Update 6: Op naar Peru! Toch?

Ons laatste dagje op de Galapagos eilanden had een keer geen wekker. We hoefden ons namelijk pas om acht uur te melden. Beter dan de zeven uur van de afgelopen week, ook met het duiken. Op de kleine boot zaten we vandaag met een Amerikaans gezin met Ecuadoriaanse roots (duidelijk tweede generatie, ze gedroegen zich meer als Amerikanen) en een gezin uit Ecuador. Voor hun een eerste snorkeltrip, een contrast met wat wij allemaal al gezien hadden. Playa Escundida was de eerste stop, een prachtig wit strand op Santa Cruz, dat alleen te bereiken is per boot. Pelikanen zaten op de lavarotsen en leguanen zwommen door de zee. Het was weer een paradijsje.

Tussen de mangrove klommen we de rotsen over om op het strand te komen. Al snorkelend kwamen we maar weinig indrukwekkende dingen tegen. Jup, we waren ook wel overdreven verwend. In de rotsen zwommen wat zwarte vissen rond die wegdoken wanneer we in de buurt kwamen. Op naar het Santa Fe eiland, waar we voor kwamen. Toen we er aankwamen, zaten er wat Blue Footed Boobies ons op te wachten in de rotswand. Het voelde weer een beetje als de cruise, maar dan een light versie. Toen we bij de snorkelplek aankwamen, mochten Sandra en ik lekker ons ding doen. De rest hobbelde achter de gids aan met reddingsvesten aan een sleepboei.

Het meest toffe van deze plek was de ontelbare verzameling zwarte vissen die zich onder de boot verstopte. Hier hadden ze dekking voor de vele vogels die wel trek hadden in een visje. Het toffe was om in deze groep te duiken en zo lang mogelijk op de bodem te blijven. Ze bewogen zich dan allemaal op gestaag tempo van je af om plek te maken. Niet veel later werd je met hetzelfde tempo weer omsloten. Overal waar je keek: vissen. Verderop kwamen we nog wat papegaai- en engelvissen tegen. Op de terugweg nog een paar keer door de grote groep heen en daarna weer aan boord.

De hoofdact van de dag bestond uit zeeleeuwen en die waren er genoeg. Op dit eiland zat een kolonie van ongeveer duizend stuks. De baai bestond uit een lange stenen strekdam, waardoor het tot aan de twee parelwitte stranden golfvrij was. De stranden zagen voor de helft zwart van de zeeleeuwen, zo druk was het. Wij gingen al snorkelend naar de rotsen, waar ook een grote familie zat. Hier duurde het niet lang of ze zochten ons op. Wel zes stuks draaiden rondjes om ons heen en kwamen bizar dichtbij. Zo nieuwsgierig hadden we ze nog niet meegemaakt! Ze beten speels in onze duikvinnen en eentje zelfs in mijn hiel. Zachtjes beten ze ook in de hand van de Amerikaanse. Het hoogtepunt was toch wel de hap in Sandra haar bil! Super grappig. Het alfamannetje was ook duidelijk aanwezig, hij zwom rustiger dan de rest tussen alles door. Toen de gids wat meer naar het midden van de baai verplaatste, nam ik zijn plek in. Plots had ik zes zeeleeuwen om te vermaken!

Hilarisch was dit geweest en precies wat we nog wilden doen. Echt genieten. Wat volgde waren nog een heleboel schildpadden, waarvan de meesten rustig bij wat rotsen op de bodem zaten. Een mini adelaarsrog sprong ook nog even van vreugde het water uit. Weer aan boord was ons verzoek “geen vis” voor de lunch niet goed doorgegeven. Dan maar rijst met popcorn. Super attent kregen we uiteindelijk nog een bak groenten die snel geprepareerd werd voor ons. De vis ceviche was verleidelijk, maar ik hield mij toch aan mijn geen vis principes. Niet omdat ik het niet lust, verre van. Na een duik op Bonaire kwam ik boven water en zwoor ik om geen vis meer te eten. Puur door de schoonheid die ik gezien had. Duiken is een hobby die je toelaat tot de prachtige en magische onderwaterwereld. Een wereld waar ik na deze week hier nog veel meer respect voor heb gekregen. Daarom vind ik het hypocriet om bij te dragen aan iets dat deze wereld systematisch kapot maakt. Toch jammer dat de mannen aan boord nog even gingen vissen.

