Update 11: Mexico, all over the place

De excursie, daar was ik gebleven. We gingen die ochtend naar Cañon del Sumidero, wat bekend staat als de Grand Canyon van Latijns-Amerika. De beste manier om het gebied te bekijken is met een boottocht, bootje varen, altijd mooi. In tegenstelling tot de Grand Canyon barstte deze canyon van het leven. Pelicanen, allerlei vogels, krokodillen, we hebben van alles gezien. De canyon zelf was ook echt prachtig, machtig groot. We stopten onder het hoogste punt, een hele kilometer hoog, het paste helaas niet op de foto jongens, sorry. We stopten bij een kleine grot, waar een maria beeld in geplaatst was. Eigenlijk verpestte dit en de lelijke metalen trap het zicht op het roze gesteente dat er omheen te zien was een beetje, want dat laatste was natuurlijk het speciale. Het allermooiste was een kleine waterval, niet omdat de waterval zo indrukwekkend was, nee. Door al het water was dit gedeelte van de canyon begroeid met allerlei planten en bloemen. Het leek een beetje alsof we ons ineens in de Droomvlucht zaten. Deze paste gelukkig wel op de foto, welke nog volgt. De tour eindigde bij de dam die 25% van alle stroom van heel Chiapas voorziet. Daar bleven we iets te lang hangen omdat hier ook drankjes en snacks verkocht werden vanuit een ander bootje. Gelukkig gingen we op de terug nog een keer onder de Droomvlucht waterval door, inclusief wat nattigheid.

Weer aan land gingen we weer ons busje in en stopte we in Chiapa de Corzo. Een klein stadje waar we twee uurtjes in rond konden lopen. Zo heel veel was er niet te zien maar we kregen onze tijd wel goed vol en terug in San Cristobal liep ik met de meiden nog tot de vroege avond door de stad. Wat blijft het toch heerlijk om hier in de avond rond te lopen. De pleintjes waren ook nog tot best laat goed druk en gezellig. Ergens in het midden van de avond liepen we een heuze piñata winkel in. Rijen met allerlei zakken snoep en boven ons hingen allerlei verschillende piñatas. Buzz Lightyear, Woodie, minions, Micky Mouse, Iron Man, Pooh beer, ik kan nog wel even doorgaan, zoveel als het er waren. Karin en Eva kochten een ninja turtle, gister was namelijk Eva haar half verjaardag. Hoe vier je dat beter dan met grof geweld een Raphael kapot te maken? Terug bij het hostel was er een mooi kampvuurtje, waar we de hele nacht nog hebben gezeten met goede gesprekken. Ik heb ook even de laatste vijf minuten van de Solar Team Eindhoven (Stella, staat op youtube, look it up) documentaire laten zien, omdat ik hier het een en ander over verteld had en Karin en Eva waren wel nieuwsgierig. Kippenvel, altijd krijg ik hier weer dikke lagen kippenvel van en mijn gezelschap had hetzelfde.

De volgende ochtend was het alweer tijd voor uitchecken, die avond stond er namelijk weer een nachtbus op het programma. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik met mijn dag ging doen, dus ik haakte in op het plan van Chris om naar de mammoet grot te gaan. We waren met een flinke groep van acht man. De naam van de grot kwam van een stalagmiet die de vorm had van een mammoet, wacht, had ik dat in Cuba niet al gezien? Omdat ik iemand ben die altijd alle hoekjes en gaten van een plek wilt ontdekken, stuitte ik op een onverlicht stukje grot terwijl iedereen al uit de grot was. Gewapend met de flitser van mijn mobiel moest ik op een gegeven moment onder iets door. Misschien toch maar even wat mensen zoeken. Ik kwam Zoë en Regina uit Engeland tegen toen ik de grot uit liep en vroeg ze mee. Het werd met elke stap kouder in de grot en onze adem werd al snel wolkjes, gaaf. Toen we niet meer verder konden hebben we even de lichtjes van onze mobieltjes uit gedaan om het donker te ervaren. Daarna ben ik met Zoë de nabije bergen beklommen. Het ging met ongeveer 70 graden omhoog, een stevige slim. Het uitzicht was de moeite wel waard.

