Update 12: Guadalajara en Puerto Vallarta

Ik was onderweg naar Guadalajara. Daar zou ik eindelijk Pascalle ontmoeten. Zo'n anderhalf jaar geleden heb ik haar op tinder ontmoet. Het gesprek leidde niet echt tot een date, maar eerder tot een vriendschap, waarin we elkaar vrijwel dagelijks spraken. Echter heb ik haar nog nooit ontmoet, dan maar in Mexico toch? Ze was drie weken in Guadalajara en verbleef daar bij Liza, een vriendin van haar met een Nederlandse vader en Mexicaanse moeder. Tegen de tijd dat ik naar Guadalajara ging had ze nog maar twee dagen, dus hoe gaaf zou het zijn om elkaar in Mexico voor het eerst te ontmoeten, gewoon omdat het kan.

De route naar Guadalajara was echt prachtig. In de buurt van Morelia reden we langs een groot meer omringd door bergen, misschien de moeite waard om dit later nog op te zoeken? Na veel imposante bergen en aguave plantages (waar dit gebied om bekend staat) te passeren was ik dan in Guadalajara. Hier kon ik wifi pikken van een van de luxere bussen, gelukkig maar, want ik had een berichtje van Chris dat ik toch niet in zijn huis kon blijven slapen. Zijn broer was namelijk heel het weekend weg, dus niemand kon me binnen laten. Met wat geduld en wifi van passerende bussen kon ik het Tequila hostel in de buurt van het centrum boeken, hiermee was ik niet meer dakloos.

Aangekomen bij het hostel ben ik me even op gaan frissen, na zo'n busreis voel je je toch altijd wel wat smerig. Na wat klein straatvoer pakte ik een uber naar waar Pascalle verbleef. Ik had zelf nog nooit gebruik gemaakt van uber tot in Mexico city, maar Mexicanen raden het hier wel aan als vervoersmiddel, zeker in de avond. Goedkoop en veilig, ik heb er ook alleen maar goede ervaringen mee gehad. De moeder van Liza was jarig dus er was die avond een feestje, unieke kans om zoiets mee te maken. Toen ik een beetje voorzichtig de deur van het huis open deed en binnen schuifelde werd ik meteen in de bekende Mexicaanse gastvrijheid onder gedompeld. Het huis was best indrukwekkend groot. De vader maakte kunstige lampen die hij in de winkel die aan het huis vast zat verkocht. Er stond een flinke geluidsinstallatie in het midden van de kamer, een drumstel en een aantal gitaren. Het zou een rock avond worden. De vader kon er zeker wat van op de gitaar en de dochters hadden geen verkeerde zangstemmen. Het was erg grappig om Pascalle zo voor het eerst te ontmoeten. Eigenlijk kenden we elkaar al super goed maar we hebben elkaar enkel nooit gezien. Rond een uurtje of drie werd het al wat stil in het huis, niet dat de rock muziek stopte maar er waren al veel mensen weg. Waarop ik maar besloot een uber terug te pakken naar mijn hostel.

De volgende dag was het tijd voor een een tour van Guadalajara. Ik begon bij het begin van de paseo Chapltepec, een straat vol eet- en drinkzaken. Dwars op de straat begon een markt die ik wel even wilden bekijken. Allerlei antiek was over een lengte van denk ik wel 500 meter uitgestald, een flinke zondagsmarkt. Na deze zijweg ging ik de paseo Chapltepec in. In het midden van deze straat waren er weer allerei marktjes, dit keer ging het vooral om eten. Een moment voor een goed stukje gebbqd vlees. Aan het einde van de straat liep ik door naar de universiteit van Guadalajara en door de Templo Expiatoro del Santisimo Sacramento, een indrukwekkende kerk. Terwijl ik richting het centrum liep door Avenue Juarez voelde de stad weer wat Amerikaanser aan door alle grote reclame borden en Amerikaanse winkel- en etenszaken.

Uiteindelijk kwam ik aan bij de Catedral de Guadalajara, welke weer een stuk indruwekkender was dan de vorige kerk. Achter de kathedraal liep ik over het Plaza de la Liberacion, waar iemand wat mensgrote poppen had neergezet van wat looney toon figuren, iron man en een transformer waar raar tegenaan gekeken werd door iedereen. Ook was er een clown/cabaret show zoals ik deze kende van het pleintje van Valladolid. Vanaf het plein liep ik door naar paseo Hospicio, een klein, compact, druk winkelstraatje waar een leuke sfeer heerste en ik weer eens een tacolunch vond. Aan het einde van het straatje kwam ik aan bij het Instituto Cultural Cabañas, een museum met een gigantische oppervlakte en moderne kunst waar ik eigenlijk best wel van genoten heb. Toen ik het museum uitliep begon de avond alweer in te zetten. Tijd om terug te lopen dus, wat ik deed via het Parque Morelos. In dit park was een klein restaurantje waar wat oudere Mexicaanse stellen op de muziek aan het dansen waren. Dat soort dingen zie je nu nooit willekeurig ontstaan in Nederland. Toen ik langs de mooi verlichte universiteit liep was het al donker en was ik bijna bij het hostel. Daar ben ik maar gaan schrijven omdat er in het hostel verder op sociaal vlak niet veel te doen was. Daarom was het ook dat ik de volgende dag maar van hostel ben gaan switchen.

