Update 10: Op weg naar de Inca trail

We waren beland in Puno. Een stad van honderdduizend inwoners aan het Titicacameer. Met 3800 meter boven zeeniveau was het zonder meer een bergmeer te noemen. We werden beide wakker met lichte hoofdpijn, wat niet gek was. Gister waren we namelijk op 2200 meter wakker geworden. Dit zal die hoogteziekte zijn. Na een goed ontbijt, wat is die avocado hier toch lekkerder dan thuis, keken we de formule 1 race af. Daarna bleven we tot tien uur lekker in bed liggen. We konden wel wat rust gebruiken na die paar drukke dagen. Het pleintje van Puno was rustig maar gezellig. Een keertje geen verkopers die op je afkwamen. Wel veel duiven, waarvan de mannetjes druk aan het pronken waren op zoek naar een partner.

Het voelde aan als een zonnige herfstdag in Nederland. Ietwat fris, maar wel een goed zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Zo’n dag waarop we massaal naar de terrassen rennen, omdat het zomaar de laatste zonnige dag van het jaar kan zijn. In het oudste huis van het plein hadden we een Andes thee met coca tegen de hoogteziekte. De kathedraal was dicht, dus we liepen door een drukke straat naar het tweede plein van de stad. Overal stonden er rijen voor de banken. Zou op deze eerste dag van Augustus iedereen hun lonen zijn gaan pinnen? We besloten naar de haven van Puno te lopen om te kijken wat daar te beleven was. Een klein deel van het meer was afgesloten door een malecon. Hier lagen allerlei waterfietsen met onder andere Disney figuren. We zagen vanaf de haven maar een klein gedeelte van het meer, maar dit stuk alleen al leek gigantisch. Het was niet voor niks het grootste meer van Zuid-Amerika.

We vonden voor onze lunch een lokaal tentje dat misschien iets te lokaal was. We werden door iedereen vreemd aangekeken en vanuit de keuken popten één voor één hoofden de hoek om. We waren een attractie en onze bestelling werd door geschreeuwd naar de keuken onder het mom “para los gringos”. De vrouw vond onze bestelling van “cau cau con pancha” ook ietwat bijzonder. De plaatjes op Google waren veelbelovend, echter had dat pancha er wel uit gemogen. Het was een soort zwoerd met een honingraat achtige structuur. Niet weg te kauwen, dus we lieten dit stuk van de maaltijd liggen. Het smerige drankje lieten we ook staan, maar voor 12 soles (3 euro) totaal was het een koopje.

Om twee uur zouden we opgehaald worden voor een tour naar de Sillistani ruïnes. Dit werd tien minuten te vroeg zelfs, zowaar in Zuid-Amerika. De ruïnes lagen langs Lago Umayo. De naam van de ruïnes betekent in het Quecha lange vingernagel, wat sloeg op het schiereiland waar ze op gebouwd waren. De Colla cultuur was begonnen met het bouwen van deze graven. Daarna hebben de Pukara het stokje overgenomen en tot slot de Inca’s. Zij hebben allen deze manier van bouwen overgenomen. De Chullpa waren ronde torens die dienden als graven. Deze waren alleen voor de hoog geplaatsten van de gemeenschap, de gewone mens lag wat verderop. Onderin de torens waren kleine deurtjes gemaakt. Geen mens zou er doorheen passen, maar gedacht wordt dat de graven zo gevuld werden.

Bovenop de grafheuvel torende de mooiste toren uit. Verschillende kleuren stenen waren naadloos op elkaar aangesloten. Het twaalf meter hoge bouwwerk was aan de andere zijde volledig ingestort. Hier was de eenvoudig gemaakte binnen structuur zichtbaar. Op een van de stenen van de buitenkant van de toren was de afbeelding van een hagedis zichtbaar. Deze stond voor onsterfelijkheid. Wat gebeurt er immers als je de staart van een hagedis afhakt? Deze groeit weer aan. Twee circulaire verzamelingen stenen gaven voormalige mausoleums aan. Dit waren waarschijnlijk familiegraven geweest.

Maar hoe maakten ze deze gigantische bouwwerken? Het meest aannemelijke antwoord op deze vraag stond in het midden van het schiereiland tentoongesteld. Een helling gebouwd van stenen zou gebruikt zijn om de torens laag voor laag op te bouwen. Deze helling stond hier alsof het geheel plots verlaten was. Dit was ook wel aannemelijk, want de Spanjaarden hebben natuurlijk een vlug einde aan de Inca’s gemaakt. Naast deze helling stond het enige vierkante bouwwerk van het gebied. Waarschijnlijk gebouwd door de Inca’s om de werkers te huisvesten.

