Königsleiten 2014: Met knikkende knietjes de piste
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
16 Januari 2014 | Oostenrijk, Almdorf Konigsleiten
“Ga je mee op een weekje skivakantie Jirry? Je gaat het vast leuk vinden.” Zo lokte mijn grote vriend Remi mij nog maar een paar maandjes geleden uit om met hem en acht andere idioten mee te gaan. Mijn insteek van het uiteindelijke jawoord was dat als ik dat skiën helemaal niks vond (wat ik eerlijk gezegd ook verwachtte) dat ik me toch wel aardig zou kunnen redden in het après skiën. En zo word je op een koude vrijdagnacht opgehaald door drie vreemden uit Zeeland en rijd je richting Königsleiten, Oostenrijk. Van de totale groep kende ik alleen Remi en Aron, de andere zeven waren me zowel qua gezicht als instelling een mysterie. Toch begon ik in de auto al gauw het gevoel te krijgen dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.
Dan was het op 4 januari 2014 (meteen na aankomst van onze reis) eindelijk zo ver, Jirry Pons op een besneeuwde berg met ski’s aan. Vele (waaronder ik) verwachtten dat dit meteen de laatste dag zou zijn, maar gelukkig loopt dit verhaal iets beter af. Het loopt in ieder geval beter af dan dat het begint. Remi, die al heel zijn leven skiet, ging mij op dag 1 maar even uitleggen hoe het allemaal werkte. Ik durfde mijn leven wel tijdelijk in zijn handen te leggen maar het ging toch wel erg, tja, moeizaam. Uiteindelijk dwong Remi me (terwijl hij me met volle kracht tegenhield) toch de berg af omdat het lunchtijd was. Over hoe dit ging zal ik verder geen woorden vuil maken, maar om indicatie te geven moet ik zeggen dat ik erg dankbaar ben dat er geen videobeelden van zijn (en Remi ook). Na een goede wienerschnitzel en wat rust was ik eigenlijk nog steeds gesloopt na die ene afdaling (die ik niet eens op eigen kracht had gedaan). Daarom ging ik even terug naar ons huisje waarna ik later in de middag weer met Remi ben gaan aankloten. Dit was weer veel vallen en opstaan, maar gelukkig wel elke keer met een glimlach op mijn gezicht.
Goddank kwam toen die middag rond vier uur mijn grote beloning voor al dit afzien: après skiën. Dankzij Harm hadden we allemaal dezelfde oranje truien aan, dit maakte onze binnenkomst als snel een opvallend schouwspel. Op onze borst stond met volle trots onze bijnaam (bij mij Papa Pons, lang verhaal, ga ik hier niet uitleggen), op de achterkant stond Königsleiten 2014 met daaronder een tekst van Guus Meeuwis’ Per spoor. Het idee achter dat laatste was dat deze jongens in eerdere jaren dit fantastische nummertje hadden geïntroduceerd bij de après ski en het was dus ook echt “ons” nummer als deze aan ging. Wat dit precies inhield kwam ik achter toen ik eerst nog rustig aan mijn witbier zat. Opeens stond ik samen met mijn negen nieuwe vrienden op de bar luidkeels mij te zingen. Dit zorgde er ook meteen voor dat er eindelijk iets in de redelijk rustige après ski bar gebeurde. Dit tot vreugde van een paar Nederlanders, die ons zo fantastisch vonden dat ik snaps, na jägermeister, na vliegend hert in mijn handen kreeg gedrukt. Dit tot op het punt dat ik samen met Aron de terugweg naar het huisje kwijt was geraakt maar uiteindelijk via een gezonde portie geluk voldaan mijn bedje weer terug vond.
De tweede dag van mijn ski-avontuur besloot ik toch maar een lesje te nemen, aangezien leermeester Remi en de rest natuurlijk ook hun lol wilden hebben. Ik zat in een groepje Duitsers van redelijke middelbare leeftijd en de ochtend van het lesje was eigenlijk wat ik allemaal al geleerd had. Gelukkig ging het in de middag beter, vooral nadat ik voor de derde keer van skischoenen was gewisseld en nieuwe ski’s had gehuurd. De les eindigde met bochtjes draaien, wat die dag nog niet zo bijster goed ging. Toch ging ik blij over mijn vooruitgang weer de après ski in om Wilfred zijn verjaardag te vieren. Na een heerlijk avond maal bij de pick-up was het einde van mijn eerste lesdag alweer aangebroken.
