zo makkelijk, soms zijn die vriendschappen innig en oneindig. Soms zie je ze dagelijks, soms gaan er jaren overheen. Vrienden van vroeger, van sporten, vrienden van vrienden, alle soort en maten (ja, woordgrap) bestaan. Vriendschap doet een mens goed. De prille wetenschap dat er ergens op deze aarde mensen bestaan, die altijd voor ons klaar staan zonder geforceerd te worden door een familieband. Dat betekent iets. Wat deze introductie met dit reisverslag te maken heeft snap ik eigenlijk zelf al niet. Ik was in Belgrado namelijk op ex-collega weekend.

Deze ex-collega’s ken ik van een ruim jaartje een zonne-auto bouwen, misschien kennen jullie dat verhaal wel. Ik zal dit verslag daarom niet nóg onnodig langer maken dan het hoort te zijn, door dit weer aan de kerkklok te hangen. We hebben het heel het weekend ook wederom volgehouden om niemand dit verhaal te vertellen. Top gedaan weer jongens, klasse. Reisleider Pons had zijn reisgidsen weer afgestoft, zijn bordje en fluitje om de kudde bijeen te houden lagen alweer klaar. Waarom we dit weer deden? Niemand die het weet. Het is gewoon één van die dingen die elk jaar weer moeten gebeuren. Al is het maar omdat dit het enige moment in het jaar is waarop we weer compleet zijn. Compleet na die hechte tijd als collega’s en daarna ex-collega’s.

Deze traditie begon in Krakau in 2014 (althans, na het hele Australië en Azië avontuur), “De Leipe Trip”, zo heette deze eerste reis. Lees vooral hier ergens op deze blog terug hoe dat ging. Sindsdien hebben we geprobeerd om dit niveau te evenaren, wat kennelijk niet gelukt is want het is nu 2017 en dit is het volgende reisverslag in de reeks. Boedapest was aan de beurt in 2015. “As je me Donau!” Kort samengevat was dat een aaneenrijging van kroegen, clubs, badhuizen, restaurants, clubs en badhuizen. Tallinn was het ding van 2016. Maar niet ons ding. Het was er allemaal wat prijzig en geen enkele club was open op zondag. Waar we in Krakau nog een krater achter hadden gelaten van hoe hard het eraan toe ging in die clubs op zondagavond.

Tallinn had wel één dingetje wat de moeite waard is om te vertellen. Naast de sauna in ons appartement trouwens. (Verder is het wel gewoon een prima stad hoor, maar ik zou nou niet zeggen ga er zo snel mogelijk heen.) De mannen moesten namelijk een zwembroek meenemen van mij. De helft was dit natuurlijk vergeten maar toen ze deze terplekke wilden gaan aanschaffen, maakte ik het allemaal wat cryptischer. Neem een handdoek mee en trek iets aan dat wel vuil kan worden. Dit bleek uiteindelijk wel handig, gezien het angstzweet dat ging ontstaan. De dag van de activiteit leidde herder Pons zijn schaapjes een tram in, om vervolgens te vroeg uit te stappen, want ik kan niet navigeren. Afijn. We kwamen aan op een industrieterrein, moesten wat krabbeltjes zetten en we konden zo aan de slag. Begin met de goede kant op mikken, vinger op de trekker, de trekker overhalen en wees voorbereid op de terugslag. Meer instructie was er niet, want meer kwam er kennelijk ook niet bij kijken. Zo sta je dan in Estland met een moordwapen gevuld met 9 mm kogels gericht op een boos kijkend papieren doelwit. Je vingers trillen een beetje als ze voor de eerste keer naar de trekker gaan. Langzaam haal je hem over terwijl de adrenaline rap toeneemt. BAM! Maar dan ook echt BAM! Je ziet niet eens waar de kogel terecht is gekomen maar je ziet ook niemand om je heen instorten, dus dat biedt goede hoop. De knallen en terugslag lieten ons een niveau van levenskracht voelen die echt uit het niets kwam, zeker na een avond flink doorzakken. Na het handpistool kwam de revolver, heel stoer de haan eerst scherp zetten en dan pas die trekker overhalen. Als een echte bandiet. Daarna konden we de degelijkheid van een AK-47 voelen. Top apparaat. Als laatste was de shotgun. Man man man. Eén van de vetste dingen die ik ooit gedaan heb. Het hoogtepunt? Dat was onze Joep. Onze eigen angsthaas (sorry Joep) had de eer om een speciale beerjaagkogel af te vuren met de shotgun. Zijn blik van pure angst en wanhoop was voor de ene helft prachtig en voor de andere helft gewoon machtig hilarisch, misschien bijna schattig. De instructeur ging stevig bij hem staan om hem te ondersteunen voor de klap die ging volgen. KLIK. De shotgun was gewoon leeg. Een luid gelach van ex-collega’s volgde.

