Königsleiten 2022

Skivakantie in Oostenrijk. Het is altijd dat lichtpuntje geweest in de donkere wintermaanden. Eind 2019 was ik één van die lucky few die dat seizoen wel op wintersport kon, voordat Covid de wereld over nam. Maar dat jaar zonder Remi, die zat lekker in Zuid-Amerika. Normaliter kleeft er rondom mijn maat Remi een groep van zo'n tien mannen, die op sleeptouw gaan richting Königsleiten. 2020 dus niet. 2021 was dit nog steeds niet mogelijk. Maar in 2022 gingen vrij last minute alle stoplichten op groen. Met z'n drieën wel eens waar, maar dat hield het lekker overzichtelijk.

Aron was wat vroeger naar Breda gekomen voor een goede aflevering van The Book of Boba Fett. Niet dat we hiermee in de ski stemming zouden komen, hoewel het woestijnzand van Tatooine redelijk wit oogt. Remi was er net voor de aftiteling en tegen negenen waren we onderweg. Wel na wat puzzelwerk om alles in de auto te krijgen. Aron karde een heel stuk door tot we al ruim in Duitsland waren, vervolgens Remi en ik kreeg daarna de graveyard dienst. Ook al was het maar een uurtje… We waren allemaal goed ingekakt, dus de auto ging even aan de kant. Uiteindelijk waren we om zeven uur in de vroege morgen al in Königsleiten, Oostenrijk. Het huisje konden we nog niet in, dus Remi kende wel een goed rustig plekje om even te tukken in de auto. Naast een sneeuwschuiver, lekker joh. Uiteindelijk kwam er een goed zonnetje op, regelden we onze skipassen en konden we zowaar al in het huisje omkleden.

Met Remi's zusje Lobke knalden we de piste af na enkel wat brakke, verkapte powernapjes. Het had die nacht gesneeuwd en elke piste lag er daarom gigantisch goed bij. Het voelde alsof een blinde erop kon skiën. Hoewel ik nog niet helemaal durfden om mijn ogen dicht te doen. Het was zaterdag, wisseldag dus, en daardoor ontzettend rustig. Op en top genieten. De lunch pakten we in het dal met Remi zijn ouders. Voortreffelijke kalfsschnitzel, fijn om flexitariër te zijn. De zon brandde zo lekker, dat ik zelfs in mijn t-shirtje zat te chillen.

Zelfs met die schamele slaap presteerden we het om de middag vol te skiën. Zoals altijd elke skivakantie eigenlijk wel lukt, maar we waren nu toch 30. De evaluatie van de dag ging met een radler in de hand en uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Om half vijf pakten we de laatste afdaling van de dag. Vervolgens boodschapjes en naar de après ski. De Hannes Alm was voor ons meer dan bekend terrein, maar een zitfeestje was even nieuw. De DJ riep het nog vanuit zijn booth: "Stay on your seat". Het deed me herinneren aan dat zitfestival op Texel in 2020. De tafels waren natuurlijk allemaal bezet. Zodoende begonnen we de avond weggestopt in een hoekje naast het toilet. Maar stukje bij beetje wisten we terrein te winnen totdat we rond elven pas weer vertrokken. We hadden niks gegeten, alleen gedronken. Een prestatie van wereldformaat als je kijkt hoe we er aan toe waren.

De volgende ochtend starten we de dag met een body battery van 25%. We waren een beetje opgeladen, maar vooral erg brak. Overladen door zon skiede we naar Zell am Ziller. Dat is altijd een heerlijk lange tocht, van liftje naar liftje. Huub en papa Riet vergezelde ons deze dag. Waarschijnlijk had het met de body battery te maken, maar ik had er vandaag wat meer moeite mee. Even bijladen in het zonnetje met een Zillertal gröstl deed me erg goed. In de middag trokken we weer langzaamaan richting Königsleiten. De zwarte piste vanaf de Gerlosberg voelde voor mij op dat moment als bergopwaarts skiën, maar ik kwam uiteindelijk wel beneden. De body battery gaf nu 5% aan. Dat is nog wat zou je denken, maar dat is helaas de bodemwaarde.

Toen volgde de cruciale fout van de vakantie. Soms wil je naar rechts, maar volg je toch als schaapje de massa en ga je naar links. Ik had mezelf voorgenomen om nooit meer te gaan après skiën met skischoenen aan. Voor ogen had ik het risico als zijnde ontzettend zere poten waar je de volgende dag spijt van krijgt. Een kapotte binding was al een eerder een openbarend risico. Het derde risico zat met lichte twijfel in mijn achterhoofd, het zou me toch niet weer overkomen?