Halverwege mijn tweede lesdag begon ik al meer vertrouwen in het skiën te krijgen. Het met bochtjes naar beneden gaan ging redelijk en het stoppen in het befaamde pizzapuntje had ik ook wel onder de knie. Na een goede middag oefenen had ik zelfs zoveel vertrouwen dat ik heel dapper riep dat ik de volgende dag met de jongens mee ging. De verse sneeuw die die dag gevallen was hielp ook mee aan dit goede gevoel. Tijdens het après skiën sprak ik al met Remi af dat hij me de volgende dag eerst nog een paar keer onder begeleiding de berg af zou duwen.
Tijdens mijn vierde dag skiën na heel wat oefenen op een wat vlakker stukje kwam dat moment waar ik zo tegen opkeek. De berg die ik op dag 1 af moest, moest nu wederom getrotseerd worden en dit maal zonder Remi die me tegenhield. Na veel vallen en gelukkig net zo veel opstaan was ik dan toch eindelijk onderaan de berg. Daarna ben ik nog met Lars en Bart van een voor een beginner vrij lastige piste afgegaan. Wellicht is afgerold hier meer toepasselijk dan afgegaan, maar ik stond uiteindelijk in ieder geval weer veilig beneden. Daarna gingen we lunchen met Bert en Ria, twee goede kennissen van Remi die ons allemaal trakteerden. Ook vertelde Ria over hoe ze een barbecue wilde organiseren samen met een paar Nederlandse skileraressen en dat ging ze vandaag zelfs even regelen. Kortom, dit waren inderdaad topmensen. In de middag ging ik samen met Harm nog een paar keer een blauwe piste af, elke keer duurde ongeveer een half uur. Omdat ik klaarblijkelijk meer aan het ploegen was dan skiën kon ik na een keer of twee werkelijk niks meer en viel ik zelfs bij elk simpel stukje. Dus pakte ik ondanks de aanmoediging van Harm om meteen door te skiën naar de après ski maar het liftje naar beneden. Ik had weer veel geleerd die dag en na weer een fijne après ski gingen ik met een hoop nieuw vertrouwen de vijfde dag in.
Die ochtend ging ik mee met Bart en de blauwe piste ging me steeds beter en beter af. Tijdens de lunch kwamen we Bert en Ria weer tegen en de barbecue stond nu vast voor morgen. Gedurende die lunch voelde ik me wat dapperder dan normaal en wilde ik nu ook de rode piste af. Deze piste overwon ik eerder alleen door het liftje naar beneden te pakken. Het bloedrode stuk aan het einde baarde mij het meeste zorgen maar zelfs de bezorgde blik van Ria kon me niet meer tegenhouden. Daar boven aan de piste begon ik toch wel weer mijn twijfels te krijgen, maar het moest gewoon gebeuren. Toen ik weer als één geheel beneden stond met maar één keer te zijn gevallen (en niet eens op het steile stuk) voelde ik toch een licht gevoel van euforie. Jirry 1 punt, de berg, tja, de berg stond in ieder geval nog dik voor… De afdaling had me echter wel aardig gesloopt, dus ik ging wat eerder terug naar het huisje. Die avond waren de oranje truien weer duidelijk aanwezig in de après ski bar. De Hauspizza ging er die avond ook weer goed in en ik kon niet wachten tot ik die berg weer verder kon trotseren.
