Update 0: De bruiloft

Elk verhaal begint bij het begin. Hoe kan het dan ook anders, dan dat ik het reisverslag van onze huwelijksreis laat beginnen op 7 juli. Niet door even kort de dag samen te vatten, maar met een voor de gemiddelde lezer net iets te uitgebreid en gedetailleerd verslag van de mooiste dag van het leven van Sandra en mij. (Tot nu toe.) Welkom op de dag van onze bruiloft.

De avond voor de bruiloft sliep Sandra bij haar moeder thuis. Na nog relatief rustige donderdag met de laatste voorbereidingen, liet ze me om acht uur achter. Na het inpakken van de laatste spulletjes trommelde ik mijn getuige Frank nog even op voor een laatste biertje als ongetrouwd man. Dit was niet zozeer tegen de spanning, want die begon eigenlijk de volgende ochtend pas. Frank schopte ik er rond middernacht uit, na zes uur slaap werd ik klaarwakker.

Ik weet nog steeds niet waarom ik die ochtend nou zo zenuwachtig was. Natuurlijk was het anders om zonder Sandra te slapen, maar met onze kat Mupke in bed sliep ik niet alleen. Was ik zo overdreven benieuwd hoe ze er uit zou zien? Ik had in ieder geval geen scenario's in mijn hoofd van wat er allemaal mis kon gaan. Go with the flow, dat was mijn instelling. Omdat de fotograaf en mijn ouders pas na tienen zouden komen, had ik tijd zat. Serie kijken, mijn pak en alle accessoires klaarleggen, fitnessen, nog een serie kijken. Tring, de deurbel.

Katjes eten geven, broek aan, dramatisch met blik op oneindig in de ochtendzon mijn overhemd dichtknopen (voor de foto's), manchetknopen van mijn overgrootvader aan, stropdas om, gillete aan, opa's zakhorloge aan alsof ik in Peaky Blinders rond ging lopen, schoenen aan, colbert aan, klavertje vier in mijn binnenzak, corsage op het revert, ringendoosje aan Zoë overhandigen, bruidsboeket in de handen. Yes, ik was er klaar voor.

Voor de oprit van Sandra haar moeder stond een rijtje buren te wachten om onze "first look" te aanschouwen. Met mijn gezicht naar de overburen gericht, wachtte ik op mijn que. Ik hoorde Sandra met gesloten ogen naar voren schuifelen en haar bruidsmeisjes die druk bezig waren om haar jurk perfect te leggen. De drone van de fotografen zoefde door de lucht toen ik Sandra haar handen op mijn schouders voelde. Sprakeloos, dat was wat ik voelde toen ik haar voor het eerst zag. Mag ik vandaag echt met deze prachtige vrouw gaan trouwen ja? Surrealistisch begint niet eens met de lading te dekken. Zo mooi. Die jurk, die sleep, haar haar, die glimlach, perfectie. Ik zag er kennelijk ook goed uit. 'Wat ben je mooi!' zei ze enthousiast.

Na een broodje kwam onze trouwbus. Een Volkswagen busje omgebouwd tot romantisch vervoer. Eerste stop was de binnenstad van Breda. De liefde voor ons thuis is groot, daarom extra mooi om er onze liefde voor elkaar op deze dag vast te leggen. Aan de Hoge Brug plaatsten we een slotje met onze namen en de datum 7-7. Makkelijk onthouden, maar ook de dag van het sprookje waren we tijdens het plannen van de bruiloft achter gekomen. De sleutel van het slotje ging het Spanjaardsgat in.

In de stad hadden we veel bekijks. De eerste gelukwensen begonnen al in het busje, wachtend voor het stoplicht. Mooie jurk, gefeliciteerd, jullie zien er goed uit! Sandra kwam op de Havermarkt twee bekenden tegen, wat vast ook voor leuke foto's zorgde. Bij 't Poolcafé maakten we een stop om het einde van onze eerste date daar te recreëren. Iemands fiets lenen en Sandra wat onhandig en half vallend mij laten kussen.

In het Valkenberg park poseerden we herhaaldelijk met en in het busje. Toen we net aan het afronden waren, kwam een Boa ons lastig vallen. Hij wilde onze dag niet verpesten, maar onze ontheffing vergunning was alleen voor het centrum van de stad. Park Valkenberg ligt dus bij deze buiten het centrum van Breda. De champagneglazen waren toch net leeg. De laatste kiekjes schoten we bij de iconische rode brug, waarna we het busje in hopten richting Dussen.

