Skivakantie 2022-1: Les Orres

In de vroege morgen van oudejaarsdag 2021 vertrokken Sandra en ik in de rode Hyundai i10 richting Eindhoven. Rond zevenen hopten Lian en Roy erbij en gingen we door richting Lyon! Het paste eigenlijk allemaal meer dan prima in de i10 met dakkoffer. Inclusief ski's en schoenen. De reis ging ook voorspoedig, we zouden tegen vieren al aankomen in Lyon. Rond het middaguur verbleekte dit gunstige vooruitzicht. De auto begon behoorlijk te trillen en Sandra vroeg Lian de auto even aan de kant te zetten, om te kijken of er iets te zien was aan de banden. Niks geks, dus dan maar door. De auto begon daarna nog heftiger te trillen tot aan moment suprême. Klap, zei de band. Gelukkig reden we rustig aan op de rechterbaan, was het rustig op de weg en konden we uitwijken naar de vluchtstrook. Lian wist de auto vakkundig en veilig aan de kant van de weg te parkeren. Dan kom je toch vooral met de schrik weg gelukkig.

Maar er waren ook hoogtepunten, voor het eerst in mijn leven een gevarendriehoek opzetten bijvoorbeeld. Plus dat gelukkig het zonnetje heerlijk scheen. De sleepwagen was er na zo'n drie kwartier wachten. Vervolgens heeft de verzekering van Sandra heel het gebied rondgebeld voor nieuwe banden na de Franse siësta. Het werd een tweedehands setje en voor vieren reden we weer op de snelweg. Verwachte aankomsttijd Lyon: 21:00. Toen de avond naderde, werd het super mistig. Niet veel later stuitten we in het donker op een flink verkeersongeval. Plots moesten we vol in de ankers en de losse bumper en stukjes auto ontwijken. Weer even schrikken.

Maar de schrik was nog niet uit de dag. Vlakbij een Mcdonald's voelden we weer lichte vibraties in de auto. Tot overmaat van ramp was de Mcdonald's ook nog dicht, terwijl we die frietjes ondertussen zo verdiend hadden. Wel een mooi moment om de bandenspanning opnieuw te controleren en deze was gelukkig in orde. Nadat we doorreden werden de vibraties al snel erger. Reden genoeg om weer te stoppen. Ditmaal gelukkig bij een wegrestaurant dat wel open was. Toen we langzaam reden over de parkeerplaats, voelde het alsof de vooras van de auto aan het wobbelen was. Tijd voor avondeten en een belletje naar de verzekering… Pizza van een warmhoudplaat terwijl we ons hardop af vroegen of en hoe we nog veilig in Lyon gingen geraken. Niet hoe je ideale oudejaarsavond diner eruit ziet.

Onze redder in de nacht sprak fatsoenlijk genoeg Engels en sleepte ons naar zijn garage. Daar vertelde hij de verzekering dat hij de auto niet binnen twee werkdagen kon repareren omdat hij geen banden had en dat betekende: een dikke Skoda Octavia met skiluik en slechts 5000 km op de teller. Kort gezegd vervangend vervoer. De fles champagne die ik ingepakt had, was voor onze redder. Wij gingen die fles vanavond ook niet meer nodig hebben. Door de laatste mist heen, kwamen we om 23:15 aan in ons hotel in Lyon. Geen oud en nieuw meer vandaag, maar slapen. Wel nog een oliebol. We waren stuk voor stuk volledig afgedraaid. Plus dat we liever vroeg in ons skigebied wilden zijn!

