Update 12: De beloning, Machu Picchu

Om vijf uur ging de coca thee wekker weer. We hadden deze ochtend wat langer de tijd, dus het team kon voorgesteld worden. Er was een chef, souschef en iemand voor de bediening. Daarnaast nog eenentwintig porters, ofwel dragers, waarvan de jongste 19 was en de oudste een schokkende 64. We stonden in een grote cirkel en brachten onze armen in de lucht om iedereen te bedanken in het Quecha. De taal van de mensen in het Andes gebergte werd hier nog veelvuldig gesproken. Veel van het team stelden zichzelf dan ook voor in deze taal, in plaats van het Spaans. De zonsopgang begon ondertussen achter ons de ruïnes van gistermiddag te verlichten.

We begonnen weer met lopen op deze derde dag, wat de mooiste dag van de route zou zijn. De bergen lagen nog in een oranje gloed van het ochtendlicht. Drie besneeuwde bergtoppen zaten in ons uitzicht. De voor de Inca’s heilige bergen omdat hun smeltwater leven geeft aan alles. Het pad waarop we liepen was nog honderd procent origineel. Precies zoals de Inca’s het bedoeld hadden. De stenen waren compact neergelegd en de fundering was op verschillende punten schrikbarend hoog. Miguel wees ons op één de besneeuwde bergen. In het dal van deze berg waren we twee dagen geleden begonnen. Bizar hoeveel we al met de benenwagen afgelegd hadden. Langzaam werd het landschap meer jungle, allerlei soorten kleuren mos zat aan de bergzijde van ons pad.

Bij de eerste rustplek van de dag was er een heuveltje om te beklimmen. Fris als we nog waren, deden we dat. Onder ons lag een verzameling indrukwekkende ruïnes die we zo zouden bezoeken. Verder in de bossen was een ruïne zichtbaar bestaande uit vele plateau die de berg leken te omhelzen. Het uitzicht vanaf waar we zaten was wederom fenomenaal. Recht voor ons lag een berg die Machu Picchu voor nu nog voor ons verstopte. We daalden af naar de Phuyupatamarka ruïnes, wat in Quecha stad in de wolken betekent. Normaliter zou hier een aardige bewolking hangen, maar we hadden vandaag weer alleen maar zon met een paar schapenwolkjes.

Toen we de trappen naar beneden het bos in liepen, zweefden twee valken over onze hoofden. Het gevoel dat we in de jungle liepen begon toe te nemen. Naarmate we verder in het dal kwamen, nam de begroeiing toe. We gingen kleine overhangende grotten door en hoorden de trein naar Aguas Caliente vanuit het dal. De makkelijke manier naar Machu Picchu. Sandra was wat achter gebleven om te kletsen met Frances en Nigel, maar het laatste stuk tot aan de Intipata ruïnes deden we samen. Vanaf de terrassen van de zon hadden we weer een uitzicht dat nergens mee te vergelijken was. De rivier in het dal konden we net niet horen. Onze gidsen wezen ons op het pad naar ons kamp. Het vrij vlakke pad was voor de twee daagse Inca trail. Lunch is dan in ons kamp en daarna door naar het eerste uitzicht op Macchu Picchu. Vervolgens slapen in Aguas caliente en de dag erna Machu Picchu pas van dichtbij bekijken.

Om 1 uur waren we in ons kamp met wat meer tijd om te relaxen. De lunch die dag was de beste maaltijd van de trail. Sowieso was het eten de hele tijd al erg goed. Knap wat men allemaal kan prepareren in de bergen. Mango ceviche, lomo saltado en tonijn omwikkeld door aardappel. Dat laatste was het vredesvoedsel na de laatste oorlog tussen Chili en Peru. Peru trots op haar aardappels en Chili op haar tonijn. Maar de aardappel de tonijn in greep houdt, zegt misschien iets over de bedenker. Na wat schrijven en dutten namen we een ijskoude douche. Vers bergwater zonder enige vorm van verwarming, maar wel de eerste douche in 3 dagen. Daarna bezochten we onze laatste ruïne voor Machu Picchu, de favoriet van onze gidsen Marisol en Miguel.

