Königsleiten 2015: Ja-knikkend de piste af

Op het moment dat ik dit schrijf is de zon hier in Nederland alweer aan het schijnen van jewelste, maar het moet er allemaal toch nog even uit. Want zelfs nu, met deze warmte, denk ik nog wel eens terug aan mijn skireis van alweer bijna vijf maanden geleden. Ik was net een week student af en ik kon na mijn eerste werkweek meteen tot rust komen met een weekje genieten van de Oostenrijkse sneeuw. De groep was weer ongeveer hetzelfde als vorig jaar (mijn eerste ski ervaring), met wat afvallers maar meer toevoegingen waren we met een team van 14 man. Dat kon niets anders dan ellende betekenen. Na een fikse autorit op de achterbank van een busje zonder gordels kwamen de prachtige witte toppen alweer in zicht. Ik voelde mezelf alweer bijna door de sneeuw heen glijden. De tijd tot het daadwerkelijke glijden was dan ook kort en met mijn vorige jaar gekochte skischoenen was ik natuurlijk helemaal de blits, als vanouds. Het zonnetje scheen die dag heerlijk en ik kwam er gelukkig zo weer in, inclusief na vijf minuten het al presteren om finaal op mijn plaat te gaan. Maar ik was gelukkig niet de enige die liep te stuntelen, want Joepie was dit jaar de Jirry van de groep. Hij had net als ik vorige jaar nul ervaring en dat bracht zo nu en dan wel wat bekende beelden en kreten op. Ik had met deze jongen te doen, gelukkig ging hij morgen op les.

Zo’n eerste avondje aprés ski is altijd leuk, totdat je de volgende dag tot de conclusie komt dat je met je zatte harses de bindingen van je verse skischoenen kapot hebt getrapt. Dus. Gelukkig zijn ze bij de verhuur vrij flexibel en mocht ik huurschoenen meenemen terwijl de mijne gemaakt werden. Toen ik eenmaal weer los kon was er flinke sneeuwval. Na wat simpele pistes kwam iets waarvan ik dacht dat ik er eigenlijk nog niet klaar voor was. Ik heb namelijk altijd een beetje kleurtjesangst gehad op de piste. Zwart klonk altijd heel eng. Met het slechte zicht door de nog heviger wordende sneeuwval en op pad met de durfals genaamd Aron en Remi klonk dit nu zelfs in de buurt van angstaanjagend. De realisatie dat ik in deze condities op mijn eerste zwarte piste stond was dan ook niet perse een fijne. Want mijn twee grote vrienden deelden dit natuurlijk pas met me toen ik niet meer terug kon (de klootzakken). Des al niet te min ging het me goed af, in ieder geval beter dan de persoon die afgevoerd werd in een banaan waar ik lang skiede. Grensverlegging alom dus. Daarna werd de sneeuw en wind nog heviger waardoor er liftjes dicht gingen, best vervelend als je net onderaan de piste bent. Maar we kwamen er wel uit en die avond was het tijd om ons op te maken voor het ontvangst van twee nieuwelingen in de groep: Roy en Koen. Twee van mijn allerbeste maten die ook zo gek waren geweest om mee te gaan. De aprés ski werd er des te beter door.

Toen was het alweer maandag, de sneeuwval was er nog steeds maar nu een stuk minder hevig. Roy was gisteravond dus pas aangekomen met zijn dagje oefenen in Bottrop al duidelijk in de beentjes. Die dag ben ik met hem op pad geweest om hem als net beginneling af de fijne kneepjes te leren (of poging tot). Verder was dit een rustig dagje en ik was op tijd weer bij het huisje om wat slaap bij te pakken. Zo merk je toch dat je een dagje ouder wordt…

