Update 8: De gringo trail gaat verder

We ontwaakten die ochtend midden in de woestijn. Weer hadden we uitgeslapen, maar dat was geen probleem want onze tour begon pas om elf uur. We hadden de Red Bull buggy en boarden vandaag, met verder alleen onze chauffeur. De chauffeur zelf was meer een Hamilton fan. Met onze vierpuntsgordel aan racete hij ons door de woestijn. Het was bewolkt, maar qua temperatuur prima. Op onze buik gingen we op de boarden liggen en zoefden we naar beneden. Het luide gegiechel van Sandra op haar sandboard weerklonk tussen de zandheuvels. De heuvels waar we vanaf gingen, werden steeds hoger en steiler. Zand zat ondertussen in onze broekzakken en diep in onze sokken. Ook werden we nog even goed door elkaar geschud in de buggy, totdat we halverwege een flinke berg afgezet werden.

Het zonnetje brandde ondertussen fel, terwijl we van het uitzicht op de oase en omringende zandpieken genoten. Ik wilde helemaal door naar de top. Het pad dat ik had gekozen, was natuurlijk veel te steil, dus ik was blij toen ik er was. Mooi uitzicht en weer terug naar Sandra. Ondertussen zaten onze schoenen tot de nok vol met zand. We hadden lunch in een restaurant met een gezellige binnentuin, een oase in een oase. Voordat we vertrokken naar het volgende vermaak, wilden we de volgende nachtbus nog even boeken. Plots waren ze allemaal uitverkocht! Opzich ook wel logisch met de feestdagen in het vooruitzicht. Na wat google werk waren we een ons onbekende busmaatschappij tegen gekomen. We konden betalen met creditcard die zelfs om een extra controle vroeg. Moet vast goedkomen…

We pakten een taxi naar Bodega Tacama, waar we begonnen met een privé tour. Weer een huwelijkscadeau. Dit was de allereerste wijngaard van Zuid-Amerika. De Spanjaarden zijn er in 1540 mee begonnen omdat ze dan geen wijn meer hoefden te importeren vanuit Europa. Natuurlijk voor de kerkdiensten. Het is door verschillende handen gedaan door de jaren heen, maar nu al vijf generaties een familiebedrijf. Ze maken ongeveer een miljoen liter per jaar aan diverse soort wijnen en pisco. De zoete wijnen van zo’n 8-9% alcohol blijven in Zuid-Amerika en alle droge wijnen (40% van hun productie) gaan naar Europa. Na een korte film liepen we de ruimte in waar de wijn in metalen vaten lag te rijpen. Onderin de ruimte stonden ijken houten vaten, uit Frankrijk, want hun vinoloog kwam daar vandaan. Langs de vaten waaruit geproefd werd, kwamen we bij het oude productiematerieel. Oude pompen en afvulmachines, het stond er allemaal. Daarna kwam het leukste: proeven!

Als eerste kregen we een glas witte wijn die een mix was van drie verschillende druiven. Lekker fris en een goed begin van elke proeverij. De rode wijn die volgde, was ook samengesteld uit drie soorten druiven en duidelijk favoriet van onze gids. Hij pakte er maar een glaasje voor zichzelf bij. De rosé die volgde had een licht bubbeltje en was een van de zoete wijn die hier in Zuid-Amerika bleef. Prima qua smaak maar het sloot inderdaad niet zo aan op onze Europese tongen. Rood bleef het lekkerst, dus onze gids schonk deze lekker door. Wederom ook voor zichzelf. Tot slot kwam de nationale sterke drank pisco om de hoek kijken. Heerlijk zacht was deze. Sandra vond deze als mijn whisky’s smaken. Vrees niet, de scheidingspapieren liggen nog niet klaar, maar een goed gesprek was wel noodzakelijk. Voor wie overigens aan het tellen is; inderdaad, we voelden de alcohol.