Na de tour zaten we bijna een uur te wachten tot iedereen alle foto’s verzameld had, zijn koffie op had en eindelijk eens in de bus zat. Dit is nou precies waarom we tours proberen te mijden, liever ons eigen tempo. Met de fel gele super maan moest ook iedereen op de foto. Wij konden het vanuit de bus prima zien zo. Terug in Puno was het nog steeds koud. Nabij een steenoven zonder pizza konden we goed opwarmen. Vegetarisch voer met pisco sours sloten de dag af.

Na een vroeg ontbijt bleek onze tour van die dag ons niet zo goed te vinden. Ja inderdaad, alweer een tour, maar dat was toch wel de meest gemakkelijke manier om de eilanden van het Titicacameer te zien. We hadden ons ingesteld op iets ernstig toeristisch, dus het kon altijd meevallen. Toen we eenmaal op de boot zaten, moesten we op het laatste moment plots van boot wisselen. Afijn, we gingen het water op. Het Titicaca meer is een schokkende 190 km lang en 80 km breed. Met een oppervlakte van 8340 vierkante kilometer, is het meer 3259 vierkante kilometer groter dan Brabant. De maximale diepte is met 280 meter niet duikende te bereiken. Het hoogste vaarbare meer ter wereld ligt om precies te zijn op 3812 meter hoogte en is voor 60% van Peru en 40% van Bolivia. Het vulkanische gebied was vroeger deel van de zee, gezien de zeepaard fossielen die hier in de bergen zijn gevonden. Nog een laatste funfact, wanneer je de kaart van het meer op zijn kop houdt, zie je een poema die een konijn bespringt. Google maar eens.

We bezochten één van de Uros eilanden op het meer. Het Uros volk zou honderden jaren geleden voor de Inca’s en daarna de Spanjaarden gevlucht zijn naar drijvende dorpjes op het Titicacameer. Zo’n boot ging toen maar zes maanden mee, ondertussen dankzij synthetische touw beduidend langer. In het droge seizoen leven ze ook op de platformen die in het meer ontstaan, maar in het natte seizoen komt er twee meter aan water bij. Vanuit onze boot zagen we kleine vogels die als Roadrunner over het water heen zoefden. We kwamen aan bij één van de vele Uros dorpen.

Het kunstmatige eiland was gemaakt van totora, een soort riet. Het voelde een beetje alsof we over een spons heen liepen. De Uros praatte de Aymara taal, maar hun president kon ook Spaans. We werden verwelkomd als een toeristische bende en daarna op een bootritje gezet. De meisjes die meegingen, zongen en gingen daarna met de hoed rond. De kapitein van onze boot, welke ook helemaal van totora gemaakt was, liet ons zien hoe ze het riet oogsten en eten. De meisjes begonnen daarna het haar van alle vrouwen te vlechten. Ook Sandra moest eraan geloven. Het was allemaal een behoorlijke attractie. Een man plofte zelfs neer in het midden van de boot, waarna de halve boot riep naar de meisjes om op te kijken voor zijn selfie. Het zijn wel mensen he, geen attracties.

Weer op het eiland kregen we een uitleg over hoe het eiland opgebouwd wordt. In het natte seizoen snijden ze blokken wortels van de totora los en binden deze blokken dan aan elkaar met touw. De wortels vergroeien vervolgens weer met elkaar in het water en op de wortels worden lagen en lagen aan totora stengels gelegd. Het duurt tot wel twee jaar om zo’n eiland te maken. Elke week worden er nieuwe stengels op het eiland gelegd om het geheel goed te onderhouden. Op het eiland stond een uitkijktoren en er waren dankzij de toeristenbijdragen zonnepanelen geplaatst. Na wat uitleg over dit alles startte de verkoop en gingen wij weer aan boord van onze toerboot.

Onze volgende stop was Taquile eiland. Hier leeft een gemeenschap met eeuwenoude gebruiken. Hier sprak iedereen nog Quecha, de taal van de Andes gemeenschappen. Het eiland voelde erg Mediterraans aan. Tijdens onze omelet lunch kregen we uitleg over de gemeenschap. De mannen breien hier en de vrouwen haken. Verschillende soorten mutsen gaven aan of je getrouwd of vrijgezel bent. Een bruiloft hier duurt een week, waarbij het bruidspaar stil moet zitten voor het feest. Dan was onze bruiloft toch leuker denk ik.

