Zell am See 2019-2020 een gouden randje

Skivakantie is simpelweg een aaneenschakeling van het koud hebben (koukleum) op hoogte (hoogtevrees). Twee redenen waarom ik skivakantie met mijn vriendin Sandra op mijn buik kon schrijven. Dat dacht ik tenminste. Echter zat ik rond half vier in de ochtend op 28 december 2019 toch echt met haar in de auto richting besneeuwde bergtoppen. Haar voorbereiding loog er niet om. Ze had al op latjes gestaan op een borstelbaan, had les gehad op de rollerbaan en vlak voor vertrek waren we nog met z’n vieren naar de skihal in Zoetermeer geweest. Dit laatste als een soort try-out van deze vakantie, want Sandra en ik gingen met Milou (haar beste vriendin) en Sven (Milou haar vriend) richting Zell am See, Oostenrijk.

De auto lag wat laag bij de grond deze rit. Maar je kan maar beter te veel dan te weinig mee hebben, dat is sowieso beter voor iedereen. Zo’n ruime twaalf uur na vertrek waren we met maar beperkte file aangekomen in Zell am See. De straten van de stad waren nog mooi versierd met kerstverlichting. Deze verlichting leidde ons in de avond naar een mooi Oostenrijks restaurant. Het witbier spoelde de schnitzel en goulash goed weg. De appelstrüdel om af te sluiten was zonder twijfel één van de beste ooit.

Na bijna tien uur slaap werden we nog redelijk op tijd wakker op een zonnige dag. Dat dit een voorbode was van het aanstaande kaiserwetter, dat wisten we nog niet (we zouden uiteindelijk de hele week maar weinig wolken zien). Sandra en Milou hadden die ochtend een lesje, dus het was aan Sven en mij om de berg te gaan verkennen. We belandden al snel bij het begin van een rode piste waar het super rustig was. Na enkele meters kwamen we erachter waarom. De sneeuwkanonnen stonden volle bak te blazen en het was plots alsof we in een sneeuwstorm beland waren. De combinatie dalafdaling en deze relatief hoge temperaturen maakten de piste daarnaast ook geen pretje. Met een ijzig baardje en een bezweten rug kwam ik onderaan de piste aan. Een stevig begin van de week. De piste werd dan ook omgedoopt naar “Terror Rood” voor de rest van de vakantie.

We besloten daarna om helemaal naar boven te gaan met de liften. Vanaf daar konden we naar de andere kant van de berg, tot we weer boven moesten zijn voor de lunch om half twee. Sandra had haar eerste ochtend op de berg erg goed ervaren. Ze was zelfs al van de rode piste af gegaan! Zonder dat haar skileraar dit van te voren verteld had weliswaar, maar dat helpt natuurlijk wel goed tegen de kleurtjesangst.

Na al die positieve verhalen had ik natuurlijk ontzettend veel zin gekregen om met mijn vriendin samen te gaan skiën! Zodoende begon ik dan ook enthousiast. Te enthousiast. Ik was namelijk al op een kwart van de piste (welke overigens geen pretje was, erg druk en al best wat bugels), toen ik eindelijk eens een keer achterom keek. We waren elkaar na luttele seconden al kwijt dankzij mijn ontembare enthousiasme. Gelukkig waren Sven en Milou er nog om Sandra al vloekend op mij naar beneden te begeleiden. Dit deed mij even goed realiseren dat Sandra zo’n vijf jaar ski ervaring minder had dan ik. Laten we het daarop houden.

Even later gingen Sandra en ik met z’n tweeën door (zij, ikzelf en onze relatie waren na dit voorval gelukkig nog intact). We vonden een goede beginnerspiste met een sleepjeslift waar Sandra wat meer vertrouwen in haar skietjes kon krijgen. Niet veel later was het tijd voor Sandra haar eerste après ski ervaring! De rustige bar werd na een paar uur en meer dan een paar witbier wel erg gezellig. Zo gezellig, dat we maar pizza bestelden in plaats van in het huisje te gaan koken. Ik voelde me kiplekker, maar Sandra en Milou waren op z’n minst aangeschoten te noemen. Goed moment dus om een oud en nieuw feestje in het casino te reserveren!

De volgende ochtend klonk er behoorlijk wat geklaag, de kater was zondermeer aanwezig in het huisje. Dit leek Sven zodoende de ideale dag om Milou ten huwelijk te vragen. Hij was er de afgelopen dag al druk mee bezig geweest. Tijdens het uitpakken van de auto moesten de bijzondere flessen champagne en de tas met de ring met zorg worden uitgepakt en verstopt. De zondagochtend zonder de meiden bleek ideaal om een goede, romantische locatie te zoeken. Toen Milou drankjes was halen bij de après ski zondagavond, dat was het perfecte moment om het plannetje in steen te gieten (ware het niet dat ze tot twee keer toe terug kwam om iets te vragen over de drankjes…).