Weer beneden waren de andere ondertussen wat ongerust, kennelijk waren we al even kwijt. Terug in de stad wist Chris een goed tentje om te lunchen. Mijn eerste burrito in Mexico, dat werd eigenlijk wel tijd! Funky burrito heette het. Ik moest er wel de funk-jito proberen, een mojito met mezcal. Verder weet ik nog steeds niet wat voor vlees ik precies in de burrito had, maar het was heerlijk. Toen we daar waren vertelde ik Chris dat ik naar Guadalajara wilde gaan, oh dude, dan mag je mijn huis wel lenen, ik ben er toch niet. Wat, serieus? Ja tuurlijk, je lijkt me wel een betrouwbaar iemand. Mexicanen zijn echt hele gastvrije mensen. Na de burrito heb ik met Natasja een happy hour bar opgezocht. Goedkope mojito en margarita, die laatste heb ik eigenlijk nog nooit geprobeerd in mijn leven, maar hij beviel zeker.

Terug bij het hostel kwam het lang verwachte moment. De piñata moest stuk. Met pijn in het hart, omdat hij echt fokking mooi was natuurlijk. Het lijf van de piñata voelde wel belachelijk hard aan, we vermoedden kokosnoot. Met een stuk hout meppen leek niet voldoende, heeft iemand een machete? Natuurlijk, zei de eigenaar van het hostel. Dus Eva werd geblindoekt en ze mocht los. Hilarisch was dit schouwspel en ook wel wat gevaarlijk misschien. Heel het hostel genoot mee. Na een aantal rake klappen had Raphael al geen armen, benen en masker meer. Het lichaam bleek uiteindelijk van klei te zijn, die machete was dus geen verkeerde keuze. Wat snoep, wat biertjes en toen was het tijd voor de nachtbus naar Puerto Escondido, een kustplaats die al veel mensen me aangeraden hebben.

Twaalf uur in de bus was het wel waard. We hadden een hostel voor maar 5,50 per nacht, maar het leek eigenlijk meer een hotel. Bar, zwembad, alles super verzorgd. Kleren uit, zwembroek aan en even chillen hier, dat mag wel na die lange rit. Het eerste strand waar we naartoe liepen was Playa Carrizalillo, maar het was ook wel lunchtijd. We bedachten ons en gingen op zoek naar eten aan de boulevard van Escondido. We hebben het strand daarom alleen vanaf boven gezien, maar het zag er magisch uit. Natuurlijk moet je in een plaats als deze iets uit de zee eten. We vonden dit in de vorm van een fantastische visburger, welke ver boven het niveau van een filet o fish van de Macdonald's uitsteeg.

Na de late lunch moesten we wat haasten, we wilden namelijk op tijd op Playa Bacocho aankomen. Daar kon je namelijk baby zeeschildpadden vrij laten. Eva holde al zingend met vol enthousiasme die kant op, terwijl Karin en ik er achteraan sjokte. Daar aangekomen waren de schildpadjes op helaas. Toch wist Eva er nog eentje te bemachtigen, dus we gingen naar de startlijn met Frederik, zoals ze hem omgedoopt had. Echter was Frederik net als het gros van de schildpadjes niet de meest actieve. Volgens mij hebben maar twee padjes de zee officieel gehaald, de rest had wat hulp nodig. Eigenlijk was het geheel best bruut, de golven waren niet heel kalm en er vloog een vogel rond die het op onze schatjes gemunt had. Als ze eenmaal de golven hadden bereikt werden de beestjes flink terug gegolfd en ze belandde op hun rug of moesten een gedeelte van de tocht weer opnieuw doen. Gelukkig belandden ze uiteindelijk allemaal in de oceaan, maar het was niet perse magisch mooi om te zien. Ik hoop in ieder geval dat Frederik een mooi leven gaat lijden.