Je kan je afvragen of het vissen op de Galapagos zo slecht is als de walgelijke industrie die sleepnetten of erger inzetten om pure winst. Hier voedt zo’n ene vis een hele boot met lunch. Toch blijf ik erop tegen. Als er iets moois de zee uit wordt gehaald en voor je neus vermoord, sterkt dat je principes behoorlijk. Ik denk dat Sandra er nog iets meer moeite mee had dan ik zelfs. Zij gaat ondertussen mee met mijn principes, een enkele sushi uitzondering daar gelaten. We hebben vrij duidelijk gemaakt dat wij het niet helemaal eens waren met de gang van zaken. De Amerikaan heeft in ieder geval trots kunnen poseren met “zijn” vangst, waarvoor hij zelf nauwelijks iets heeft gedaan. Bedankt voor het perspectief en snel weer naar land.

We waren nog op tijd terug in de haven voor een bezoek aan Las Grietas. Na een watertaxi konden we de entree voor de gids aftikken en even wachten. Ondertussen arriveerde een Iers stel dat niet genoeg geld bij had. Sandra schoot snel te hulp door wat geld uit te lenen. Las Grietas is een brak water lagune tussen een verzameling lavarotsen. Een meertje toonde allerlei kleuren dankzij de algen die in het water zaten. Na een korte wandeling met mooie uitzichten, kwamen we aan bij het zwem gedeelte. Een flinke kloof van vier meter breed gaf de kans om te snorkelen in de lagune. Koud maar super helder water tussen prachtige rotsformaties. Vissen waren er dit keer niet in overvloed. Wel een gigant van een papegaaivis en een verzameling grote vissen die bijna spartelend het ondiepe midden van de kloof doorkruiste. De mensen deden dit beduidend minder soepel dan zij.

Tijdens het terugwandelen, begonnen we met het Ierse stel te kletsen. Mijn theorie dat Ieren altijd gezellige mensen zijn, werd weer eens bevestigd. Toevallig kenden de man NAC Breda van zijn verslaving aan Football Manager. Gaf mij mooi de kans om hem te vertellen over NAC’s bierrecord. Weer in Puerto Ayora zette Mr. en Mrs. Pons hun klaagmodus aan. Bij het zaakje waar we de tour hadden geboekt, wilden we toch het een en ander teruggeven. We hadden het immers geboekt om vissen in vrede onder water te zien, niet om ze te eten of vermoorden. Wel met de kanttekening dat we begrijpen dat het voor hun heel normaal is. De vrouw die we spraken kon gebrekkig Engels, maar een toerist schoot te hulp. Je hoefde geen Spaans te kunnen om te begrijpen hoe ongelooflijk duidelijk hij de situatie voor ons uitlegde. Dank u meneer.

We kregen er een gratis vegetarisch diner voor met twee flinke pinten bier. Niet dat het daarom ging, we wilden gewoon aangeven dat het handig is om mensen van meer informatie te voorzien voor zo’n tour. De avond was nog jong, dus we ploften bij onze buren (The Rock café) neer voor wat cocktails. De vrije training van de formule 1 werd hier uitgezonden, dus dat kwam mooi uit. Er stond ook een lekker muziekje op. We lieten deze avond het heerlijke einde zijn van een ultiem begin van deze huwelijksreis. Bij live Spaanstalige muziek in een volgende bar pakten we nog een paar heerlijke cocktails. Die cocktails waren onderdeel van onze huwelijkscadeaus. Iedereen kon ons geld geven voor onvergetelijke ervaringen tijdens deze reis. Cocktails in Lima had zoveel budget gekregen, dat we al wat eerder waren begonnen!

Inpakken hadden we zoals begrijpelijk voor de volgende ochtend over gelaten. Om kwart voor acht stonden we klaar voor de bus, maar uiteindelijk deelden we een taxi met de Ieren. Zij hadden toevallig dezelfde vlucht. Plus dat ze nog toevalliger ook op huwelijksreis waren! Een week voor ons getrouwd in Spanje met maar liefst tweehonderd gasten. Een weekje daar en daarna zeven weken huwelijksreis. Wij maar denken dat we ultiem bezig waren met ons kasteel en aansluitend vijf weken op pad. Na nog een boottochtje wuifden we de laatste pelikanen gedag. Sandra en ik hadden de tweede bus, waarna de Ieren onze backpacks veilig hadden geteld. Altijd toffe mensen die Ieren.