Het was druk op de snelweg, maar dat weerhield onze fotografen er niet van tot drie keer toe een inhaal shot van ons in het busje te maken. Na even wachten voor het kasteel van Dussen, volgde onze eerste entree van de dag. Zo'n ruim veertig man juichten ons toe terwijl we uitstapten. Het was een heerlijk warm welkom. Veertig man is ook een iets grotere groep dan we ons voorgesteld hadden. Met de borrel was ik erg blij dat oma Pons erbij kon zijn. Op je 91ste de bruiloft van je kleinzoon meemaken is uitermate knap. Zo te zien heeft ze met volle teugen genoten.

Zo'n dag gaat best wel heel erg snel. Voordat we iedereen ook maar half gesproken hadden, begon de fotosessie. Alles waard natuurlijk, maar ook fijn toen het voorbij was. Het diner was heerlijk, maar wat het meest bijbleef waren de speeches. Een trip down memory lane met verhalen van vrienden en van onze vaders. Met goede humor, maar ook met een traan. Als ik de woorden van mijn vader herhaal in mijn hoofd, slaat het vocht weer in mijn ogen. Die verdomde Fisherman's Friends. Wij zaten aan het midden van een lange tafel, waardoor we goed konden zien dat nagenoeg heel de tafel er last van had. Bedankt pap. Amore infinito.

Na het eten hadden Sandra en ik even een rustmomentje. Voor mij een teken om alle kleding van mijn bovenlijf te trekken, dertig graden is nogal warm in een driedelig pak. Nu kwam die spanning van die ochtend weer terug. Wat zou de BABS voor ons geschreven hebben? Gaat mijn grapje wel goed vallen? Kom ik zonder snikken mijn gelofte door? De ceremonie is natuurlijk hét moment van de dag, daar moest het gebeuren.

First Times van Ed Sheeran werd aangezet, de deuren van de trouwzaal gingen open. Met mijn moeder aan mijn arm, wandelde ik naar het altaar. Tenminste, ik wilde sprinten, dat langzame lukte niet echt. Bij het altaar gaf ik mijn moeder een knuffel en draaide ik me naar de zaal toe. Heel indrukwekkend om al die mensen te zien die speciaal voor ons in deze zaal zaten, zo'n tachtig man sterk. De deuren gingen weer open. Bruidsmeisjes Saar en Sophie hobbelden verlegen aan de hand van Sandra en haar moeder. Nogmaals, wat zag ze er toch prachtig uit.

We gingen op ons bankje zitten om te luisteren naar onze BABS, Manousch. Ze had te veel leuke verhalen en anekdotes om in het verhaal proppen. Helaas zijn er dan ook een aantal kritische fouten in geslopen. Desondanks is het best bijzonder hoe iemand na een gesprek van twee uur de indruk kan laten wekken dat ze ons al langer kent. Nu zijn wij beide goed in het delen van uitgebreide verhalen, dus dat kwam mooi uit. De woorden van onze familie en vrienden die Manousch uitsprak, raakten weer een snaar. Mooi ook dat iedereen zijn ongefilterde mening durfde te geven. Vooral Aron bleek daar zoals altijd goed in. Ze sloot af door onze familie en vrienden namens ons toe spreken.

Toen volgde het moment dat ik het meest spannend vond, maar toch ook het meest naar uit keek. Onze geloftes. Ik was er al anderhalf jaar mee bezig. Steeds als ik iets moois bedacht, schreef ik het op. Tot het document waar ik alles in uitgetikt had, crashte toen ik het eindelijk uit wilde gaan schrijven. De belangrijkste dingen bleken er nog tot in mijn lurven in te zitten. Ik wist al zeker dat ik dit niet kon uitspreken zonder zelf een traantje te pinken. Alles kwam uit het hart. Wat ik niet meteen had verwacht, was dat ik al vol zou schieten bij de gelofte van Sandra. We zijn altijd al puur en oprecht naar elkaar, maar dit was next level. Gelukkig had het publiek een zakdoekje voor ons bij.

Toen was het mijn beurt. Manousch gaf me een lange papieren rol, welke ik uitrolde onder het motto "Jullie weten allemaal dat ik wat langdradig kan zijn.". De zaal pakte het goed op. Maar nu weer serieus. Hoewel er nog voldoende humor in mijn gelofte zat, had ik bij de dingen rechtstreeks uit het hart even een paar ademteugen extra nodig. Wat me opviel, was de stilte tijdens dit alles. Zelfs onze jonge nichtjes en neefje gaven geen kick. Sandra en ik zaten in een bubbel naar elkaar toe, terwijl toch iedereen erbij kon zijn. Jup, dit was een sprookjesbruiloft!

Na het ja-woord volgde het tekenen. Hier trokken we onze ceremoniemeesters Roy en Marie-Jolie er nog even bij. Zo mooi hoe ze deze dag van alles voor ons geregeld hadden. Onder het liedje Happy van Pharrel Williams stuiterde het kersverse bruidspaar als twee blije eitjes de zaal uit. Toen kwam het moment van de derde entree van de dag. Iedereen stond op de binnenplaats van het kasteel verzameld voor de toast en taart. Wij popten op bovenaan het trappetje naar de galerij, om te proosten op de liefde. We waren getrouwd! We zoefden de menigte door om toch zo veel mogelijk mensen te spreken voor onze laatste verdwijntruc.