Zo ging ik in de ochtend met Lars op pad en deed ik steeds mijn best om hem bij te houden. Lars was vorig jaar voor het eerst mee en was daardoor een goede leermeester, omdat het hem nog vrij vers in het geheugen zat. Mijn vertrouwen werd meer en meer en daarom gingen we door naar een andere berg waar we de andere voor lunch zouden ontmoeten. Om daar makkelijk te komen moesten er wat paadjes gepakt en wat stukje gestreept worden. Zo met die hoge snelheid vond ik het eigenlijk niet eens zo eng meer, eigenlijk was het stiekem best gaaf! Het uitzicht vanaf de panorama bar waar we gingen lunchen was fantastisch, de besneeuwde toppen van Oostenrijk zijn echt iets heel speciaals om te zien. Na de lunch ging ik een beetje met de jongens mee hoewel ik nog erg langzaam achter ze aan tufte. Ik werd toen afgezet bij een liftje omdat het volgende stuk me nog iets te moeilijk zou zijn. Bij het dal pikten Remi en Harm me weer op om nog even door te gaan. Op een mooie brede blauwe piste begon ik te genieten van de snelheid. Zoveel dat ik (weliswaar toen ze wat langzamer gingen) Remi en Harm inhaalde. Dit ook tot hun verbazing overigens. Toen ik dit nog eens probeerde ging ik echter finaal op mijn bek. Zoals Remi het beschreef: “Ik was Harm even wat aan het uitleggen toen ik opeens een wolk sneeuw naar beneden zag rollen en dacht, welke idioot is dat, oh, het is Jirry.” Tegen de middag was ik weer aardig gesloopt, zo gesloopt dat ik het liftje naar beneden pakte om me weer een weg te werken naar de après ski. Deze keer stopten de oranje truien net iets eerder omdat we de bbq met Bert en Ria hadden. De door Ria beloofde skileraressen waren zelfs aanwezig en het werd een hele mooie en gezellige avond die zelfs nog werd doorgezet tot in de late uurtjes.
De sneeuw kwam hard naar beneden op de ochtend van de op één na laatste dag van ons avontuur. Na een beetje uitslapen ging ik met Lars en Michael weer de berg op om daarna weer bij de rest aan te sluiten voor de lunch. Mijn vertrouwen groeide toen die middag iets te veel toen ik een stuk af ging wat Remi mij die dag daarvoor nog afraadde. Door de hoopjes sneeuw overal had ik wat meer moeite met afdalen en toen ging ik dus op een steil stuk finaal op mijn bek. Mijn ski’s kreeg ik niet meer aan en ik kon en wilde echt niet meer verder. Oplossing: naar de lift toe kruipen en deze naar beneden pakken. Wederom ben ik blij dat van deze actie geen videobeelden zijn, aangezien het nu meer het schaamtezweet dan het angstzweet was dat van me afdroop. Doodvermoeid kwam ik na nog een stuk te moeten hebben gelopen aan bij het huisje om even een uurtje nachtrust in te halen. Maar natuurlijk stond ik die avond gewoon weer vrolijk in de après ski. Na nog een goed pick-up maal en de realisatie dat er na de après ski eigenlijk nog weinig te beleven valt in Königsleiten dook ik weer mijn bed in.
De laatste dag moesten we om 10 uur ons huisje uit zijn, dus we gingen wat vroeger op, pakte alles in en stonden om 9 uur weer op de piste. Deze dag was voor mij echt fantastisch, de piste was goed voorbewerkt na de sneeuwval van gister en het zonnetje scheen heerlijk. Heel de ochtend ben ik gewoon met de andere jongens mee gaan skiën. Ik kon ze niet echt bijhouden, maar ik deed het tenminste zonder vallen. Toen realiseerde ik het me: Ik kan skiën en het is leuk! Toch jammer dat je daar dan pas de laatste dag achter komt. Voor de lunch hadden we afgesproken met Lisa en Tessa, twee skileraressen die we van de bbq bij Bert en Ria kenden. Dankzij wat tips van Lisa ging de middag ook helemaal lekker maar de vermoeidheid sloeg toch weer toe. Nadat we het liftje naar beneden pakten was de vakantie toch echt voorbij. Ik was ondertussen zo gehecht geraakt aan mijn geleende skischoenen dat ik ze meteen voor een goede deal gekocht heb. Dat betekent dus één ding: Er moet meer geskied worden!
En nu zit ik hier, weer thuis, kijkend naar foto’s van Remi die daar nu nog steeds zit, kijkend naar mijn nieuwe skischoenen terwijl ik me afvraag wanneer ik ze weer mag gebruiken, zoekend op marktplaats naar hoeveel een setje ski’s kost. Heel het skiën en alles eromheen heeft me echt goed gepakt en ik heb er weer een nieuwe vakantie en hobby bij. Zo graag zou ik nu weer op die berg staan, mijn grenzen opzoeken en nog beter worden. Ik kan niet wachten tot de volgende keer!