Vanaf 26 juli was het hier twee weken feest. Dit hield in dat er op het plein elke dag muziek gemaakt werd en in een grote cirkel gedanst. Er werd goed bier gedronken en aan de kant van het plein zaten de zwart geklede “autoriteiten”. Deze mannen en vrouwen deden niet mee met het feest. Ze keken toe en dronken bier. De vrijgezelle vrouwen droegen jurken met allerlei felle kleuren, deze bestonden soms wel uit twintig lagen. We liepen een stuk naar boven om wat meer uitzicht op het eiland en het Titicacameer te krijgen. In de verte zag ik een heel park aan zonnepanelen liggen. Ondanks oude gebruiken dus ook moderniseren. Terug op het plein werd er weer gedanst, of eerder gewoon in een cirkel gelopen met valse muziek. De kratten bier werden druk op en neer gesjouwd. Hierna gingen we de boot weer op, terug naar Puno.

Na een powernap op de boot keken we nog even rond ons heen vanaf het bovendek. Vanaf de haven liepen we naar het centrale plein van Puno. Hier besloot ik om eens een artikel op te zoeken over de Uros, geschreven door een stel dat op één van de eilanden overnacht heeft en de Uros heeft gesproken. Voor hen is deze toeristische attractie een conflict. Ze kiezen er namelijk voor, omdat deze manier de enige lijkt om hun cultuur nog levend te houden. Veel kinderen vertrekken naar het vaste land en daarmee zijn ze een uitstervend ras. Het koken voor toeristen en het fijne weefwerk dat ze trots lieten zien, is veertig jaar geleden aangeleerd om de toeristen te faciliteren. Laten we het een act wegens cultuurbehoud noemen.

Bij een cafeetje vonden we Sandra haar favoriete biertje. Een Belgische Delirium Red voor slechts negen euro… Na wat schrijven en lezen, keken we de foto’s van de bruiloft nog een keertje terug. De honderd foto’s keken we nu wat meer in detail, inzoomen op de vrolijke gezichten en blikken op de achtergrond. Over een maand of drie zouden we het volledige pakket krijgen, genoeg om nog naar uit te kijken. Vervolgens bleek op het centrale plein eindelijk de kathedraal open te zijn. Zo bombastisch als een kathedraal zou ik het niet durven noemen, maar hij was wel mooi. Het altaar had blauwe verlichting die zowaar gepast was. Bij het mooiste kapelletje wilden we een kaarsje aansteken. Die bleken later aan de deur verkocht te worden, dus we konden nog even terug. Net zoals in mijn gelofte van de bruiloft stonden we daar weer, met een klein traantje.

Even winkelen naar een fles Tacama wijn lukte vrij snel. Mijn favoriete fles stond er, maar die van Sandra helaas niet. Ondertussen hadden we wel trek, welke we stilden bij een pizzeria. Eigenlijk ben ik erop tegen om buiten Italië pizza te eten. Maar Puno was er zo belachelijk bezaaid mee, dat we wel moesten. Het smaakte gelukkig ook goed, inclusief de extra waterige knoflooksaus die we erbij kregen en overal overheen ging. Bij ons hotel haalden we onze tassen op en konden we een uurtje wachten met een kopje thee. Tot slot hadden we een taxi naar het busstation. Onze koffers waren ingecheckt en na wat wachten gingen we naar het perron. Plots kwamen we erachter dat je nog een ticket moest kopen van het busstation zelf! Daar stond net een gigantische rij, dus we holden die kant op. Met uiteindelijk nog tijd zat sprongen we in onze nachtbus naar Cusco. Om zes uur in de ochtend zouden we er arriveren.

Na wat matige slaap waren we in Cusco. De persoon voor mij had er namelijk een sport van gemaakt om zijn stoel continu te verstellen. Daarnaast was er midden in de nacht een vrouw die de bus wilde verlaten, maar de buschauffeur hoorde haar kennelijk niet. We hadden ons hotel een avond extra geboekt, zodat we meteen verder konden slapen in een bed. We belandden na een warrige incheck in een vierpersoonskamer waarvan de deur niet op slot kon. Er was veel licht en lawaai, maar toch was het heerlijk. Om half elf kregen we pas onze juiste kamer, dus we hadden de tijd voor ontbijt en om wat dingen te regelen. Helaas was ons huwelijkscadeau parachute springen daar geen van. We hadden twee bedrijven in Cusco gevonden, hoe vet zou het namelijk zijn om dit te mogen doen in de heilige vallei der Inca’s met het Andes gebergte op de achtergrond. Het ene bedrijf deed het niet langer hier en de andere zou vanaf volgend jaar pas beginnen. Dan maar een alternatieve skydive plek bedenken in Europa.