Na de proeverij gingen we naar een binnenplaats met een centraal geplaatste fontein en een klein kerkje. Vanaf de oude beltoren keken we uit op de enorme wijngaard met op de achtergrond het Andes gebergte. Een plaatje. In het restaurant van de wijngaard kozen we twee rode wijnen van het hogere segment. Daar kregen we absoluut geen spijt van. Puur toevallig hadden we nog voor onszelf de beste keuze gemaakt. Met wat dikke friet en huancaina saus konden we een beetje een bodem leggen. Wat een heerlijke plek hadden we weer gevonden. Onze taxichauffeur voor deze middag stond er nog, met onze backpacks in zijn achterbak. Op naar de bus.

Bij het busstation van Ica waren we nagenoeg de enige gringo’s op straat. We liepen wat rond op zoek naar broodjes voor onderweg. Voor nagenoeg niks hadden we prijs, waarna we nog even de kerk indoken. Op de bovenste verdieping van het busstation waren zes vrouwen hun dans voor de onafhankelijkheidsdag aan het oefenen. Een man regelde de muziek en de tips en tops. Grappig om even naast te zitten. Bij het inleveren van onze bagage kwamen we maar liefst vijf Nederlanders tegen. Allemaal hadden we nagenoeg dezelfde reisplannen. Onze route heet dus met recht de gringo trail. Na een half uur vertraging en drie uur onderweg waren we in Nazca aangekomen. Die tien minuten wandelen om elf uur in de avond met onze backpacks en hele hebben en houden was misschien niet zo slim. Maar dat bedachten we beide na vier straten pas. Heelhuids aangekomen in dit basic hotel (Hostal Brabant, we deden het voor de naam) voor één nacht gingen we snel slapen.

De ochtend begon met proviand scoren voor deze ochtend. Na het uitchecken konden we wachten op onze pickup. We werden afgezet op het kleine vliegveld van Nazca om te gaan doen wat elke gringo doet. De Nazca lijnen vanuit een klein vliegtuigje bekijken. Na het wegen en betalen van de vliegveld belasting mochten we wachten. Dat wegen was overigens omdat mensen boven de 100 kilo een tweede stoeltje aan moeten schaffen. Het was best bewolkt en daarom was opstijgen nog zonde. We hadden de tour zo vroeg mogelijk geboekt voor het beste zicht in de ochtend, wat we dan ook zouden krijgen ook. Gelukkig hadden we genoeg vermaak mee, we waren voorbereid.

Toen werden onze namen geroepen en gingen we los. Het opstijgen ging soepel en na een paar minuten vliegen kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid. De omgeving was al prachtig, maar de echte attractie waren de Nazca lijnen. Vijfhonderd vierkante meter aan 800 lijnen, 300 vormen en 60 figuren. Gemaakt tussen 900 voor en 600 na Christus door de Nazca cultuur. Simpelweg gemaakt door de bovenste laag grond vrij te maken. Dankzij het gebrek aan regen en wind in deze woestijn is het allemaal super goed bewaard gebleven. Hoe ze dit geheel hebben kunnen maken zonder luchtcapaciteit is echt te bizar voor woorden. Zulke rechte lijnen, duidelijk figuren, hoe dan? Je gaat bijna automatisch aan aliens denken, zoals er voldoende alternatieve theorieën zijn.

Als eerste kwam het figuur van een mannetje ons begroeten. Ze noemden deze de astronaut. Aliens!? Daarna volgde duidelijk een aap met een gekrulde staart. Die staart lag in een perfecte krul, wederom: hoe dan!? Een condor volgde met een vleugelwijdte van een schokkende 130 meter. Bij een uitkijktoren, de enige manier om een paar van de lijnen zonder vlucht te zien, zagen we een hagedis, een boom en een vogeltje. Ook de lijnen en geometrische vormen waren op hun eigen manier indrukwekkend. Het leek wel de plattegrond van een religieuze stad die nooit gebouwd is. Als afsluiter kregen we nog de kat, Sandra haar favoriet. Na een soepele landing waren we weer een mooie ervaring rijker. Wederom een mooi huwelijkscadeau!

