Update 16: Puebla, even rusten

Puebla, de op drie na grootste stad van Mexico met vier miljoen inwoners. Een stad gebouwd door de Spanjaarden puur als ruststop tussen de kust en het gigantische Mexico stad. Dat was ook wat ik er maar ging doen, rusten, althans, eerst nog even wat feesten. Maar het was wel hier dat ik me bedacht dat ik beter maar gewoon mijn laatste twee weken rustig aan kan beleven. Ik had nog allerlei ideeën van dit doen, dat doen, bus daarheen, maar daarna dacht ik, nee, chill gewoon. Kies nog twee steden en blijf daar, ga niet op het einde van je reis nog haasten overal en nergens naartoe.

Eenmaal in Puebla had ik een prachtig hostel, met mooie muurschilderingen en zelfs gewoon een tweepersoonsbed! Met nog een een persoonsbed boven me, maar goed. Ik ging de stad in, het centrale park voelde heel chill aan en het zat compleet onder de kerst versiering. Het blijft raar om met dat lekkere zonnetje naar een kerstboom, kerststal en een versierde fontein te kijken. De Catedral de Puebla moest ik natuurlijk even bekijken, die met zijn koloniale stijl van een wit met rode buitenkant naast het plein te vinden was. Vervolgens belandde ik in het Museo Technologica de Monterrey, welke eigenlijk niet heel technologisch was. Caligrafie en speelgoed van hout, dat was het meer. Maar best een leuke stop.

Vanaf hier liep ik naar de Mercado el Parian, waar allerlei kleurrijke souverniers te verkrijgen waren. Het was er nog wel rustig en verre van alles was open, want ik was al redelijk vroeg op pad. De Barrio del Artista volgde erna, een straatje met koffie cafeetjes en schilders die hun kunstwerken op straat maakten en tentoonsteldes. De volgende straat was de Calle el Dulce, waar je allerlei snoepgoed en wederom kunst kon kopen. Elke winkel had een gigantische lading zoetigheid, maar vaak ook wat schilderijen of beeldjes. Loodrecht op deze straat was er een vrij grote winkelstraat, wat voelde dit allemaal weer modern aan. Op mijn weg terug richting Zocalo (het centrale plein) maakte ik nog een stop in de Iglesia de Santo Domingo, waarin de prachtige Capilla de Rosario te vinden was. Deze kapel was versierd met veel goud en allerlei schilderijen. Er was een tourgids wat aan het uitleggen over deze plek, waar ik helaas geen woord van kon volgen. Tegenover de kerk was er nog een soort van Mekka van telefoonhoesjes te vinden, bedenk een hoesje en hij was er, wat een contrast weer.

In het Museo Amparo was er ook een flink contrast te vinden. Het begon met archeologische kunst van all over Mexico, wederom een hele verzameling tabletten, schilderingen, kommetjes, beeldjes. De tweede verdieping ging meer over architectuur. Maquettes van het conservatorium in Mexico stad, van de universiteit, van diverse parken daar en ook nog van allerlei modern gevormde huizen. Op de volgende verdieping werd het wat vager (moderner?). Een film van glazen water op een lp-speler bijvoorbeeld. Of de vergelijking van het gesmak dat twee zoenende lippen maken met dat van een hond die een bot aan het ontvlezen is, in film. De zaal met vier projecties van een man die een rode bos met garen door een tuin aan het spannen was viel me ook op (vanuit zijn zichtveld, van achter, van voren en met de camera op zijn gezicht gericht). Het sloot allemaal af met een bar op de bovenste verdieping en een nog vrij laag uitzicht over de stad.