Wiñay Wayna betekent in de Quecha taal het eeuwige leven. Deze naam kwam van de enorme verzameling orchideeën die de ontdekkers hier aangetroffen hebben. De plek werd waarschijnlijk gebruikt om te experimenteren met verschillende soorten groenten. Toen al had men 3500 soorten aardappels, wat naast quinoa en tomaten hun belangrijkste gewas was. Nu zijn er maar liefst 5000 soorten aardappels in Peru. Marisol wees ons ook op de huisjes verderop deze plateau ruïne. De meeste hadden maar drie muren, wat betekende dat ze voor opslag gebruikt werden. Drie muren zou immer wat koud en guur slapen. Ronde stenen uitsteeksels werden vroeger gebruikt om de daken aan vast te zetten.

Marisol wees ons ook op de ronde constructie met zeven ramen. Dit was de tempel van de regenboog. De regenboog die ook terugkwam op de vlag van Cusco. Wij maar denken dat ze hier gewoon vrij van geest zijn. Ze legde uit hoe de samenleving vijfhonderd jaar geleden opgebouwd was. De Inca’s waren de baas, ze werden gezien als goden. Opvolging ging natuurlijk, degene die de sterkste of slimste was kreeg de macht. Of je moest het meeste veldslagen gewonnen hebben, in ieder geval moest je ergens de beste in zijn. Na de Inca’s kwamen de nobelen en daarna het gewone volk, de Quecha. De laatste Inca koning was nep. Gemaakt door de Spanjaarden om invloed te houden op de originele bevolking. Toen de neppe Inca met een Spaanse trouwde in de kathedraal, was dat de druppel. Hij werd vermoord. Vroeger werden de mummies van Inca’s door de straat gedragen bij feestdagen. Met het katholieke geloof werden dit poppen. Poppen die de Quecha slim wisten uit te rusten met het haar van hun Inca’s. Zo bleven ze stiekem trouw aan hun gebruiken.

Na alle informatie hadden we nog vrije tijd om te besteden in de ruïnes. Dit begon met een groepsgesprek over de te geven fooien. Na de eerste consensus was er nog allerlei discussie. Maar wij gingen door, dit ging van onze ruïne tijd af. Door deze huisjes lopen is altijd al een favoriete bezigheid van ons geweest. Toen de meeste toeristen al weg waren, ontstond er een heerlijke stilte. Alleen vogels en de rivier kwamen er bovenuit. Het was al bijna donker toen we terugliepen, wat het lastig maakte om het juiste kamp te vinden. Bij het avondeten hadden ze een taart gebakken voor de groep en speciaal voor ons happy honeymoon in chocolade erop geschreven. Het bleef zelfs zonder deze attenties een onvergetelijke huwelijksreis. Plus, hoe krijg je een taart gebakken in de bergen!?

Na het eten waren we lekker aan het kletsen met de Britten en Marisol. De Britten wonen momenteel in Abu Dhabi en wisten te vertellen dat ze dé allesbepalende race van het Formule een seizoen van 2021 live hebben meegemaakt. Je weet wel, die race waarin we allemaal wel minstens drie hartverzakkingen hebben gehad. Ze wonen op twintig minuten van het circuit. Dus als we een keertje langs wilde komen voor een race of een ander weekend, zijn we van harte welkom! Sebastian kwam deze avond met zijn speciale laatste zoetjes, die erg goed smaakten. Hij had er eentje bewaard, die hij aan de chef presenteerde als een gigantische taart die we voor hem hadden gebakken. Dit was meteen het afscheid van de porters. Morgenochtend hadden ze een uur en twintig minuten om het dal in te rennen en de trein te halen. Met 25 kilo op hun rug. Wederom alleen maar hulde voor deze mannen, bedankt voor jullie snoeiharde werk alleen voor deze onvergetelijke ervaring van ons. Om half negen lagen we alweer in onze tent. Het was niet lastig om de oogjes dicht te laten vallen.

