Königsleiten 2019: Genieten

2014, 2015, 2017, 2018. Daarmee was 2019 alweer mijn vijfde jaar op latjes en wederom gingen we, ditmaal met tien man sterk, richting Königsleiten. Onze chaot Lex had het allemaal weer lekker getimed waardoor we hem uiteindelijk op de vrijdagavond op moesten pikken langs de snelweg. Hier stonden we vervolgens alsnog op de beste man te wachten terwijl hij ondertussen al bijna anderhalf uur aan marge had opgebouwd. Dit gaf mij mooi de tijd om de plantjes wat water te geven. Toen Lex er eenmaal was, doken we de auto's in. In de auto waar ik in zat ontstond binnen no time een onaangename lucht. Ok, iemand had een scheetje gelaten. Ok, iemand heeft een heel vies scheetje gelaten. Ok, daar bleef de lucht iets te lang voor hangen. Nu bleek dus dat ik een van mijn gloednieuwe schoenen (met van die prachtig diepe groeven voor extra grip) in een flinke hoop, verse, na-dampende stront had gezet. Wat schuifelen en frutten met takjes later werd het er allemaal niet significant beter op. Dus ging de schoen maar in een plastic zak, die de geur niet al te best tegen kon houden. Nu zou je graag willen dat de rest van de stinkende reis soepel verloopt, maar er was nog een touche met een betonwand voor nodig om ons wakker te houden.

Echter, voordat we het doorhadden stonden we op de piste, rond een uurtje of tien in de ochtend. Het begon weer wat onwennig, maar het ging ook binnen no time weer soepel. Het was goed dat ik dit jaar wat rekoefeningen voor mijn kuiten had gedaan. De mij bekende ochtendpijntjes waren daardoor een stuk minder. Van Hochkrimml gingen we naar Gerlos tot we welverdiend in het zonnetje gingen lunchen. Want wat was het heerlijk zonnig die dag, fijn om het regenachtige Nederland achter ons gelaten te hebben.

Met een volle maag en een lege blaas, is het in de middag altijd weer lastig om je balans te vinden. Als gevolg daarvan ging ik drie keer achter elkaar goed op m'n snufferd. Wel elke keer met een glimlach natuurlijk en ik wist mezelf erna goed te herpakken. Op de Gerlos Platte ging de piste welke wij Kate Upton genoemd hebben tot twee keer zeer soepel waarna het tijd was voor een korte pauze. Appelstrudel, radler en snaps. De laatste bodem tot we rond vieren de aftocht bliezen. Die dag hadden we wel tachtig kilometer gemaakt. Op zijn minst indrukwekkend na een gebroken nacht in de auto en pas om tien uur beginnen.

Bij het huisje was het haastig omkleden, maar de après ski ging verder op het gemakske. Het was natuurlijk zaterdagavond, wisseldag, en daarmee was het überhaupt vrij rustig. Wel konden we ons lijflied Per Spoor van Guus Meeuwis weer aanvragen. De Erdingers gingen er ook weer soepel in en de zelfgemaakt kipmadras aan het einde van de avond was weer traditioneel genieten.

De volgende dag scheen het zonnetje wederom heerlijk. Ik ging met Alex, Aron, Twan en Remi op pad en had echt weer een goede dag. Alex kon me zo nu dan nog wat leren en zo werd ik toch langzaamaan weer wat beter. Nog beter was de cordon blue die ik die middag vakkundig weg had gewerkt. Terug op de Gerlosplatte was de lift kaduuk, waar de andere helft van de groep achteraf in vast bleek te zitten. De sleepjeslift die we naar boven pakten was al druk, maar toen we weer op de Königsleiten berg zaten was deze rij vanuit de gondellift als een dikke streep zichtbaar.

Weer was ik een hele dag met de grote mannen mee, maar tot onze verbazing hadden we net zoveel kilometers gemaakt als gister! En dat terwijl we nu een uur langer op de piste hadden gestaan. In tegenstelling tot de avond ervoor werd de Hannes Alm op deze zondagavond vakkundig afgebroken. In onze roodgekleurde truien met fantastische opdruk stalen we weer flink de show. Met wat echte Hannes pils (bier eigenlijk gereserveerd voor skileraren) in de klauwen eindigden we nog in de Kings tot het tijd was om te koken.