Mijn grote dank nog aan Remi, voor deze kans om mee te gaan, de lessen, de geleende spullen en vooral de vriendschap. En al die andere gasten bedankt voor jullie begeleiding en gezelligheid.
Dan was het op 4 januari 2014 (meteen na aankomst van onze reis) eindelijk zo ver, Jirry Pons op een besneeuwde berg met ski’s aan. Vele (waaronder ik) verwachtten dat dit meteen de laatste dag zou zijn, maar gelukkig loopt dit verhaal iets beter af. Het loopt in ieder geval beter af dan dat het begint. Remi, die al heel zijn leven skiet, ging mij op dag 1 maar even uitleggen hoe het allemaal werkte. Ik durfde mijn leven wel tijdelijk in zijn handen te leggen maar het ging toch wel erg, tja, moeizaam. Uiteindelijk dwong Remi me (terwijl hij me met volle kracht tegenhield) toch de berg af omdat het lunchtijd was. Over hoe dit ging zal ik verder geen woorden vuil maken, maar om indicatie te geven moet ik zeggen dat ik erg dankbaar ben dat er geen videobeelden van zijn (en Remi ook). Na een goede wienerschnitzel en wat rust was ik eigenlijk nog steeds gesloopt na die ene afdaling (die ik niet eens op eigen kracht had gedaan). Daarom ging ik even terug naar ons huisje waarna ik later in de middag weer met Remi ben gaan aankloten. Dit was weer veel vallen en opstaan, maar gelukkig wel elke keer met een glimlach op mijn gezicht.
Goddank kwam toen die middag rond vier uur mijn grote beloning voor al dit afzien: après skiën. Dankzij Harm hadden we allemaal dezelfde oranje truien aan, dit maakte onze binnenkomst als snel een opvallend schouwspel. Op onze borst stond met volle trots onze bijnaam (bij mij Papa Pons, lang verhaal, ga ik hier niet uitleggen), op de achterkant stond Königsleiten 2014 met daaronder een tekst van Guus Meeuwis’ Per spoor. Het idee achter dat laatste was dat deze jongens in eerdere jaren dit fantastische nummertje hadden geïntroduceerd bij de après ski en het was dus ook echt “ons” nummer als deze aan ging. Wat dit precies inhield kwam ik achter toen ik eerst nog rustig aan mijn witbier zat. Opeens stond ik samen met mijn negen nieuwe vrienden op de bar luidkeels mij te zingen. Dit zorgde er ook meteen voor dat er eindelijk iets in de redelijk rustige après ski bar gebeurde. Dit tot vreugde van een paar Nederlanders, die ons zo fantastisch vonden dat ik snaps, na jägermeister, na vliegend hert in mijn handen kreeg gedrukt. Dit tot op het punt dat ik samen met Aron de terugweg naar het huisje kwijt was geraakt maar uiteindelijk via een gezonde portie geluk voldaan mijn bedje weer terug vond.
De tweede dag van mijn ski-avontuur besloot ik toch maar een lesje te nemen, aangezien leermeester Remi en de rest natuurlijk ook hun lol wilden hebben. Ik zat in een groepje Duitsers van redelijke middelbare leeftijd en de ochtend van het lesje was eigenlijk wat ik allemaal al geleerd had. Gelukkig ging het in de middag beter, vooral nadat ik voor de derde keer van skischoenen was gewisseld en nieuwe ski’s had gehuurd. De les eindigde met bochtjes draaien, wat die dag nog niet zo bijster goed ging. Toch ging ik blij over mijn vooruitgang weer de après ski in om Wilfred zijn verjaardag te vieren. Na een heerlijk avond maal bij de pick-up was het einde van mijn eerste lesdag alweer aangebroken.
