Update 5: Kort bezoekje Frankrijk en Luxemburg
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
24 Juli 2020 | Luxemburg, Luxemburg
De laatste ochtend in Duitsland zaten we vroeg aan het ontbijt. Het afrekenen van de kamers voelde wat licht, waarna ik er in de auto achter kwam dat ze een nacht vergeten waren. Gezien de goede zorgen zijn we toch maar even teruggegaan om het restant te betalen. Onze route door Frankrijk was erg rustig en na twee uur konden we al stoppen in Metz. De stad was zoals de foto’s op Google beloofd hadden gelukkig. Deze leek bijna als geheel gehakt te zijn uit geel gesteente. Aan een rustig straatje vonden we het wel lunchtijd met een kop thee erbij, die Sandra in haar beste school-Frans bestelde.
Het zonnetje lachte ons ook deze dag weer toe terwijl we naar de Gotische kathedraal liepen. Een enkele blik op de buitenkant, het gele gesteente met de puntige groene daken, lokte ons al snel naar binnen. Binnen de stenen muren was de kathedraal des te indrukwekkender. Het plafond leek gigantisch hoog (het is immers de op twee na hoogste kathedraal van Frankrijk) en het zonlicht viel mooi binnen via de talrijke glas-in-lood ramen.
De volgende kerk genaamd de “Nieuw tempel” stak uit boven een puntig eiland in de Moesel. Via een brug omringd door bloemen kwamen we bij de ingang van de binnentuin. Deze ingang was waarschijnlijk per toeval open omdat er een soort generale repetitie gaande was. De kerk zelf was dan ook dicht. Tussen het operahuis en de waterkant in liepen we richting de Duitse poort, onderweg stopten we nog bij een klein kerkje.
De Porte des Allemands is een oude stadspoort aan de oostzijde van de stad. De poort bestaat uit twee smalle ronde torens uit 1230, verbonden via een brug met een gekanteelde toren uit 1445. Dankzij het gele gesteente en de bouwstijl met vele bogen voelde het even alsof we in een scene van Game of Thrones stonden. In het water onder de brug konden we grote vissen zien zwemmen, die vooral de schaduw opzochten op deze zonnige dag.
Na het bezoek aan de poort liepen we weer terug naar de auto en een uurtje later waren we alweer beland in Luxemburg stad. De eerst indruk van de stad was al goed, toen we met de auto langs een tankstation reden. Tientallen meters van het tankstation stond een groepje daklozen, waarvan eentje met een ontbloot bovenbeen. De man leek bezig te zijn om zorgvuldig een naald in zijn bovenbeen te proppen...
Gelukkig was onze hotelkamer verder prima in orde. Dit ondanks de vrij unieke stijl en de plastic dinosaurus klauw die het kamernummer omhooghield. De grote pupillen van diverse voorbijgangers op straat, grepen echter terug naar onze allereerste indruk van deze stad. Op zoek naar avondeten bleken diverse restaurants gesloten, maar uiteindelijk liepen we tegen een zaak aan waar we nog lekker buiten konden zitten. Onder een parasol gelukkig, want er kwam een goede smak regen aan. Na een goede maaltijd bewogen ons maar spoedig naar onze hotelkamer.
Toen was na elf dagen op pad onze laatste dag vakantie alweer aangebroken. Voor ons doen waren we flink uitgeslapen (dus laten we zeggen dat het acht uur was). Na het uitchecken plaatsten we onze bagage in de auto, om daarna nog voor een dagje de stad in te lopen. We liepen langs een toekomstig tramspoor richting het centrum. Over de gehele route was de weg dus opengehaald, wel werden de omringende gebouwen steeds mooier. Zeker toen we eenmaal over een brug echt het centrum in kwamen, voelde deze kant van de stad heel anders aan dan onze… laten we het onze drugsbuurt noemen. Het park onder de brug zag er prachtig uit en nodigde uit tot een rondje hardlopen, wat dan ook sporadisch gedaan werd.
Ondertussen werd het wel tijd voor ontbijt. Op één van de pleintjes van de stad zaten we kort achter een timide 5G protest, terwijl diverse mensen met mondkapjes op in de buitenlucht passeerden. Het was inderdaad 2020. Overigens gaan de inwoners van Luxemburg erg serieus om met de Corona maatregelen. De verplichte afstand was daar maar liefst twee meter en zelfs op de pleintjes hier wordt daaraan gedacht. Liepen we mensen tegemoet op een nauwe straat, dan deden ze een flinke stap aan de kant en wachtten ze tot we voorbij waren. Of deden ze hun mondkapje snel op voordat ze ons kruisten. Dat deden wij dan natuurlijk ook braaf mee.
Op ons ontbijtplein was ook een markt, waar wederom keurig afstand gehouden werd. Vanaf de markt liepen we langs het parlementsgebouw naar de oudste kerk van Luxemburg. In 1688 werd de eerste steen van deze vrij compacte Christelijke kerk gelegd. We liepen vervolgens door naar het westen, waar we stuitten op een uitkijkpunt over de oude stadsmuren. Dit was eigenlijk meteen het mooiste stukje Luxemburg stad voor ons. Tussen de kazematten waren diverse lage torentjes die goed zicht gaven op een soort vallei van historische gebouwen en restanten van stadsmuren.
