Malta 2022-2: nog twee dagen duiken

De volgende ochtend bleek het lastig om de borg voor ons appartement te pinnen. De pinautomaten waren te ver lopen, gingen spontaan defect of bleken permanent gesloten. Wel waren we weer om half negen bij het duikcentrum. We gingen richting Cirkewwa, de duikstek van twee dagen geleden. Omdat we gister geslaagd waren, was het nu tijd voor volop fun duiken. Ik was helaas mijn duikcamera vergeten, maar dat bleek maar goed. De eerste duik dook ene Maltees genaamd Tyrone met ons mee. De Rosie Tugboat was een oude sleepboot en Malta's eerst wrak duikstek.

Toen we de boot zagen, realiseerde ik me dat Tiit gelijk had. De prachtige rondingen van dit schip lieten zien waarom schepen altijd vrouwelijk zijn. Ze was best breed, dus des te leuker was het om vanaf de zijkant door de boot heen te zwemmen. Tussen twee voormalige toilethokjes, inclusief toiletpot, zwommen we naar binnen door de schouderbrede deurpost. Voor het eerst een wrak in en dat ook nog eens op een diepte van ruim dertig meter. Wat een avontuur. Als kers op de taart zwommen we op de terugweg nog door een grot heen. Deze was aan twee uiteinden open, dus je zag licht aan het einde van de tunnel, maar we pasten er maar net doorheen.

De tweede duik waren Sandra en ik weer alleen met Tiit. Meteen bij de instap zagen we een kleine barracuda zwemmen. Deze trok veel aandacht, maar leek ons niet zo indrukwekkend. Op Bonaire waren we er immers al zat tegen gekomen. Maar hier bleek het achteraf vrij uniek te zijn, toch weer even meegepakt. We zwommen vervolgens door naar de P29 patrouilleboot, waar we twee dagen geleden ook geweest waren. Ditmaal geen cursus of oefeningen, maar gewoon genieten. In het machinegeweer op het voordek, zat een rode mini mureen die ons welkom heette. Toen gingen we dit wrak ook in. We maakten een heel tourtje, gingen links, rechts en maakten een 270 graden bocht. We passeerden toiletpotten en allerlei bekabeling tot we uitkwamen in een open stuk. We doken weer een smalle deurpost in en sloten af met een rondje door de kajuit. Dat wrakduiken mochten we wel. Als bonus gingen we op de terugweg nog omhoog door een half open rots wand. Terug bij de instap was er een hele school barracuda's en stikte het van de kleine kwalletjes.

Weer heel wat ervaringen rijker, sprongen we weer in de auto. Voor nóg meer ervaringen. De dag daarvoor keken we al uit op de haven en het fort van Birgu, een stad die samen met Cospicua en Senglea de zogenaamde Drie Steden vormen. Deze middag bekeken we de stad van dichtbij. Birgu is de oude naam van de stad, in de 16de eeuw is het Vittoriosa geworden. Hier is in het jaar 1565 namelijk Het Beleg van Malta beslist. De orde van Malta (lange naam: Soevereine Militaire Hospitaalorde van Sint-Jan van Jeruzalem, van Rhodos en Malta) was al 35 jaar aan de macht op het eiland toen de Ottomanen het land binnen vielen. Grootmeester Jean de la Valette (je raadt nooit naar wie de hoofdstad Valletta is vernoemd) wist met een verdedigingsleger van 6.000 de minimaal 22.000 Ottomanen terug de zee in te dwingen. Spreekwoordelijk dan, de meesten schijnen het niet overleefd te hebben. De strijd duurde vier maanden en het was de eerste nederlaag van de Ottomanen in het Middellandse zeegebied in een eeuw tijd. Een heus keerpunt.

Nu is Vittoriosa een rustig en schattig stadje. De smalle straatjes zijn grotendeels autovrij en elke bocht bracht weer iets moois. Stiekem was dit leuker wandelen dan in de hoofdstad. De eerste stop was fort St. Angelo, het fort dat kapot verdedigd was tijdens het beleg. Ook was het ooit de gevangenis van de beroemde Italiaanse kunstenaar Caravaggio. Het gaf een prachtig uitzicht op Valetta. We waren nog net op tijd voor de kanonceremonie vanaf de upper gardens. Althans, voor de knal. De kalme tuinen gaven wat koelte van de brandende zon en het kapelletje gaf wat extra rust. Het was al vrij laat in de middag en je moet mij toch regelmatig voeren bleek de dag ervoor. Bij de haven bleek met een focaccia en bruschetta alweer dat het Italiaanse eten hier hartstikke goed was.