Halverwege mijn tweede lesdag begon ik al meer vertrouwen in het skiën te krijgen. Het met bochtjes naar beneden gaan ging redelijk en het stoppen in het befaamde pizzapuntje had ik ook wel onder de knie. Na een goede middag oefenen had ik zelfs zoveel vertrouwen dat ik heel dapper riep dat ik de volgende dag met de jongens mee ging. De verse sneeuw die die dag gevallen was hielp ook mee aan dit goede gevoel. Tijdens het après skiën sprak ik al met Remi af dat hij me de volgende dag eerst nog een paar keer onder begeleiding de berg af zou duwen.
Tijdens mijn vierde dag skiën na heel wat oefenen op een wat vlakker stukje kwam dat moment waar ik zo tegen opkeek. De berg die ik op dag 1 af moest, moest nu wederom getrotseerd worden en dit maal zonder Remi die me tegenhield. Na veel vallen en gelukkig net zo veel opstaan was ik dan toch eindelijk onderaan de berg. Daarna ben ik nog met Lars en Bart van een voor een beginner vrij lastige piste afgegaan. Wellicht is afgerold hier meer toepasselijk dan afgegaan, maar ik stond uiteindelijk in ieder geval weer veilig beneden. Daarna gingen we lunchen met Bert en Ria, twee goede kennissen van Remi die ons allemaal trakteerden. Ook vertelde Ria over hoe ze een barbecue wilde organiseren samen met een paar Nederlandse skileraressen en dat ging ze vandaag zelfs even regelen. Kortom, dit waren inderdaad topmensen. In de middag ging ik samen met Harm nog een paar keer een blauwe piste af, elke keer duurde ongeveer een half uur. Omdat ik klaarblijkelijk meer aan het ploegen was dan skiën kon ik na een keer of twee werkelijk niks meer en viel ik zelfs bij elk simpel stukje. Dus pakte ik ondanks de aanmoediging van Harm om meteen door te skiën naar de après ski maar het liftje naar beneden. Ik had weer veel geleerd die dag en na weer een fijne après ski gingen ik met een hoop nieuw vertrouwen de vijfde dag in.
Die ochtend ging ik mee met Bart en de blauwe piste ging me steeds beter en beter af. Tijdens de lunch kwamen we Bert en Ria weer tegen en de barbecue stond nu vast voor morgen. Gedurende die lunch voelde ik me wat dapperder dan normaal en wilde ik nu ook de rode piste af. Deze piste overwon ik eerder alleen door het liftje naar beneden te pakken. Het bloedrode stuk aan het einde baarde mij het meeste zorgen maar zelfs de bezorgde blik van Ria kon me niet meer tegenhouden. Daar boven aan de piste begon ik toch wel weer mijn twijfels te krijgen, maar het moest gewoon gebeuren. Toen ik weer als één geheel beneden stond met maar één keer te zijn gevallen (en niet eens op het steile stuk) voelde ik toch een licht gevoel van euforie. Jirry 1 punt, de berg, tja, de berg stond in ieder geval nog dik voor… De afdaling had me echter wel aardig gesloopt, dus ik ging wat eerder terug naar het huisje. Die avond waren de oranje truien weer duidelijk aanwezig in de après ski bar. De Hauspizza ging er die avond ook weer goed in en ik kon niet wachten tot ik die berg weer verder kon trotseren.
Zo ging ik in de ochtend met Lars op pad en deed ik steeds mijn best om hem bij te houden. Lars was vorig jaar voor het eerst mee en was daardoor een goede leermeester, omdat het hem nog vrij vers in het geheugen zat. Mijn vertrouwen werd meer en meer en daarom gingen we door naar een andere berg waar we de andere voor lunch zouden ontmoeten. Om daar makkelijk te komen moesten er wat paadjes gepakt en wat stukje gestreept worden. Zo met die hoge snelheid vond ik het eigenlijk niet eens zo eng meer, eigenlijk was het stiekem best gaaf! Het uitzicht vanaf de panorama bar waar we gingen lunchen was fantastisch, de besneeuwde toppen van Oostenrijk zijn echt iets heel speciaals om te zien. Na de lunch ging ik een beetje met de jongens mee hoewel ik nog erg langzaam achter ze aan tufte. Ik werd toen afgezet bij een liftje omdat het volgende stuk me nog iets te moeilijk zou zijn. Bij het dal pikten Remi en Harm me weer op om nog even door te gaan. Op een mooie brede blauwe piste begon ik te genieten van de snelheid. Zoveel dat ik (weliswaar toen ze wat langzamer gingen) Remi en Harm inhaalde. Dit ook tot hun verbazing overigens. Toen ik dit nog eens probeerde ging ik echter finaal op mijn bek. Zoals Remi het beschreef: “Ik was Harm even wat aan het uitleggen toen ik opeens een wolk sneeuw naar beneden zag rollen en dacht, welke idioot is dat, oh, het is Jirry.” Tegen de middag was ik weer aardig gesloopt, zo gesloopt dat ik het liftje naar beneden pakte om me weer een weg te werken naar de après ski. Deze keer stopten de oranje truien net iets eerder omdat we de bbq met Bert en Ria hadden. De door Ria beloofde skileraressen waren zelfs aanwezig en het werd een hele mooie en gezellige avond die zelfs nog werd doorgezet tot in de late uurtjes.