Na dit enigszins brute spektakel konden we zon onder zien gaan in de grote oceaan. Vervolgens zou er een film gaan spelen op ditzelfde strand, dus het leek wel de moeite waard om op hier te blijven. Na wat technische problemen begon de eerste film. Het was een korte film, best een interessante. Het ging over een Mexicaans jongen en meisje, eigenlijk was de essentie een beetje hoe tourisme hun leven veranderd heeft. Hierna besloten we om te blijven voor de volgende film. Deze had echter een niveau van depressie waar je bang van wordt. Het ging over een Mexicaans meisje dat vanuit PuertoVallarta in Mexico stad ging wonen en daar uiteindelijk helemaal kapot gepest werd. Echt op de meest brute manieren die ik niet zal beschrijven. Eva kon de film zelfs niet meer aan maar Karin en ik wilden hem afkijken in de hoop op iets van een goed afsluiten. Nee, zelfs het einde was verschrikkelijk, wat een anticlimax van de avond.

De volgende ochtend werd ik uit mezelf weer redelijk op tijd wakker, tijd om mijn busticket naar Mexico stad te gaan onderzoeken en door het centrum van de stad te lopen. Er waren twee busstations waar ik kon kijken en de looproute daartussen leek me wel interessant. De eerste optie zou 18 uur (!!!) duren, door naar de volgende. Ik kwam een supermarkt tegen waar ik wat ontbijt oppikte en daar kwam er even een Cuba frustratie naar boven. Ik vond het al bizar dat alle flessen in elke winkel daar exact hetzelfde geprijsd waren. 16,90 $CUC kostte een fles van zeven jaar, hier in Mexico, in een kustplaats niet eens in de buurt van Cuba, was het ongeveer 12 euro. Had ik toch beter hier mijn Cuba souvenier kunnen kopen!

Het centrum van de stad was best leuk, interessanter dan de boulevard waar we gister over liepen. Aan het einde van de hoofdstraat heb ik mijn bustickets gekocht, voor 6 uur en 5 euro minder. Mijn terugtocht naar ons hostel was wat scheef maar hier werd het centrum pas echt interessant, allerlei marktjes, waar ik mijn brunch in de vorm van een heerlijke ananas kocht. Al met al was ik na drie uur pas weer terug in het hostel, ja rondlopen in steden, ik kan er echt in opgaan.

Eenmaal terug ging ik met mijn twee Nederlandse vriendinnen naar het strand, Playa Manzarlillo. Het was best vergelijkbaar met het kleine, opgesloten strandje van gister. Wit zand, prachtig helder lichtblauw water, ik ben er ondertussen alweer verwend door. De golven waren daar ook leuk speelgoed, in de branding zitten was net een wildwaterbaan die helaas ook heel je zwemgoed veranderde in een zandbak. Samen met Eva beklom ik wat rotsen links van het strand. Allerlei kleine krabbetjes liepen over deze rotsen heen, soms maakten ze een hupje van rots naar rots. Ook kwamen we hier allerlei schelpen tegen en iets dat leek op het bot dat in de staart van een pijlstaartrog zit. Het uitzicht vanaf de rotsen had ook wat, dus ik ben er maar even gaan zitten waarna we even terug gingen naar het hostel.

In het zwembad daar konden we even goed tot rust komen, toch fijn zo zonder golven. Toen begon mijn maag eigenlijk wel te knorren, tijd voor de vistaco's die in San Cristobal door onze medereizigers werden aangeraden. Vis, garnalen en gerookte vis. Ik begon met de eerste twee maar de derde rook zo bijzonder lekker dat ik deze er nog achteraan pakte. Opzich hoef ik normaal niet veel woorden te gebruiken voor mijn lunches hier, maar dit waren toch wel de lekkerste taco's die ik hier op heb. Rijk belegd, wat licht pikante salsa erop, de vis en garnalen met een krokant laagje, een frisse saus en hier en daar wat groentes, de gerookte vis die in smaak nog beter was dan in geur. Niet alleen de stranden waren een goede reden geweest om hier te blijven, deze taco's zouden dé reden zijn.