We stapten net een redelijk gevulde kerk in waar een dienst bezig was, toen Sandra haar ringtone vol door de zaal knalde. De makelaar belde, want één van de poezen zat verstopt onder het bed. Toch bijzonder dat je appartementje platgelopen wordt met bezichtigingen, terwijl wij onder water zaten of door de zon wandelden. We liepen verder door alle smalle, beelderige straatjes, langs het huis dat tijdens het beleg als ziekenhuis diende. We eindigden op een mooi pleintje waar een gedenkteken stond voor het beleg. Terug in het huisje was opfrissen wel nodig, waarschijnlijk roken we nog naar zee, zweet en neopreen. Al helemaal voor het fantastische avondmaal dat ons te wachten stond.

We waren deze paar dagen al een aantal keer langs Ayu gelopen. Op de een of andere manier sprak het me aan, ik moest en zou er gaan eten. Het zag er allemaal best chique uit, maar de prijzen waren nog prima. Mijn reizigersbloed bleek me naar deze plek getrokken te hebben. We zaten aan een klein tafeltje, onder tal vakantiefoto's van de eigenaar en zijn familie. We begonnen met pintxos uit het Baskenland als amuse, tapas op een stukje stokbrood. Vervolgd door Venezolaanse patacones (een soort toast van dubbel gebakken bakbanaan met allerlei lekkers erop) en croquetas de jamon iberico. Die laatste kun je waarschijnlijk zelf wel invullen. Het was een wereldreis in onze monden en ook nog eens erg lekker. We sloten op een ander continent af met zwarte varkenscurry uit Sri Lanka. Tijdens het afrekenen hadden we de eigenaar nog even te pakken. Complimenten moesten natuurlijk gegeven worden voor dit fantastische en persoonlijke concept. Hij vertelde dat hij net terug was uit Iran en dat de inspiratie van deze reis zeker meegenomen gaat worden in het wintermenu. Wat een fijne culinaire ervaring. Toch best wat beleefd op zo'n dag hè.

Onze vijfde dag in Malta was de laatste dag waarop we gingen duiken. We moesten ons vroeger dan normaal melden bij het duikcentrum omdat we naar het eiland Gozo gingen. De pickup inladen was ondertussen routine geworden, dus we waren snel op weg. Helaas was er behoorlijk veel stilstaand verkeer door een ongeluk, maar dat bracht wel een toeristische route. Door wat agrarische gebieden en langs Popeye village, waar ooit een Popeye film is opgenomen.

Nu is het een pretpark met de enige houten gebouwen van Malta. Ondanks het verkeer hadden we een prima aankomsttijd bij de ferry. Het voelde een beetje alsof we naar Texel gingen, maar deed ook weer denken aan de ferry's van Griekenland. Op de boot pakten we weer een typische pastizzi om de dag goed te beginnen. We reden door Victoria naar het noorden van het eiland. Hier zat een duikstek die we erg graag wilden bezoeken genaamd The Blue Hole.

Ooit torende hier de Azure Window boven de duikstek uit. Een 28 meter hoog gat in de kliffen van Dwejra Bay, dat nergens meer te bekennen was. In maart 2017 is de hele formatie ingestort. Een man die elke dag foto's van de klif maakte, was net een paar minuten van de plek weggereden, toen hij hoorde hoe een machtige storm alles de zee in slingerde. Jammer natuurlijk, maar zoals Tiit zei: God was a diver that day. Zo vielen de rotsen namelijk precies goed. Niet naar de kust toe, om de ingang van de duikstek te blokkeren, niet naar de grote diepte, maar precies op een diepte die goed te bereiken was. Dat beloofde wat.

De instap van de duikstek was flink klauteren over rotsen in volle bepakking. Zo'n duikfles op je rug verlegd je zwaartepunt wel een beetje, merkten we. Uiteindelijk kwamen we bij een put, die wel 18 meter diep was, het blauwe gat. De kleuren van het water waren prachtig. Voordat we op de bodem kwamen, doken we een grot in. Dit keer geen smalle doorgang, maar een flinke opening in de rotsen. De duiklampen hadden we hier wel nodig, anders zagen we geen steek. We zwommen over een zandbodem en maakten een 180 graden bocht. Het zicht op de open zee vanaf hier was fenomenaal. Weer een andere kleur blauw. We kwamen veel schorpioenvissen en een grote tandbaars tegen onderweg. Toen kwamen de restanten van de Azure Window. God was a diver that day. Verrek, hij had gelijk. Simpel gezegd zwommen we over een zooi rotsblokken, maar het was zoveel meer dan dat. Even voelde ik me zo nietig als mens, in een wetsuit met een stalen tank op m'n rug, 30 meter onder het wateroppervlak. We zwommen om een puntige rots die boven alles uittorende, als een imposante Mount Everest. We waanden ons in een labyrint van wat ooit één van de populairste attracties van het eiland was. Nu was het er alleen voor ons duikers. Mijn god, wat een hobby.