Op maandagochtend was het dan zo ver. Samen skieden we naar het uitzichtpunt waar het allemaal ging gebeuren. Sandra en ik waren de eerste die op de foto mochten met fenomenaal uitzicht op het dal van Zell am See. Toen vervolgens Sven en Milou aan de buurt waren, vond Milou dat we toch wel erg lang aan het fotograferen waren. Maar voordat ze kon nadenken over wat er aan de hand was, zat Sven al op één knie. De rest van het verhaal moet je toch echt aan Sven en Milou vragen, maar ik hoorde volgens mij wel een ja. Anders was het een bijzonder ongemakkelijke vakantieweek geworden.

Na een toost met champagne op dit aanstaande huwelijkspaar gingen de stelletjes elk hun eigen weg. Ik ging met Sandra verder oefenen bij de kleine sleepjeslift van gister. Tussendoor pakte ik een lift voor een andere piste, maar dankzij de drukte heb ik waarschijnlijk een factor twintig langer gedaan over de lift dan over de piste zelf. Onze huisgemaakte lunch vonden we op een zonovergoten terras dat we via een bospaadje konden bereiken. De terugweg (bergopwaarts) kon alleen per sneeuwscooter. Met twaalf man tegelijk hingen we aan een touw achter de scooter. Ik mocht het met één arm doen omdat Sandra ietwat onhandig haar skistokken op onze houvast had gelegd. Fijn om eens een keer iets te hebben aan al die uren in de sportschool.

In de middag ging Sandra verder solo oefenen, terwijl wij met z’n drieën nog een keer de “Terror Rood” gingen proberen. Dit met weinig succes, ik kan nog steeds niet beoordelen welke poging slechter ging. Terug in het huisje begonnen we de avond met hapjes en champagne. Vervolgens heb ik nog een vegetarische lasagne in elkaar geknutseld als verlovingsmaal. Alle restaurants waren namelijk allang volgeboekt helaas.

De volgende dag was het oudejaarsdag! Sven ging die ochtend even z’n eigen ding doen terwijl ik samen met Sandra en Milou naar een lekkere brede, blauwe piste gingen. Ik had deze de dag ervoor gespot en dacht me in dat dit ideaal zou zijn voor Sandra om te oefenen. Die ingeving bleek te kloppen, want ze zoefde er met gemak van af. Dit gaf mij ook de kans om wat meer met mijn techniek te gaan klooien. Uiteindelijk is skiën natuurlijk gewoon mensen nadoen die het beter kunnen en zo heb ik het door de jaren heen geleerd. Ook probeerde ik Sandra het een en ander uit te leggen. Maar gezien ikzelf enkel tijdens mijn eerste skivakantie wat lesjes gehad heb, bleef het vaak bij “Okay, probeer me maar gewoon na te doen…”.

We besloten om vroeg te gaan lunchen onder aan onze chille piste om de drukte voor te zijn. De schnitzel viel wat tegen, maar dat drukte vermijden was in ieder geval gelukt. Toen we weer de piste op gingen, stond er namelijk een rij die tot ver buiten door ging. De rest van de middag hielden we het verder kort, vooral om onze krachten te sparen voor oud en nieuw!

In het dorp maakten we nog een wandeling en deden we wat boodschapjes. Een heerlijke, huisgemaakte glühwein hielp ons met even de oogjes dicht doen voor al het geweld van de avond begon. Met wat champagne en hapjes hadden we al een klein preparty in ons huisje. Des te soepeler konden we aan het feestje in het casino beginnen, waar ook nog diverse hapjes waren. Met de fiches die onderdeel waren van de entree, gingen we maar eens aan de slag.

Milou ging best goed aan de roulette tafel, zeker voor iemand die geen idee had wat ze aan het doen was. Maar goed, dat hadden we allemaal niet zo. We wisten wel dat het heel leuk was om te winnen en dat gebeurde zelfs nog meer dan sporadisch. Nadat we de klassieke fruitautomaten ook aan hadden gedaan, gingen we ruim voor middernacht naar buiten voor de vuurwerkshow. Zo in onze nette kleding werd dit vrij snel fris, maar gelukkig kregen we wat goudkleurige reddingsdekens om ons warm te houden. Deze waren ook nog eens bijzonder stijlvol. Dat 2020 maar een jaar van goud mag worden. Het vuurwerk was erg spectaculair en het zicht was goed. We konden zelfs het vuurwerk aan de overkant van het meer zien. We stonden ook erg goed, toch niet voor niks een kwartier buiten staan koukleumen. Weer binnen besloten we het jaar in te luiden met behulp van wat cocktails. Deze (cosmopolitains voor de vrouwen en old fashioned’s voor de mannen) werden met zorg en show voor ons bereid.

