Floripa: Tchau, valeu e até mais!

Zo, ik heb even een rustig momentje gevonden om mijn reis verslagje te tikken over mijn laatste anderhalve week in Floripa. Ik zal nog even kort de titel toelichten trouwens: Floripa: Doei, doei/bedankt en tot later! Valeu wordt heel veel gebruikt hier in Brazilië en de dubbele betekenis maakt het voor mij ook een mooi woord dat ik zelf veel gebruikt. En dat tot later, tja, op een dag wil en zal ik gewoon terugkomen.

Deze laatste weken waren niet zo heel bijzonder, ik moest ook nog even flink aan de stage om te zorgen dat het allemaal mooi afgerond zou zijn. Paar dagen zelfs van 8 tot 8 op de UFSC gezeten. Maar de donderdag van mijn op een na laatste week was mijn verjaardag! Dus ik had een taart gekocht om te delen met het lab. Om een uurtje of vier werd ik dus uitgenodigd om mijn taart te komen eten, want Pedro had hem alweer uit de koelkast gepakt. Vervolgens stak hij een opgerold servetje aan als soort van kaarsje en zongen ze met zijn alle “Happy birthday” in het Portugees voor mij. Erg grappig om te horen, de taart smaakte overigens prima, gewoon de traditionele superzoete Braziliaanse hap. Vervolgens zat ik de rest van de dag in het lab tot 7 uur en vroeg ik aan Reinaldo of hij zin had om een biertje te doen. Voor ik het wist zaten we met een man of 10 aan het bier terwijl ik niks van te voren had geregeld. Best grappig hoe dat hier zo kan gaan.

Het weer was heel slecht mijn laatste paar weken hier. De zon was echt niet te vinden en het regende vrijwel elke dag. Zo ook in het weekend, mijn allerlaatste hier. Op mijn verjaardag zei Pedro dat we een vrijdag uit zouden gaan, maar toen ik hem vrijdagavond belde nam hij niet op. Nu begint het uitgaan leven hier nogal laat dus ik wachtte geduldig af. Maar uiteindelijk niets meer van hem gehoord, toen ik hem later sprak zei hij dat hij me vergeten was, maar nog wel gewoon was uitgegaan. Best wel jammer op je laatste vrijdagavond in Floripa. De zaterdag was ik maar gewoon lekker niets gaan doen, want naar het strand met deze stromende regen heeft niet veel zin… De plannen voor zaterdagavond vielen ook door de mand en voor zondag had ik zowel in de ochtend als in de avond plannen die ook niet doorgingen. Toch best jammer om je laatste weekend door vier Brazilianen teleurgesteld te worden. Maar goed, dit maakte het goede gevoel wat ik met deze plek heb niet minder, het gaat nu eenmaal zo hier.

Mijn laatste week, ofja, laatste vier dagen had nog iets wat wel het vertellen waard is. We gingen de dinsdag naar een “all you can eat” sushi restaurant. Dit was overigens afspraak nummer 5 om dit te gaan doen volgens mij, maar goed, het duurt hier allemaal net wat langer. De sushi was echt heel goed en het kostte omgerekend zo’n 11-12 euro. Het speciale aan de sushi was de dessert sushi, met aardbeien en room. Zonder twijfel een Braziliaanse uitvinding die door elke Japanner bestempeld zou worden als heiligschennis. Hetzelfde als de dessert pizza die ik een tijdje terug geprobeerd heb. Ik heb me echt helemaal volgevreten met sushi en als toetje nog de chocolade mousse taart met gecondenseerde melk, heerlijk. Uiteindelijk had ik pas 9 uur later weer een beetje trek, dus goed gegeten denk ik zo.

Mijn allerlaatste dag Floripa had ik mijn presentatie om 2 uur, ik was zelf 10 minuten te laat, niemand die zich er zorgen om kon maken. De professor was tevreden over mijn presentatie en van de Brazilianen uit het lab hoorde ik ook positieve geluiden. Vooral degene die onderzoek deden in ongeveer hetzelfde veld waren er erg over te spreken. Ik moet mijn verslag nog even in Nederland afmaken maar de stage is dus wel goed afgerond denk ik zo. Ik heb mijn einddoel niet helemaal kunnen bereiken, maar ik ben toch aardig in de buurt gekomen.

Floripa zei op mijn laatste dag nog vaarwel door het zonnetje toch nog even te laten schijnen. Daarom reed Pedro mij nog naar het andere UFSC gebied waar hij werkt aan een windturbine. Helaas was deze afgelopen maandag stuk gegaan door de regen maar het was toch wel leuk om daar even rond te lopen. Vervolgens nog naar het strand van Campeche gegaan en wat açaí gegeten. Wel een speciale, met kokos, kiwi, granola, melk poeder en honing.

De laatste avond probeerde ik nog wat mensen mee te krijgen voor een laatste drankje maar ze hadden het allemaal druk helaas. Dus liep ik die avond maar voor de laatste keer naar huis. Met een grote knoop in mijn maag. Ik kan niet goed precies beschrijven waarom ik deze plek zo ga missen, mijn leven was gewoon goed hier denk ik. Van begin tot eind heb ik er van genoten en ben ik echt waar verliefd geworden op dit eiland en op de Braziliaanse cultuur. Ik ga het echt missen en ik ben erg benieuwd naar hoe ik mij ga voelen als ik weer terug in Nederland ben.

Maar nu was het op naar Rio de Janeiro om eens wat anders van Brazilië te zien. En daarover later meer!