Ik scoorde op het vliegveld nog even wat haaiensokken en een Darwin Wolf shirt. De winkel was gisteravond al dicht toen ik eraan dacht. Niet het schreeuwerige Galapagos shirt dat je overal zag hangen, maar iets meer subtiel. De dag was verder echt een reisdag, met een flinke verrassing. Op het vliegveld van Guayaquil konden we zes uur wachten tot onze vlucht naar Lima, Peru. Origineel zouden we in Guayaquil overnachten en de Cerro Blanco jungle bezoeken. Dankzij de noodtoestand en avondklok besloten we echter later om een dure vlucht door te boeken. Wat kun je anders op een vliegveld dan eten, drinken en spelletjes spelen. Oeh en de kwalificatie van de formule 1 kijken natuurlijk! Na security vonden we wat te eten met een pint bier en ik was ondertussen bijna bij met de reisverslagen. Het wachten op het boarden duurde lang, in de verte doemde er al een akelig gevoel bij me op.

Mijn vrienden zeggen met een gerust hart dat ik de wereld kapot gevlogen heb. Ik geef ze volkomen gelijk. Ik heb ondertussen menig land van de wereld mogen zien. Het enige continent waar ik nog voet op moet zetten is Antarctica, wat tenzij ik drastisch van carrière switch, nooit zal gebeuren. Bij dit genieten van al het pracht en praal van de wereld in een korte tijd horen helaas ook veel vluchten. Ondertussen compenseer ik de CO2 netjes met elk jaar een ander tof groen project, maar daar gaan we de wereld ook niet mee redden.

Opzich houd ik ook van de bovenwater wereld, dus iets met hypocriet zijn dat je bijdraagt aan iets dat die wereld vernietigd… Afijn, dat was niet het punt noch de discussie waar ik mezelf in klem wilde zetten. Mijn punt was dat ik veel gevlogen heb. Nog nooit heb ik echter mee mogen maken dat een vlucht geannuleerd wordt. Laat staan een kwartier van te voren. Het was wegens technische redenen. Oftewel het kan alles zijn van een leguaan op de rijbaan (oh nee, we waren Galapagos al uit), tot de piloot heeft te veel gezopen. Het grappige is wel dat Latam, het bedrijf waar we mee vlogen, juist zo betrouwbaar zou zijn en weinig vluchten annuleert. Het was wachten op een oplossing in de vertrekhal. Hiervoor moesten we natuurlijk Ecuador weer in, want we waren al langs de douane geweest. Daar hadden ze een mooie “anulado” stempel voor, die in onze paspoorten en op onze boarding passen werd gezet.

Het verliep allemaal redelijk chaotisch, niemand van het personeel wist echt zeker wat hij of zij aan het doen was. Er werd een rij gevormd, we werden uit de rij gehaald en het mannetje dat onze gegevens op een boardingpass pende kreeg een vrouwelijk collega in z’n nek die alles op haar papiertje wilde. We konden er eigenlijk wel om lachen. Zeker toen we te horen kregen dat er een extra vlucht geregeld werd, morgen om tien uur in de ochtend. Slechts veertien uur later dan gepland, toch knap dat ze dit zo snel geregeld hadden. Zeker met de snelheid waarop alles in dit land normaliter gaat.

Helemaal fijn was een overnachting in het Marriot met diner en ontbijt. Het wachten op het busje duurde helaas lang, de beste man stond bij de aankomsthal. Hoewel ik moet toegeven dat dat een logische plek was. Rijst met bonen en een biertje om middernacht naast een Zuid-Afrikaans/Russisch gezin van zeven in Guayaquil, Ecuador. Niemand had er geld op ingezet dat deze dag zo zou eindigen.