Ik kan echt voor geen meter eten, elke ontbijt van mij vind je waarschijnlijk broodkruimels terug op het plafond. Ik kan echter prima netjes koken en zorg altijd voor een nette keuken. Dat was die avond toch iets minder gelukt wegens de vele Erdingers. De teriyakisaus zit op dit moment waarschijnlijk nog steeds in de afzuigkap. Maar Lex was verder een erg goede souschef.

De volgende dag was het duidelijk dat het heel de nacht gesneeuwd had. Na twee dagen vol zonneglorie waren het vandaag wat donkere condities. Het ging me wat moeizaam af. Het was wennen aan de verse poeder en het mindere zicht maakte het er ook niet beter op. Wat ook niet hielp is dat mijn benen het flink begonnen te voelen dat ik twee dagen heel die piste afgeragt heb. Zodoende zat ik wat vroeger met Sander in de kippenbar aan een Tiroler grosl. De rest volgde niet veel later en dankzij een kaartspelletje hebben we er uiteindelijk zo'n twee en half uur gezeten.

De rest van de middag was voor mij vrij kort te noemen. De eerdergenoemde balans was weer ver te zoeken waarna ik net iets te hard op mijn plaat ging. Toen ik daar lag wilde ik net zoals altijd weer omhoog huppen en doorgaan. Echter ontbrak de motivatie en kracht mij op dit moment. Even hief ik mezelf omhoog waarna ik besloot nog even te blijven liggen. Dit zag er vanaf de buitenkant kennelijk wel grappig uit maar ik vond het voldoende bewijsmateriaal om solo de aftocht te blazen.

Zodoende wist ik met Patrick mooi op tijd een tafel bij de Hannes te bemachtigen. Het was echter maar een klein rond tafeltje, maar voldoende groot om een potje perudo op te spelen. Als een kopie van de zaterdagavond was het weer een tamme boel dus het duurde niet lang voordat we de kip teriyaki van de avond ervoor nogmaals weg smikkelden.

De wekker van Aron ging om onverklaarbare reden wederom om 06:35, pijnlijk, ook na een milde avond après ski. Tijdens het ontbijt kwamen weer wat sterke verhalen naar boven. Nog iets. Twan was die ochtend helaas flink ziek dus we waren een man down op de piste. Het was daar ook weer hard werken, want het sneeuwde eigenlijk nog steeds! In de ochtend presteerde Alex en ik het om iedereen kwijt te raken waarna we bovenop de berg op ze moesten wachten. Ik heb het niet snel koud, maar door al dat stilstaan voelde ik me al gauw een ijspegel.

Toen we weer doorgingen was het best druk op de piste helaas en mede daardoor waren de pistes extra matig. Na de lunch was ik met Lex op pad tot ik wederom vrij finaal op mijn plaat ging. Je kent het wel, je ene ski schiet nog drie meter naar beneden en de andere ligt nog drie meter boven je op de berg. Tussen de bugels en ijsplaten door was het prima om om 15:00 te stoppen. (Wellicht ben ik tocht wat meer een mooi weer skiër.) Bij het huisje was het tijd voor een grote mensen dutje en weer door naar de Hannes.

Het begon daar met wat perudo samen met Mike, Pat en Lexie maar de avond kon verder niet de raketvaart van zondag bereiken helaas. Na de après ski zag de Kings er ook erg matig uit, de enige juiste conclusie was om vergezeld door Patrick en een ovenheerlijke hauspizza naar het huisje te waggelen. Om 22:00 vielen mijn ogen al dicht, maar die nachtrust duurde niet lang. De deurbel ging rond een uur of één, Aron en Justin hadden geen sleutel en wilden graag slapen. Al scheldend plofte Aron op het bed naast mij. Hij was nog net in staat om zijn kleren in een hoek van de kamer te smijten en murmelend in slaap te vallen.