De volgende dag waren de pistes natuurlijk allemaal op en top geprepareerd en omdat ik deze dag mijn skischoenen een keertje niet gesloopt had kon ik snel de piste op. Bony, Lars en Roy waren mijn metgezellen en we waren op weg naar een piste waar ik vorig jaar veel op heb geleerd. De kippenbar piste. Het enige nadeel aan dat ding is dat stomme open liftje wat je steeds moet pakken. Maar zoals deze piste erbij lag was het dit meer dan waard. Er was letterlijk nog niemand overheen gegaan. Over dit ding heenglijden was beter dan.. tja het was best wel heel erg goed, laten we dat zeggen. Na dit stukje een paar keer gedaan te hebben gingen we verder de andere kant van de berg af. Kennelijk voelde ik me die dag wederom dapper want ik liet me opnieuw naar een zwarte piste lokken. Het ging wat zwaar en het ging niet heel snel, maar toen ik beneden was kon ik toch met voldoening naar boven kijken naar deze steile jongen. Die nu hier beneden toch wel iets steiler was dan ik origineel dacht, wat toch zorgde voor een “Holy fuck, ben ik net van dat ding afgegaan”-momentje. Hierna heb ik echt wel de meeste ski kilometers op een dag gemaakt voor mijn doen, wel weer een nieuwe mijlpaal. Eenmaal bij het huisje konden onze buren dat ook goed horen toen ik onder luid gekreun eindelijk mijn skischoenen uit kon trekken.

Vorig jaar hadden de jongens het er wel eens over dat ik, zodra ik dit hele van de berg af glijden op latjes wat meer onder de knie had, mee moest gaan touren. Goed, wat houdt dat in, ik had geen idee. Mijn gids en leermeester die dag was Twan toen we vanuit Konigsleiten naar Gerlos en vanaf daar helemaal naar Zell gingen. Dit hield in dat we wel drie kwartier in een gondel over de bergen heen gingen, met een prachtig uitzicht 360 graden om ons heen. Daar in Zell genoot ik al snel van de voor mij nieuwe pistes. Maar mijn favoriet was wel de Sport Abfahrt, een mooie lange, rode piste waar het echt extreem rustig was. Met een brede glimlach op mijn bakkes heb ik die piste drie keer gepakt. Nu heb ik daar echt genoten, maar na al die meters in mijn beentjes was ik toch aardig gesloopt. Dus ik begon al voorzichtig met het inzetten van de terugtocht met een paar man. Dit ging allemaal prima tot ik ergens een afslag miste (kennelijk) en ik niemand meer in de verte kon zien. Gelukkig kwam ik Bony en Marco nog tegen, waarmee ik de terugtocht kon inzetten. Moe maar voldaan dook ik die avond het aprés ski verhaal weer in.

Op dag 6 merkte ik die vermoeidheid nog steeds wel (of het was het aprés skiën). Tijd voor weer een dagje rustig aan. Die mening deelde Koen, Lars, Roy, Bony en Joep gelukkig met mij. Eerst heb ik Joep een beetje aan het werk gezet, om daarna zelf echt op techniek te gaan oefenen. De stok inzet, ik had er nooit echt les in gehad, maar ben het toch maar gaan proberen. Het begon onwennig maar ik merkte langzaam dat ik steeds meer controle kreeg en daarmee ook veel harder kon gaan. Dit voelde nou echt als skiën. Om vier uur eindigde mijn tocht bij de aprés ski, waar Bony en Roy al een tafel hadden gereserveerd. Het eerste wit biertje werd daar genuttigd, waarna ik toch maar mijn skietjes weer aanklikte en naar het huisje bewoog. Die skischoenen moesten en zouden ook deze laatste dagen overleven.

Al dat oefenen op techniek op dag 6 had me veel geholpen. Dus op dag 7 ging ik met leermeesters Harm en Twan op pad om dit nog wat verder uit te breiden. Hierdoor ging het allemaal nog wat beter en ik kon nu de groep al bijna bijbenen, hoera voor mij. Maar er waren meer doorbraken die dag. Aangekomen in Gerlos kwam Aron met het plan om daar Seppi’s te bezoeken. Seppi’s is een aprés ski tent daar midden op de piste. Goeie house muziek vulde onze oren en koud witbier onze magen. In het begin hing er niet echt een “op de tafel dans”-sfeertje maar dat kwam iets na 3 à 4 uur helemaal goed. Ook al stond ik misschien alleen al op de tafels om te genieten van het prachtige uitzicht van de bergen om ons heen. Toen het eenmaal 5 uur was stopte de muziek. Nu kwam het, dat spannende moment waar ik zo tegenop keek. Ik moest met mijn half zatte mik de piste af. Een piste die goed gevuld was met hopen sneeuw, wat normaliter gezien al vervelend skiën is. Het laatste biertje ging onder de zorg van Aron mee de piste af en halverwege werd deze nog gezamenlijk en vakkundig weggewerkt, althans, het deel dat niet over de sneeuw verspreid was ondertussen. Gelukkig was ik verder ook maar twee keer fatsoenlijk op mijn snufferd gegaan die afdaling. Beneden de berg stond Papa Remi ons al op te wachten om naar het huisje te gaan om snel even wat te eten.

