Update 4: Yellowstone, als je van beren leren kan

Vanuit Cody hadden we een mooie route richting Yellowstone National Park. Deze route bracht ons eerst door een natuurgebied grenzend aan het park waar we een mooi uitzicht hadden over de bergen met laaghangende bewolking. In de verte zagen we de weg die we gingen volgen door de bergen heen kringelen. We reden de pas in waar ooit een grote groep indianen ter nauwe nood is ontsnapt aan een leger van kolonisten door ze te slim af te zijn tot we aankwamen bij een brug. Onder de brug hoorde we het water van een rivier kletteren, welke gezien het omringende gesteente ooit eens een stuk machtiger geweest moet zijn.

Toen we Yellowstone eenmaal inreden was de temperatuur voor dit tijdstip niet echt wat we gewend waren. Het was slecht 10 graden maar gelukkig wel redelijk zonnig, hoewel dit ook ieder moment kon veranderen zoals de donkere wolken in de verte deden vermoeden. Al gauw kwamen we weer wat bizons tegen die wat verderop omringd door rivieren tussen de geel gekleurde bloemen aan het grazen waren. In vergelijking met de Badlands zagen we hier nu veel meer groen en water, raar om te bedenken dat we daar een paar dagen geleden nog in die brandende föhn van 36 graden stonden.

Al snel kwamen we bij een stoppunt waar je direct kon zien waaraan Yellowstone haar naam dankt. We keken neer op een aftakking van de Yellowstone River die we later nog tegen zouden komen. Deze aftakking lag in een canyon en de omringende bergen waren geel van kleur. Her en der was er nog een vleugje rood, bruin en wit, maar geel overheerste echt. Net als de zwavelgeur die we moesten verduren. Ook waren er in de bergen lagen van gestolde lava zichtbaar en vlak bij het water zagen we kleine pufjes stoom uit het gesteente komen, een voorproefje van wat nog ging komen. Yellowstone is namelijk één grote bonk vulkanische activiteit, we stonden letterlijk bovenop een supervulkaan met een doorsnede van 71 kilometer. Het schijnt dat wanneer deze jongen uitbarst, dat het dan zo’n beetje gedaan is met het leven op aarde. Maar de kans dat dat gebeurt, schijnt ook gigantisch klein te zijn, dus laten we ons maar niet te veel zorgen maken.

Na deze stop kwamen we voor het eerst een eland tegen aan de kant van de weg. Het was redelijk in een flits en we konden hier niet even stoppen voor een beter beeld, maar het telt wel. We reden wat verderop door een stuk bos dat voornamelijk bestond uit doden bomen. Maar tussen al deze grijs en zwart geblakerde bomen stonden verse groene boompjes van net een halve meter hoog, er was dus nog hoop. Tijdens een plaspauze in dit grijs, groene bos vroeg een man mij of we de beer gezien hadden. Kennelijk was deze een stukje terug te zien op ongeveer vijftien meter afstand. Shit, we doen toch iets fout…

Maar we moesten door naar de iconische Yellowstone watervallen, die beer zal toch wel allang weg zijn. In de verte zagen we de Upper Falls en recht naar beneden lag de Lower Falls, welke via een wandeling van anderhalve mijl te bereiken waren. Het natte (we hadden namelijk zo nu en dan wat regen), steile pad naar beneden was ons toch iets te uitdagend dus we liepen een stukje verder om een mooi uitzicht op de Lower Falls te krijgen. Deze waterval vormde verderop de Yellowstone River en dit deed meteen denken aan het gele gesteente dat we eerder al zagen, maar dan nog net ietsje indrukwekkender.

Via dezelfde route terug stuitten we op een file. Er was ongetwijfeld iets te zien in de bossen nabij de bocht die we in de verte zagen en er stonden voldoende statieven opgesteld om te weten dat het iets bijzonders was. Dichterbij komen lukte niet echt en toen we eenmaal bedacht hadden om gewoon uit te stappen liepen mensen al terug vanuit de bocht. We waren te laat en kennelijk hadden we een zwarte beer gemist, alweer dus, shit…

Vervolgens begon het echt keihard te regenen terwijl wij door de ramen van de auto keken, op zoek naar een nu natte beer. Na een paar minuten rijden stopte de regen en scheen zelfs het zonnetje op de kleine vallei waar we in reden. Er stonden een paar mensen aan de kant van de weg toen we onze blik op rechts richtten. Daar zat hij, nog geen tien meter verderop aan de andere kant van een klein beekje, een zwarte beer. Vanuit onze veilige auto konden we hem perfect zien en hij liep zelfs nog onze kant op. Hij keek ons recht aan met zijn bruine snoet terwijl hij langs het beekje bewoog. Gewoon op zijn gemakje, af en toe knauwend op een paardenbloem. We hadden ondertussen wel een verkeersinfarct veroorzaakt dus reden langzaam verder waarna we uiteindelijk de plots ontstane drukte achter ons lieten zodat anderen ook van dit mooie uitzicht konden genieten.

Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij ons hutje, zoals pap het al heel de vakantie omschreven had. Het beeld dat hij echter geschetst had van geen elektriciteit of stromend water, bleek verre van waar te zijn. We hadden gewoon licht, een douche en hoefden ook niet met een zaklamp naar een gat in de grond te zoeken als we midden in de nacht naar de wc wilden. We zaten in één van de bungalow dorpjes in het park en gingen daar heerlijk uit eten in eigenlijk het enige restaurant. De porkchops with apple bourbon bbq sauce zijn me toch bijgebleven.

We liepen vervolgens nog even de giftshop in en ik liep daarna met papa nog even door naar de Mammoth Hot Springs terwijl de zonsondergang inzette. Dit werd morgenochtend onze eerste stop. Op de terugweg naar ons hutje zaten de herten gewoon naast het welkom-bord en her en der op de omringende heuvels, ze waren niet echt schuw. Zoë had zelfs een baby hertje gespot op de heuvel achter ons hutje, die we nog net in het laatste zonlicht konden bekijken. Daarna was het bedtijd, niet voordat het licht in het hutje even uit ging dankzij een stroomuitval. Gelukkig ging deze ook snel weer aan want het was toen ineens best wel donker.

De volgende ochtend spotte we weer een hert op dezelfde heuvel achter ons hutje en onder zijn toezicht reden we naar Mammoth Basin, waar papa en ik gisteravond nog even waren geweest. Het begin hiervan bestond uit een boardwalk waardoor je vlak bij de voet van een grote formatie kon komen. Er was geen spuitend water te zien bij deze geiser maar het warme water dat richting ons stroomde vormde wel kleine stoomwolken. Het water stroomde naar beneden via allerlei plateaus die in de loop der tijd gevormd zijn. Deze plateaus waren vooral wit van kleur maar her en der waren wat oranje stroken zichtbaar, zelfs een plukje roze op bepaalde plekken. Met de auto reden we naar boven, zodat we via de looppaden op de geiserplateaus neer konden kijken. Deze staken best af tegen de beboste bergen niet veel verderop.

Helemaal bovenaan de heuvel waarop de hot springs zich gevormd hadden konden we met de auto een rondje rijden langs diverse punten. De eerste heette de Orange Spring Mound, een rood/oranje puist van vijf meter hoog en ongeveer vijftien meter breed. Deze hot springs en de daar rond omheen gevormde gesteentes ontstaan door het grondwater dat opgewarmd wordt door de vulkanische activiteit in Yellowstone. Dit grondwater gaat dan door kalksteen lagen heen waarna het kalk boven het aardoppervlak uit komt en afzet. Na verloop van tijd ontstaan deze puisten dan die wit zijn van het kalksteen maar ook groen/oranje/rood dankzij de verschillende bacteriën die in het warme water besluiten te gaan leven. Zo kende het bassin dus allerlei kleuren maar waren delen ook als een groot, wit maanlandschap waar enkel afgestorven bomen op te vinden waren.

Maar er waren nog meer geisers die vandaag op de planning stonden! Niet voordat we eerst nog bij een beekje stopten en wat verder van de weg liepen richting het water. Hier hoorden we alleen het beekje stromen en de vogeltjes fluiten en verder helemaal niks, heerlijk rustgevend. Weer onderweg kwamen we wat wegwerkzaamheden tegen en dus wat langzamer verkeer. De werkzaamheden werden geïnspecteerd door een bizon, die helemaal rechts op de weg met ons meeliep. Bizonder weer. We stopten nog even bij de Roaring Mountain, een witte heuvelrug gevuld met her en der wat pufjes stoom waarna er weer terug onderweg nogmaals iets bizonders gebeurde. Er liepen er namelijk drie over de weg, waarvan de twee kleinere ruzie met elkaar aan het maken waren. Ze liepen voor ons uit op onze weghelft en er zat gelukkig nog een auto tussen. Deze reed toch maar een stukje achteruit toen de bizons voor de tweede keer met hun hoorns tegen elkaar aan knalden. Na een achtervolging van zo’n tien minuten liep het drietal uiteindelijk naar de andere weghelft waardoor wij weer onze weg konden vervolgen.