Strak om zeven uur zaten we weer in de Octavia, op weg naar Les Orres. Het was nieuwjaarsdag en het was, niet verrassend, erg rustig op straat. De eerste oud en nieuw viering waarin ik middernacht niet gehaald heb. Als verse dertiger best confronterend en een teken van de aftakeling des levens. Welke onverminderd door zet. Toen we al rond elven in het skigebied waren, keek ik daar echter alweer anders naar. Prachtig zonnetje, gigantische bergtoppen en een mooie laag sneeuw. Na de precheck-in bleek dat onze skipassen (deze zaten bij de pakketreis) op de piste waren. Eén van de skileraressen had ze meegenomen… Lekker snugger. Dan maar een panini lunch in het zonnetje om de tijd te doden. We moesten immers toch wat eten.

Vervolgens was het omkleden in de parkeergarage, omdat het appartement nog niet klaar was. We begonnen met een stukje groene piste via een rupsbandliftje. Daarna door naar de stoeltjeslift verder beneden. Het was misschien net een minuut lopen van het appartementencomplex naar de piste, echt ideaal. Het skiën was weer even wennen, want het was immers alweer twee jaar geleden. Niet helemaal waar trouwens, met de sneeuw van februari 2021 zijn we nog van een borstelbaan in Nederland af gegaan. Maar dat is toch geheel anders dan een mooie, lange piste in de bergen. Om in te komen was er een vier kilometer lange groene piste, die ik toch als Oostenrijks blauw zou bestempelen.

De ellende van de vakantie maakte vandaag nog wel even een klein piekje. Het begon met Sandra die achterover viel op haar ski's en tegen Lian aan knalde. Vervolgens viel Roy bij de uitstap van het liftje (er zat zo'n levensgevaarlijke snowboarders naast hem), waardoor hij zijn knie flink verdraaid had. Hij mocht vervolgens niet met zijn ski's in de lift naar beneden. Onzin natuurlijk (ik als beginnend angsthaas heb in Oostenrijk menig liftje naar beneden gepakt), wat mijn altijd aanwezige vooroordelen over Fransen weer eens bevestigde. Vervolgens ging Lian met dubbele ski's naar beneden. Voor de rest van de week waren we nu klaar met de ellende en de ellende gelukkig ook met ons.

Het zonnetje kwam met bakken uit de lucht die dag. Het was echt niet normaal. Gelukkig waren de pistes nog prima, dus we hielden het makkelijk tot vieren vol. Mijn nieuwe skibril bleek ook optimaal te presteren, wat ook erg gewenst was met deze zon. Oh shit, ik was te voorbarig. Nog een mini stukje ellende. We hoefden voor het appartement alleen de sleutel nog op te halen, maar er stond een gedrocht van een rij. Na even informeren bleek dat onze kamer nog niet eens klaar was. Onze voorgangers waren namelijk te laat uitgecheckt. Even binnen wachten dan maar en onze ski's wegbrengen voor een beurt. Eenmaal in het huisje geïnstalleerd konden we bijkomen van de lange dag. Om half acht zaten we bij de Italiaan in het kleine dorpje en na een kort spelletje naar bed. We waren weer compleet afgedraaid.

Sandra en ik waren die ochtend zoals altijd vroeg wakker. Wij scoorden dus wat verse baguettes en croissants, want je bent toch in Frankrijk. Roy bleef die dag helaas thuis door zijn knie. Zonde, maar verstandig om niks te forceren. Ondanks dat mijn ski's die dag weer als nieuw waren, ging het niet zo lekker bij mij. Misschien toch een tikkeltje vermoeidheid. Sandra kon het vandaag lekker bijhouden, ondanks dat dit pas haar tweede week skivakantie was. Sporadisch pakten we wat blauwe pistes mee en met Lian zocht ik een paar keer een rode op. Lunchen deden we bij het huisje om Roy lastig te vallen.

In de middag leek het te stikken van de beginners. Op het laatste stukje dalafdaling was het gewoon gevaarlijk. Heel de dag was het mega rustig geweest, maar het leek alsof iedereen na de lunch uit zijn bed was gekropen. Samen met Sandra sloot ik de middag af met een drankje op de piste, met wat soepele house muziek op de achtergrond.

