Update 7: Orlando, shoppen en Disneeeeey – Deel 2

Het afschrijven van zo’n reeks verslagen gaat toch wel wat langzamer als je weer terug in Nederland bent. Daarom liet deze laatste bijdrage wat langer op zich wachten. Maar ik kon het natuurlijk niet te lang laten liggen want de volgende vakantie staat op het moment van schrijven alweer pal voor de deur. Of ik nog aan werken toekom? Ik vraag dat mezelf ook weleens af.

Voor nu even terug naar Orlando, 10 juni en daarmee dag 23 van onze reis. Een zondag was het, een goede dag om de waarschijnlijk topdrukte in de Disneyparken te vermijden en het vermaak elders te zoeken. Het was weer een rustig ochtendje, even schrijven, even hardlopen op de loopband in de airco en daarna wat baantjes trekken in het zwembad met ons mam. Na de lunch met een biertje in de brandende zon trokken we ons weer terug naar binnen om de Grand Prix van Canada te gaan kijken. Maxie eindigde die dag mede dankzij onze support niet in de grindbak maar op de derde plaats, zo konden we met een goed gevoel weer gaan shoppen.

Want dat shoppen moest natuurlijk ook weer eens gebeuren sinds we de Amerikaanse economie nog niet voldoende gestimuleerd hadden kennelijk. We hadden echter niet de hele avond de tijd want ik moest nog door naar de Plaza Live, een oud theater dat nu gebruikt wordt voor concerten. Zoë zou eigenlijk mee gaan maar die was uiteindelijk niet helemaal lekker en ging dus weer mee met papa en mama naar het huisje. Gelukkig ben ik prima in staat om me in mijn eentje te vermaken tijdens een concert plus dat een concert tussen de luid joelende Amerikanen natuurlijk een ervaring was die ik absoluut niet wilde missen.

Buiten het pand stond al een flinke rij toen ik aankwam, puur voor het scannen van de tickets en de beveiligingscontrole. Er stond zelfs een heuze politiewagen naast de entree om in te grijpen mocht er iets gebeuren. Toen ik naar het begin van de rij liep viel me al gauw op hoe divers mijn medefans waren. Ouders met kinderen van ongeveer veertien, groepen vrienden, stelletjes, gothics, homo’s, mannen in vrouwenkleding, sletterig geklede dames, noem een kleur en het stond er.

Eenmaal binnen begon net het voorprogramma (waarvan ik niet eens wist dat er één was) waardoor ik de lege bar goed kon benutten om een pilsje te scoren. Het werd uiteindelijk een blik Stella Artois, want soms moet je voor het vertrouwde en bekende kiezen. Elohim noemde de zangeres/dj haarzelf en toen ze eenmaal een tijdje bezig was zat ik er wel lekker in. Waar ik haar naam nog nooit gehoord had, werd er door de Amerikanen om mij heen luid meegezongen.

Het enthousiasme van dit publiek is wel typisch te noemen. Een gemiddelde Amerikaan is altijd vrij extreem in het uiten van zijn mening, maar als iets fantastisch is, dan krijg je ook te horen dat het fantastisch is. Dat uitte zich die avond in luid geschreeuw en gejoel. Dat ik mijn oordoppen (had ik ze voor niets al die kilometers meegesleept…) vergeten was deed dus pijn, niet per se door de harde muziek, maar vooral door de Amerikaan (waar ik ook stond, er was er altijd eentje, wel telkens een andere denk ik) die hard in mijn oor aan het schreeuwen was. Verder staan de Amerikanen over het algemeen behoorlijk stil, dat valt wel op. Ik had toch wel wat wilde dancemoves verwacht maar dat was die avond kennelijk aan mij.

Toen Elohim uitgeraasd was begon na een kwartiertje ombouwen waarvoor ik hier kwam: The Glitch Mob. Een groep van drie dj’s die elektronische muziek maken waar ik vooral tijdens mijn studententijd veel naar luisterde. In Nederland treden ze eigenlijk nooit op en toen hun nieuwe tour en album uitkwamen bleek dat ze wederom alleen Londen, Berlijn en Parijs aandeden. Maar gelukkig ging ik op vakantie naar hun thuisbasis de Verenigde Staten en kruiste ons reisschema hun tourschema in Orlando op 10 juni 2018.

De drie mannen hadden een mooie set verlichting en instrumenten weggezet. Elk hadden ze een identieke dj-booth die bestond uit twee dikke trommels en een touchpaneel dat richting het publiek gericht was. De samenstelling van het paneel veranderde elk nummer en door de toetsen op het paneel aan te raken werden live alle tonen van de muziek gemaakt. Ze begonnen met wat nummers van hun nieuwe album welke ik natuurlijk al braaf ingeluisterd had en dat was dus al wel genieten. Hun tweede studioalbum sloegen ze zo goed als over, wat prima was want ik vond dat album eigenlijk niets.