Na de vlucht hadden we best wat tijd te doden in Nazca. Wat niet hielp, is dat er verder vrij weinig te doen was. Tijdens ons broodje eten in het park kwam er plots een begrafenisstoet voorbij. Er reed een bijzonder wagentje mee dat vrolijke 90’s muziek draaide. Hij leek er totaal niet bij te horen, maar toch ook weer wel. Er werd om de haverklap van nummer veranderd, maar de stoet leek hem te accepteren. Een pickup verscheen achteraan de stoet, welke nog hardere muziek draaide. Veel mensen waren te voet en de kist werd door zes man gedragen. Ze stopten voor een huis en draaiden de kist naar het huis toe. Vanaf het balkon keken diverse vrouwen toe. Er werd luid geklapt. Wellicht was dit het huis van de overledene?

Gezien we niet 100% vertrouwen hadden in onze nachtbus, gingen we verifiëren of alles goed gegaan was. Het bedrijf heette Tacna en we hadden het niet gezien bij het busstation tijdens onze aankomst. Nu bleek er nog een ander busstation te zijn, waar meer bedrijven aan het adverteren waren. Toch een fijne opluchting toen er een Tacna winkeltje was. De vrouw achter de balie heeft het tot twee keer toe voor ons gecontroleerd, maar het leek goed te komen. We hadden een nachtbus. Toch bleef het raar dat we minder dan de helft van de kosten die de website aan gaf hebben moeten betalen. Ook vele malen goedkoper dan de bussen die we eerder gevonden hadden. Maar extra goed op onze spullen letten en voorbereiden op weinig comfort.

Terug in het park schetsten we een plan voor de eindbestemming van deze busreis, Arequipa. Daarna hadden we weer een set lunch voor €5 totaal. Dit blijft een goed concept. Met een biertje zat ik weer eens te schrijven en Sandra een boek te lezen. Ons relaxmomentje. Hoewel jullie niet moeten onderschatten wat voor zwaar werk het produceren van deze literaire hoogstandjes is. Er kwam wel een moment waarop we het hangen beu werden, dus tijd voor een museum bezoek.

Het museum ging over de Nazca cultuur en we kregen een boekwerk met Engelse uitleg mee. Er zijn erg weinig wapens binnen deze cultuur gevonden, dus de aanname is dat ze vreedzaam waren. Diverse potjes, stukjes kleed en natuurlijk offers. In dit geval menselijke schedels met touwen door het voorhoofd. Zo konden de hoofden eenvoudig opgehangen worden. Buiten was er een aquaduct te zien. Die oude culturen hebben er door heel Peru velen gebouwd, waarvan er verrassend veel nog steeds gebruikt worden.

Vegetarisch uit eten was die avond weer eens gelukt. Ceviche zonder vis en pasta met groentjes. Daarna de backpacks ophalen en gaan hangen op een nieuwe locatie: het busstation. Altijd fijn zo’n nieuwe hangplek. De bus die we zo vreesden, bleek super geregeld te zijn. De beste busrit van de hele reis. In het begin van de rit zetten we de mp3tjes aan van onze trouwtelefoon. Op onze bruiloft hadden we naast ons gastenboek een telefoon waarop men een voicemail in kon spreken. Dit zorgde gelukkig voor hilarische berichten en wat leuke verrassingen. Nagenieten.

Ik heb zelden zo goed geslapen in een nachtbus. We waren ondertussen in de bergen beland, weer een nieuw landschap. Plus we hadden al onze spullen nog! Na een Uber konden we door het vroege uur nog niet inchecken. Dan maar de stad zien ontwaken vanaf het Plaza de Armas. Ook dit plein was versierd voor de onafhankelijkheidsdag, wat op deze dag zou zijn. Er stond een groot podium, dus dat beloofde wat. We doken de kathedraal in, wandelden wat straten door en doken hier en daar nog een extra kerk in.