Na de magische lunch ging ik met Eva richting de baai van Puerto Escondido en Playa Zicaleta. Niet heel speciaal maar wel een mooi uitzicht. Op de rotsen waren weer meer krabbetjes te ontdekken, welke helaas niet te vangen waren. De terugweg naar het hostel was wel gaaf. Een oud, vervallen pad langs de kust over de rotsen heen. Het pad begon met een balanceeroefening over een ingestort bruggetje, langs wat verlaten kleine strandjes tot aan een flinke stenen trap. Daarna hebben we nog even snel boodschappen gedaan, even wat avondeten en ontbijt voor na de nachtbus. Mexico stad, dat was mijn volgende bestemming, waardoor ik Karin en Eva helaas achter zou laten. Maar we zouden elkaar in Mexico stad weer zien, om daar een goed afscheid te houden, zonder een deprimerende film. Na een flinke groepsknuffel liep ik weer solo naar mijn busje.

De nachtbus naar Mexico stad duurde dus twaalf uur, welke zo voorbij waren. Ik wist van te voren eigenlijk nog niet zeker of ik hier een nacht zou blijven of dat ik meteen door zou gaan naar Guadalajara. Maar na die twaalf uur had ik niet echt zin meer in een bus, dus ik vroeg nam een taxi die me naar een hostel bracht dat iemand me ooit eens had aangeraden. Eindelijk was ik weer in een grote stad, Havana was toch echt de laatste. Al die koloniale bergdorpjes, junglehutjes en kuststadjes waren leuk, maar ik blijf toch iemand die een grote stad echt kan waarderen. Ik was benieuwd of ik in Mexico (Mexicanen noemen de stad gewoon Mexico, niet Mexico stad) hetzelfde gevoel zou kunnen krijgen als in mijn zo geliefde Havana.

Toen ik naar buiten liep vulde de stad me meteen met energie. Ik zat direct in het historische centrum en er was dus meteen genoeg te zien. De neppe kerstboom op het grote centrale plein genaamd Plaza de la Constitucion tekende wat af. Niet alleen was het geen mooi ding om te zien, maar het was ook 28 graden? Kerst? Nu? Is het wel november? Ik liep de prachtige en imposante Cathedral Metropolitana de la ciudad de Mexico door en toen ik verder liep riep er iemand mijn naam. Huh? Het was Alessandro, de Italiaan met wie ik in Tulum de Coba ruïnes heb bekeken. Wat een bizar toeval in een stad met meer dan twintig miljoen inwoners. We besloten samen een rondje te gaan lopen door de stad. We liepen langs Templo Mayor, een oude Azteken ruïne. Deze hele stad is over ruïnes heen gebouwd. Wat zou er onder je kunnen zitten als je door deze straten loopt? Templo Mayor is ook per toeval gevonden toen er werkzaamheden waren aan het elektriciteitsnet, waarna besloten werd om het koloniale gebouw dat boven de tempel gebouwd was te slopen. De rij voor de ruïne was echter erg lang en het leek niet meteen de moeite waard om hierin te gaan. Toen we langs het Palacio National liepen was er een soort protest leek het wel, we liepen er rustig langs en doken het Museo de Culturas in, een gratis museum met replica kunstobjecten uit het oude China, het Romeinse rijk, Japan, Griekenland. Niet wat je verwacht te bezichtigen in Mexico.

