Update 1: Havana, vertyfde schoonheid

Beter kan ik mijn eerste indruk van Cuba niet omschrijven, vertyfde schoonheid. Vervallen is toch net niet het juiste woord hiervoor, want het vertyfde heeft juist weer een charme die op een positieve manier iets toevoegd aan de ervaring. Maar eerst even terug naar Nederland. De dag voordat ik ging vertrekken was ik erg gespannen, erger dan ik had verwacht. Maar dat kwam denk ik vooral omdat mijn brein er eigenlijk pas echt sinds die dag mee bezig was. Gelukkig kon ik wat rust vinden in het koken voor mijn ouders en zusje wat ik natuurlijk weer fantastisch deed (dit is overigens geen zelfverheerlijking maar de waarheid, ga maar navragen). In de nacht sliep ik ook erg slecht, ik was denk ik een uur of twee voor de wekker al klaar wakker. De eenzame reis naar Schiphol bracht me helemaal in spanning. Het was na de security check van schiphol dat ik pas dacht, wauw, wat ga ik een totaal onbekend avontuur beleven, wat gaaf. De spanning viel ineens van me af. (Wat ook hielp waren de reacties van iedereen op mijn proloog reisverslag, mijn facebookpost en alle lieve appjes die ik kreeg, bedankt daarvoor schatjes van me.) In het vliegtuig begon ik maar met iets waar ik eigenlijk al een half jaar eerder mee wilde beginnen: Spaans leren. Toch maar even anderhalve week van het boekje "Leer Spaans in 6 weken" er doorheen geknald. Dat neemt niemand me af. Hoewel ik natuurlijk nog geen enkel begrip heb van wat mensen tegen me brabbelen hier.

En dan kom je aan op Havana airport om 20:15 lokale tijd op een gemiddelde woensdagavond. Het vliegveld stelde echt niks voor en er vielen meteen twee dingen op. Een, het is hier verrekte (toen nog steeds 25 graden) warm en tropisch, en twee, wat ziet alles hier er toch oud en beschadigd uit en het ruikt (het stinkt niet, het ruikt). Dat tweede ding (het eerste niet, airco) werd alleen nog maar meer bevestigd door de taxirit naar mijn hostel. Ruïnes van huizen illustreerde dat maar ook de auto's. Oh, de auto's, wat zijn die toch mooi. Als je er heel goed in detail naar gaat kijken worden ze wat minder schoon, maar aan de andere kant worden ze er ook juist mooier door. Ik hoop dat jullie enigszins begrijpen wat ik bedoel. Hoe dan ook. Er stonden ook veel mooie auto's met de motorkap omhoog aan de kant van de weg, maar goed, dat is niet raar met auto's die waarschijnlijk meer dan twee keer zo oud zijn als ik. Wat me ook opviel was hoe de taxi chauffeur afremde voor de spoorwegovergang (die ook niet was aangegeven, verlicht was of slagbomen had) waarna hij even een kruisje sloeg. Dubieus op zijn minst zullen we maar zeggen. Aangekomen bij mijn hostel klopte ik aan. Vier Cubanen zaten daar in een woonkamer een soap te kijken en ik stond er midden in. Mijn kamer is best prima. Op mijn maatje Fred de kakkerlak na heb ik de kamer met twee stapelbedden voor mezelf alleen (op het moment van schrijven). En ik heb airco! Tijd om lekker te gaan slapen onder het geluid van de Spaans talige soap, ik hoop dat deze mijn onderbewustzijn hierdoor het een en ander bij zal leren.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd kreeg ik meteen energie door de gedachte dat ik een hele stad aan mijn voeten had om te ondekken, wat een feest. Het begon met een heerlijk ontbijtje van verse advacado, meloen, ananas en een eitje, een goede bodem voor een dagje wandelen. Na wat rondslenteren werd ik aangesproken door ene Nicolas, hij zou me wel even wat mooie dingen laten zien. Best handig zo'n gids, dus ik besloot om een drankje vor hem te kopen, je ziet ook bij meer toeristen dat dat zo gaat hier. Echter verbaasde ik me wel over de prijs van een cocktail van 5 $CUC, omgerekend gewoon 5 euro. Nicolas zijn tips heb ik in mijn lonely planet (waar ik heeeeel blij mee ben, ik zou anders echt niet weten waar ik heen moet gaan en internet bestaat hier bijna niet) omcirkelt en ik had meteen een eventueel avondprogramma voor vanavond of morgen. Vervolgens ging ik weer alleen op pad, eerst op zoek naar een supermarkt. Deze vond ik en het was weer een bijzondere ervaring. Ik denk zonder grappen dat 80% van de supermarkt bestond uit alcohol, maar een fles water kon ik niet vinden. Laat staan iets om te eten dat verder ging dan een blikje tonijn. Ook moest ik mezelf een weg banen langs de cement stortende aannemers die wat missende tegels van de vloer aan het wegwerken waren en daardoor was de helft van de winkel ook afgezet.Vertyfde schoonheid.