Ik heb echt niks met gokken, nooit gehad. Zodra mijn geld in een automaat zit, of omgezet is naar fiches ben ik heel het gevoel kwijt. Winnen of verliezen is niet meer spannend voor me. Toch moet ik toegeven dat ik me tijdens een potje Black Jack aan een tafel samen met Sven erg amuseerde. Ongetwijfeld had dit veel te maken met de setting. Ik voelde me toch wel redelijk het baasje hoe ik daar net gekleed met mijn drankje zat, terwijl Sandra over mijn schouder hing en me aanmoedigde. Dat ik aan het winnen was, dat hielp waarschijnlijk ook. We bleken allemaal de slechtste niet, want we gingen uiteindelijk allemaal met een deel van de inzet weer naar huis.

Op Nieuwjaarsdag waren we nog redelijk op tijd wakker, zodat we al vroeg het nieuwe jaar goed konden beginnen op de piste. Het was er gelukkig bijzonder rustig, dus helemaal de moeite waard. Er hing een flink pak laaghangende wolken om de berg. Via de dal afdaling het dorp in moest je dus dwars door de wolken heen. Die ochtend ging ik even solo om een zwarte piste te pakken die er bijzonder goed bij lag, geen spijt van die beslissing dus.

Vervolgens gingen we weer met z’n vieren richting de City Express. Ik pakte vanaf daar de dal afdaling door de wolken. Met maar weinig zicht is een onbekende, zwarte piste toch wel een tikkeltje spannender, maar ik doemde uiteindelijk weer op uit de mist zonder botbreuken. Ik zag de rest weer bovenaan de berg voor onze laatste afdaling van de dag, waarna we bij ons huisje een late lunch pakten. Toch had oud en nieuw er stiekem ingehakt. De avond bestond uit zelfgemaakte vegetarische noodles op schoot tijdens de show van Jochem Meijer op tv. De volgende dag moesten we namelijk vroeg op pad!

Na zo’n vier dagen skiën op de berg van Zell am See waren we toe aan iets anders. Zodoende stonden we erg vroeg op om de bus richting het skigebied Kaprun te pakken. Dit was zelfs zo vroeg, dat het hok waar onze ski’s in stonden nog op slot was… Heel stilletjes konden we via een sluiproute toch in de kelder komen, gelukkig hadden we wat marge qua tijd. De marge bleek extra belangrijk toen we erachter kwamen dat we bij de verkeerde bushalte stonden te wachten. De bus wilde net vertrekken toen we bij de juiste halte aankwamen. Wat een geluk!

De reis duurde wel wat langer dan gepland, waardoor we extra blij waren dat we zo vroeg op waren gestaan. We passeerden ook best wat haltes waar mensen geweigerd werden omdat de bus echt bomvol zat. Eenmaal onderaan de Kaprun berg wachtten er nog vele liftjes op ons om de top te bereiken. De gletsjer van Kaprun lag immers net boven de drieduizend meter hoogte. Vooral de gecombineerde stoeltjes/gondel lift viel erg op.

Eenmaal boven ging ik met Sven de piste af om Kaprun te gaan verkennen, terwijl Sandra en Milou op een wat rustiger tempo naar beneden gingen. Tijdens de rode piste die we als eerste pakten, hadden we uitzicht op twee piste bully’s, welke een fun park aan het inrichten waren met grote hopen sneeuw. De sneeuw was echt van goede kwaliteit, ook al was het op vijfentwintighonderd meter al drie graden Celsius. Na een leuke zwarte piste, zochten we Milou en Sandra weer op.

Sandra haar ochtend was iets anders verlopen. Zo heel hoog op de berg zonder bomen die het zicht van de afgrond een beetje verborgen, sloeg haar hoogtevrees flink toe. De pistes hier kon ze ondertussen met gemak hebben, maar het continue uitzicht op het dal was echt even te veel. Daarom ging ik met Sandra in een gondelliftje naar beneden, waar we met z’n allen besloten een vroege lunch te pakken. Een uitstekende keuze, want het werd net zonnig, het uitzicht was prachtig, het was nog rustig en het eten hier was echt smullen.