Na de duik kwam er net een buslading toeristen aan. Ook de restanten boven water werden nog goed bekeken. Wij gingen na een lunch en wat rust naar de tweede duikstek van de dag, op loopafstand van de Blue Hole. Hier was een redelijk ondiep zout meer, een meer dat verbonden was met de open zee. Inland Sea heette de duikstek dan ook toepasselijk. De binnenzee had niet echt een mooi strandje, maar meer een haventje waar vanuit toeristen een bootje richting de open zee konden pakken. De overkant toonde een steile rotswand, waar een driehoekige tunnel in gesleten was. Precies waar wij natuurlijk doorheen gingen duiken.

We bleven natuurlijk ver van het wateroppervlak, want een nieuw kapsel dankzij de motor van één van de vele bootjes zagen we niet zitten. Deze tunnel naar open zee is zo'n 80 meter lang, begon op 6 meter diep en eindigde in een zandbodem op 26 meter diepte. In de verte zwommen er meerdere duikers waarvan hun lampen voor ons uit schenen. Het voelde als een ontdekkingstocht. Vooral het uitzicht op de open zee was fantastisch. Een felle azuurblauwe scheur die we langzaam naderden, die enkel doorbroken werd door de luchtbellen van duikers.

Na de tunnel sloegen we linksaf. Hier leidde Tiit ons naar een kleine scheur in de rotsen, waar we in zwommen. Je zag hier duidelijk het effect van zonlicht op de begroeiing. De stenen begonnen behoorlijk groen en paars, maar dit werd steeds minder. Toen we naar een tiental meters alleen kale steen zagen, keerden we om. Links- of rechtsom was geen mogelijkheid, daar was het te krap voor. We moesten dus omhoog zwemmen en zo keren, over onze gemaakte route heen. De terugweg door de grote tunnel liet een meer groenige scheur zien aan de overkant. We kwamen aan het einde nog een paar grote vissen en een flinke heremietkreeft tegen. Maar daarna zat het duiken er toch echt op, voor deze vakantie althans.

Na het omkleden gingen we vrij snel terug naar de ferry. We waren letterlijk de laatste auto die nog op de ferry paste, dus we hadden geluk! Ik had aardig wat oorpijn na de duik, toch een klein beetje verkouden geweest leek het… Het hoogteverschil van de route over het vasteland van Malta versterkte dit nog een beetje. Onderweg reden we langs iets dat een beetje leek op een sloppenwijk in onze ogen. Het bleek een illegaal gebouwd dorpje te zijn. De overheid heeft er van alles aan gedaan om de mensen weg te krijgen, zonder succes. Toen bleek dat er ook nog illegaal stroom en water werd afgetapt, begonnen ze met het sturen van rekeningen. Niet verstandig, want daarmee werd het dorpje dus wel erkend. Oeps. Bij het duikcentrum namen we afscheid van iedereen met een stevige knuffel. Het waren acht heerlijke duiken geweest, we hadden weer veel geleerd en het had niet beter kunnen gaan. Er waren nog wel tal van duikstekken te ontdekken, dus wie weet komen we nog een keertje terug. Die in de Tweede Wereldoorlog neergestorte Beaufighter klinkt wel als een must have eigenlijk.

Weer in het appartement konden we eindelijk het bad gebruiken. Niet omdat we graag in bad gaan, maar om alle duikspullen in de spoelen. Op ons balkon, dat overigens uit keek op een muur, kon alles lekker drogen. Vanmiddag gingen we niet weer als dollen door naar het volgende stadje, maar toch even rust. Nodig was dit zonder meer. Dat charmante tentje dat zondag vol zat, was waar we ons avondmaal dit keer wel vonden. Dankzij de geniale ingeving genaamd reserveren. De gorgonzola burger ging er bij mij goed in. Vervolgens wandelden we terug via de snelste route. Voor eindelijk een nachtje slaap zonder wekker.