Het ontbijt de volgende ochtend was echt mega uitgebreid. Van ceviche, hompen kip tot quiche, alles was er. We zouden om zeven uur klaar moeten staan en om kwart voor zeven werd geroepen dat de laatste bus over tien minuten ging. Goed tijdmanagement. Het fantastische vliegveld van Guayaquil, wat hebben we je gemist die acht uurtjes. Weer inchecken en door de douane, nu hopelijk blijvend. Gelukkig hing er een groot scherm waar de formule 1 race live op werd uitgezonden. Sandra wilde wat heet water bestellen, wat gratis lukte. Wellicht kwam het door de les hoe je agua caliente naar het Engels vertaalt.

Na twee uur vliegen waren we nu toch echt in Lima aangekomen! We werden opgepikt door de taxi die het hotel voor ons geregeld had en we waren om één uur in het hotel. Eigenlijk hadden we dus maar vier á vijf uurtjes Lima gemist. Toen was het even regeltijd. Pinnen, water kopen en een Peruaanse simkaart voor deze drie en halve week. Uiteindelijk vonden we er eentje voor een tientje, ongelimiteerd voor een maand, ideaal. Na even een globaal plan gemaakt te hebben, konden we een Uber bestellen naar Huaca Pucllana. Onze eerste Huaca in Peru!

Een Huaca is een plaats waar de goden van de Andes culturen aanbeden werden. Onze eerste was een kleintje, midden in de hoofdstad. Gebouwd vanaf 400 na Christus door het Lima volk. De tempel was gebouwd om Mamacucha te eren. De zee. Na de Lima zijn er nog diverse volkeren geweest die de tempel gebruikt hebben. De Inca zijn ook in de buurt geweest, maar hebben de tempel links laten liggen. In de moderne tijd was dit heel lang een heuvel waarop mountainbiken en motorcrossen gedaan werd. Daardoor was het geheel nog zeer intact en was er niks geroofd. Er zijn meerderen graven gevonden met mummies in potten en veel artefacten. De opgravingen waren nog steeds bezig, een vierde van de heuvel was nog egaal. Verderop hielden ze een mini boerderij zoals vroeger. Alpaca’s, lama’s en cavia’s (die ze hier overigens eten) aangevuld met katoenplanten en de bloemetjes waar de wijk Miraflores haar naam aan dankt.

Na dit bezoek wilden we een Uber terug boeken. Lastig met een telefoon waarvan de accu sneller leeg ging dan we hadden gedacht. Ook hadden we reeds snugger en geheel bewust besloten om de powerbank in het hotel te laten. Dan maar teruglopen naar het park, ons enige referentiepunt want van het hotel hadden we geen adres… De wijk Miraflores waar we in verbleven, was duidelijk waar de hogere klasse verbleef. Niet alleen zaten er twee sterren restaurants, het stikte van de luxere hotels. Daarover later meer. Het was zondag en toen we bij het park aankwamen vlakbij ons hotel, zag je de lokale gemeenschap samenkomen. Er waren allerlei straatoptredens gaande om ons heen. Dansen met Inca goden, maar ook salsa in een klein amfitheater. Voor een grote kerk werd er gezongen en er waren tal van marktkraampjes. Het voelde allemaal erg veilig aan, zelfs in een Zuid-Amerikaanse hoofdstad met twaalf miljoen inwoners.

Voor het avondeten die dag had ik een rooftop restaurant gevonden dat wel goed zou moeten zijn. Plus dat ze goede cocktails hadden en we waren nu eenmaal echt in Lima. Elk Zuid-Amerikaans land heeft natuurlijk ook zijn eigen sterke drank. In Peru is dat Pisco. Een brandy gemaakt van druiven met een alcoholpercentage van 40%. De nationale cocktail is de Pisco sour, door er limoensap en suiker aan toe te voegen met een laag op geschuimd eiwit erop. Twee daarvan graag, waarbij die van Sandra nog passievrucht als toevoeging kreeg. Als voorgerecht bestelde we de typische huancaina. Op z’n Hollands kouwe aardappel met saus. De gestoomde aardappel baadde in dit geval in een saus van gele peper, kaas, brood en melk. Een goede uitvinding waar we zeker een recept van op gaan zoeken. Tussen dit en het hoofdgerecht stippelden we op het gemak onze reis uit. Tijdens de vega lomo saltado en quinoa burger volgden er meer cocktails. Het vooruitzicht van een wekkerloze ochtend was fijn. We hadden wel een goede nachtrust verdiend na het

avontuur van de geannuleerde vlucht.