Pinnen lukte een keer zonder achterlijk hoog courtage. Wel met een beduidend te lang durend blauw scherm toen de creditcard nog ingeslikt was. Liever een verhoogde hartslag dan extra kosten zullen we maar zeggen. Met fris geld konden we ontbijt scoren met net geen uitzicht op het plein. Daarna regelden we de tour voor overmorgen. De ingang naar het klooster was vervolgens kwijt. Op terugweg naar het hotel, hadden we deze toch gevonden. We waren op een mooie tijd in het klooster. Eerder een citadel of een stad in de stad te noemen. De lichtval op de smalle straatjes was prachtig, laten we beginnen met verkennen.

Mede dankzij de vele bloemen voelde het eerder alsof we door Toscane liepen dan door een klooster in Zuid-Amerika. Gebouwd in 1579 en nog steeds beperkt actief gebruikt. Vanaf 1970 was het klooster open voor het publiek. We begonnen in de ruimte waar de nonnen met buitenstaanders konden praten. Altijd vergezeld door een andere non konden ze contact hebben met hun familie en vrienden. De houten “tralies” zaten er nog steeds. Vervolgens kwamen we in de kleine kamers waar de nonnen de eerste vier jaar in isolatie moesten verblijven. Na die vier jaar konden ze kiezen of ze hun eed af wilden leggen of terug naar huis. Dat is inderdaad best een lange proeftijd.

We liepen van kamer naar kamer. De ruimtes waar de nonnen mochten verblijven, waren een stuk groter dan de kamers waar ze begonnen. Het waren kleine villa’s, met keukens groter dan menig keuken in Nederland. Dit waren dan ook vooral de verblijven van nonnen uit rijke families. Deze families wilden ze graag terug zien na hun opleiding om ze uit te huwelijken. Helaas voor deze families bleven ze soms maar al te graag. Tussen alle kamers zaten prachtige binnenplaatsen. Eentje met een groot houten kruis en sinaasappelbomen. Of een grote fontein met een trappetje naar uitzicht over het terrein. Weer een bijzondere stop.

We liepen weer naar het plein. Er kwam net een kleine protest mars onze kant op. Het ging allemaal vreedzaam. Later bleek dat de huidige presidente, waartegen geprotesteerd werd, exact op dat moment haar onafhankelijkheidspeech gaf. Kan geen toeval zijn. Het protest hield in kleinere vorm de rest van het weekend eigenlijk niet op. Lunch werd ondertussen noodzaak. Het tentje waar we wilden eten bleek dicht, maar twee deuren verder hadden we weer een goede set lunch voor nagenoeg niks te pakken. Eindelijk konden we inchecken en even op een bed hangen. Oprecht even bijkomen van de nachtbus.

We waren die ochtend al even in de kathedraal geweest, maar nu in het museum ervan. Dat was eigenlijk alsnog de kathedraal zelf, maar nu kregen we een verplichte rondleiding en waren wat meer zalen open. We begonnen bij het orgel, herbouwd na de laatste aardbeving omdat er een toren op was gevallen. Hij was ons die ochtend al opgevallen, een indrukwekkend stuk. Daarna werden we gewezen op de beelden van de twaalf apostelen. Ze leken van marmer, maar waren steen en bijenwas. De houten preekstoel was prachtig bewerkt. Gebruikt werd hij niet meer, om hem zo mooi mogelijk te houden. Het marmeren altaar was ook een pauze waard, toch mooi zo’n gids die dan op meer details kan wijzen.

In het museum achterin de kerk mochten we geen foto’s maken. Hier stonden de echte glimmende schatten tentoongesteld. Een compleet zilveren ster die nog steeds gebruikt wordt bij diensten, trok onze aandacht. Deze was bezaaid met edelstenen, waaronder zelfs diamanten. Een kroon zat vol met edelstenen die gedoneerd waren door het volk. Er waren verschillende ringen en kettingen op vast gesoldeerd. Deze kroon werd gebruikt om op de diverse beelden te zetten tijdens bijzondere feestdagen. Op de bovenste verdieping van het museum stond kleding tentoongesteld van de aartsbisschop. De verschillende kleuren van de kleding gaven aan voor welke soort dienst het gebruikt werd. Het orgel was vanaf hier vanaf boven te zien. Deze werd vroeger met de hand op lucht aangedreven. De trap op waren de kapotte orgelpijpen nog zichtbaar.