Na dit tourtje door de stad had ik een moment ingepland voor thuis. Het was tijd om sinterklaas te vieren! Met mijn vrienden uit Breda (Frank, Joshwin, Luuk, Laurens en Pascal) hebben we de vrij recente traditie om wat cadeautjes voor elkaar te kopen en deze vervolgens onder het genot van bier (geen biertje) uit te pakken. Toen het allemaal gepland werd terug in Nederland zei ik, prima, ik ben er bij, ik zorg wel dat ik goede wifi heb. Zo belandde mijn gezicht dus via skype op een stoel in Nederland. De cadeautjes had ik nog snel voor mijn vertrek geregeld, mijn moeder had ze nog netjes ingepakt maar mijn fantastische vrienden waren ze vergeten op te halen. Jammer, maar ik kon die middag (avond in NL) wel mijn cadeautjes virtueel uitpakken. Het was goed de jongens weer eens te zien ook, het was toch al zeker meer dan twee maanden geleden. Wel herinner ik me nu dat ik hun stemmen nog gehoord had in Valladolid, toen ze me belden terwijl zij aan het pilsen waren in Nederland. Wat ook alweer meer dan een maand geleden was. In Eindhoven was op dit moment ook de twee maandelijkse "reünie" van Solar Team Eindhoven gaande. Ik organiseerde de BTE (Bi-monthly Team Event) altijd samen met Jeffrey, maar Wouter en hij hadden het deze keer kennelijk goed opgepakt. Ik heb even met ze gebeld en geappt, zo was ik er toch nog even een beetje bij.

Na het contact met thuis ging ik verhuizen naar Cholula, een wijk van Puebla. Dit leek me wel makkelijk omdat ik dan de dag erna op mijn gemak het een en ander daar kon bekijken. Eenmaal daar heb ik in de avond over de kerstachtige markt gelopen en heb ik echt een fantastische hamburger weten te scoren. De zorg waarmee deze jongen (jaar of dertien) hem aan het bereiden was alleen al liet zien dat het een klasse burger ging worden (met ananas, ze snappen het hier). Vervolgens ging ik stappen in Angelopolis. Mijn Uber chauffeur vertelde me dat heel deze wijk tot op tien jaar geleden niet bestond. Het deed een beetje denken aan de Polanco wijk in Mexico stad, fancy, duur, etcetera. Ik vond er wat kroegen en gezelschap met je wat meer standaard stap muziek, maar het was zeker geen verkeerde avond.

De volgende dag ging ik de berg op, om de ruïnes van Cholula te bekijken. Bovenop de berg was de Santuario de la Virgen de los Remedios te bekijken, een bescheiden kerkje dat het eindpunt vormde van verschillende pelgrimstochten naar deze plek. Het uitzicht vanaf deze heuvel was indrukwekkend, met de actieve Popocatepetl vulkaan in de achtergrond. De ruïnes van Cholula lagen rondom de berg waar het kerkje op stond. Ze waren wat bescheidener, zeker na het zien van het gigantische Teotihuacan. De Patio de los Altares was wel weer iets bijzonders, een binnenplaats omringt door treden waar waarschijnlijk ooit eens tempels op rustte. In drie van de vier windrichtingen waren voor de voet van de traptreden tabletten zichtbaar waarin diverse afbeeldingen gehakt waren.

Toen ik verder liep kwam ik erachter dat de kerk waar ik net was helemaal niet op een heuvel staat. Deze kerk staat op de grootste piramide (in volume) ter wereld. De piramide is 55 meter hoog met een basis van 400 bij 400 meter en toen de Spaanjaarden deze aantroffen besloten ze er een berg van te maken en de religie van de Azteken te weren door er een kerk bovenop te bouwen. Via een ietwat spooky entree kon ik de piramide zelfs in, waarin acht kilometer aan tunnels bloodgelegd waren. Buiten vond ik nog het Altar con Ofrenda, waar bij ontdekking verschillende onthoofde, vervormde babyschedels gevonden werden. Cholula was namelijk erg afhankelijk van haar landbouw en toen ze al een flinke tijd geen regen hadden nam de lokale priester een groep 6-7 jaar oude kinderen de bergen in om ze te offeren aan de goden. Ik kan alleen niet vertellen of dit nu geholpen heeft met de regen of niet. Richting de uitgang van het park stond er nog een piramide die beklommen kon worden van zo'n vijftien meter hoog. Voordat ik de ruïnes in ging dacht ik nog dat deze bescheiden piramide dé piramide van Cholula was, nog niet wetende dat ik er dus de hele tijd al op stond. Dé piramide kan door de kerk dus niet volledig uitgegraven worden, zo hebben die Spanjaarden hun doel eigenlijk toch wel bereikt.

