Update 7: Dat honeymoon gevoel

Normaliter ontwaken wij ontzettend vroeg. Nu bleken we nog wat in te halen te hebben na die geannuleerde vlucht. Pas na negenen werden we wakker en we deden het expres rustig aan. Ontbijtje, verder de reis uitplannen en om half twaalf waren we pas in het historische centrum van Lima. Wat dan meteen potverdorie jammer voelde, want nu hadden we minder tijd om de enorme stad te verkennen. En daarom worden we normaliter dus zo achterlijk vroeg wakker. Fomo.

We begonnen op Plaza San Martin, waar een beeld stond om de onafhankelijkheidstrijder te eren. Het enorme plein was omringd door mooie gebouwen. Eentje daarvan was Hotel Bolivar. Ooit befaamd en bezocht door de grote Hollywood sterren, nu vooral een mooie entree en bijzonder om te weten dat alle medewerkers gedeeld eigenaar van het hotel waren. Door een wandelstraat volgehangen met rood en witte vlaggetjes kwamen we bij Iglesia de la Merced. De eerste kerk van Peru! Niet alleen voor ons, maar ook in zijn algemeenheid. Op deze plek werd de allereerste dienst gehouden in Latijns-Amerika, nog voordat er een kerk stond. De kerk stamde uit 1541. Een prachtige Barok stijl buitenkant en binnen viel vooral het enorme zilveren kruis op. De onderkant ervan zat in plastic, omdat het een bekend bedevaart relikwie is.

De wandelstraat was ooit een plek om gezien te worden, nu wat meer in verval. Aan het einde van de straat lag het Plaza de Armas, in het verleden gebruikt voor alles van vieringen tot executies. Nu was het grote plein volledig afgesloten. Aan het hoofd van het plein lag het Palacio de Gobierno. De residentie van de president van Peru. Momenteel ligt dat presidentschap wat gevoelig. Dit omdat de vorige president het parlement wilde ontbinden en daarvoor door zijn politieke tegenstanders in de gevangenis is gegooid. Dit leidde tot grote protesten in het land vanaf december vorig jaar. Vooral op het armere platteland waar de voormalige president vandaan komt. Op het dieptepunt waren tal van wegen afgezet en waren bijvoorbeeld toeristen gestrand op hun hike naar Machu Picchu.

Wij twijfelden ook lang of we wel naar Peru zouden gaan, maar de situatie is nu stabiel. Zo werd ons ook verzekerd toen we onze Inca Trail boekten. Om dit kracht bij te zetten, kregen we een filmpje van een rustige straat in Cuzco. Een week geleden waren er nog aangekondigde protesten in Lima. Dat zou allemaal best eens de reden kunnen zijn dat dit plein voor het presidentieel paleis afgesloten was. Bij elke toegangsweg stonden hekken en minstens zes politieagenten, zodat elke straat op elk moment afgesloten kon worden. Wat ook sporadisch gedaan werd.

Het paleis was versierd met twee enorme slepen in de kleuren van de vlag van Peru. Twee rode verticale strepen met een witte streep in het midden. De onafhankelijkheid werd binnenkort gevierd, dus rood en wit kwam overal terug in het straatbeeld. De wisseling van de wacht was net gaande, wat nauwelijks te zien was door de afsluitingen. Om het plein heen stonden gele huizen met enorme houten erkers. Het paleis van de aartsbisschop lag naast dat van de president en daar weer naast lag de kathedraal van Lima. Een prachtige buitenkant, maar van binnen leek deze vrij klein. De echte ingang van de kathedraal moest ergens anders zijn.

Aan de achterkant vonden we de ingang van het museum van de kathedraal. Oftewel de enige mogelijkheid om überhaupt de kathedraal in te komen. Het was mega rustig en we konden meteen aansluiten met een Engelstalige tour. De kathedraal was de eerste kerk van Zuid-Amerika. De locatie was in 1535 door Pizarro zelf aangewezen. Door de eeuwen heen is deze meerdere malen herbouwd. Vaak noodzaak dankzij vele verwoestende aardbevingen. De pilaren die kerk ondersteunen, zijn tegenwoordig bijvoorbeeld van hout gemaakt. Iets dat je op het eerste oog niet zou verwachten.