Deze vallei bereiken bleek nogal een uitdaging dankzij het kronkelende wegennet en de steile afdaling, maar we belandden beneden zonder kleerscheuren. We staken via een brug de rivier Alzette over tot we bij een groot plein aankwamen. Aan de overkant van het plein was een anderhalve meter (hier in Luxemburg eigenlijk twee meter natuurlijk) afstand seniore dansles gaande. De oude dames vormden een enorme cirkel die over het plein heen bewoog. Langs het plein liepen wij door naar de St. Jan kerk. Wederom werd de anderhalve meter maatschappij duidelijk zichtbaar. Het altaar van de kerk bestond uit een plafond hoog schilderij met aan de zijkanten pilaren en groots opgezette franjes. Hiervoor waren zes rijen houten stoeltjes neergezet. Elke rij bestond uit slechts vier stoelen, met ruim anderhalve meter tussen elke stoel.
Na de kerk zetten we onze route door over de oude stadsmuren, langs en door diverse torentjes, tot we aankwamen bij het park waar die ochtend diverse hardlopers te spotten waren. Hier liepen we tegen een ieniemienie kapelletje aan, waarna we de brug overstaken richting de grote kathedraal. Deze ligt naast een oud klooster, wat tegenwoordig de nationale bibliotheek is. De entree was prachtig, bestaande uit diverse pilaren, beeldhouwwerken en houtsnijwerken. Van binnen was de kerk erg licht dankzij het heldere glas-in-lood. De crypte van de kerk was behoorlijk ruim en fungeerde als een soort mini-kerk in de kathedraal. Tegenover het kleine altaar was een ijzeren poort die aan weerzijde bewaakt werd door twee stenen leeuwen, die elk over een schild heen gebogen zaten. Achter de poort lagen de restanten van de koninklijke familie te rusten. De vloer was van zwart marmer, wat heftig afstak tegen de honderden blauwe steentjes waaruit het plafond bestond. Via de oude kloosteringang belandden we weer buiten en na een lunch op een ander pleintje zat de vakantie er weer op.
Dat was hem dan, onze enige echte Corona vakantie. Het was zo’n vakantie die we ook prima over tien, twintig jaar hadden kunnen doen. Voor ons doen ging het af en toe misschien iets te veel op het gemakje. Maar dat we er überhaupt op uit mochten gaan deze zomer voelde al als een zegen. Eigenlijk was het over het algemeen ook gewoon heerlijk rustig. Maar volgend jaar toch maar naar Cambodja, of Colombia, of een weekje op duikvakantie (in mei én oktober dan?). Laten we volgend jaar weer écht op avontuur gaan.
Het zonnetje lachte ons ook deze dag weer toe terwijl we naar de Gotische kathedraal liepen. Een enkele blik op de buitenkant, het gele gesteente met de puntige groene daken, lokte ons al snel naar binnen. Binnen de stenen muren was de kathedraal des te indrukwekkender. Het plafond leek gigantisch hoog (het is immers de op twee na hoogste kathedraal van Frankrijk) en het zonlicht viel mooi binnen via de talrijke glas-in-lood ramen.
De volgende kerk genaamd de “Nieuw tempel” stak uit boven een puntig eiland in de Moesel. Via een brug omringd door bloemen kwamen we bij de ingang van de binnentuin. Deze ingang was waarschijnlijk per toeval open omdat er een soort generale repetitie gaande was. De kerk zelf was dan ook dicht. Tussen het operahuis en de waterkant in liepen we richting de Duitse poort, onderweg stopten we nog bij een klein kerkje.
De Porte des Allemands is een oude stadspoort aan de oostzijde van de stad. De poort bestaat uit twee smalle ronde torens uit 1230, verbonden via een brug met een gekanteelde toren uit 1445. Dankzij het gele gesteente en de bouwstijl met vele bogen voelde het even alsof we in een scene van Game of Thrones stonden. In het water onder de brug konden we grote vissen zien zwemmen, die vooral de schaduw opzochten op deze zonnige dag.
Na het bezoek aan de poort liepen we weer terug naar de auto en een uurtje later waren we alweer beland in Luxemburg stad. De eerst indruk van de stad was al goed, toen we met de auto langs een tankstation reden. Tientallen meters van het tankstation stond een groepje daklozen, waarvan eentje met een ontbloot bovenbeen. De man leek bezig te zijn om zorgvuldig een naald in zijn bovenbeen te proppen...
Gelukkig was onze hotelkamer verder prima in orde. Dit ondanks de vrij unieke stijl en de plastic dinosaurus klauw die het kamernummer omhooghield. De grote pupillen van diverse voorbijgangers op straat, grepen echter terug naar onze allereerste indruk van deze stad. Op zoek naar avondeten bleken diverse restaurants gesloten, maar uiteindelijk liepen we tegen een zaak aan waar we nog lekker buiten konden zitten. Onder een parasol gelukkig, want er kwam een goede smak regen aan. Na een goede maaltijd bewogen ons maar spoedig naar onze hotelkamer.