De rest van de dag ben ik door Cholula gaan lopen. Op de markt heb ik nog het een en ander kunnen kopen en toen ik langs de Convento de San Gabriel liep kon ik een glimp opvangen van een Mexicaanse bruiloft. Toen ik richting mijn bus terug naar het centrum van Puebla liep kwam ik nog een willekeurige straatparade tegen, duidelijk iets religieus. De vuurpijlen die ik om de haverklap in de verte af hoorde gaan deden me denken aan San Cristobal, heel deze wijk van Puebla deed dat eigenlijk wel, vooral al dit religeuze. Deze vuurpijlen waren van de kerken, om aandacht te trekken voor hun missen.

Tegen de avond was ik weer terug in mijn oude hostel in Puebla. Later die avond heb ik Jessica ontmoet, een Mexicaanse die al heel haar leven in Puebla woont. Ze introduceerde me aan chailupas, een typisch gerecht uit Puebla, eigenlijk gewoon weer wat tortilla's met salsa en kaas, vrij simpel. Uiteindelijk belandden we in een bar waar ik eigenlijk wel de enige gringo was. De muziek was vooral Cumbia (uit Colombia, maar heel populair door heel Latijns-Amerika) en Salsa. Tot op dit punt had ik eigenlijk nog steeds niet geprobeerd om écht op deze muziek te dansen, best wel een schande niet? Jessica heeft die avond echt haar best gedaan om mij in ieder geval de basis pasjes te leren. Volgens haar was dat ook redelijk gelukt, maar ik blijf wel benieuwd hoe het eruit gezien moet hebben. Ik heb ook nog geprobeerd om met andere vrouwen daar te dansen, maar in een dans waarin de man leidt, met een man die geen idee heeft wat hij aan het doen is, mwa, dat werkt niet helemaal optimaal. Misschien toch maar eens wat echte lessen nemen, want ik heb me ondanks mijn verre van soepele pasjes erg goed vermaakt.

De volgende dag was het zondag, dus daarom ben ik met Jessica een aantal markten afgegaan. Er was een soort antiekmarkt waar van alles uitgestald was. Bijvoorbeeld een collectie lego poppetjes waar ik wel jaloers op kon worden. Weer van allerlei films, stripboeken, tv series, etcetera, die me deden denken aan dat oude speelgoed museum in Mexico stad. Bij een van de vele kraampjes die allerlei kunstige spullen verkochten heb ik uiteindelijk mijn dierbaarste souvenier gevonden. En ik vertel lekker niet wat het is, dat zie je wel als je me weer ziet. Als lunch heb ik mijn eerste pozole geprobeerd, in kennelijk dé plek voor pozole in Puebla, als ik oordeel naar de rij van tien man die er stond toen we de zaak uit gingen. Pozole is een soort soep op basis van mais, natuurlijk met allerlei kruiden en vlees er doorheen, anders zou het geen Mexicaanse maaltijd zijn.