Een mooi altaar dat aan weerszijde prachtige koorbanken had. Gemaakt door een Italiaanse kunstenaar en het kostte maar liefst acht jaar om het te maken. Gezien mensen toen met geluk dertig werden, letterlijk een levenswerk. Het detail in het houtwerk ging heel ver. We liepen de kapellen af over een marmeren vloer die volledig uit Italië deze kant op is gekomen. Eén van de kappellen had een gedeeltelijk glazen vloer. Zo konden we vijf graven inkijken, waar de lichaamsresten nog in lagen. De volgende kapel had een houten weergave van Jezus. Wederom met een onbeschrijfelijk detail, de haren leken net echt.

De mooiste kapel was zonder twijfel die met de mozaïeken. In totaal waren er meer dan drie miljoen steentjes gebruikt om dit geheel te vormen. De Venetiaanse kunstenaar had goed zijn best gedaan. Hier lagen de resten van het lichaam van Marquis Don Francisco Pizarro, de Spaanse conquistador die hier nabij Lima landde in 1528. Hij zag de vele rijkdommen en besloot met een grotere groep terug te komen in 1532. De Inca’s waren op dat moment in een burgeroorlog verwikkeld die gewonnen werd door de Inca leider Atahualpa. Heel lang was hij alleen niet aan de macht.

Uiteindelijk hadden de Spanjaarden maar een jaar nodig om hem met valse beloftes gevangen te nemen en later te executeren. Daarnaast hadden ze overigens maar een eeuw nodig om de originele bevolking terug te brengen van tien miljoen naar 600.000. Ondanks dat alles had Pizarro een mooie kapel gekregen. Hij is overigens zelf vermoord door mede Spanjaarden, toen ze zelf ruzie hadden over wie over het nieuwe rijk mocht regeren. Zijn ingeslagen en gestoken schedel werd gevonden in een loden kist onder de kerk. Op de kist stond de tekst: “Hier is het hoofd van de heer Marquis Don Fransisco Pizarro, die het koninkrijk van Peru vond en veroverde.”. Het lichaam dat erbij leek te horen bleek niet het juiste te zijn na forensisch onderzoek. Uiteindelijk is het juiste lichaam ook onder de kerk gevonden, wederom flink gestoken. De kist en een replica van zijn lichaamsresten waren hier te zien. Boven dit alles torende een mozaïek van de conquistador uit, die aan de kust richting een schip commando’s gaf.

Op onze weg richting de kappellen aan de andere zijde van de kathedraal liepen we langs de hoge, gesloten houten deuren van de kerk. Vanaf de entree tot aan het koor lag een lange rode loper. Deze lag er al voor de onafhankelijkheidsdag, de president zou erover binnen komen. De loper werd druk gestofzuigd, ook al hadden ze nog tot vrijdag en was het nu maandag. Bij het museum van de kerk zagen we het oudste stuk. Drie gootstenen met kleurrijke tegeltjes die door de Moren gebouwd waren. De gids trok onze aandacht naar een kadelaar bezaaid met amethisten en een ongekend detailwerk. We sloten af in de hal waar de aartsbisschop zijn voorbereidingen deed. De schilderijen die hier aan de muur hingen, moesten dit de Sixtijnse kapel van Zuid-Amerika maken. Dankzij de kleding en het bidkussen van paus Johannes Paulus de tweede kwam het in de buurt.

Nu hadden we trek. We stuitten op een straat die allerlei restaurantjes hadden die twee gangen maaltijden verkochten voor vrijwel niks. Het was overal mega druk met locals omdat het lunchtijd was. Voor drie euro per persoon hadden we een liter met sap, huancaina en daarna nog een gerecht met rijst. We zaten nokvol. We liepen door naar de oude stadsmuur, waar we ook uitzicht hadden op de sloppenwijken. Bizar om te bedenken dat bijna een derde van deze enorme stad daar woont. De volgende stop, het klooster van San Fransisco sloegen we over. Onderweg mochten we poseren met een enthousiast kindje terwijl zijn vader een foto van ons maakte.

