Bonus update: 40 jaar getrouwd in Italië

Cambodja was fantastisch geweest, maar we hadden nog een weekje Italië te goed! Dit lijkt een behoorlijk niet vanzelfsprekende combinatie en dat is het ook. Het kwam dankzij bruiloften en vaste vakanties nou eenmaal zo uit. In het vliegtuig naar Frankfurt besloot ik wakker te blijven. Ik had zodoende maar liefst vier films gekeken. We waren erg blij dat onze backpacks de korte overstap nu wel gehaald hadden. Soepel als alles ging, hadden we zelfs nog een bus naar ons hotel. Hier vlakbij het vliegveld was er qua avondeten niet zoveel keus. Die westerse prijzen waren weer even wennen. Hoewel je met 28 euro voor een schnitzel in Duitsland de boel ook wel aan het oplichten bent. Gelukkig hadden ze ook een veganistisch soepje.

Om half tien gingen we al slapen, maar dat was voor ons half drie ‘s nachts. Dit bracht ons wel weer redelijk snel in het normale ritme. De ochtendwandeling naar het vliegveld beviel goed. Net als de snelle zelf check-in en een rappe beveiliging. Op dit moment een inverse van Schiphol waarschijnlijk. Bologna was de volgende stop. Shuttle tram en daarna een trein boeken naar Pesaro. We hadden nog mooi de tijd om de eerste pizza van de vakantie te scoren. Na ruim twee uur in de trein zagen we mijn ouders en zusje in Pesaro. We doken daarna een winkelcentrum in met airco. Niet per se nodig voor ons, want met de lage luchtvochtigheid voelde het hierbuiten juist koel aan. De tweede pizza volgde snel, want we waren toch alweer een tijdje onderweg.

We reisden vervolgens weer verder naar Fano. Hier was het op deze zondag antiekmarkt. De kraampjes begonnen al voor de entree van de stad. Hier lag een plein met een hoge poort, welke opgedragen was aan keizer Augustus. De opvolger van natuurlijk; Julius Caesar. Na wat rondstruinen, ploften we neer voor wat cocktails en een grote ijscoupe. Weer op kracht reden we door naar het huisje waar we de hele week zouden vertoeven.

Mijn ouders gaan nu voor de vijfde keer naar dit specifieke vakantiehuisje. Bij aankomst zag ik al snel dat het voldeed aan alle eisen. Zoë en ik werden van jongs af aan vaak getrakteerd op een vakantie in Italië. Het was dat, of we gingen naar Amerika. Maar die huisjes in Italië hadden altijd de volgende eisen gemeen. Middle of nowhere, prachtig uitzicht over het glooiende landschap, authentiek ingericht en een zwembad. Eigenaar Pio woonde hier zelf ook en hield drie huisjes. Eentje voor mijn ouders, eentje voor Zoë en eentje voor ons. Na wat opfriswerk aten we samen wat piadina's tijdens een naderende zonsondergang en zaten we te kletsen tot ik moeite had om mijn ogen open te houden. Zoë kon lekker vertellen over haar reis in Amerika en wij over Cambodja. Maar om tien uur was ik blij weer in bed te liggen.

De jetlag bleek de volgende dag nog wel een beetje in onze systemen te zitten. We werden om vijf uur wakker, maar konden daarna met lichte moeite tot zeven uur door. Ik stond vervolgens in de keuken om een ontbijtje voor Sandra en mijzelf in elkaar te knutselen. Lekker in de eerste zonnestralen van de dag ontbijten. Inclusief bezoek van de jonge poezen die hier rondlopen. Vervolgens verhuisden we naar het huisje van mijn ouders om daar te wachten op de lunch. Het was vandaag namelijk maandag 15 augustus, de dag van de tenhemelopneming van Maria. Een nationale feestdag die we ook in Griekenland vorig jaar tegen waren gekomen. Vandaag had Pio allemaal vrienden uitgenodigd voor een traditionele lunch en wij mochten ook komen.

Beeld jezelf een Bertolli reclame in. Een lange gedekte tafel onder een overkapping van druivenplanten. De rijpe trosjes hangen letterlijk boven de borden. Het zonnetje straalt. Aan tafel zitten dertien Italianen met elkaar te kibbelen. Maar dan moet je er nog een familie van vijf verdwaalde Nederlanders bij bedenken. Dan klopt het plaatje redelijk. Het was een lopend buffet opstelling. Er lagen schalen met gefrituurde zucchini, gegrilde groentes, een bak salade en allerlei soorten vlees van de bbq. De pasta ontbrak, want dit was al meer dan genoeg eten. Op tafel stonden drie soorten wijn: wit, rood en rood met bubbels. Hele glazen werden achterover geklokt alsof het niets was. Ze werden ook net zo gul weer bijgevuld. Als toetje was er zelfgemaakte taart met vijgenjam, waar natuurlijk nog een glas prosecco bij hoorde. Het tweede toetje was watermeloen, waarna onze magen op barsten stonden. Pio at ondertussen de bak salade leeg.