Na een marktenochtend/middag gingen we naar las fuertas. Een plek met een tweetal forten op een heuvel die uitkijkt over Puebla. De forten waren niet zo interessant, maar gaven me wel een beetje heimwee naar Havana. (helaas geen sigaar op zak om dit gevoel tegen te gaan) Dit hele las fuertas was een manier van de gouveneur van de staat Puebla om te laten zien hoe goed hij is, hij wilt kennelijk graag gaan voor een presidentschap. Het zag er dan ook uit alsof er flink wat geld tegenaan gegooid is. Het kunstmatig meertje met waterfietsen zag er wel wat belachelijk uit, maar gelukkig was het uitzicht over de stad wel de moeite waard. Om 20:30 kwam ik die avond terug in mijn hostel. Ik had de kamer voor mezelf alleen en besloot om even een dutje te doen voordat ik ging eten. Uiteindelijk werd ik om 09:30 de volgende dag wakker, kennelijk had ik wat slaap nodig en er was eindelijk eens niets en niemand in mijn kamer dat mijn nachtrust kon verstoren.

Die volgende dag, tja, had ik eigenlijk helemaal nergens zin in. Ik voelde me wel uitgeruster dan ik me de afgelopen twee maanden gevoeld heb, echt chill. Dus in plaats van op pad gaan ben ik die dag op het dak van het hostel gaan zitten, in het heerlijke zonnetje, al werkende aan mijn reisverslag. Het blijft een werk van jewelste. In de avond ben ik met Jessica naar de Lucha Libre van Puebla gegaan en ik moet zeggen dat deze me een stuk beter beviel dan die in Mexico stad. Misschien kwam het vooral omdat ik een tolk bij me had, maar ook de kleinere setting deed het erg goed bij me. Dat, gecombineerd met het feit dat ik er een zeldzame gringo was hier, in groot contrast met Mexico. Waar het in Mexico ook continu een chaos van een gevecht was, was het nu een stuk beter te volgen. We zaten in het vak van de Rudos, de meer vieze, valsspelende en ruiger geklede kant. De tegenstanders waren de Technicos, galanter, mooier gekleed en ze hielden zich voornamelijk aan de "regels". Het begon hier allemaal netjes één tegen één, tot de Rudos met twee man in de ring gingen. De Technicos mochten echter maar met één luchador in de ring van de scheidsrechter. Wat hij natuurlijk flink te horen kreeg. Putooooo, zo schreeuwde zelfs de kleine kinderen met waarschijnlijk goedkeur van hun ouders. Toen de Rudos verloren hadden, er werden telkens drie rondes gedaan waarvan het na twee rondes altijd gelijkspel was, keek ik achterom. De emotie op de gezichten achter me was prachtig. Alsof er net iemand overleden was zo was de sfeer nu ineens. Maar als de Rudos wonnen begonnen de trommels (allemaal zelf meegebracht door toeschouwers) flink lawaai te maken en stond iedereen op om te juichen.

Het hele toneelspel dat Lucha Libre is was weer in volle gang. Bij opkomst van een of andere monsterachtige, dikke luchador (team Rudos dus) werd de Imperial March (Star Wars, Darth Vader) afgespeeld, abrupt gevolgd door Gan-nam Style... Met hem kwam ook een kleine luchadorito op, in een prachtig, roze pakje dat wellicht door Deadpool geïnspireerd was. De imposante entree wilde dit keer niet baten, want in de derde ronde rende de Rudos uiteindelijk gillend weg van de Technicos. Niet voordat ze nog bruut met hun gezichten in het hek rondom de ring werden gedrukt. Of her en der bijna het publiek in werden gesmeten. De meest grappige ronde was de op één na laatste. De rudos hadden dit keer Memphisto en Ephesto, twee luchadors die ik herkende uit Mexico. Met hun was er nog een knappe, ongemaskerde luchador met lang krullend haar. De vrouwen gilden, misschien ik ook wel een beetje, toen hij zijn broek uitrukte voordat het gevecht aanving. Zijn tegenhanger van de Technicos was een gladjakker, zonnebrilletje, dikke pot gel in het haar, goudkleurige broek aan. Deze luchador was ook een watje. Hij tikte steeds af wanneer hij de ring in moest en de krulletjeshaar luchador ging veels te lief met hem om. Geniaal ook hoe ze bij een smijtbeweging uiteindelijk beide in een sexy pose op de mat belandden. Maar door deze ongewenste samenwerking keerden de twee demonen zich tegen de krullenman, wat resulteerde in een hilarisch twee tegen twee tegen twee gevecht. Gelijkspel?