Nog een trap omhoog en we stonden op het dak van de kathedraal. We liepen onder de beltorens door en hadden links het uitzicht op het Andes gebergte en de actieve vulkaan Misti. Deze was nagenoeg perfect symmetrisch en aan de onderkant waren de lavasporen nog goed zichtbaar. Aan de rechterkant hadden we uitzicht op het plein van Arequipa. De protesten waren nog steeds bezig. Het was vooral één iemand die riep door een megafoon en een paar mensen die er omheen stonden. Na het uitzicht werden we er aan de straatkant uitgelaten. Snel warme kleding halen, want nu de zon bijna weg was, koelde het snel af.

Het uitzichtpunt in de wijk Yanahuara, vanwaar je het Andes gebergte goed zou kunnen zien was de volgende bestemming. We waren wat laat voor de zonsondergang, maar konden de oranje gloed op Misti goed zien. Bij het uitzichtpunt was het best druk. Allerlei eetkraampjes waren versierd in de kleuren van de vlag van Peru. Dit leuke sfeertje verlieten we weer om even de kwalificatie van de formule 1 terug te kijken. Daarna op zoek naar eten. Het restaurant wat ik wilde was al vol, dus het werd speciaalbier in een rooftop bar. Heel vervelend. Daarna gingen we nog naar een speciaalbier café waar het eigenlijk vrij rustig was. Iets te rustig, dus na één drankje hielden we het voor gezien.

Op straat hing een sfeertje dat niet meteen veilig voelde. Er hingen best wat groepjes op straat die veelal aan het drinken waren. Dit was het vrijdagavond indrinken natuurlijk. Het was ook niet alsof de groepjes ons aankeken of lastig vielen, maar in een Zuid-Amerikaanse stad ben je toch alert. Een buitenlander zou de stapstraat van Breda vast ook bijzonder vinden. Over stapstraten gesproken, die hadden we bij deze gevonden. Er stonden best wat rijen, maar die van Forum sprong eruit. Deze nachtclub had drie verdiepingen met verschillende thema’s. De club ging pas over een half uur open, maar dat weerhield de mensen niet. Op het plein van de stad was men aan het oefenen voor de miss verkiezing van morgen. We hadden met de onafhankelijkheidsdag grote feesten verwacht, maar dat kwam niet echt van de grond. Waar we rekenden op een Koningsdag gevoel, was het meer de dag voor bevrijdingsdag.

Toen we weer de stapstraat doorliepen, was de rij voor Forum net opgelost. Iedereen liet een kaartje zien, wat wij niet hadden, maar laten we het gewoon proberen. Het leek ook de enige optie, want verder werd nergens gedanst. Entree bleek maar een kleine bijdrage te zijn, dus laten we dit doen. We begonnen op de begane grond van de club. Hier werd Spaanstalige clubmuziek gedraaid. Het voelde een beetje aan alsof we in Proost in Breda waren beland. Zo heel anders waren de stapgewoontes hier niet eens. Het waren vooral groepen die in een cirkel stonden te dansen. In het midden stond in negen van de tien gevallen een fles Jägermeister, met daarnaast een pak appelsap. Een combi die we nog niet kenden, maar laten het thuis eens proberen.

Er waren tafels waar mensen vooral gezien wilden worden en waar de flessen sterke drank snel aanvloeiden. Het VIP gebied was boven ons, men had daarvoor twee keer de kleine bijdrage betaald. Met een flesje Heineken voor €3,13 voelde het helemaal als Nederland. Bijzonder dat er vooral in ieder geval Zuid-Amerikanen waren, terwijl het minimumloon hier €200 per maand is. De eerste verdieping van de club had een Latin thema. Waar we een grote salsa party verwacht hadden, was het er eigenlijk vrij rustig. Eén stel gooide er wat moves in, maar dat was het ook. Op de tweede verdieping was het thema 80’s en hier waren alle gringo’s naartoe getrokken. Niet wat we helemaal verwacht hadden van een stapavo

nd in Peru, maar een leuke ervaring was het sowieso!