Sandra en ik gingen even chillen op ons terrasje en daarna naar mijn ouders. Hier zetten we het uitbuiken nog even door. Het avondmaal werd een licht kaasplankje, meer hadden we niet nodig. Ondertussen was de zonsondergang prachtig. Vanuit het noorden kwam een grijze onweersbui die prachtig oranje begon te kleuren. In het zuiden was er juist lichte bewolking. Dit gedeelte van het panoramische uitzicht was nog blauw met witte wolkjes. Een strijd tussen water en vuur leek het wel. De oranje zonnebol zakte langzaam tussen dit alles naar beneden. Haar stralen schoten zichtbaar langs de wolken naar ons toe. Een perfecte afsluiter van de dag.

Het ontbijt de volgende dag was versgebakken wentelteefjes. Daarna hopten we in de auto naar Gubbio. Met mijn ouders ben ik er al aantal keer geweest, maar ik herkende de stad niet meteen. Buiten de stad stond een klein Romeins amfitheater waar we langsliepen. De herkenning kwam bij mij pas bij de markt van Gubbio. Hier struinden we langs en besloten dat met een broodje heerlijke porchetta. Met Sandra dook ik nog een kerk in en daarna liepen we de heuvel op. Gubbio bestaat uit verschillende niveaus die met steile paden verbonden zijn. Hier kwamen we tot de kathedraal, welke we via de achteruitgang verlieten. Vanaf hier hadden we prachtig uitzicht over de stad.

Weer beneden, zochten we mijn ouders en zusje op. Zij hadden de eerste koffie van de dag erop zitten. De zaak had ook vers schepijs. De bakjes ijs werden vakkundig en maximaal volledig gevuld, met nog een schep daar bovenop. Dat was maar goed ook, want de smaak was voortreffelijk. Na wat boodschappen waren we weer terug bij het huisje. Tijd voor chillen bij het zwembad. In de avond heb ik een risotto in elkaar gezet en aten we op het terras bij ons huisje.

De jetlag bleek nog wel aanwezig. We waren namelijk om vijf uur klaarwakker. Na een klein ontbijtje ben ik gaan hardlopen. Behoorlijk pittig na bijna vier weken niet sporten én flinke heuvels. Met zes kilometer per uur de heuvel op was afzien en niet per se goed voor het zelfvertrouwen. Er was werk te doen in Nederland, als voorbereiding op de Singelloop. Na mijn hardlopen aten we het restje Risotto van gister. Vervolgens de auto in naar Cagli voor de markt daar. Sandra en ik gingen nog even een kerk in, welke best wel basic was. Mijn ouders kenden dit terrein natuurlijk beter, dus met hen en Zoë gingen we de volgende kerk in. Deze was erg mooi en bleef ons bij.

Het verteerwerk deden we aan het zwembad. Een potje balletje gooien in het zwembad en daarna weer liggen en opdrogen. Het ging hier allemaal op een vertraagd tempo ten opzichte van hoe Sandra en ik Cambodja uitgespeeld hadden. Een keertje op vakantie in plaats van reizen. In de avond hadden we aan wat chips genoeg en met een spelletje erbij was het snel tijd om weer te gaan slapen.

De vijfde nacht ontwaken in Europa leek het moment dat de jetlag erop zat. Gewoon netjes om zeven uur wakker. Met Sandra ben ik wat gaan wandelen in de omgeving. Italië blijft toch altijd een prachtig landschap hebben. Glooiende heuvels met wijngaarden en olijfbomen. Het was wel allemaal een beetje droog, maar daar hebben we momenteel allemaal last van. We zaten vervolgens niet lang bij het zwembad, want het ging regenen. Goed voor de droge grond wel. We gingen uiteindelijk binnen in het huisje van mijn ouders schuilen, want zelfs het terras regende goed in. De restjes van de pasta lunch van gister waren ook deze dag een feestmaal.