In het dal deden we met z'n vieren wat spelletjes en gingen we daarna buiten een rondje lopen. Het was druk met arriverende mensen. Normaal valt deze drukte altijd op de wisseldag, zaterdag. Toch zijn veel mensen pas na nieuwjaarsdag gaan rijden. Er kwamen ook verrassend veel Kroaten aan. Wat toch gek was, want dan is Frankrijk toch een takke-eind rijden, terwijl je Italië doorkruist en langs Oostenrijk rijdt. Ik zou het wel weten als ik een Kroaat was in ieder geval. In het huisje kookten we wat en daarna was het tijd voor onze oud en nieuw viering. Het was ondertussen zondag 2 januari. De appelflappen en champagne kregen we dus nog te goed! Eindelijk hadden we er wat fatsoenlijke energie voor.

Het zal je niet verrassen, maar Sandra en ik waren de dag erna weer vroeg wakker. Ik ging weer met haar en Lian op pad. We begonnen de dag door een paar keer van de favoriete blauwe piste van Sandra te gaan. Lian en ik pakten daarna een rode piste die de afgelopen dagen gesloten was geweest. Er was werkelijk niemand te bekennen en het leek ook wel alsof wij de eerste waren van de dag. De steilheid was wel weer even wennen voor me. Wellicht dat ik een klein poepje gedaan heb onderweg. Even later kwamen we de rode piste Le Guet tegen, toch wel mijn favoriet van de vakantie. Met Sandra gingen we daarna over een langer stuk blauwe piste, wat erg goed ging.

In het dal lunchten we bij het tentje van onze aankomstdag waar een fantastisch zonnetje op stond. Ik pakte er maar een Corona bij, het was toch vakantie. Roy ging die middag weer mee, dus we begonnen weer lekker op groen. Even voorzichtig inkomen en dat ging gelukkig goed. Aan het einde van de dag ging ik nog met Lian mee naar wat nieuwe rode pistes. Die waren redelijk kapot en ik had er wat sneller genoeg van dan Lian. Terug in het dal deed ik mijn rek en strek oefeningen trouw, daarna wat chillen en met Sandra koken voor onze metgezellen. Na de laatste aflevering van Wie is de Mol doken we het bed weer in. Toch miste ik de après ski wel, want hier was het dorp tussen vier en zeven compleet uitgestorven.

De volgende dag was het voor ons gigantisch uitslapen! 6:50 maar liefst. Om 07:30 (openingstijd) in de supermarkt staan werd ondertussen traditie. Vanochtend gingen we gelukkig met z'n allen de berg op. We begonnen de dag met een liftje naar net boven de boomgrens. Sandra heeft hier wat meer last van haar hoogtevrees en wilde dat nu juist confronteren. Vanaf hier was er een fijne blauwe piste die we tot het dal afgeskied hadden. 800 hoogtemeters in één afdaling is dan best lekker. Bij de Pic Vert lift (vanwaar we de lange groene piste elke keer pakten) kregen we onze eerste en uiteindelijk enige CoronaCheck van de vakantie. Dit en het dragen van mondkapjes werd niet echt gehandhaafd. Toch raar wanneer Nederland nog in een dikke lockdown zit.

We konden in de lift even bijkomen van de lange afdaling, maar we gingen daarna nog hoger. We pakten de Le Crêtes lift tot aan 2658 meter hoogte. Dit was nagenoeg de piek van het gebied en het uitzicht was er adembenemend. Sandra kon daar ook van genieten, zelfs tijdens het skiën. Nauwelijks angst voor de gigantisch diepe afgrond. De piste was op een paar plekken goed kapot, met best wat stenen. Het moest echt weer gaan sneeuwen! Na 1000 hoogtemeters stonden we weer in het dal. De overwinning vierden we met wat drankjes bovenaan de Pic Vert lift. Met wat fijne muziek en weer een goed zonnetje, was dit wederom prima uit te houden. Na nog een paar pistes gingen we in ons huisje lunchen en daarna bleef Sandra de middag thuis. Ze had genoeg overwonnen voor vandaag. Na nog twee pistes stenen ontwijken had ik het ook wel gezien. Plus dat een middagje rust me ook wel lekker leek.