Toch maar op zoek naar lunch bij een restaurant of iets dergelijks dan. In mijn lonely planet vond ik een schijnbaar goedkoop iets dat in de buurt zat. Echter zat dit stampends vol met toeristen en begonnen de prijzen bij 10 $CUC. Oke, doei. Vervolgens ben ik maar bij een willekeurig barretje gaan zitten waar de prijzen niet in CUC (convertible pesos zoals dat heet) maar in de echte lokale munteenheid stonden. Als toerist kun je alleen aan CUC komen en ik snap ik ook wel waarom. Het leven is hier natuurlijk helemaal niet duur voor ons, dus daarom wordt het je duur gemaakt. De wisselkoers is ongeveer een factor 30, maar in de praktijk is dit vaak maar 10, als je geluk hebt. Maar goed, als ik voor ongeveer een euro een broodje ei en ham kan eten met een vers sapje erbij ben ik snel tevreden. Deze optie gaan we goed benutten, restaurants zijn maar overrated, straatvoer it is (wie weet met de nodige consequenties qua maag/darm systeem wel). Daarna ging het slenteren voort, door een gigantische begraafplaats naar het plein van de revolutie. Een betonnen vlakte bij een gigantisch monument voor José Martín en op twee flats grote silhouetten van Che en Fidel (de beste president ooit, mag ik geloven). Hier kwam ik ook de eerste buslading toeristen tegen en wat hele mooie auto's, deze worden nog niet saai gelukkig.

Vervolgens heb ik de universiteit bekeken (heel mooi) waar ik weer door iemand werd aangesproken. Hij liet me wat meer van de universiteit zien, bijvoorbeeld de tank die de studenten ooit eens hebben gekregen voor het vechten in de revolutie, en daarna gingen we wat drinken. Toch zijn die plekjes die die mannen dan uitkiezen niet goedkoop, heel apart. Het waren wel echt heerlijke cocktails. Ik was ondertussen wel weer wat tips rijker en toen was zijn plan om iets te gaan eten in het oude centrum. Hij ging me typisch Cubaans eten laten zien. Toch belandden we in een restaurant waar het personeel Engels sprak, de menu's ook in het Engels was en waar ik ook met euro's kon betalen. De prijzen waren ook best wel Europees, sterker nog, ik heb vorige week nog goedkoper gegeten in ons mooi Breda. Hier heb ik mijn nieuwe Cubaanse vriend toch maar even uitgelegd dat ik zijn eten niet ging betalen (hier ging hij kennelijk vanuit). Maar dit was geen probleem, waarna hij aan tafel ging zitten slapen voor de rest van mijn maaltijd. Van te voren zei hij nog dat hij niks van me wilde hebben, ook geen geld, maar ik begin het nu allemaal door te krijgen. Hij vroeg uiteindelijk wel of hij wat geld kon krijgen voor zijn familie. Nee, sorry jongen, bedankt voor de tips maar je moet het met die cocktails doen (waar ik ondertussen ook al spijt van had). Hierna heb ik ook maar besloten om niet meer op dit soort mensen in te gaan, hoewel ik echt heerlijk gegeten heb. Rupa Vieja (oude kleren), een typisch Cubaans gerecht van strookjes varkensvlees.