De sneeuw kwam hard naar beneden op de ochtend van de op één na laatste dag van ons avontuur. Na een beetje uitslapen ging ik met Lars en Michael weer de berg op om daarna weer bij de rest aan te sluiten voor de lunch. Mijn vertrouwen groeide toen die middag iets te veel toen ik een stuk af ging wat Remi mij die dag daarvoor nog afraadde. Door de hoopjes sneeuw overal had ik wat meer moeite met afdalen en toen ging ik dus op een steil stuk finaal op mijn bek. Mijn ski’s kreeg ik niet meer aan en ik kon en wilde echt niet meer verder. Oplossing: naar de lift toe kruipen en deze naar beneden pakken. Wederom ben ik blij dat van deze actie geen videobeelden zijn, aangezien het nu meer het schaamtezweet dan het angstzweet was dat van me afdroop. Doodvermoeid kwam ik na nog een stuk te moeten hebben gelopen aan bij het huisje om even een uurtje nachtrust in te halen. Maar natuurlijk stond ik die avond gewoon weer vrolijk in de après ski. Na nog een goed pick-up maal en de realisatie dat er na de après ski eigenlijk nog weinig te beleven valt in Königsleiten dook ik weer mijn bed in.
De laatste dag moesten we om 10 uur ons huisje uit zijn, dus we gingen wat vroeger op, pakte alles in en stonden om 9 uur weer op de piste. Deze dag was voor mij echt fantastisch, de piste was goed voorbewerkt na de sneeuwval van gister en het zonnetje scheen heerlijk. Heel de ochtend ben ik gewoon met de andere jongens mee gaan skiën. Ik kon ze niet echt bijhouden, maar ik deed het tenminste zonder vallen. Toen realiseerde ik het me: Ik kan skiën en het is leuk! Toch jammer dat je daar dan pas de laatste dag achter komt. Voor de lunch hadden we afgesproken met Lisa en Tessa, twee skileraressen die we van de bbq bij Bert en Ria kenden. Dankzij wat tips van Lisa ging de middag ook helemaal lekker maar de vermoeidheid sloeg toch weer toe. Nadat we het liftje naar beneden pakten was de vakantie toch echt voorbij. Ik was ondertussen zo gehecht geraakt aan mijn geleende skischoenen dat ik ze meteen voor een goede deal gekocht heb. Dat betekent dus één ding: Er moet meer geskied worden!
En nu zit ik hier, weer thuis, kijkend naar foto’s van Remi die daar nu nog steeds zit, kijkend naar mijn nieuwe skischoenen terwijl ik me afvraag wanneer ik ze weer mag gebruiken, zoekend op marktplaats naar hoeveel een setje ski’s kost. Heel het skiën en alles eromheen heeft me echt goed gepakt en ik heb er weer een nieuwe vakantie en hobby bij. Zo graag zou ik nu weer op die berg staan, mijn grenzen opzoeken en nog beter worden. Ik kan niet wachten tot de volgende keer!
Mijn grote dank nog aan Remi, voor deze kans om mee te gaan, de lessen, de geleende spullen en vooral de vriendschap. En al die andere gasten bedankt voor jullie begeleiding en gezelligheid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