Shit, ik zie dat ik alweer een pagina getikt heb met nog maar een enkele zin over Belgrado. Ik hoop dus dat de voorgaande pagina vermakelijk was voor jullie.

De reis begon verrassend genoeg in Zaandam. Gezien de vroege vlucht was dit onze uitvalbasis vanuit een hostel voor een tientje. Wat al snel een hostel van zeven euro werd. “Ontbijt is om 8 uur jongens.” “Maar dan zijn we al weg” “Wil je korting? Drie euro per persoon!” Zei de Marokkaans klinkende man vrij kort daarna, wat we zonder enig protest accepteerden. In een kroegje in Zaandam vonden we de eerste biertjes van de trip en het was meteen weer fijn. Voor zover ex-collega’s fijn kunnen zijn. Uiteindelijk correct op tijd het bedje in voor de vroege vlucht vanaf Schiphol.

De wekker was wel bijzonder. Rond een uurtje of half vijf schoot de wake-up light (in dit geval de verlichting van de kamer waar we met twaalf man sliepen) aan. Twee mannen liepen naar binnen en weer naar buiten. Licht uit. Nou, dan valt de schade wel mee, ik val wel weer in slaap, dacht ik. Licht aan (je bent in een hostel vent, doe normaal). Vervolgens stond één van de twee mannen voor het bed van Remi. Met wederom een Marokkaans accent klonk er: “Hey, dat is mijn bed vriend, ga eruit!”. Remi stapte zijn bed uit met enkel zijn boxer aan en zijn handjes in de lucht (om zijn overgave aan te geven). “Okay, okay, sorry, ga maar liggen.” Remi zocht een ander bed en de rust in de kamer keerde terug. Wat volgde was het schatterige gelach van zes ex-collega’s. Dit hele avontuur was het bezoekje aan Zaandam meer dan waard.

Diezelfde ochtend nog stonden we op Schiphol waar Aron zich bij ons voegde. Eenmaal in Belgrado scheen het zonnetje heerlijk. Het inchecken bij het hostel verliep hartelijk en we kregen een paar welkom shotjes rakija. Toen we terugkwamen van een lekkere lunch in de zon, zetten we een potje rage cage in. Dankzij onze sterke aanwezigheid in het hostel, hadden we nog een extra welkom shotje verdiend.

Verder verliep de avond relatief rustig. We aten die avond een homp vlees van jewelste (kennelijk typisch Servisch), in een restaurant waar wat Servische live muziek werd gespeeld. De zoektocht naar een goede bar liet die avond te wensen over, we vonden niet echt ons ding. Zodoende gingen we maar rond half twaalf al naar bed helaas.

Tijdens ons ontbijt in de gezamenlijke ruimte ontdekten we een pinbal automaat. Dit zorgde zeer waarschijnlijk voor meer vermaak dan de bars van de avond ervoor. Omdat het regenachtig was die dag, gingen we maar als nerds die we zijn naar het Nikola Tesla museum. Op weg naar een rustig restaurantje voor lunch, had ik wat moeite om mijn kudde schaapjes bijeen te houden. De kopgroep liet ik dus even bij het restaurant achter, waar we overigens erg enthousiast onthaald werden, waarna ik de achterblijvers op ging pikken.

Terug in het hostel gingen we al rakija nippend weer aan een potje rage cage. We waren.. aanwezig.. in het hostel. Er begonnen zelfs mensen mee te doen, die waarschijnlijk niet veel beters te doen hadden. We begrepen ook, dat de welkom shotjes op waren. Dit werd duidelijk door het hostel personeel dat mensen incheckte, ze teleurstelde met een lege fles rakija en vervolgens naar ons wees. Toen het hostel op z’n kop stond, rolden we de kroegen weer in. Eenmaal daar waren Aron en ik redelijk ingekakt, dus we besloten om even een powernapje te doen. Weer wakker was het net na twaalven, dus was het tijd om onze maat Kiet even te feliciteren. Hij reageerde echter heel raar op ons video gesprek, dus we hingen maar snel weer op.