Goed, geen al te beste nachtrust, maar het werd nog erger. Mijn telefoon ging. Alex: “Joo, gozer, normaal zou ik je niet wakker bellen op dit tijdstip, maar ik ben hier met Remi en die gozer bloedt en als een rund, kun je ons binnen laten?” Na me verbaasd te hebben over hoe nuchter een persoon die verre van nuchter was dit kon zeggen, sloeg de lichte paniek toe en rende ik naar beneden. Tijdens het graven in de sneeuw had Remi zijn hand opengehaald aan een stuk glas, en ter plekke spoot het bloed er kennelijk uit. Eenmaal in het huisje, toen het bloeden begon te minderen hebben we er maar wat verband omheen gedaan. Het leek allemaal wel mee leek te vallen. Hoewel Remi bijna van zijn Rietje ging.

De volgende ochtend was echt een slachting. Twan was nog ziek, Aron lag na het ontbijt nog steeds in bed terwijl hij de keuzes die tot dit moment geleid hebben vervloekte, Lex was kapot, Remi moest naar de dokter en zelfs Alex had opstartproblemen. De laatste was zo heldhaftig om Remi naar de dokter te brengen. (Deze had overigens een redelijke “Nee joh, dat groeit wel weer aan!”-instelling, wat de dokters in Nederland later zouden veroordelen…)

Zo was ik dus met Sander, Justin, Patrick en Mike op pad richting Zell, want het zonnetje scheen weer vol. Mike droop echter halverwege de tocht al af om de sleutel terug naar het huisje te brengen voor de rest van de mannen. Wat ook wel weer scheelde want hij was die dag niet echt vooruit te branden. De lunch was die dag zonnig en bestond uit een fantastisch burger in combinatie met een druipende salade om de calorieën en vetten toch gemiddeld gezien kunstmatig laag te houden.

De rest van de middag was nog hard werken, veel bugels, veel onbalans. Toen we om 15:30 bovenaan de Königsleiten berg aankwamen, kwamen we Lex nog tegen. Die beste man wilde zich het skiën die dag niet laten ontnemen. Dus had hij besloten om op het slechtste moment van de dag nog even een half uurtje te gaan. Top idee Lex. Niet veel later was ik terug bij het huisje en was het na een lang dagje weer welletjes geweest.

Aron had stiekem ook wel een lang en zwaar dagje gehad. Alex ging hem wel even een off-piste stuk laten zien. Op een gegeven moment raakten ze de sporen kwijt die ze aan het volgen waren. Tot op het punt dat google maps nodig was om ze weer naar de bewoonde wereld te leiden. Wel kwamen ze een groep van wel honderd herten tegen. Terug bij het huisje was iedereen eigenlijk wel gesloopt. We worden toch oud, zo blijkt. Niemand had ook behoefte aan de Après ski. Het werd dus gezamenlijk thuis koken, theedrinken, kaart spelletjes spelen, geen druppel drank en gewoon gezellig samen zijn. Tegen elven lag ik in mijn bed en kon ik genieten van ongebroken nachtrust, voor het eerst deze “vakantie”.

De volgende dag was ik dus top fit! Wat goed was, want dit was veruit de beste skidag van de week. Ik begon met Patrick, Mike en Justin. Van Hochkrimml gingen we terug naar de Königsleiten berg. Daar kwamen we Lex, Twan (die gelukkig weer op de been was) en Sander tegen toen we richting Gerlos gingen. Het was echt belachelijk zonnig en warm die dag, maar ondanks dat lagen de pistes er nog goed bij. Alleen helemaal in het dal werd het wat papperig.

Met Twan ramde ik er nog een extra pistetje doorheen terwijl de rest al ging lunchen. De lunch ramde ik ook bizar snel naar binnen, want we moesten weer door. Op naar de Gerlosplatte en daarna weer terug en genieten van “onze” Doutze (dit is een piste he, geen zorgen). Vervolgens gingen een aantal het zonnetje in maar Twan en ik wilden nog door. In Hochkrimml bedachten we het geniale plan om bij de Panorama Alm de dag af te sluiten met een radler en een appel strüdel.