In de bruidsuite konden we nog één keer oefenen en ik was blij met een fris overhemd. Bij het eerste liedje liepen we de feestzaal in het kelder van het kasteel binnen. Sandra en ik grapten al dat haar haar zat als de Disney prinses Jasmine, nu werd het waarheid. De openingsdans ging echt super! Het was even een enthousiaste Saar ontwijken die mee wilde dansen, maar alles ging zo soepel. Het enthousiasme en gejoel van onze gasten werkte uiterst aanstekelijk. Ik hoefde niet eens te spieken bij Sandra wat het volgende pasje zou worden. Na onze grandioze lift op Can You Feel The Love Tonight begon het opstarten van het feest. Ik trok iedereen binnen handbereik na de climax onze cirkel in, tijd om te feesten! Het voelde toch een beetje alsof al het spannende nu voorbij was, doe mij een Leffe Blond!

Tijdens het feest hebben we ontzettend genoten. Sandra die kon springen op "Oooooh, het is weekend!", tot mensen waarvan je het niet zou verwachten die helemaal los gingen. Na de laatste fotosessie van de dag gingen we over op het whisky moment. De enige echte trouwwhisky (Balvenie 25 jaar Rare Marriage) werd door mij uitgeschonken. "An excellent marriage with hidden depths." Achter de bar stond ook nog een degelijk flesje whisky, waar aan het einde van de avond nog slechts een klein bodempje van over bleef.

Wat ons verder bij is gebleven van de avond is bijvoorbeeld de trouwtelefoon/gastenboek die herhaaldelijk op de grond eindigde. Toen mijn hitje van dit moment van Electric Callboy aan sloeg, gingen Frank en ik even helemaal los. De rest van de zaal snapte er weinig van, op een paar Pinkpop gangers na. Dat maakte het niet minder mooi, of juist alleen maar mooier. De geniale vraag van Aron om door te gaan met hard rock/metal bracht mij op Killing in the Name of. Een moshpit op je bruiloft, dat is een dikke kers op de taart. Waar Sandra ook met genoegen in vloog.

De kers op de kers was de afsluiting van het feest. Ons liedje Perfect van Ed Sheeran bracht iedereen in een cirkel om ons heen. Gefocust op elkaar, was het alsnog heerlijk om naar de cirkel te kijken. Prachtige mensen, bedankt dat jullie deze dag met ons hebben gedeeld. Nog een paar romantische lifts in het dansje, we kunnen ze nu eenmaal toch. Met de armen om elkaars schouders was Brabant het laatste nummer. Waarna we iedereen uit ons kasteel mochten bonjouren. Wij bleven alleen achter in de stijlvolle bruidsuite en konden iedereen vanuit het raampje uitzwaaien.

De volgende ochtend kregen we om negen uur ontbijt op bed en een uurtje later gingen we door naar het hotel. Hier hadden onze ouders, zussen, getuigen en ceremoniemeesters overnacht. Nog even nagenieten met ze, met onze Mr. [e-38] Mrs. shirts aan. Thuis gingen we door met nagenieten. Alle kaartjes lezen, cadeautjes uitpakken en dat Together Planet boek eens goed bestuderen. De hartjes confetti was even schrikken, maar het extra cadeau van de familie was helemaal leuk. De dag sloten we af met uit eten in de stad. Nog even met z'n tweeën napraten over deze fantastische dag. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Dus jongens, ik heb me nog ingehouden.

Ik had me nooit voor kunnen stellen dat een relatie zo fijn kan zijn. Ik had me ook nooit voor kunnen stellen dat al die extra familie en vrienden uiteindelijk een heel fijn deel van jezelf kunnen worden. Dat dingen uitgesproken worden op een manier dat je bijna vergeet of het nou vrienden/familie van mij of van Sandra is. Lieve mensen. Ontzettend bedankt voor jullie. Hiermee bedoelen we alles van jullie. De lieve woorden, de dansmoves, jullie aanwezigheid, enthousiasme en liefde. Ik kan nog een extra pagina typen met wat we er allemaal nog meer mee bedoelen, maar laat ik er een einde aan breiden. Wij gaan lekker op huwelijksreis om het ongetwijfeld nog elke dag over 7 juli 2023 te hebben. We kijken er naar uit om alles te herbeleven met jullie en alle foto's, filmpjes en audiofragmenten. Nu project bruiloft is afgesloten hebben we weer (enigszins) de tijd.

Voor degene die niet van de lange lees zijn heb ik voor het eerst een samenvatting toegevoegd:

Het was een sprookje.