Met heel familie Riet en Huub was het al snel stikgezellig, ook al was het een zitfeestje. Rond half negen waren we nog met z'n drieën over. We hadden besloten dat het een tamme avond moest worden, dat we risotto gingen koken en daarna die body battery bijladen. Precies toen we weg wilden gaan, kwam er een bekende van Remi aan. Er werd een krat bier op tafel geflikkerd en avondeten bleek wederom een onmogelijkheid. Bijna was het alsof het krat op moest. Toen een vraag gesteld werd over Aron zijn vechtersbaas gehalte keek ik zijn kant op. Precies op het moment van de klapper. Ik sprong snel tussen beide, maar Aron had deze poeier kennelijk verdiend, zo zei hij zelf. Hinderen blijft een risicovol vak. De sfeer keerde er echter niet door, het bleef deze avond zelfs tot half twaalf leuk. Maar dan ook letterlijk tot half twaalf.

Eenmaal buiten waren mijn ski's nergens te bekennen. Dit overkwam mij nu voor de tweede keer in Königsleiten. De vorige keer waren ze in de nacht voor ons huisje weggeklauwd. Remi komt hier al zo belachelijk veel jaren en heeft het ook twee keer meegemaakt. Wel beide keren met mij als slachtoffer. Ik heb hun namen (links twee en rechts twee) nog geroepen, maar het bleek tevergeefs. Later hoorden we dat het die zondag wisseldag was voor de gastarbeiders. Die smijten dan nog een zooi ski's in hun achterbak voordat ze naar huis gaan. Het merk Atomic is dan mega populair. Helaas mijn merk… Tijd voor een nieuw merk.

Na twee avonden geen avondeten en drie avonden brakke slaap stond de body battery wederom op een krappe 25%. Gelukkig voor mij had Remi twee paar ski's mee, dus ik mocht zijn achterlijk lange (184 cm) Völkl's lenen. Dat skiede echt fucking fantastisch. Op mijn favoriete pistes in Hochkrimml heb ik Remi zelfs tot twee keer toe ingehaald. Natuurlijk ging hij op het gemakje, maar het telt nog steeds. Helaas waren we Aron even kwijt door een kapotte binding van zijn board. Bij de lunch waren we echter al weer herenigd. Cordon bleu op de Platte Alm met wederom een fantastisch zonnetje. Ik was het pijnlijke verlies van links twee en rechts twee totaal vergeten.

In de middag leek ik mijn kantelpunt bereikt te hebben, maar toch wist ik het vol te houden tot net geen vier uur. Ik was aardig gesloopt, al zeg ik het zelf. We ploften neer op ons balkon met bier en allerlei varianten whisky. De zon was helaas snel weg, maar dat maakt de frisse berglucht niet minder lekker. Het lukte die avond eindelijk om die risotto te maken en zelfs te eten. De triomf en euforie waren groot. Vervolgens kwam Remi's familie langs voor een drankje, waarna we weer vertrokken naar de Hannes Alm. We hadden nu een tafel bovenin, waar de muziek en gezelligheid eigenlijk meer dan prima was. Na onze verhuizing naar beneden viel de sfeer wat tegen. Dit weerhield ons er echter niet van om het weer laat te maken. Maar we hadden gegeten, dat pakte niemand ons af.

Op de dinsdag voelde ik me wel weer verrassend fris. Het had mega veel gesneeuwd en er lag dus een mooie poederlaag. Ik zat op Remi zijn race ski's, dit ging wat lastig. Ik was wat instabieler. Na een wissel naar de Völkl's ging het weer beter. De vermoeidheid en spierverzuring sneed die ochtend door me heen. Zodoende lag ik na vijf bochtjes weer op de race ski's vol in de sneeuw. Met Lobke nam ik een vroege pauze in de Panorama Alm. Even opwarmen en bijkomen. Aron was ondertussen goed op zijn hoofd gevallen (let op die helm!). Hij dacht dat de lastig steile afdaling naar de Panorama degene was waarop hij hard moest gaan. Dat bleek onverstandig.

Na een vega burger en apfelstrudel met Remi gedeeld te hebben, gingen we weer naar beneden. De bovenbenen waren ondertussen wel klaar voor vandaag. Lobke ging terug naar huis en ik kon daarmee haar ski's eens uitproberen. Zo kwam ik er goed achter wat ik fijn vind aan ski's, met een mogelijke aankoop in het achterhoofd. Na nog een paar afdaling kwam de man met de hamer. Ik denk dat wanneer je deze skivakantie reisverslagen terug leest, dat die beste man me altijd op de vierde dag pakt. Het begon met een val richting de kippen bar en daarna een dubbele val op een paadje. Ik was klaar.