Terug over Plaza de la Constitucion liepen we Avenue Madero in, het was net alsof we door een Amerikaanse winkelstraat liepen. Of toch eerder in Spanje? De stad voelt echt aan als een mengelmoes van van alles, heerlijk. We liepen langs de befaamde Torre Latino tot we bij het Parque Central aankwamen. Ook hier was een hele verzameling aan bouwstijlen te zien in de gebouwen, monumenten en kerken rondom het park.

Het leek ook wel of veel gebouwen wat scheef stonden, later leerde ik dat deze stad inderdaad langzaam aan het wegzakken is met een snelheid van ongeveer een meter per jaar. Dit komt omdat ze water putten uit een groot basin onder de stad. Door de groei van deze gigantische stad stijgt het watergebruik en dus zakt het hele zooitje langzaam in.

In de verte zagen we een boog, het leek op een brug. We besloten die kant op te lopen, langs een rotonde met allerlei grote hotels, elke stap hier leidt weer tot variatie. Er aangekomen bleek het het Plaza de Revolucion te zijn. Heel even dacht ik aan Cuba. Het Plaza de Revolucion in Havana, het plein waar Castro zijn speeches hield om zijn land te inspireren, met het monument van Jose Martin en de grote afbeeldingen van Che en Fidel. Beide zijn nu niet meer. Fidel, siempre Fidel. Het plein zal nu wel vol staan met rouwende Cubanen, weg was hun leider, hun bevrijder, hun grote icoon. Ergens voel ik er ook wat rouw door.

Terug in Mexico besloten we het monument in te gaan voor een uitzicht over de stad. Heel hoog was het monument niet, maar we kregen zo wel een redelijk beeld van hoe immens groot de stad is. De stad was de omringde bergen opgebouwd, in de verte waren groepen wolkenkrabbers te zien en dan konden we nog niet eens zien wat er allemaal achter de wolkenkrabbers stond ten oosten van ons. Ook was er veel van het uitzicht onduidelijk door de smog. Vanaf hier liepen we terug, door een straat met bijzonder veel straat eten. Niet zomaar alleen taco's, nee, de variatie was prachtig, hier ga ik wel een maaltijd nuttigen, zonde dat we al lunch ophadden in een crappy taco restaurant. Dan opeens ben je in China town. Ja, wederom een heel aparte gevoel, maar gelukkig houd ik van aparte gevoelens. De straten waren verlicht met lampionnen, een park met een grote boog helemaal in Chinese stijl. Ben ik echt nog in Mexico? Vervolgens liepen we door een straat met enkel en alleen lampenzaken naar de San Juan markt. Het was nu al tegen de avond dus deze werd al opgeruimd, maar het leek het zeker waard om er overdag nog eens terug te komen. De Biblioteca de Mexico was een volgende stop, waar we ook wat kunst konden bekijken. De tour eindigde in de Regina corridor, een heerlijk levendig straatje met allerlei restaurants, barretjes en mezcalaria's.

Dit was gelukkig ook vlak in de buurt van mijn hostel, dus ik nam hier afscheid van Allessandro waarna ik me even op ging frissen. In de avond ben ik Jimmy op gaan zoeken. Ik heb haar ergens in de zomer van 2013 ontmoet in Nederland en we hebben elkaar sindsdien eigenlijk nooit meer gezien. Maar toen ik aankwam in Mexico stad, waar ze al heel haar leven woont, moest ik haar wel even berichten. We zijn die avond uit eten geweest in de wijk Roma waarna ze me een korte rondleiding door de wijk heeft gegeven. Heel lang duurde de avond uiteindelijk niet, zij moest de volgende dag al om zes uur op omdat ze een weekendje weg ging (reizen zit ook bij haar in het bloed) en ik wilde de volgende dag ook vroeg een bus pakken door naar Guadalajara. Waarom ik zo'n haast had om daar te geraken kun je lezen in mijn volgende verslagje!

Zie hier wat foto's van Mexico:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1007162792728022.1073741843. 100003029330702&type=3