Aron en ik waggelden alvast naar een club genaamd Freestyler. Dit zou de place to be in Belgrado moeten zijn. Wat een bijzondere tent. In de rij leek het er al op dat we wat underdressed waren en binnen al helemaal. De “dansvloer” bestond uit een aantal plateaus met diverse statafels. Des te hoger je statafel stond, des te belangrijker het leek om aanwezig te zijn en des te meer flessen wodka op je tafel moesten staan. Wanneer we iets te dicht in de buurt van een statafel stonden, werd ons verzocht een extra stap naar voren te zetten. De daadwerkelijke dansvloer helemaal onderaan de plateaus was iets te compact om een dansvloer te noemen, maar we zijn daar maar bij de plebs gaan staan. Ik vergeet bijna te vertellen over de vijf neppe, schaarsgeklede danseressen die op het podium tegenover de plateaus stonden te dansen. Ze droegen niet bij aan de sfeer.

Tijd om naar de buren te gaan, waar de rest van onze groep ook aansloot. Hier werd live muziek gespeeld, voornamelijk Slavische hitjes die door de complete zaal werden meegezongen. Behalve door die acht Nederlandse toeristen. Ik vond het werkelijk waar fantastisch om dit mee te mogen maken. Hier werd gelukkig ook iets meer gedanst, dus we konden wat meer ons ding doen. Soort van.

Omdat we bij de Freestyler toch al entree gelapt hadden, gingen we nog even terug. De muziek had nu wel een stijgende lijn, dus dan toch nog maar een biertje. Op onze terugweg liepen we langs iets dat eruit zag als een standaard gevel, maar er kwam een aardige bass uit. De entree was vijf euro, dus we stuurden Aron vooruit om te kijken of de club iets voorstelde. Hij was vrij snel terug en haalde ons over om ook naar binnen te komen. Van nature wantrouwend, gingen we uiteindelijk maar mee naar binnen. De moeite waard waren de deep house/techno hitjes zeker. Remi kon hier vooral helemaal in op gaan.

Met wat pizza in onze magen, lagen we redelijk laat op bed. “Pons, ik weet waarom Kiet zo raar reageerde daarnet.” Klonk het ineens vanuit Aron zijn stapelbed. “Hij is morgen pas jarig.”

Onze laatste volle dag Belgrado was een zaterdag en we hadden een heerlijk zonnetje verdiend. Overdag zijn we naar een fort geweest, waar allerlei dino’s, kanonnen en tanks tentoongesteld waren. Ergens naast een opengebroken straat vonden we een terrasje dat uitkeek op de Donau, niet verkeerd.

Na avondeten in een bistro restaurant (we waren de lappen vlees beu) gingen we in het hostel weer even de boel op stelten zetten. We kwamen er gauw achter dat een groep net functionerende autisten niet geschikt is voor een potje weerwolven.. Daarom gingen we snel weer aan de drankspelletjes, dat kunnen we wat beter. Een paar gasten uit het hostel besloten die avond mee te gaan met ons. Hierdoor belandden we eerst in een rock café en vervolgens in een soort geheime lounge. Niet echt ons ding.

Tot slot zou een van onze nieuwe metgezellen nog een goede techno club weten. Hij riep een taxi, maar het was maar een half uurtje lopen joh, doen we dat toch. We liepen na tien minuten al door compleet verlaten straten, vlak langs de snelweg. Dat we nog een club tegen zouden komen, leek een wonder. Na ruim een half uur stappen stuitten we dan toch echt op het industriële pand wat een club moest zijn. Via een gammele trap kwamen we bij de ingang aan. Onderaan deze trap zat een zwerver, die mensen vroeg om entree te betalen. Hij moet vast een paar keer geslaagd zijn.

Eenmaal binnen, bleek al vrij snel dat dit niet helemaal ons ding was. We hebben het echt geprobeerd wel. We hebben wel een kwartier op de dansvloer gestaan, maar het klonk juist steeds meer alsof de dj continu aan het proberen was om zijn draaitafel over een vloer van grof schuurpapier te verplaatsen. Toen we terugkwamen van de dansvloer was Remi maar al te blij dat ook wij deze muziek niet trokken (hij is zelf namelijk verre van fan).

Na maximaal twintig minuten binnen geweest te zijn, was de conclusie toch echt dat het nachtleven van Belgrado niks voor ons was. Wat fijner dan om de avond af te sluiten met een wandeling van een half uur door dezelfde verlaten straten. Nog nooit eerder zijn we zo gaan stappen. Tot ergernis van één van onze nieuwe metgezellen. Heerlijk. Dan had je maar niet met ons mee moeten gaan jongen. We hebben altijd een kutweekend met z’n allen, het had jou prima bespaard kunnen blijven.