Terug in het huisje friste ik me even op en besloot ik toch weer wat reisverslag aantekeningen op papier te zetten. We hadden immers alweer voldoende beleefd. Het ski's uitproberen had ik nu goed te pakken, dus ik huurde die middag een nieuw setje om uit te proberen. We namen ons die avond voor om alcoholvrij te gaan, wat zowaar lukte. Remi's familie kwam weer langs voor een borrel en daarna gingen we lekker uit eten. Op tijd naar bed ook, want morgen stond er weer iets moois te wachten.

De vers gevallen poeder was de volgende ochtend optimaal. De body battery zat weer boven de 90%. Als dolle honden stonden we al om 08:55 bij de skilift. De pistes waren fantastisch. De sneeuwval van gister was geprepareerd en daar was ook nog vannacht een extra toefje op gevallen. Als een strijkijzer over een zijde dekbedovertrek gleden we naar beneden. Mijn huurski's waren prima, maar nog niet optimaal. Remi en Aron doken off piste, terwijl Huub Lobke en mij vergezelde voor wat afdalingen. Ik wisselde onderaan weer even ski's met Remi, tja, die leken toch fijner.

Na een schnitzel bij de Panorama Alm te hebben verorberd, was ik mijn balans weer even kwijt. Ik wilde eigenlijk de handdoek in de ring gooien. Maar mijn favoriete pistes in Hochkrimml brachten me tot de lift van 15:55 voor een laatste afdaling. Veel meer uren op de berg hadden we vandaag nauwelijks kunnen maken. Ik ruilde mijn ski's in voor een ander setje. In het huisje was er whisky en taco's, want dat avondeten beviel ons eigenlijk wel weer. De après ski met familie van Riet miste de optimale sfeer helaas, ondanks dat we een tafel beneden hadden. Ergens was dit ook wel goed, want de body battery mocht wel een beetje op niveau blijven. We sloten de avond af met het NK bierflesjes over de piste smijten. Verwonderlijk hoe het zo verwonderlijk kan zijn dat bierflesjes ook de piste af glijden. Alsof zwaartekracht bestaat en we teveel gezopen hadden. Remi had gewonnen, maar dat kwam meer omdat Aron hem erin luiste.

Op de donderdag was het loeiheet. Aron begon de dag op ski's. Het zag er uitermate vreemd uit, moet hij niet meer doen. Er was vanuit Königsleiten nog maar één enkele lift open. Deze ging maar tot halverwege de berg. Dit omdat het zo hard zou waaien. Daar merkten we niks van in het dal, maar op de berg werden we er bijna vanaf geblazen. De twee pistes vanaf daar waren keidruk en bestonden uit matige sneeuw. Na twee papperige afdalingen hadden we het meer dan gezien, tijd voor een nieuw plan.

Binnen no time had ik mijn ski's weer gewisseld (zelfs na twee afdalingen voelde ik het al) en zaten we in de auto naar Mayrhofen. De 45 minuten rijden en vervolgens lange gondel naar de top, bleken het waard. Niet alles was open, maar beduidend meer dan in ons eigen bergdorp. De pistes waren ook prima, ondanks dat het echt ontzettend heet was. De angstaanjagend zwarte Harikiri piste was goed te zien vanuit het volgende liftje. Dankzij de ongekende steilheid zag je zelfs menig talentvol skiër keihard onderuit gaan. Dit betekende veelal dat je jezelf en je losgeschoten ski's onderaan de berg op kon rapen. Het was wel een schouwspel.

Op een winderige bergtop pakten we onze lunch. Het was even wachten op het eten, maar een wat langere pauze voelde ook wel prima aan. Hierboven werden we er echt aan herinnerd dat het snoeihard waaide. De middag viel me best zwaar. Terwijl Aron, Remi en Lobke de Harikiri afstroomde, ging ik lekker bugels ploegen met Huub. We hielden het nagenoeg tot vieren vol, met daarna nog een autorit voor de boeg. In het huisje bakten we vervolgens pannenkoeken, met als toetje een belachelijk rokerige whisky. Die wel erg lekker was. Tegen negenen stonden we in de rij voor de après ski. Tot ons geduld helaas op was. Ondanks Arons onmiskenbare pogingen om ons vervroegd binnen te loodsen.