Op Plaza Bolivar stond het congres gebouw. Ook deze was volledig afgezet met hekken en er was een flinke politie aanwezigheid. Op de drukke straat reden ook drie gepantserde politie voertuigen. Die protesten werden dus nog erg serieus genomen. We liepen door de overdekte markt nabij het plein. Het voelde redelijk hetzelfde aan als zo’n markt in Azië. Het stonk, voelde onhygiënisch aan en we trokken veel aandacht. We werden een aantal keer knap genoemd, maar dat hebben we wel vaker hier.

We liepen vervolgens terug richting Plaza de Armas. Dankzij de afzetting moesten we omlopen naar de Santa Domingo kerk. Deze bleek dicht, dus we konden weer omlopen, nu richting Museo del Pisco. Dit was geen museum, maar een bar waar ze erg lekkere cocktails met Pisco maakten. Cocktails in Lima. Na een drankje pakten we de taxi naar Museo de Larco, wel een museum. Dankzij het spitsuur duurde de rit wat langer dan gepland. De muren van het museum waren bezaaid met bloemen, tijd voor wat cultuur.

We begonnen in een zaal met een collectie van wel 50.000 aardewerk potten. Deze stonden gestapeld tot aan het plafond in kasten met plexiglas aan alle zijdes. Allerlei formaten, kleuren en tekeningen waren te zien. Dit is een van de weinige musea ter wereld die op deze manier hun “magazijn” aan de bezoekers tentoonstelt. Een film toonde daarna hoe het geloof van de volkeren tot de 16de eeuw werkte. Ze geloofden in drie werelden. De hemel, waar de goden verbleven, wat ze aangaven met vogels. Dan was er onze aardse wereld, welke aangegeven werd door katachtigen. Tot slot was er nog de onderwereld met slangen. Deze werelden zag je terugkomen op alle archeologische vondsten die hier te vinden waren. Zo zag je voor welk doeleinde de offerpotten dienden.

Van de Inca’s, Maya’s en Azteken kennen we natuurlijk hun belangen bij het maken van allerlei offers. Voor de dominantie van de Inca in dit gebied waren er nog tal van volkeren, die dezelfde gebruiken volgden. Offers waren soms hun oogst of het leven van dieren, maar bovenaan stond het bloedoffer. Mannen moesten vechten met knuppels, niet tot de dood, maar tot wanneer een hoofddeksel verwijderd was. De verliezer werd in een ceremonie geofferd aan de goden. Dit werd gedaan door priesters die de meest prachtige kleding droegen. Op het einde van het museum werd deze kleding getoond. Hele outfits compleet van goud of zilver. Neusclips die groter waren dan menig oorbel in de moderne wereld. Mooi om te zien dat deze attributen allemaal de tand des tijd doorstaan heeft.

Via de mooi verlichte tuin kwamen we in de laatste zaal van het museum. De seksuele hal. Allerlei potten die allerlei verschillende standjes weeggaven en ook allerlei dieren die hun ding deden. Ook de goden namen op een aantal potten een kijkje of deden mee, bijzondere kunstwerken.

De reis naar ons luxe hotel duurde dankzij een chauffeur die niet naar Google Maps luisterde wat langer dan de bedoeling was. Sowieso was het erg druk op de weg, zo rond zeven uur. Maar toen we er eenmaal waren, bleek de hotelkamer prachtig! Witte muren die aangekleed waren met schilderijen, een bed van wel twee meter breed (ongezellig groot wat mij betreft) en een open haard die eruit zag alsof de Inca’s hem nog gebruikt hadden. Plus een jacuzzi, wat een luxe! Dit was weer een huwelijkscadeau dat erg gewaardeerd werd door ons.

Veel tijd hadden we niet meer, dus we moesten ons snel omkleden. We hadden om acht uur namelijk een reservering bij sterrenrestaurant Maido, weer zo’n cadeautje. De reservering hadden we al twee maanden van tevoren gemaakt en dat was ook nodig. Een paar keer uitgeroepen tot beste restaurant van Zuid-Amerika, had het in Lima een concurrent aan Central. Nog een sterrenrestaurant, maar deze zat al vol voordat we het idee als huwelijkscadeau ook maar bedacht hadden. Recent is dit Central overigens uitgeroepen tot beste restaurant ter wereld, dus we moeten nog een keertje terug. Maar we gingen nu naar het fantastische Maido. Een sterrenvoorbeeld van de Nikkei keuken: de elegantie van de Japanse keuken gecombineerd met het frisse van de Peruaanse.