Vanaf het restaurant liep ik door een erg sfeervol straatje waar het levende karakter van Cuba helemaal tot zijn recht kwam. Voetballende kinderen, schakende ouderen, knuffelde stelletjes enzovoorts. Toen ik richting mijn hostel liep via Malecon (straat langs de waterkant waar altijd wel mensen zitten, muzikanten, stelletjes, best leuk) had ik weer de kans om minimaal drie nieuwe vrienden te maken maar die kans liet ik toch maar gaan. Ook het gefluit van de Cubaanse dames liet ik maar achter me. Zo rond een uurtje of negen kakte ik namelijk ook helemaal in, wellicht omdat het in nederland toen toch 3 uur in de nacht was. Snel naar het hostel, even wat Spaans leren, even schrijven, even plannen en hop naar bed. Op straat voel ik me overigens erg veilig, zelfs als ik niet tussen de toeristen loop of als het donker is.

Dag 2! Echt? Dag twee pas? Ik heb echt het gevoel dat ik hier al twee weken rondloop, maar desondanks is er nog meer dan genoeg te doen. Ik begon mijn dag weer met dat degelijke ontbijt en daarna naar een museum met spullenvan Napoleon. Waarom? Omdat het zo heerlijk random is om te doen in Cuba. Kennelijk is er ene suikerbaron geweest die helemaal weg was van Napoleon en daar een gigantische collectie aan over hield. Schilderijen, kleding, pistolen, kanonnen, tot aan replica's van zijn badkamer en kantoor. Vooral het uitzicht over Havana vanaf de bovenste verdieping was echt de moeite waard. Hierna ging ik richting het oude Havana (Havana Vieja). Eerst een stop bij het capitol (hier begon ik de toeristen echt te zien), daarna een weg banen naar een uitzicht over de baai en vervolgens een goede stop bij het museum van de revolutie. Een mooie blik in de liefde die Cubanen hebben voor hun revolutie en de haat die ze hebben richting de Amerikanen. Iconisch vond ik de karikaturen van Raegan, Bush en Bush W. De laatste had bijvoorbeeld een Nazi helmpje op. Ook heeft de CIA hier allerlei ellende veroorzaakt en stonden alle oorlogsmisdaden van Amerika groot ingelijst. Deels waarheid en deels overdrijving waarschijnlijk, zoals dat altijd is met dit soort dingen.

Verder richting Havana Vieja ging ik via de Obispo straat, een smaller straatje waar een marktachtig gevoel heerst. Aangekomen in het oude Havana ben ik alle trekpleisters af gegaan. Het torentje van de kathedraal in bijvoorbeeld en daarna alle pleintjes af. Bij het laatste pleintje had ik deze toeristische route eigenlijk wel gehad. Dus ik sloeg ergens willekeurig linksaf om daar te gaan kijken. Zo belandde ik in een gigantische hal waar allerlei spul verkocht werd, vooral souveniers. Toen ik door deze smalle gangetjes liep sprong een Cubaanse vrouw ineens in mijn pad. Ze begon in het Spaans te praten en riep er daarna iemand bij om als tolk te fungeren. De tolk legde me uit dat ze mijn vriendin wilde worden. Waarop ik zei, oh, ik heb geen vriendin, dit werd vertaald waarna ze zichzelf triomfantelijk presenteerde. Ik heb haar maar een knuffel gegeven en het daarbij gelaten voor het moment. Hierna ben ik doorgelopen en kwam ik een oud stuk stadsmuur tegen waarna ik zin kreeg in een biertje. Hiervoor liep ik naar een microbrouwerij op een van de pleintjes. Onder het genot van live muziek, een biertje en het zonnetje gebeurde het. Sommige van jullie herkennen waarschijnlijk de "Jirry geluksmomentjes". Het is niet heel indrukwekkend, het houdt in dat ik mijn ogen dicht doe en eventje hardop inadem en weer uitadem, met een glimlach op mijn gezicht. Ik was nu al verliefd aan het worden op deze stad merkte ik.