Bij het nieuwe hostel had ik de dag ervoor al een Tequila city city tour geboekt. Eigenlijk niet, want de persoon waar ik dat bij had gedaan had gefaald, maar ik kon nog mee. Op de tour waren er verder vooral veel Mexicaanse touristen, wat ik eigenlijk al voelde toen ik in Guadalajara rondliep, zo compleet tegenovergesteld aan Yucatan. Maar goed, op weg naar Tequila stad, het centrum van de tequila productie. Gelukkig kreeg ik de tour door de Tres Mujeres fabriek in het Engels, zodat ik er nog iets van begreep.

Hoe een aguave plant eruit ziet weet je waarschijnlijk wel. Deze planten moeten tot wel acht jaar groeien voordat ze geoogst kunnen worden. Al die lange bladeren die de plant zijn kenmerkende uiterlijk geven worden eigenlijk helemaal niet gebruikt voor de tequila. Deze worden eraf gehakt en hergebruikt als compost. Alleen het hart van de tequila plant gaat de oven in, een ruimte van ongeveer vier bij vier bij vier meter die volledig wordt volgepropt met de aguave harten waarna er voor twee uur lang stoom de ruimte in wordt geblazen. Daarna koelt het een halve dag af en is de plant zacht geworden voor verdere bewerking. De harten gaan dan de zogenaamde destroyer in, waarin de plant vermalen wordt. Hierna begint het fermentatie proces in wat metalen tanks, waar ondere andere sporadisch wat muggen uitwerpselen toegevoegd worden. Vervolgens wordt het prutje gefilterd en twee maal gedestilleerd. Vervolgens heb je 100% aguave tequila. Dat spul dat wij thuis drinken? Dat is dus de niet de pure tequila en dat wordt hier eigenlijk beschouwd als een inferieur product en dus geëxporteerd. Een gedeelte van de goede tequila wordt opgesloten in Amerikaanse of Franse wit eiken vaten voor een tot vijf jaar tijd om verder te rijpen. Langer doet de tequila kennelijk geen goed. Als beginnend whisky kenner was ik wel benieuwd naar deze gerijpte tequila.

Gelukkig duurde dat proeven niet lang meer, want na nog een korte rondleiding door de kelder van de fabriek stapten we weer in de bus naar een aguave veld. Daar ontving een mariachi band ons waarna de tequila flessen eindelijk open gingen. (al dat gepraat over tequila maakt toch dorstig) Er werden wat spreuken geroepen bij elk van de vier, steeds langer gerijpte, tequilas. Deze gingen er ook in rap tempo doorheen en toen de mariachi band weer begon te spelen werd de sfeer ineens wat, vrolijker in ieder geval. Genoeg gedans en geklets en het proeven ging ook gewoon door. Ik kon het ook niet laten om een klein flesje (mijn backpack is ondertussen echt al fucking zwaar, 53 sigaren, tig souveniers en twee flessen drank) van de oudste variant te kopen voor thuis. Hierna werden we ergens in een restaurant met een pracht uitzicht over de bergen en aguave velden neergezet voor een buffet lunch. Vervolgens kwamen we aan in Tequila stad, waar je eigenlijk vooral tequila flessen en souveniers kan kopen. In de bus ben ik in slaap gevallen en terug in het hostel was de sociale vibe die ik in de vorige miste eigenlijk weer niet aanwezig. Tijd om weer door te gaan naar andere plekken dus.

Mijn bus die volgende ochtend ging naar Puerto Vallarta. Het was meer een tussenstop op weg naar Sayulita, maar ik wilde deze kust stad ook wel even zien. Bij aankomst was het weer even zoeken naar een bus, waarin op een gegeven moment twee clowns instapten voor een komedieshowtje. De bus ging langs de gigantische hotels die hier te vinden zijn, langs de jachthaven, ja, dit is weer een heel ander soort Mexico waar ik me in bevind. Eenmaal ingecheckt ging acuut de zwembroek aan en rende ik het strand op, misschien miste ik het witte zand tussen mijn tenen weer. De golven op het stukje strand waar ik was waren best wel heftig, leuk om mee te spelen terwijl ik pelicanen vlak over het water op en neer zag vliegen iets in de verte.

Hier over het strand en de malecon lopend voelt het alleen niet echt als Mexico. Iedereen spreekt hier Engels, prijzen zijn in dollars, elke kroeg, winkel, wat dan ook was met felle, "hippe" lichtjes verlicht, overal sta je tot aan je enkels in de Amerikanen en dat laatste uit zich nog extra door de speciale pinautomaten waar dollars uitkomen die op elke hoek van de straat staan. Nee, dit was niet mijn ding, dat bleek. Wat wel weer mijn ding was, was om even te gaan hardlopen over de malecon hier, heerlijk bevrijdend wederom. Na een matig vistaco diner was het me duidelijk, morgen gaan we verkassen naar betere plekken.