Voordat we Cusco konden gaan verkennen, was het tijd voor een speurtocht. De gids van onze Colca Canyon hike had mij namelijk gewezen op de beschadigingen van mijn wandelschoenen. Ze waren ondertussen al tien jaar oud, dus het was niet perse gek. De zolen begonnen goed los te raken. De eerste stop was een markt nabij ons hotel. Ik begreep daar met behulp van mijn beste Spaans dat de lokale schoenmaker aan het reizen was. We werden naar de volgende markt gewezen en na nog drie keer om de weg vragen waren we er. Bij de tweede schoenmaker van deze markt was het raak, voor omgerekend een tientje had hij de volgende dag beide zolen vervangen. Ik wilde ze eigenlijk snel laten lijmen, maar laten we het voor dit geld gewoon proberen. Ik kon elke vorm van reparatie in ieder geval goed gebruiken voor de Inca trail.

De lunch die dag waren bagels met als toetje een flink stuk bananenbrood met ijs. Gelukkig deelden we het laatste. Daarna doken we de kathedraal van Cusco in. Deze bestond maar liefst uit drie kerken die aan elkaar gebouwd waren. De eerste hadden we vrij snel gezien en de tweede was de daadwerkelijke kathedraal. Deze hing vol met allerlei schilderijen. De voornaamste was het laatste avondmaal, maar dan met een geroosterde cavia in het midden van de tafel. Het houten koor van de kathedraal was mooi, maar verbleekte nog steeds met die van Lima. Na een rondje liepen we door de derde kerk terug richting het plein.

Het centrale plein van Cusco oogde erg koloniaal dankzij de omringede gebouwen. Opzich te verwachten als je weet dat de Spanjaarden een einde wilden maken aan de hoofdstad van het Inca rijk. De fontein met een gouden beeld van een Inca strijder erop, was dan dus weer een goede fuck you naar de Spanjaarden. We werden op het plein geconfronteerd met aardig wat verkopers, die we vrij snel beu waren. Na een looproute door de stad ging het pinnen weer wat moeizaam. We moesten namelijk flink wat contant geld hebben voor de Inca trail, maar met een maximum van nog geen tweehonderd euro per keer ging dat wel even duren. Na een korte pauze in onze hotelkamer was de volgende stop salsa dansen, nog zo’n huwelijkscadeau.

Na lang buiten wachten, verwelkomde Cesar ons in zijn dansschool. De basis werd ons uitgelegd, waarna we voor de spiegel de eerste pasjes oefenden. Daarna gingen we met elkaar dansen en kwam er een vrouwelijke collega van Cesar bij, waardoor we door konden wisselen. Het tweede pasje werd aan het geheel toegevoegd en tot slot het pasje met de draai. Die ging me nog niet soepel af tegen het einde. Maar als je er rekening mee houdt dat mannen zo’n drie maanden nodig hebben voor de basis, viel het me alles mee. Het was erg leuk om te doen. Vrouwen leren het trouwens meestal in een week, gezien zij geleid worden. Best oneerlijk eigenlijk, want Sandra heeft natuurlijk al een gigantische voorsprong op me. Laten we nog veel gaan oefenen in de hotelkamers de komende weken.

Na acht keer pinnen bij een pinautomaat die elke keer een blauw scherm met allerlei piepjes gaf, hadden we genoeg geld uit de muur. Het personeel van de bank kwam zelfs een paar keer kijken of alles wel goed ging. Wij waren toch blij dat de creditcard elke keer weer uit de machine kwam. Daarna konden we betalen en inchecken bij de Inca trail en eten gaan zoeken. Eerst een klein hapje in de vorm van goede bruchetta met een pint bier waar muña in zat verwerkt. Een speciaal soort munt uit het Andes gebergte. De bruchetta en het bier bleek zo lekker dat we er bleven. Een linzenhamburger en vegetarische saltado. Na wat salsa oefenen was het weer slaapjestijd.