Roy kwam na een uur terug en Lian volgens mij nog een uur later. Daarna zijn we even naar het dorpje 1650 gelopen, waar de Pic Vert lift stond. We zaten zelf in dorpje 1800 (meter) dus dat was nog een leuke route wandelen. 1650 was iets groter en daarmee massaler. Toch nodigde het uit om buiten op een terras nog even een drankje te doen. Daarna weer terugstappen naar 1800, want daar was toch wel wat meer sfeer. Bij het diner was de bediening lekker met verlengsnoeren aan het sjouwen. Voor alle fonduepannetjes moest natuurlijk van allerlei plekken spanning gehaald worden. Het was een uniek schouwspel.

Helaas niet uitslapen de volgende dag, maar gewoon om zes uur de natuurlijke wekker. Maar het goede nieuws was: sneeuw! Om precies 08:53 stonden we onderaan de lift. Vol enthousiasme en met weinig anderen, want de Fransen zijn natuurlijk geen vroege vogels. Het was best mistig, maar de verse sneeuw maakte veel goed. Heerlijk om de eerste sporen te mogen trekken. De volgende lift was nog dicht, dus we skieden eerst door naar het dal. Na die ene afdaling was de lift wel open. Vervolgens was de Crêtes lift ook nog dicht, maar hij over 20 minuten open gaan. Daarna pakten we de Guet, de flinke rode piste waar ik telkens van genoot. 18 minuten later stonden we weer bij de Crêtes, maar geen lift. Het zou weer 20 minuten duren… Echt geluk met de liftjes hadden we dus niet die dag.

Maar even later was de lift toch plots open en het uitzicht vanaf de piek was fantastisch. Dit keer dankzij de laaghangende wolken waar we dwars door heen mochten skiën. Daar boven was het blauwe hemel en een fel zonnetje. De pistes begonnen fantastisch, maar er was niet zoveel sneeuw gevallen dat het stenen probleem weg was. In de middag werd het snel heerlijk zonnig en hebben we nog lekker de groene pistes gedaan. Daarna ging ik met Lian weer helemaal naar de piek en hebben we een blauwe piste gepakt die al heel de week dicht was. Hij was nog steeds dicht, maar met verse sneeuw durfden we het wel aan. Dit avontuur bleek zeer de moeite waard. Soms moet je een beetje pionieren. Het laatste stuk van de piste was een flinke ijs bocht geworden, met daarna dikke stenen.

Weer beneden stonden Sandra en Roy van het zonnetje te genieten, toen we besloten terug te gaan. We wilden het zwembad met de sauna meepakken, maar die waren kennelijk op woensdag altijd gesloten. Dan maar boodschappen halen voor een goede borrel. Het werd dat, plus Netflix en uiteindelijk een curry in elkaar flansen met een gelimiteerd keukentje. Na het eten nog wat spelletjes en om half tien was het weer zo ver: bedtijd. Weer goed moe van een mooie dag.

De volgende ochtend bleef Sandra thuis om even te relaxen. Het is tenslotte een vakantie. Roy, Lian en ik stonden om 08:55 klaar voor de lift. We waren de allereerste bij de poortjes, maar hadden niet het eerste liftje. De poortjes gingen namelijk niet open. Na lang wachten, mochten we via de zijkant naar binnen, maar met die lange latten terug manoeuvreren was natuurlijk geen makkie. Toen we eenmaal in de lift zaten, hing hij vervolgens ook nog een flinke tijd stil. We pakten nog een lift naar boven. Na wat prima pistes stuitten we op flinke hopen sneeuw en ijs dankzij de sneeuwkanonnen die aan stonden deze dag. Op sommige plekken waren er hele ijzige bochten ontstaan om de kunstsneeuw puisten heen. Ook de Guet was ruk geworden dankzij alle hobbels. Plus dat het zicht er niks was, dankzij de kanonnen die nog vrolijk door spoten. Sandra had een wijselijk besluit gemaakt en niks gemist.