Het middagprogramma bestond uit een bezoek naar Loreto. Een stuk steil heuvelop bracht ons op een groot plein met een kerk. Niet zomaar een kerk, maar het Santuario della Santa Casa di Loreto. In deze kerk staat het heilige huis van Maria. Jezus zou erin opgegroeid zijn. Maar in 1294 werd het heiligdom door de Turken bedreigd. Door engelen zou het huis vervolgens op een wolk vanuit Nazareth naar Loreto gevlogen zijn. De stenen en het metselwerk lijken ook daadwerkelijk overeen te komen met materialen van daar en dateren van rond de geboorte van Christus. Die engelen kunnen echter ook de familie Angelos zijn. Maar dat zij de stenen per boot de Middellandse en Adriatische zeeën over hebben gevaren, is toch iets minder romantisch.

De kerk was van buiten al groot en mooi, het oogde statisch en Romeins. De binnenkant was ook prachtig. Onder de koepel, welke grandioos beschilderd en versierd was, stond een marmeren huis. Pilaren en beelden ondersteunden het geheel. Op de achterkant was een reliëf gemaakt die de engelen lieten zien welke het huis van Maria hier hadden gebracht. We mochten het donkere huis ook binnen. Het bestond uit drie bruine muren, welke deels bedekt waren met vervaagde fresco's. De vierde muur van het huis was een altaar, met in het midden een beeld van Maria. Begrijpelijk dat dit een bedevaartsoord is waar vele pelgrimstochten naar toe leiden. Indrukwekkend om in te mogen staan.

Via een supermarkt reden we naar een restaurant voor pizza. Ze hadden echter geen pizza vandaag. Sandra en ik deelden daarom vegetarische ravioli en tortellini. Mijn ouders en zusje gingen voor schalen met biefstuk, Parmezaanse kaas en rucola. Zoals alles in de Italiaans keuken, simpel maar heerlijk. Lichte paniek ontstond bij de toetjes kaart. De keuze was gigantisch, ik denk wel dertig. Waarschijnlijk daarom kwamen er zes toetjes op tafel, terwijl we met z'n vijven waren.

De stroom was de volgende ochtend van ons huisje afgegaan. Vermoedelijk dankzij het onweer van die nacht, waar ik strak doorheen geslapen had. Ik ging weer lekker heuvel hardlopen, wat me wat beter afging. Het werd daarna aardig regenachtig. We aten een taartje bij mijn ouders bij de koffie. Toen het opklaarde, gingen we weer lekker uit lunchen. Mijn ouders hadden een gigantische schaal zeevruchten, mijn zusje een flinke tonijnsteak en Sandra en ik gingen vega. Een grote vegetarische plaat met groentjes en een cupcake vormige quiche. Ik had het lekkerste gerecht van de vakantie. Tortellini gevuld met mozzarella in een witte truffel roomsaus. Ultimo! Ook deze lunch werd afgesloten met een toetje. De ooit legendarische zuppa inglese viel tegen, maar de variatie plaat met acht kleine toetjes was erg lekker.

Toen we in Urbino arriveerden, was het helemaal zonnig geworden. Heuvel op langs smalle straatjes en over pleintjes was het een leuke wandeling. We vonden er een speldje voor onze rugzak. Overal waar het ding komt, moet er een speldje bijkomen. Een traditie die we vanaf Mostar in 2019 zijn begonnen. De kerk naast het museum was weer erg mooi. Qua voorgevel deed het een beetje aan de kerk van Loreto denken, maar dan iets minder imposant. Met twee mooie kapellen en vooral wit en mintgroen als kleuren, bleef ook deze bij. Een tweede kerk had meer een missie naar Afrika centraal staan en had erg hoge schilderijen als versieringen.

We hadden het goed getimed, want op onze terugweg ging het vrij hard regenen. Avondeten sloegen we eigenlijk weer over, dat lunchen hakt er toch steeds in. Na een potje exploding kittens gingen we voor de laatste nachtrust in Italië. Voor mijn ouders gold dit niet, zij hadden nog een weekje. Na een kaiserschmarrn ontbijt, pakten Sandra en ik onze backpacks voor de laatste keer in. Dit was voor de dertiende keer in vier weken wel te verstaan. Twee nachten in Duitsland, tien plekjes in Cambodja en nu een week in Italië. Het reizen was weer even voorbij.

De backpacks lieten we achter bij mijn ouders. Met de Pons express kwamen deze een weekje later aan in Breda. Nog eventjes genieten van de Italiaanse zonnestralen en daarna in de auto naar Perugia airport. De pizzaria die we uitgezocht hadden, was helaas dicht. Gelukkig had de lokale bar goede broodjes en koffie. Bij de buren bestelden Sandra en ik nog een panini brood met salami en pecorino kaas. Een gigant van een apparaat met goed veel beleg. Voor maar €5,20! Daarmee zat Italië erop. Het blijft een heerlijk land. Wat een geniale manier om je veertig jaar huwelijk te vieren. We boffen maar! Dank jullie wel pap en mam.