Bij binnenkomst werden we door het gehele personeel begroet met een “Maido!”. Aan het plafond hingen honderden touwen, een deel daarvan in een rode kwart cirkel die in de twee enorme spiegels in de hoek de Japanse vlag vormde. Onder het genot van een glaasje cava werd ons de menukaart overhandigd. Het volledig vegetarische menu bestond uit drie amuses gevolgd door negen gangen. Dat werd smikkelen! Het lekkerst bleek de tweede amuse, een chirashi met avocado crème. Echt zo’n hap waar je smaakpapillen 100% door worden getriggerd. De vegetarische ceviche was ook heerlijk! Onze gastheer was toevallig een keer in Rotterdam geweest. Ook vertelde hij over een Nederlander die hier een keer vier dagen op rij kwam eten. Het vegetarische menu vond hij het lekkerst, dus we hadden goed gekozen.

Een heerlijke ccapchi was aardappeldeeg zo dun als het maar zijn kan met een champignon vulling. Die sprong er ook uit. Ondertussen waren er twee fancy cocktails bijgekomen, waarvan die van mij gevuld was met rook. Precies zoals ik mijn whisky ook wil. De noodles waren niet zomaar noodles natuurlijk. Deze udon noodles waren gemaakt van Amazone rivieraardappels. Heerlijk hoe Peruaanse seizoensproducten op deze manier gebruikt werden. De kers op de taart was het derde toetje. Speciaal voor onze huwelijksreis kregen we nog een heerlijke cheesecake toe. In chocolade stond er “Happy Honeymoon” omheen geschreven. De eerste buit van de huwelijksreis was binnen! Met goed gevulde magen gingen we uitbuiken in onze jacuzzi. Wat een heerlijke avond.

De volgende dag hadden we expres pas om 12 uur een bus geregeld, zodat we nog lekker van de luxe hotelkamer konden genieten. Het ontbijt was goed geregeld en we zaten heerlijk aan de straatkant in de serre. Daarna was het proviand inslaan en wachtten op onze bus naar Ica. Deze was ruim en relaxed. We reden langs de kust totdat we in de woestijn belandden. Na een taxi vanaf Ica waren we in Huacachina aangekomen. Een toeristische oase omringd door hoge zandduinen. Dat toeristische zat hem voor mij vooral in de waterfietsen die al vrij snel te spotten waren. We checkten heel snel in bij ons hotel, om de zandheuvels op te gaan voor de zonsondergang. Vanaf een flinke woestijnpunt zagen we de zon al snel verdwijnen. Alles om ons heen kreeg een oranje gloed. In de verte verdwenen gemotoriseerde sandbuggy’s over de heuvels om toeristen naar uitzichtpunten te rijden, maar wij zaten hier prima. Wat waren we alweer op een bijzondere plek beland, wat een huwelijksreis. Het werd ondertussen alleen erg snel koud!

Weer beneden in de oase zagen we een aantal mensen die hun gehuurde snowboards en ski’s in kwamen leveren. Het sandboarden was hier echt een ding natuurlijk. Ook vertrokken er veel mensen uit de oase nu de zonsondergang compleet was geworden. Dit zorgde er meteen voor dat alle restaurants zo goed als verlaten waren, dus we begonnen maar met snacks en cocktails. Twee pisco sours en tequeños, met kaas gevulde deeghapjes met guacamole ernaast. In ons hotel spoelden we even het zand van ons af, wat vanaf dat moment voor de rest van deze reis in onze backpacks zou zitten. Uit eten werd een Italiaanse trattoria, want daar zaten tenminste wel mensen. De pasta met huancaina saus zou vast menig Italiaan doen omrollen in hun graf. De saus past dan ook beter bij aardappel. Terug in het hotel was het weer schrijven, plannen en lezen. We hadden nog veel van Peru te gaan.