Voor het laatste gevecht kwamen er slechts twee luchadors op, waarvan de Rudo met een dikke riem om, die hij moest verdedigen. Na twee rondes was het verbazingwekkend genoeg een gelijkspel en dus moest alles wederom beslist worden in de derde ronde. Volgens mij waren er wel tien worstelgrepen voor nodig waar niet uit te komen was tot aan de laatste seconde van het aftellen van de scheidsrechter. Heel nep, maar het rare was dat ik het op dit moment gewoon spannend vond. Ik was een Rudo die avond en mijn team moest en zou winnen. Ik sloeg op de metalen platen van de ring waarin ik zat terwijl ik de Technico uitmaakte voor puto, pendecho, cabron, etcetera. Even voelde deze gringo zich een beetje Mexicaans. Het schelden met een Hollands accent hielp, want uiteindelijk werd de Technico verslagen. Yes!

Het festijn duurde uiteindelijk tot een uur of elf, alweer een redelijke tijd om naar bed te gaan. De volgende dag had ik een lunch van enfrijodalas. Dit zijn opgerolde tortillas met daarin een vleesmengsels met groene of rode salsa, overdekt met een bonensaus en kaas. Hierna heb ik toch maar even een handgemaakt masker van Rey Misterio jr. (een luchador) gekocht als aandenken aan de avond ervoor. Verder was mijn plan om die middag naar Atlixco te gaan, een stadje hier in de buurt. Toen ik voor mijn vertrek mijn blog aan het schrijven was op het Zocalo plein maakte ik toch andere plannen. Ik werd namelijk aangesproken door Emilio en zijn gezelschap. Emilio is een Engels leraar uit Puebla die vrijwel altijd gefascineerd is door buitenlanders, zo ook door mij. Uiteindelijk ben ik met hem, een vriendin van hem en twee Candezen meegegaan naar de wijk Xanenetla. Hiervoor nam hij ons nog mee naar een uitzichtpunt over de stad.

Eenmaal in de wijk waren er allerlei muurschilderingen, veel ook met een politieke betekenis en allemaal mooi. Een mooie manier om wat achtergrond van Mexico mee te krijgen en ook te horen wat mensen hier nou van hun land vinden. Veiligheid, veiligheid is vaak hetgene dat ze missen. Voor jou, als toerist, is het hier veilig, vertellen ze me vaak, maar voor ons minder. Het blijft voor mij ook een bizar idee om je eigen politie gewoon niet te kunnen vertrouwen. Ik ben blij dat Emilio me mee had genomen naar deze plek, wat schilderingen klinken niet als iets heel bijzonders, maar voor mij was de ervaring dat wel, vooral omdat ik hier zo willekeurig beland was. Uiteindelijk zijn we met de groep nog een biertje gaan drinken en na wat eten nam ik weer afscheid van ze.

De volgende dag was het tijd om Puebla te verlaten. De bedoeling van mijn stop hier was eigenlijk om de natuur in te gaan voor een hike, maar uiteindelijk ben ik er meer gaan rusten. Ik heb er mooie mensen ontmoet, ik heb er weinig gedaan maar tegen het einde van twee en halve maand continu op pad zijn is dat eigenlijk heerlijk. Na een chilaquiles (gefrituurde partjes tortilla die in groene of rode chili saus gekookt worden tot ze weer zacht zijn, vaak geserveerd met kaas en vlees) lunch met Jessica nam ik afscheid van haar en Puebla, door naar Oaxaca. Puebla is eigenlijk wel een stad waar ik in zou kunnen wonen denk ik. Gek, want dat gevoel heb ik niet zo snel.