Pannenkoeken ontbijt! De pistes waren op deze laatste volle dag skiën bijzonder te noemen. Het was redelijk ijzig, met een toefje sneeuw erop. De Doutze voelde heel vreemd aan. De piste zat vol met ijzige gaten die door losse sneeuw perfect glad opgevuld waren. Maar des te meer meters we maakten, des te beter werden de condities. Naarmate het ijs losser werd geskied, kwam er meer en meer grip. De lunch bij de Platte Alm viel zodoende erg laat. De middag werd ook volgemaakt en strak om 15:55 hadden we het laatste liftje naar boven. Wederom een optimale dag. Dat niet naar de kroeg gaan en een avondmaal doet toch echt wonderen.

Na rap opfrissen, stonden we de laatste avond weer in de Hannes. Er was een tafel vrij voor ons en de sfeer was op en top. Zo top, dat we gezamenlijk besloten ons diner van half zeven naar acht uur te verzetten. Het leek wel alsof er in Oostenrijk net een bevrijdings persconferentie was geweest. Voorzichtig aan mochten er mensen zowaar gaan staan in plaats van zitten. Het ging zelfs zo ver, dat de chagrijnige uitsmijter die me al heel de week letterlijk op mijn plek zette, anders reageerde. Terwijl ik ouderwets op de tafel stond te dansen alsof de wereld weer normaal en van mij was, tikte hij me aan. Ik was klaar om me gewonnen te geven, maar met een glimlach (ook voor het eerst deze week) vertelde hij me dat alleen mooie vrouwen op de tafels mochten dansen. Ik had nooit ingeschat dat de beste man humor had.

De hauspizza die ik met Remi deelde, smaakte fantastisch. Maar we waren dan ook op een goede plek. Zo sloten we de week af met Remi's ouders en Huub. Een laatste toast met veel te goede rode wijn en limoncello. Je zou zeggen dat we nu ondertussen wel genoeg hadden, maar Aron vloog al spoedig terug naar onze stamkroeg. Niet veel later volgde Pons. Remi huppelde er achteraan. Het op tijd naar huis gaan om in te pakken zat er helaas niet meer in. Ook deze laatste avond was het plan volledig uit de hand gelopen. Er bleef over: met een zatte toeter inpakken.

Zo was de week alweer bijna voorbij. Met nog één maal brakke koppen en een vroege wekker, gingen we opruimen en inpakken. Als wilde honden schoten we de piste op voor de laatste verse poeder. Het had die nacht weer gesneeuwd, dus we konden nog optimaal genieten. Door laaghangende wolken was het zicht af en toe niet best. Toch belemmerde dat ons niet om Lobke te vinden en heel de Königsleiten berg af te skiën. De zwarte piste vanuit Gerlos was een ijzige rotzooi. "Die ligt er vast lekker bij", zei Remi nog. Bij de Panorama Alm werkten we nog een laatste apfelstrudel naar binnen voor de allerlaatste afdaling.

Weer in het dal namen we afscheid van Remi's familie. Ff snel omkleden en de beste latten van deze week over kopen. Met een wederom degelijk ingepakte BMW vertrokken we rond tweeën weer huiswaarts. Even gaan tanken een stukje van de snelweg af, werd nog een avontuur. Terwijl de pomp liep, kwamen er twee douane meneertjes onze kant op. Iets te direct onze kant op zelfs. De rubberen handschoenen werden aangetrokken en voor we het wisten werden we geïnterviewd.

Drie jonge Nederlanders in een volgeladen BMW, het zal daar wel iets mee te maken hebben gehad. Douane meneer A somde enkele illegale zaken op, met de vraag of dat in de auto lag. Onze identiteitsbewijzen waren ondertussen in de handen van meneer B. Nadat hij ons gecheckt had via de porto, ging hij breed naast ons staan met onze paspoorten pontificaal in zijn borstzakje. We hebben jullie mannen. A was ondertussen de auto aan het onderzoeken. Later bleek zowat elke rugzak tot aan de toilettas toe, opengetrokken was.

Om bij te komen van dit avontuur, zochten we een Mcdonald's op. Dankzij het 2G beleid in Duitsland, mochten we niet naar binnen. Bij mij werd moeilijk gedaan over mijn enkele prik na besmetting. Ondertussen zat Remi in een soort impasse. Zijn zeer recente herstel bewijs was namelijk geen snars waard. Maar hij had ook geen booster kunnen of mogen halen. Een test als je net Corona hebt gehad, heeft natuurlijk ook geen zin. Bijzonder onpraktisch beste Duitsers. Dan maar afhaal en in de auto snaaien, des te sneller waren we thuis. Zo sloten we dit heerlijke weekje af. We hadden zo'n beetje alle condities op de piste meegemaakt en alle variaties van après ski. Volgend jaar dan hopelijk weer 100% normaal en met een grotere groep. Zoals vanouds.