Toen was na elf dagen op pad onze laatste dag vakantie alweer aangebroken. Voor ons doen waren we flink uitgeslapen (dus laten we zeggen dat het acht uur was). Na het uitchecken plaatsten we onze bagage in de auto, om daarna nog voor een dagje de stad in te lopen. We liepen langs een toekomstig tramspoor richting het centrum. Over de gehele route was de weg dus opengehaald, wel werden de omringende gebouwen steeds mooier. Zeker toen we eenmaal over een brug echt het centrum in kwamen, voelde deze kant van de stad heel anders aan dan onze… laten we het onze drugsbuurt noemen. Het park onder de brug zag er prachtig uit en nodigde uit tot een rondje hardlopen, wat dan ook sporadisch gedaan werd.
Ondertussen werd het wel tijd voor ontbijt. Op één van de pleintjes van de stad zaten we kort achter een timide 5G protest, terwijl diverse mensen met mondkapjes op in de buitenlucht passeerden. Het was inderdaad 2020. Overigens gaan de inwoners van Luxemburg erg serieus om met de Corona maatregelen. De verplichte afstand was daar maar liefst twee meter en zelfs op de pleintjes hier wordt daaraan gedacht. Liepen we mensen tegemoet op een nauwe straat, dan deden ze een flinke stap aan de kant en wachtten ze tot we voorbij waren. Of deden ze hun mondkapje snel op voordat ze ons kruisten. Dat deden wij dan natuurlijk ook braaf mee.
Op ons ontbijtplein was ook een markt, waar wederom keurig afstand gehouden werd. Vanaf de markt liepen we langs het parlementsgebouw naar de oudste kerk van Luxemburg. In 1688 werd de eerste steen van deze vrij compacte Christelijke kerk gelegd. We liepen vervolgens door naar het westen, waar we stuitten op een uitkijkpunt over de oude stadsmuren. Dit was eigenlijk meteen het mooiste stukje Luxemburg stad voor ons. Tussen de kazematten waren diverse lage torentjes die goed zicht gaven op een soort vallei van historische gebouwen en restanten van stadsmuren.
Deze vallei bereiken bleek nogal een uitdaging dankzij het kronkelende wegennet en de steile afdaling, maar we belandden beneden zonder kleerscheuren. We staken via een brug de rivier Alzette over tot we bij een groot plein aankwamen. Aan de overkant van het plein was een anderhalve meter (hier in Luxemburg eigenlijk twee meter natuurlijk) afstand seniore dansles gaande. De oude dames vormden een enorme cirkel die over het plein heen bewoog. Langs het plein liepen wij door naar de St. Jan kerk. Wederom werd de anderhalve meter maatschappij duidelijk zichtbaar. Het altaar van de kerk bestond uit een plafond hoog schilderij met aan de zijkanten pilaren en groots opgezette franjes. Hiervoor waren zes rijen houten stoeltjes neergezet. Elke rij bestond uit slechts vier stoelen, met ruim anderhalve meter tussen elke stoel.
Na de kerk zetten we onze route door over de oude stadsmuren, langs en door diverse torentjes, tot we aankwamen bij het park waar die ochtend diverse hardlopers te spotten waren. Hier liepen we tegen een ieniemienie kapelletje aan, waarna we de brug overstaken richting de grote kathedraal. Deze ligt naast een oud klooster, wat tegenwoordig de nationale bibliotheek is. De entree was prachtig, bestaande uit diverse pilaren, beeldhouwwerken en houtsnijwerken. Van binnen was de kerk erg licht dankzij het heldere glas-in-lood. De crypte van de kerk was behoorlijk ruim en fungeerde als een soort mini-kerk in de kathedraal. Tegenover het kleine altaar was een ijzeren poort die aan weerzijde bewaakt werd door twee stenen leeuwen, die elk over een schild heen gebogen zaten. Achter de poort lagen de restanten van de koninklijke familie te rusten. De vloer was van zwart marmer, wat heftig afstak tegen de honderden blauwe steentjes waaruit het plafond bestond. Via de oude kloosteringang belandden we weer buiten en na een lunch op een ander pleintje zat de vakantie er weer op.
Dat was hem dan, onze enige echte Corona vakantie. Het was zo’n vakantie die we ook prima over tien, twintig jaar hadden kunnen doen. Voor ons doen ging het af en toe misschien iets te veel op het gemakje. Maar dat we er überhaupt op uit mochten gaan deze zomer voelde al als een zegen. Eigenlijk was het over het algemeen ook gewoon heerlijk rustig. Maar volgend jaar toch maar naar Cambodja, of Colombia, of een weekje op duikvakantie (in mei én oktober dan?). Laten we volgend jaar weer écht op avontuur gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