Natuurlijk verdwenen ze een kwartier voor het einde van het podium en ons gevraag naar meer leidde verwonderlijk genoeg tot hun terugkeer. Nog even de beste nummers er doorheen knallen en voordat ik het wist stuiterde ik rond middernacht de concertzaal uit. Ook de reacties van de Amerikanen na het optreden waren zowel lyrisch als iconisch. “Duuuuude, that was soooo FUCKING dope man!!!” Precies wat je van ze zou verwachten. Het was dan ook zeker briljant en de potentie van permanente oorsuizen meer dan waard! Hopelijk komen ze nog een keertje naar Nederland. Pap en man stonden al naast de deuren van The Plaza Live toen ik langs stuiterde en toen ik in ons huisje rond tweeën weer wat gekalmeerd was ben ik maar gaan slapen.

Ohh jongens, nog maar drie dagen in de USA en dat betekende nog maar twee dagen Disney! Ondertussen verlangden we ook wel weer naar de vrolijke muziek, de sneren van Gaston en het knetterende vuurwerk om de dag af te sluiten. Dat laatste stond die dag eigenlijk bovenaan, want we gingen naar Epcot. In het Epcot park is eigenlijk niet zo heel veel te doen, maar de vuurwerkshow aan het einde is echt magisch. Het park is opgebouwd rondom een groot meer waar de show op plaats vindt en waaromheen allerlei landen van de wereld een apart stukje themapark hebben. In de ochtend waren we ook nog even gaan shoppen bedenk ik me nu trouwens, onze herhalende routine van Orlando.

Goed, Epcot. Geen bijzondere attracties, maar wat doe je dan tijdens zo’n dagje Disney? Antwoord: handtekeningen- en pin-jacht. Mijn moeder, mijn zusje en ik hadden ondertussen al een bescheiden verzameling Disneypins, speldjes die je kan kopen en ruilen in de parken. Met dat ruilen was vooral mama deze vakantie erg goed op dreef, dus ze ging die maandag in Epcot maar lekker door.

Onze eerste stop in Epcot was in het Chinese gedeelte voor een krabbeltje van Mulan. Dit was helaas wel een van de minste karaktervertolkingen maar de krabbel was in de pocket! Nu we toch in deze sferen zaten schoten we de rij in om Elsa en Anna te ontmoeten van Frozen. Weer heerlijk op ons gemakje tussen de kleine kinderen in prinsessenjurkjes. Op zoek naar Alice (van Alice in Wonderland) begon het te regenen en Alice zelf bleek de tijd kwijt te zijn. Dan maar even wat fish en chips met uitzicht over het centrale meer.

Uiteindelijk wist Alice nog een gaatje voor ons te vinden en Doornroosje ook tussen haar slaappauzes door. Vervolgens zijn we van Frankrijk naar Japan en via Italië naar Duitsland gelopen terwijl mama en Zoë ondertussen als bezetenen op jacht waren naar nieuwe Disney-pins (ruilen met het Disneypersoneel). Dit lukte bijzonder goed, want mama was al ver op weg om een Winnie de Pooh serie van zeven stuks vol te maken. Volgens mij had ze er die dag drie bijgescoord, pap en ik keken vol spanning toe, zou ze deze vakantie de reeks vol kunnen maken?

Al vrij vroeg gingen we op locatie staan voor Illumination, het vuurwerkspektakel waar we eigenlijk voor kwamen. Wat best treurig was, was dat Zoë zich vlak voor aanvang niet zo lekker voelde. Zo erg niet zo lekker dat mama haar maar naar de eerste hulp bracht. Gelukkig konden ze het gros van de show uiteindelijk nog zien met Zoë in een rolstoel. De opvang vanuit het Disneypersoneel was gelukkig ook prima, en het hoort er ook een beetje bij dat Zoë onwel wordt in een Disney-park (je kunt er de klok op gelijk zetten eigenlijk). Eenmaal terug in het huisje gingen we rap slapen in afwachting van onze laatste volle dag vakantie.

De laatste dag Disney was alweer aangebroken en nu we alle parken hadden gehad gingen we nogmaals voor het hoofdpark Magic Kingdom. We hadden de eerste dag hier de wat ruigere attractie overgeslagen dus die waren vandaag aan de beurt! Voor allemaal had ik fast-passes geregeld, zodat we niet uren in de rij hoefden te gaan staan. Voordat we vertrokken gingen Zoë en papa er even op uit voor een nieuwe koffer. Gezien Zoë haar koffer beschadigd was geraakt in de laatste vlucht konden we nog een koffer claimen voor $150, iets waar we natuurlijk maar al te graag gebruik van maakten. Op de een of andere manier kwamen ze terug met twee koffers, gelukkig ook maar, want met al die nieuw gekochte spullen van ons was het iets te eenvoudig om alles te vullen.