We hadden een wekkertje gezet om tien minuten over drie, zodat we om half vier klaar konden staan voor de start. De porters hadden namelijk haast, dus we stonden maar al te graag vroeg op voor ze. De helft van onze tijdelijke familie had dit niet helemaal begrepen, dus wij liepen voorop om een plekje bezet te houden. Onder een overkapping mochten we twee uur wachten tot de poort open ging. Met een ontbijtpakketje in de hand moesten we het volhouden. Tien minuten voor tijd stonden we al op. We kregen van Miguel een soort alcohol damp shotje in onze handen, waar we hard in moesten snuiven. Dit gaf even een energie boost alsof we daadwerkelijk een shotje deden. Plus meer. We mochten alleen iemand voorbij laten wanneer ze erom vroegen en we dit wilden. Opgepompt stonden we klaar voor de start. Sandra was ondertussen rustig op haar terugweg van het toilet, waarna ze nog even geheel onwetend foto’s van de maan stond te maken. Kom schat, gelukkig ben je nog op tijd.

Ik zat vlak achter Miguel toen we rap van start gingen. Het voelde als een sprint. Na een paar honderd meter hoorden we achter ons een vreselijke gil. In het pikkedonker met alleen onze hoofdlampjes als licht. Het was Frances en het klonk alsof ze al halverwege het ravijn beland was. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ze snel door, met enkel een scheur in haar broek en een bloedende knie. Uiteindelijk stuiterde ik voor Sandra uit. Tegen het einde werden we geconfronteerd met de “Gringo killer”, een laatste steile trap voor de zonnepoort. Deze was niet in een moordende staat, want het viel best mee. Na nog wat trappen passeerden we de zonnepoort en werden we eindelijk beloond met het eerste uitzicht op Machu Picchu. Even wachten tot ik Sandra kon high fiven en daarna de rest.

Dit eerste uitzicht gaf ons al veel. De ruïnes lagen prachtig op de glooiing van de berg gebouwd. De vorm van een condor was vanaf dit punt niet helemaal herkenbaar. Wel het uitzicht op de naastgelegen berg Wayna Picchu. Die zouden we nog gaan beklimmen als kers op de taart. Sandra geloofde dat niet echt, was het niet die kleinere heuvel ernaast? Na de vele fotosessies konden we weer op gang. De laatste paar kilometers werden onze uitzichten steeds beter, tot de ruïnes uit het zicht verdwenen. Nu gingen we eindelijk het archeologisch park in.

We hadden het gehaald, de 45 kilometer na vier dagen hiken en drie nachten in de bergen slapen. De route viel ons best wel mee, we waren nog niet moe. Tussen de lama’s door en naar dat uitkijkpunt. Die plek voor de klassieke foto met Machu Picchu op de achtergrond. Wat een plaatje was het. Ik moet wel zeggen dat dit niet het moment was waar heel de Inca trail op neer kwam. Eigenlijk was de reis hier naartoe het meest grotesk. Dit was als het toetje en heerlijk smullen ervan deden we. Onze roep van het thema van de reis “Vamos, campiones!!!”, werd niet zo gewaardeerd. Het is immers nog steeds een heilige plek, oepsie. Direct na de ssst van onze gids, volgde er een fluitje. Onze gids had nu een probleem, maar Sebas wist het met zijn praatjes glad te strijken met de beveiliging. Tot aan een knuffel toe. Ssssst, werd het nieuwe thema van ons team. Miguel kon er ook om lachen.

We gingen vanaf hier het park weer uit, waar we even konden opfrissen en ontbijten. Ons kaartje bleek maar liefst 75 euro waard, waarvan slechts 5% naar Cusco gaat, de rest gaat naar de staat. We ploften ergens op een vlak stuk terras neer, waar we van Miguel weer een stukje geschiedenis kregen. Letterlijk betekent de naam oude berg. Daarna vertelde hij over hoe de Inca’s steeds naar hoger gelegen steden trokken onder de Spaanse invasie. De laatste was stad Ollytaytambo, waar we op dag één nog ontbeten hadden. Vanaf hier gaven de Inca’s het commando om de wegen naar Machu Picchu te vernietigen. In de hoop dat de Spanjaarden de stad nooit zouden vinden. De stad werd geëvacueerd en de mensen gingen elders in de bergen wonen. Zo werd het de verloren stad van de Inca’s. Terwijl er ongetwijfeld nog vele verloren steden verborgen zijn van het zicht.