Een indrukwekkend stop waren de Norris geisers. Het begon met het zoeken naar een parkeerplek, echt alles stond vol, hoe moet dit dan wel niet zijn in het hoogseizoen… Maar goed, we liepen uiteindelijk weer over de boardwalks en stuitten als eerst bij een strak helder, blauw meertje. Het zag er zeer uitnodigend uit maar naast dat het water waarschijnlijk minimaal zestig graden was, ik mijn zwembroek niet bij had en de eerste, beste parkranger me er per direct uit zou vissen en zou verbannen, stonk het vooral heel erg naar rotte eieren dankzij de zwavellucht. Als dat laatste niet zo was, had ik het natuurlijk gewoon gedaan!

Het hoogtepunt van deze geisercollectie was wel de Steamboat Geyser met zijn indrukwekkende, hoge, brede stoompluim. Hij bleef maar stoom uitpuffen en niet weinig ook. Kennelijk was deze geiser twee dagen geleden nog uitgebarsten en doet deze dat om onverklaarbare reden regelmatig om de week. Dit is sinds een paar maanden geleden terwijl de keer daarvoor bijna vier jaar geleden was! Tussen 1961 en 1991 deed de geiser bijvoorbeeld ook helemaal niks. Met uitbarstingen van ruim negentig meter hoog is de geiser de hoogste actieve geiser ter wereld. Zeer jammer dus dat we net twee dagen te laat waren voor de grote voorstelling, wat niet weg nam dat deze stoomboot (welke zijn naam ook echt verdiende) erg indrukwekkend was.

Heel dit gedeelte van het geiserpark bestond uit allemaal houten looppaden die tot in de verte doorliepen. Wij besloten om naar de andere kant van de Norris geisers te lopen. Hier keken we neer op een groot open veld van verschillende geisers. Tevens keken we uit op wat Aziaten die zich buiten de looppaden begaven, ondanks de waarschuwingsbordjes. Alles voor de foto denk ik. Met papa ging ik verderop over de boardwalk dit stuk van het park in. De kleuren van het de verschillende stroompjes water hadden te maken met het soort bacteriën dat we zagen en deze hebben weer voorkeuren voor bepaalde temperaturen. Groen komt overeen met achtendertig graden (baddertemperatuur!) en het spectrum loopt tot aan rood, wat overeen komt met zestig graden. Daartussen zit nog geel en bruin, dat kleurplaatje vullen jullie verder zelf maar in.

Bij de Midway Geiser was het zo druk dat we de auto maar net buiten de parkeerplaatsen gezet hadden. Maar ondanks de massale drukte moesten we wel naar het fenomeen dat we gingen bekijken. Om het geisereiland te bereiken moesten we via een bruggetje de rivier over. Het warme water van de geisers kwam hier in contact met de koude rivier wat ook weer wat extra dampen veroorzaakte. Vervolgens kwamen we bij een kraakhelder meer waar we de overkant niet van konden zien door alle stoom die eruit kwam zetten. Als de stoom een beetje weg trok (of de wind aantrok?) kon je het water op verschillende plekken zien borrelen.

Maar dit warme meer was niet de hoofdattractie, dit was het Grand Prismatic Lake. Prismatisch was het meer zeker, van lichtblauw water, naar een duidelijk gele ring om het meer heen, gevolgd door oranje, gevolgd door rood en alles wat er nog tussenin zit was ook te zien. De zon scheen ook nog eens heftig dus de kleuren kwamen extra goed tot hun recht. Met papa ben ik nog naar een uitkijkpunt gewandeld waardoor je op het meer neerkeek. Het leek wel een beetje alsof een regenboogmeteoriet hier zijn inslag had gemaakt. Tijdens onze wandeling kwamen er meer en meer donkere wolken en toen we terugkwamen bij de auto waar mama en Zoë nog in zaten begon het keihard te regenen, goede timing van ons.

Na zo’n dag met allerlei impressies, kleuren en geuren begonnen we richting het hotel te rijden bij Lake Yellowstone. Eerst maakten we nog een korte stop bij West Thumb Geyser Basin, mama was vlak hiervoor in slaap gevallen maar toen we stopten werd ze even wakker en we vroegen of ze wilde blijven zitten, waarop ze met ja antwoordde. De geisers hier waren weer meer blauwe meren en stoom, we hadden dit nu wel een beetje gezien ondertussen denk ik. Terug bij de auto zagen we nog wel een modderpoel geiser, toch nog iets nieuws gezien. Mama was ondertussen helemaal wakker en vroeg zich af waarom we haar achter gelaten hadden, kennelijk was ze toen we hier aankwamen toch iets minder wakker dan we dachten…

Vlak voordat we bij ons hotel aankwamen zagen we nog een wapiti met een groot gewei en daarna kregen we uitzicht over het Yellowstone meer. Ons hotel was erg mooi van binnen, de ontvangsthal althans. Wij hadden weer een hutje welke wederom goed beviel. Met het koffiezetapparaat in de kamer hadden we wat water opgewarmd voor cup noodles en om de bizondere honger helemaal te stillen haalden we nog een buffalo bratwürst waarna we weer op pad gingen.