Na dit uitdagende begin pakte Roy even zijn rust, dus ik ging met Lian naar een top waar ik nog niet geweest was. Het was in het liftje mega koud, maar misschien had ik ook iets meer aan moeten trekken dan een hardloopshirt en bretels onder mijn jas. Het was kouder dan -10. De piste begon vervolgens goed ijzig en met een flinke slinger van een groep skiërs die de volledige breedte pakten. Lian zat voor mij en we moesten volop links blijven. Hier zat gelukkig geen afgrond, maar wel een flinke verzameling bugels. Precies daar ging ik op mijn snufferd om niet tegen Lian aan te botsen. Opstaan op deze ijzige bulten was niet te doen, dus ski's uit en lopen. Daar stond ik dan, amper honderd meter geskied en al kapot moe… De rest van de afdaling was gelukkig heerlijk.

Bovenaan de Pic Vert lift kwamen we per toeval Roy tegen. We besloten daarna Sandra op te gaan pikken, die juist net in de lift naar boven zat. Bij de Pic Vert vonden we elkaar weer en na wat skiën was er een dikke portobello burger in het zonnetje. Met weer heerlijke muziek op de achtergrond. In de middag ging ik lekker met Sandra op pad. Tussendoor gingen we even naar de rodel-/achtbaan bij 1650. Best uniek om met skischoenen aan in een achtbaantje te zitten. Tijdens het skiën was ik lekker over de hopen sneeuw aan het hopsen. Als een wild konijntje. Het zag er best stoer uit volgens Sandra. Maar toen ze het probeerde te filmen, had ik net te weinig vaart. Morgen maar opnieuw proberen, maar dan wat harder.

Weer beneden bij 1650 kwamen we Roy en Lian tegen, die net een drankje hadden besteld. Geen slecht idee. In de laatste zonnestralen op de berg een Karmelietje wegwerken is geen straf. Terug in het huisje deed ik weer trouw mijn rekoefeningen. Ditmaal deed iedereen met me mee. Kennelijk heeft dit toch een zichtbaar goede uitwerking op mijn vorm. De sauna ging deze avond weer niet door, omdat deze volgeboekt zat. Reserveren voor morgen en weer een borrel. Wederom omdat we een beetje zielig waren. Na wat spelletjes kookten Roy en Lian voor ons een lekkere risotto en om half tien "mochten" we weer naar bed!

De laatste dag in Les Orres was het weer goed koud. De pistes waren prachtig geprepareerd en er waren weinig wolkjes te bekennen. Nog een dagje genieten dus. Als eerste besloot ik over de sneeuwhoop van gister te hoppen, daar waar ik gister te weinig vaart voor had. Dat ging me vandaag niet weer overkomen, dus met volle snelheid ging ik erop af. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik dat de hoop sneeuw flink gegroeid was. Toch ging ik er vol voor. Zelfs toen ik zag dat de hoop nagenoeg loodrecht omhoog ging. Je snapt het al, ik ging keihard op mijn snufferd. M'n rechter ski schoot uit en belandde rechtop in de sneeuwhoop. Het spoor van mijn val was heel de dag nog te zien. Oh, en het stond natuurlijk op film.

De ochtend was weer gevuld met alle bekende pistes van de afgelopen dagen. Vanaf de top lag alles er nog het beste bij. Met Sandra pakte ik nog een extra piste voordat we weer in het huisje gingen lunchen. Na de lunch ging ik met Lian weer helemaal naar boven om een pittige rode piste te pakken. Vlak voor de piste was een gigant van een ijsbal waar niet op te skiën was. Kort daarna een kleintje, waarop mijn hopsje weer goed mis ging. Ik landde hard op mijn bips. Die nieuwe heup op mijn tachtigste komt een jaartje vroeger. Onderaan was de piste ook al snel goed ijzig. Het was weer tijd voor sneeuw.