Het nut van de stad blijft helaas gissen. De meest gangbare theorie is dat het een buitenverblijf was van de Inca. Het zou ook een administratief centrum geweest kunnen zijn. Dit omdat er vele wegen naartoe leiden en het erg centraal in het Inca rijk lag. De ontdekking ervan blijft ook een twistpunt. De lokale bevolking wist immers allang waar het lag, voordat in 1912 Hiram Bingham langskwam met National Geographic. Een Duitse goudzoeker die de stad met toestemming van Peru plunderde, was er daarvoor al in 1866 en waarschijnlijk was weer een andere Duitser nog eerder. Die Bingham was overigens ook niet de handigste. Machu Picchu was een grote verzameling begroeiing toen hij er aankwam. Het verbranden van die vegetatie is misschien de snelste methode, maar niet de beste voor de stenen…

Na de uitleg liepen we een rondje om de tempel van de zon. Het steenwerk hiervan was naadloos op elkaar aangesloten, zonder enige mortel. Het bouwwerk had een paar ramen. Door het ene raam scheen op 21 juni precies de zonsopgang en op 22 december vanuit een andere. Duidelijk waar de tempel haar naam aan dankt. Door ook zo’n naadloos geconstrueerde poort liepen we naar wat waarschijnlijk de kamer van de Inca was. In een tweede ruimte was een stroom water die door liep over de gemaakte aquaducten van de stad. Dit zou hij gebruikt hebben voor rituelen, niet als bad. Dat zou wat onhygiënisch zijn voor de rest van de stad.

Vervolgens kwamen we aan bij de binnenplaats die van gras voorzien was. We liepen op een pad langs deze binnenplaats, met aan onze linkerkant een gebouw. De stenen van deze muur waren immens groot. Alsof de Inca’s ermee wilde laten zien wat ze wel niet konden bouwen. In het midden van de binnenplaats stond ooit eens een grote steen, die waarschijnlijk als altaar diende. Een Spaanse president heeft deze gesloopt met zijn helikopter landing. Onze gids noemde het de laatste middelvinger van Spanje. We stopten bij een groot stenen altaar dat nog wel stond. De vorm ervan kwam overeen met de berg die erachter lag. Het eren van de bergen was immers belangrijk. Dit was ook de plek waar we afscheid namen van de groep. Zonder gidsen en samen met Xilin gingen we Wayna Picchu beklimmen.

Sandra keek nogmaals met een nieuwsgierige blik naar boven. Het was immers best een grote berg vanaf dit punt. Het zou zo’n drie kwartier duren om de top te bereiken. Er waren wat mega steile stukken bij, waar de traptreden niet eenvoudig meer waren. Hier hing vaak een metalen touw om je balans aan te houden. Xilin had er moeite mee, maar Sandra hopte als een berggeit naar boven. Het einde was meer een ladder te noemen dan een trap. Als een aapje kwam je hier het beste omhoog. Het uitzicht was wederom een mooie beloning van de klim. Ik vond dat je vanaf hier pas echt Machu Picchu kon zien zoals de Inca’s dat bedoeld hadden. De condor was iets meer herkenbaar nu. Na het laatste richeltje waren we beland op het absolute puntje van de berg. Sandra vond dat puntje wat spannend, haar hoogtevrees sloeg toe. Toen iemand op de piek ging verzitten, zorgde de geluiden van rap verschuivende voeten voor een lichte angstkreet bij haar. De bewaker daar was ook fotograaf, voor een foto op wat het puntje van de gehele omgeving leek.