Dit plan leek Aron, Remi en Alex ook wel wat dus we spraken een tijd af. Die we vervolgens allemaal niet haalden omdat we nog een extra pistetje moesten pakken natuurlijk. Wel kwamen we elkaar nog tegen voor de laatste afdaling naar de Panorama, waar we heerlijk tot half vijf in het zonnetje hebben gezeten. Waarna het volgde, dat moment waar ik dan altijd tegenop kijk. De piste is op dat tijdstip natuurlijk helemaal niks meer waard, je bent al moe, maar je moet toch echt nog naar beneden. Mijn vrees bleek onterecht, want de piste was echt luttele minuten geleden al geprepareerd. Dit was wel de kers op de taart van een fantastische dag.

Vervolgens moesten we nog haasten naar de Hannes ook, want Lex zat daar in zijn eentje en had een tafel geclaimd. Wat een held. Het is maar goed dat het zo’n brede, imponerende jongen is. Na een avondje over te hebben geslagen werden we weer met open armen ontvangen. Wat we beantwoorden door uiteindelijk als laatste aanwezig te zijn. Af en toe vluchtte ik met Aron naar de bovenverdieping om de technoparty daar een beetje mee te maken. Vooral vanaf het terras met de ondergaande zon op de achtergrond was dit echt genieten.

De laatste dag!! En weer scheen de zon volop. We gingen weer richting Zell, maar nu met de hele groep behalve Justin en Twan. Het duurde me op een gegeven moment allemaal wat lang. Pons leidde en ging links, de groep ging rechts. Fijn. Maar Patrick en Mike kwamen wel mijn kant op, weet ik weer wie mijn echte vrienden zijn. De dag ging verder ook niet vanzelf. Ik ging af en toe weer in de vertrouwde poephouding de piste af, gister toch iets te hard gegaan.

Na de fantastische Sport Abfahrt wilde ik nog één piste voor de lunch, die bestond uit een goeie curry worst. De lunch duurde beduidend langer dan de dag ervoor, want wat was het genieten in dat zonnetje. Na weer een paar pistes begon ik Königsleiten toch te missen, dus ging ik met Mike, Patrick en Sander terug. De Doutze lag er weer lekker bij maar niet veel later raakten we Mike en Sander kwijt. Met Patrick samen zette ik de afdaling naar de kippenbar in. Er lagen al behoorlijk wat bugels maar ik ging gestaagd naar beneden. Tot ik een bochtje miste en rechtdoor naar beneden knalde. Dit was het, dacht ik. Dit is het moment dat ik de lucht in gelanceerd wordt. Dit is het moment dat ik zo hard op de grond beland dat ik niet meer op sta. Gevolgd door het moment dat ik al mijn botten ga breken. Ik werd inderdaad gelanceerd, maar wonder boven wonder landde ik goed. Vervolgens had ik tijdens de volgende drie bochten de gehele breedte van de piste nodig of af te remmen. Ik had het overleefd.

Om 15:30 was het weer afsluiten bij de Panorama Alm met een appel strudeltje. Vervolgens rap door naar het huisje samen met Lex voor een sigaartje. Worstje erbij, whisky erbij, rum erbij, gewoon genieten zeg maar. De restanten zon op het balkon waren al weg toen Alex ons vergezelde, maar we bleven er stiekem nog best lang zitten. Ondertussen waren onze beide keukens een pannenkoeken slagveld. Voor negen man lekkernijen bakken kost nu eenmaal de nodige tijd en kracht. De avond was weer een herhaling van zetten. Om 19:00 begonnen we echter pas. We gingen van de Hannes, naar de Kings en uiteindelijk naar de K1 om nog even de techno-en. Rond elven lag ik denk ik in bed, nog even opladen voor een ochtendje skiën.

Die ochtend bestond uit een rantsoen ontbijt, de broodjes waren nu ondertussen zo’n beetje op namelijk. Ik begon wat stroefjes op de Doutze maar in Hochkrimml vond ik mijn vorm weer terug. Wat lagen die pistes er ook perfect bij. In het brandende zonnetje ging ik enorm soepel naar beneden, al zeg ik het zelf. Ten slot namen we nog even afscheid van de Doutze, pakten we nog een zooi pistes en bliezen we uiteindelijk de laatste aftocht van de week.

Wat was het toch weer een weekje genieten.
Genieten.