De Mud Vulcano Geysers leek ons wel een interessante naam om voor te stoppen en de borrelende modderpoelen waren ook inderdaad weer speciaal. Wat ook nog in de smaak viel was de Dragon’s Mouth Spring, een poeltje water met daaraan grenzend een gat in de rotsen van twee meter hoog en één meter breed. Uit het gat kwam stoom zetten en door de pufjes stoom en het water dat tegen de wanden van de grot aan klotste leek het net alsof en een draak aan het grommen was in zijn grot, welke zo donker en stomig was dat hij oneindig diep leek.

Vervolgens reden we door Hayden Valley in de hoop om tegen het inzetten van de zonsondergang nog wat wildlife te spotten. Op de heenweg lukte dit niet echt maar op de terugweg stopten we bij een uitkijkpunt waar een aantal mensen waren verzameld. Iedereen hier had fotolenzen zo groot als mijn onderarm of dikke kijkers om ver te kunnen zien. Wij hadden dit allemaal niet dus moesten een beetje vertrouwen op de mensen om ons heen. Na wat informeren kwamen we erachter dat er drie wolven liepen helemaal in de verte. Zeer bijzonder want er lopen er maar een stuk of honderd rond in heel het park. Wij konden met Zoë haar fototoestel de drie grijze stipjes in de verte redelijk zien. Ook hoe ze over een restant sneeuw heen liepen en stuk voor stuk uitgleden. Hun gehuil was ook zo nu en dan goed te verstaan en ook toen we weer doorreden hoorden we ze nogmaals geluid maken.

Niet veel verderop kwamen we op een punt weer een grote groep auto’s tegen. Na weer wat informeren bleken er drie grizzly beren in de verte door het hoge gras te lopen, een mama met twee kleintjes. Ik mocht bij één van de Amerikanen daar door zijn kijker een blik werpen. Ze waren zelfs met deze vergroting niet eens zo bijzonder (hey, een keertje normaal gespeld!) goed te zien, maar ik heb ze toch gezien! Vlak voordat we terug waren bij ons hutjes kwamen we aan de waterkant van het meer nog een moeder wapiti tegen met een kleine Bambi, ook weer een bijzonder plaatje. Na een kop thee gingen we slapen want er zat nog een ochtend Yellowstone aan te komen.

Die ochtend stond de befaamde Old Faithful nog op de planning. Een geiser die zijn naam dankt aan de voorspelbaarheid van zijn uitbarstingen. Toen we er aan kwamen had hij waarschijnlijk net zijn ding gedaan want de bankjes voor de geiser waren compleet leeg. Hij zou om 11:12 knallen en we hadden dus nog een klein uur, maar we gingen alvast zitten. Na verloop van tijd kwam er wat water omhoog maar dit was nog verre van wat er moest gebeuren. Niet veel later ging er een geiser in de verte helemaal los met een water en stoompluim die nog wel even door bleef zetten. Een tweede kwam er ook nog bij en toen deze weer gestopt waren begon Old Faithful weer te rommelen. Niet veel later (echt vrijwel exact om 11:12) knalde hij een waterkolom naar boven van ongeveer tien meter en na zo’n vijf minuten was het spektakel weer voorbij.

We liepen hierna nog even naar de inn, volledig van hout gemaakt, die al sinds het begin van de twintigste eeuw toeristen verwelkomt. Daarna reden we door naar de volgende slaapplaats in Moran. De laatste stop in Yellowstone was een waterval aan de kant van de weg. Het begon wat te regenen toen ik wat verderop liep voor een goede foto. Toen ik zo’n beetje maximaal ver weg was werd de motregen stortregen en uiteindelijk hagel. Ik was in luttele seconden doorweekt en rende snel terug naar de auto waar we met z’n allen even hebben zitten schuilen. Toen de bui weer verder was getrokken gaf dit een uniek schouwspel op het meer achter ons. Door de nog koude sneeuw in combinatie met de warmere regen was er een mistlaag ontstaan over het meer. Toen we weer doorreden zat deze mistlaag ook nog boven de weg, dus de weg vervolgen ging op het gemakje.

Na nog wat bebost gebied met her en der wat plukjes sneeuw waren we na zo’n achtenveertig uur Yellowstone weer uit. Wat er daarna weer allemaal gebeurde laat ik over aan de volgende blog!