Naast mij op het terras ging iemand (duidelijk een backpacker) zitten waarna hij een sigaar opstak, die moet ik hebben dacht ik. Dus ik verliet het plein en begon met zoeken. Iedereen op straat biedt je hier sigaren aan maar daar ging ik liever niet op in. Mijn water was op dus ik stopte ergens voor een fles water. Toen ik wegliep dacht ik ineens, hey, wacht even. Dus ik liep terug naar de man en vroeg aan hem waar ik sigaren kan halen. Ik werd meegenomen naar een kamertje achter in het winkel en hij liet me een bundeltje heerlijke jongens zien die 2 $CUC per stuk waren. Ik heb er twee gekocht, hij stak er eentje voor me aan en zo liep deze jongen als een baas met een dikke Cubaanse in zijn bek over straat.

Vervolgens zocht ik mijn weg terug naar het pleintje waar ik mijn geluksmomentje gevonden had. Eenmaal daar zat het terras helemaal vol maar er was nog plek naast mijn sigaarinspiratie en dus vroeg ik hem of ik bij hem mocht komen zitten. Mijn nieuwe Israelische vriend had vandaag zijn laatste avond in Havana en dit gold ook voor zijn Duitse vriendin die zich bij ons voegde. Uiteindelijk heb ik heel de avond nog met ze opgetrokken, nog heerlijk gegeten maar de avond liep niet helemaal zoals gepland. We wilden namelijk naar een museumbar/club in het westen van Havana maar de rij hier was zo lang dat we er geen zin meer in hadden. Uiteindelijk hebben we nog wat gedronken her en der en lag ik netjes om 2 uur in de nacht in mijn bedje. Overigens voelde over straat lopen rond dit tijdstip nog steeds prima veilig.

De volgende dag kwam ik erachter dat ik een kamergenote had. Mijn doel die dag was internet dus ik stelden voor om haar een rondleiding door het oude Havana te geven omdat ik toch die kant op wilde voor internet. Ik deed dit eigenlijk vooral omdat ikzelf graag op mijn eerste dag iemand had gehad die de stad aan me uit had gelegd. Maar mijn doel van de dag was dus internet omdat ik echt nul netwerkverbinding heb maar ik kreeg de dag ervoor wel een smsje van het thuisfront binnen. Een berichtje waar ik niet op kon reageren. Eindelijk kon ik iedereen (ik had in 19 gesprekken berichtjes, bedankt daarvoor) vertellen dat ik nog leefde en het ontzettend naar mijn zin had. Verder liepen we die ochtend de versnelde versie van mijn rondje van gister, wat toch wel weer zijn charme had want we kwamen ook allerlei dingen tegen die ik gister gemist had. Een museumpje met wat Mexicaanse kunst bijvoorbeeld en een tentoonstelling van allerlei oude wapens. Daarna namen we afscheid en die middag had voor mij verder maar een enkel doel: een sigaar roken met een glas rum erbij. Hier had ik nog wel het volgende voor nodig: meer sigaren, iets om de sigaren in te doen, een sigaarknipper (of hoe je het ook noemt) en een aansteker. Nadat ik de nodige boodschappen gehaald had zocht ik een terrasje uit waar ik heerlijk van mijn sigaar heb genoten met een aantal glazen Havana Club 7 anos erbij. Ik heb hier nog verschillende mensen gesproken maar ben uiteindelijk alleen wat gaan eten bij een tentje dat mijn Isrealische vriend had aangeraden. Na hier heerlijk gegeten te hebben vervolgde ik mijn weg naar mijn hostel voor een bijkom momentje.

Voorlopig houd ik het hierbij aangezien dit al wel weer een lapje tekst is. Hoe mijn avond liep en de overige 3 dagen Havana volgt nog. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben, later schatjes.