Na de lunch besloot Sandra dat het zo goed was voor vandaag, waarna wij dus met z’n drieën overbleven. We vonden uiteindelijk een mooie rode piste, waar het wat rustiger was en we dus nog konden genieten van wat nagenoeg maagdelijke sneeuw. Kort daarna hadden we unieke kans om achter een piste bully aan te skiën, welke dwars over de piste heen kwam om van werkgebied te veranderen. Niet veel later spotten we verderop twee ski’s in een kruis waarachter iemand duidelijk een flinke klap had gehad. Alsof dit me geïnspireerd had, ging ik de volgende piste voor een flink staaltje sneeuwhappen. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde (ik ging wel iets te hard op een piste met bugels), maar mijn ski’s lagen uiteindelijk in ieder geval een stukje hoger op de berg dan ik. Ik landde (of tolde) in een flinke hoop sneeuw. Een zachte val, maar er zat nu wel werkelijk overal sneeuw. Van mijn onderbroek tot aan mijn rugzakje.

We belandden na nog een laatste bugel piste weer bij de lift die naar de bus parkeerplaats leidde, dus het was wel weer goed zo. Nadat we Sandra bijgepraat hadden over onze avonturen, gingen we weer even Zell am See in. Toen we de après ski passeerden, klonk het toch wel aantrekkelijk om maar even naar binnen te gaan. Maar eerst boodschappen. Uiteindelijk was de après ski weer zo gezellig dat we ter plekke maar een hamburger weggewerkt hebben. En door!

De volgende ochtend wilde ik heel graag zo vroeg mogelijk op de piste staan, om nog maximaal te kunnen genieten van de laatste dag. Dit was goed gelukt, want we stonden om 07:58 voor de poortjes van de lift. Deze waren nog dicht, maar gingen net open toen wij aan kwamen lopen. Het eerste liftje van de dag was de onze!

Die ochtend ging ik lekker samen met Sandra op pad. We begonnen met een paar keer de heerlijk vers geprepareerde piste nummer twee waar nog nauwelijks iemand vanaf was geweest. Op de goede oefen piste nummer drie heb ik Sandra nog wat les proberen te geven. Maar het uitleggen van de noodstop ging wederom niet veel verder dan “Doe maar gewoon na wat ik doe.”.

Daarna had ik mezelf een kleine uitdaging gesteld genaamd de Trass. Piste nummer veertien was zwart, vier kilometer lang, maakte duizend hoogtemeters en had een hellingspercentage tot wel 70%. Écht iets voor Pons. Met gepaste angst liet ik Sandra dus even achter om dit te gaan trotseren. Maar het ging me nog verrassend goed af eigenlijk! Het grote finish bord op het einde maakte de triomf helemaal compleet. Sven had deze piste overigens al tig keer gedaan deze week…

Weer terug bij Sandra gingen we weer helemaal naar het topje van de berg voor nog wat extra kilometers, waarna we met z’n vieren gingen lunchen. Dit deden we bij het eettentje van maandag, waar we via het bospaadje moesten komen. We moesten lang wachten op het eten, maar met een goed zonnetje en een radler was het wachten zo voorbij. De schnitzel en topf strüdel smaakten er ook niet minder om. Met twee vrije handen ging de sneeuwscooter terug overigens een stuk soepeler.

In de middag ging Sandra nog vrijwillig tot twee keer toe van de rode piste af achter Milou aan, iets wat toch wel haar ultieme doel van de vakantie was geweest. Na nog wat pistes was het weer tijd om terug naar het dal te gaan. Het was ondertussen weer topdrukte dus uitkijken voor iedereen om je heen. Ik werd er zo kriegelig van dat ik maar snel naar beneden skiede. Om dan Sandra zo gestaag naar beneden te zien komen bleef wel fantastisch. Haar techniek was na die paar lessen en een week hier al een stuk beter dan de gemiddelde toerist. Ondanks de kou (we hebben alleen maar zon gehad, dus dat viel ook wel mee) en de hoogte genoot ze er ook nog eens zichtbaar van!

Weer in Zell am See was er nog één ding wat we Sandra moesten leren: après ski in je skikleding. Onderweg naar het huisje stopten we dus nog even voor een Jägerbom en een witbiertje, voordat we het huisje op gingen ruimen. Weer opgefrist gingen we toch nog voor een laatste après ski witbier, om daarna af te sluiten in het restaurant van de eerste avond. De steak en spareribs waren fantastisch, maar helaas zo vullend dat er geen plek meer was voor de formidabele appelstrüdel.

De volgende dag gingen we vroeg op, om vervolgens de terugtocht naar Nederland in te zetten achter een strooiwagen. Dat vroege opstaan was dus weinig effectief helaas. Maar na dertien uur onderweg te zijn geweest, werden Sandra en ik om zeven uur weer afgezet in Breda. Wat was het toch weer een heerlijk weekje. Het was een ander soort beleving dan met een groep van tien mannen naar Königsleiten. Maar toch denk ik dat er maar weinig dingen in het leven zo mooi zijn als skiën met je vriendin.