Onderaan in 1650 stond een dj buiten te draaien om de week af te sluiten. Met z'n allen deden we nog één laatste piste om daarna in de laatste zon nog een biertje te pakken. Lian was zover echter nog niet. Om 16:50 was ze pas klaar om haar ski's in te leveren, klasse. Daarna rap door naar de sauna om weer op te warmen. Met vier kleedhokjes en vier sauna's voor vier personen was het allemaal wat krap. Daarnaast ging het opwarmen maar tot 60 graden. Op de piste heb ik het warmer gehad de eerste dagen. Het buitenbad was best gaaf; uitkijken op de piste, de sterren en de maan. Maar als het meer dan tien graden vriest, wordt het snel fris.

Opfrissen, koffers inpakken, zoveel mogelijk in de auto en afsluiten bij de Italiaan van de eerste avond. De pizza calzone zonder vlees bleek wat lastig, maar met duizend maal excuses werd er snel een nieuwe gemaakt. Met extra zorg. Wat we konden verifiëren, want we zaten nagenoeg naast de pizza-ovens. Er restte uiteindelijk nog het huisje enigszins proper maken en een drankje voor het slapen gaan.

De terugtocht naar Nederland was nog een hele klus. Meer dan 1000 kilometer rijden op één dag is al geen pretje. Maar als het al sneeuwt wanneer je om zes uur in de vroege morgen wegrijdt, begint het al taai. Een stukje afsnijden door een kleine bergpas bleek ook een slecht idee. De drie auto's voor ons keerden namelijk om, er lag minstens tien centimeter sneeuw en iedereen slipte weg. Het bleek niet ver omrijden, dus de gestrooide weg leek beter dan sneeuwkettingen voor een klein stukje. Achter een strooiwagen reden we ook prima veilig. Net toen deze afhaakte, stopten we voor een wissel. Bij de stop lag ook een dikke laag sneeuw. Er was nagenoeg niemand geweest, dus tijd voor een klein sneeuwballengevecht!!

De sneeuw leek daarna gestopt. Maar nadat het goed licht begon te worden, kwam de sneeuw weer terug. Daarmee ook een controle op winterbanden. Met een lange stoet van dertig kilometer per uur reden we door de bergen. De voorste auto bleek sneeuwkettingen om te hebben, terwijl de weg juist erg goed begaanbaar was. Hij kon onmogelijk aan de kant, toch maar goed dat wij ze niet om hadden gedaan. Ten noorden van Lyon konden we de rode i10 weer oppikken. Nu met kersverse bandjes. Het klaarde even heerlijk op. Om vervolgens tot aan Nederland keiharde regen te hebben en in België opnieuw een pak sneeuw. De weersomstandigheden en autorijden waren deze vakantie geen goede combinatie. Vlaamse frietekkes als diner bracht ons over de finish.

Met tandenstokers onder onze ogen reden Sandra en ik het laatste stuk van Eindhoven naar Breda. Om zes uur in de ochtend vertrokken en tegen middernacht thuis. Wat een rit. Na het klapband fiasco reed het ook wel spannend in de i10. Elk geluidje leek een voorbode van heftige vibraties. Maar we waren veilig thuis. Na weer een heerlijk weekje op latjes. Het was erg tof om met z'n viertjes op pad te gaan. Ook blijft het heerlijk om Sandra te zien groeien in en genieten van het skiën. Het is toch aardig gelukt om elkaar wat dure hobby's aan te praten…

Toch hunkerde mijn hartje weer naar Oostenrijk. Maar hierover spoedig meer!