Nee, dit keer gingen we niet naar de aprés ski. We gingen roddelen op ‘s werelds langste roddelbaan, in het donker. 14 kilometer lang en 1.3 kilometer naar beneden. Ik moet toch zeggen dat ik het wat spannend vond, zoals gewoonlijk. Met een sleetje (dit was ook echt niveau “houten sleetje”, niets speciaals) gingen we het ding af waar tussendoor een aantal lampen geplaatst waren. Een skibril was hierbij wel een vereiste door de sneeuw die opspatte van de grond zodra je probeerde te remmen of sturen met je voeten. Ik had echter alleen mijn coole nieuwe zonnebril bij. Wat dit ding cool maakt is dat de glazen verwisselbaar zijn zodat de bril in verschillende condities gebruikt kan worden. Verwisselbaar betekent dus ook makkelijk verwijder baar, iets wat met de opspattende sneeuw na de tweede bocht al gebeurde. Toen we een stukje verder zaten te wachten op de rest bracht even voelen aan mijn bril de conclusie al snel: deze glazen, voor deze condities, zal ik in ieder geval nooit meer gebruiken. Maar mijn brilglazen waren niet het enige wat kwijt raakte die avond. Zo dook het sleetje van Alex op een gegeven moment de duisternis in waarna hij mee moest liften bij Marco achterop. Naast materialen was Joep ook om de haverklap buiten zicht, maar dat kwam meer omdat deze jongen de afdaling heel rustig aan deed. Na een paar bochten wachten op Joep begonnen we ook Lars te missen, die had ons ondertussen al wel moeten inhalen. Halverwege de berg zijn we wat gaan eten en kwam Papa Remi in actie door een zoektocht op te zetten. De baan is wel twee keer afgezocht naar onze Zeeuwse vriend maar hij was nergens te bekennen. Daarna werd er naar beneden gebeld en godzijdank stond onze Lars daar gewoon op zijn gemak een peuk te roken. Alex was namelijk niet de enige die die avond zijn sleetje opgeslokt zag worden door de duisternis. Ook Lars besloot off-piste te gaan, waarna hij zich een weg door de diepte sneeuw kon banen richting de liftjes. Ik wil niet weten hoe deze jongen heeft afgezien maar gelukkig had hij het laatste liftje terug en waren we uiteindelijk eenmaal beneden weer herenigd. Zo zie je maar, dat zelfs met een sleetje de berg af glijden kan leiden tot de nodige bezorgdheid.

De aprés ski was tegen de tijd dat we terug waren bij ons huisje natuurlijk alweer voorbij. Maar we hadden voor die dag ook al wel voldoende avontuur gehad. Net zoals vorig jaar was dag 8 weer mijn favoriete dag skiën. Eindelijk gleed ik gewoon die berg af, in plaats van dat ik de berg af aan het ploegen was. Eenmaal beneden was ik voorheen altijd dood op, maar nu kon ik niet wachten tot ik weer opnieuw naar beneden kon knallen. Ook gingen de andere jongens niet meer meters en meters voor mij uit, maar kon ik aardig dicht bij ze in de buurt blijven. Ik was in ieder geval elke afdaling sneller dan Koen, dus dat neemt niemand me meer af. Na mijn eerste jaar had ik dus mijn fabuleuze skischoenen gekocht, dit jaar was het tijd voor eigen ski’s. Ondertussen was ik ook al wel aan ze gehecht. Dus nu zit ik weer af en toe stiekem te glunderen naar mijn nieuwe latjes (bedankt opa & oma), te wachten tot de volgende keer dat ik deze ijzers weer om mijn voeten mag binden.