Na de piek gingen we een uitdagende Inca tunnel door, deze ging met een draaiing van bijna 45 graden naar beneden. Je kwam er alleen bukkend doorheen. Vervolgens ging ik als een berggeit naar beneden. Bij de start van de route keken we nog even om. Wauw, dat hadden we nog even gedaan. Het was inderdaad de kers op de taart, geen seconde spijt van gehad. Zelfs met al vier dagen wandelen in de benen. Nu snel terug naar de rest, die waren al vol aan het lunchen in Aguas Caliente. We liepen door de tempel van de Condor, welke vanuit de juiste hoek daadwerkelijk op een condor leek. Lama’s liepen nog willekeurig door de ruïnes heen. We passeerden de berg waarvan de naam gelukkig betekende. Hij werd omringd en omhelsd door alle andere bergen. Aangekomen bij de uitgang, stond er precies een bus voor ons klaar voor de terugweg.

Een bus gevuld met dagjesmensen. Tot dat had ik ze inmiddels al omgedoopt. Ze waren goed herkenbaar aan hun spijkerbroeken en veel te warme kleding. Hun frisse, schone uiterlijk in contrast met onze vier dagen zonder een fatsoenlijke douche. Ik voelde me precies zoals ik me voel in de trein na een fantastisch feestje dat tot de vroege ochtend geduurd heeft. Mensen die net wakker waren naast je, die de dag nog tegemoet moesten gaan, onwetend dat je de nacht van je leven hebt gehad. Jullie hebben geen idee wat ik meegemaakt heb. Het is raar hoe je brein er weer een soort ons en hun van weet te maken. In de ruïnes merkte je wel dat men respect had voor de Inca trail lopers. Hun gidsen wezen soms naar ons, kijk, zij hebben vier dagen gewandeld door de bergen. Maar wellicht roken ze dat al.

In het restaurant werden we door de rest van onze Inca trail familie onthaald als helden. Wel had iedereen iets van ons nodig en dat ging een beetje snel. Eten bestellen, geld terugkrijgen, fooi in de envelop doen, waar is je hotel? (voor de tweede keer), vragenlijst invullen, hoe was het?, dit is de wifi, hier de WhatsApp code van ons groepje. We waren blij toen het eten er was met een ijskoud, heerlijk en welverdiend biertje. Even een rustmomentje, hoewel we redelijk snel door moesten om de trein te halen. Sebas, Omar en Sergio hadden een trein eerder, dus van hen namen we als eerste een warm afscheid. Met een doggybag zaten we vervolgens in de trein. Onze gidsen leken even kwijt, maar die hadden gelukkig een wagon achter ons. Die wagons gingen overigens van A naar I naar D, dus het was even zoeken.

De trein was tof, met een dak dat deels van glas was zodat je de bergen kon zien. We zaten tegenover een ander stel dat ook met ons bedrijf Alpaca Expeditions de Inca trail had gedaan. Het was erg gezellig kletsen met ze, waardoor de tijd lekker snel ging. Na wat rommelige stukken rails waren we in Ollytaytambo. Een busje zou ons naar Cusco brengen, de laatste rit als familie. De kids van de Franse familie waren druk bezig om rotzooi in het haar van hun nietsvermoedende vader te leggen. Mooi stukje vermaak voor de hele bus. Na de rit namen we afscheid van iedereen om daarna onze luxe hotelkamer te betreden.

Na vier dagen in de bergen hadden we dat wel verdiend. Een bed van twee meter breed met zes kussens, echte rozenblaadjes en handdoeken gevouwen als twee kussende zwanen. Naast het bed stond een jacuzzi en de badkamer had een heerlijke douche mét warm water. Na uitgebreid douchen sprong ik met een biertje de jacuzzi in. We zijn de kamer die avond niet meer uitgekomen, dankzij de pizza en lasagne die de roomservice kwam brengen. Even genieten van de rust en het slapen in een bed in plaats van op een matje. Wat een ervaring. Deze reis gaat echt van hoogtepunt naar hoogtepunt.