In Disney ging ik eerst met mama in Big Thunder Mountain, de klassieke achtbaan die met de neppe bergen en de geisers deed denken aan onze reis voor het mid-westen. Een reis die op dit moment eigenlijk al behoorlijk ver weg leek te zijn, terwijl we daar een week geleden nog waren! Weer uit de attractie, op weg naar papa en Zoë die een handtekening waren scoren van Merida, kochten we nog wat nieuwe Disneypins en stonden we even te kijken naar een spontaan ontstane muppetshow (nog zoiets waar mama een groot fan van is).

Weer herenigd als viertal hopten we van attractie naar attractie. We waren net op tijd voor de show van Philharmagic, een 4D voorstelling waarin Donald Duck inbrak op verschillende liedjes uit allerlei Disneyfilms. Het stond ons niet bij dat we deze attractie ooit gedaan hadden, maar hij was erg leuk! Vervolgens wilde mama nog een keertje in de Ariel attractie en daarna gingen pap en ik in Splash Mountain. We waren een beetje vergeten dat de attractie zo lang duurt en dat er zoveel verschillende kleine drops worden gedaan (niet dat dit erg was). Tijdens de grote val op het einde konden mama en Zoë ons vanaf beneden goed zien en toen we langs hun doordreven konden ze ook goed zien hoe nat we waren geworden… Dat heb je denk ik als je vooraan zit.

In de Tortuga Tavern tegenover de Pirates attractie konden we vervolgens opdrogen (dat ging vrij rap, dit was denk ik de warmste dag die we meegemaakt hebben in Orlando) en onze magen vullen. Daarna scheidden we onze wegen weer even, ik ging Space Mountain in en de rest ging op bezoek bij Tinkerbell. Volgens mij was ik nog nooit in Space Mountain geweest maar ik wist wel dat het een van de “ruigere” attracties van het park was, waar ik wel naar uitkeek. Echter is de Orlando versie kennelijk niet zo ruig als die in Disneyland Parijs! Eigenlijk was er heel eerlijk gezegd geen bal aan…

Gelukkig vond de rest het wel vermakelijk bij Tinkerbell en weer compleet stonden we te wachten op de grote afsluiting van de dag voor het iconische kasteel van Assepoester. Eigenlijk voelde dit ook een beetje als de grote afsluiting van onze vakantie. De show begon met projecties op het kasteel van diverse Disneyfilms met op de achtergrond de bijpassende muziek. In de bomen om ons heen gingen lampjes aan en boven ons knalde het vuurwerk allerlei kleuren de hemel in. Bedankt pap en mam voor de fantastische vakantie! Bedankt voor de bijna 5000 veilige kilometers in de auto en de zeven veilige vluchten van hot naar her. Ik ben benieuwd of dit echt de laatste keer zal zijn zoals we van tevoren hebben geroepen. En ik hoop stiekem van niet!

Maar dit was natuurlijk nog niet helemaal het einde van onze vakantie. Om de drukte een beetje te vermijden besloten we om maar te wachten op de volgende show terwijl ik nog even een handtekening ging scoren (ook dit moest afgesloten worden). Hierna startten mam en Zoë nog een verwoede jacht naar pins maar het geluk was die avond iets minder aan onze zijde dan tijdens de voorgaande dagen. Rond middernacht waren we pas weer bij ons huisje voor de laatste overnachting in de Verenigde Staten van Amerika.

De 26ste dag in Amerika was dan toch eindelijk de laatste. Wat gaat dat toch altijd weer snel tegen het einde. Alles moest deze ochtend weer in die inmiddels nog grotere verzameling koffers. Omdat we pas in de avond vlogen en er nog ruimte was in deze koffers pakten we overdag nog de kans om ze verder af te vullen met allerlei spullen van de Wall-Mart (sauzen, kleding, make-up, noem het maar). We hadden ook nog even de tijd om een bezoekje te brengen aan Disney Springs, een winkeldistrict waar naast merkkledij ook weer Coca-Cola, Marvel en natuurlijk Disney winkels te vinden waren. Onze laatste lunch “on the road” was bij Chipotle, een soort Subway maar dan met Mexicaans eten én een van onze favorieten.

Hup, het vliegtuig in. Richting IJsland kon ik de slaap niet echt vatten maar de tweede vlucht heb ik gelukkig vrijwel niet meegemaakt. We landden op Schiphol in de vroege ochtend en opa stond alweer klaar om ons te begroeten. Weer thuis kwam mijn vriendin Sandra ons al snel opzoeken om te helpen met uitpakken en kort daarna werd ik door d’r meegepikt. Een heel weekend met m’n lief was wel de kers op de taart van mijn vier weken vakantie.

Terwijl ik dit aan het aftypen ben ligt mijn half ingepakte backpack alweer klaar voor het volgende avontuur. Vier weken vakantie, vier weken werken en woensdag weer voor een paar weken op pad. De bestemming houd ik nog even geheim maar het wordt vast weer onvergetelijk! #backpackenmetmnlief