Update 10: Mexico, Chiapas

Ik denk dat ik in Bacalar besloten had dat ik niet door ging naar landen als Belize en Guatemala. Niet alleen omdat ik met deze groep (Tomas, Karin en Eva) mee wilde reizen. Meer omdat ik het toch meer waard vind om Mexico goed te gaan verkennen dan om landjehop te gaan spelen. Ook bevalt Mexico me gewoon heel erg goed en de variatie die het land biedt is gewoon prachtig. In de late avond zat ik met mijn nieuwe reisgezelschap te wachten in Chetumal, een stad die vooral dient als doorreispunt, ongeveer een uur van Bacalar af. Wachtende op onze volgende bus speelde we een spelletje dat ik ken als liar's dice van de tweede Pirates of the Carribean film. Eenmaal in de bus stopten we ergens midden in de nacht. Een checkpoint, alle koffers werden de bus uit gezet en een voor een moesten deze door een scan onder toezicht van een militair voorzien van een M4. Toen volgde mijn grootste angst in Mexico; de knop, de knop waar ik bij aankomst in Cancun op moest drukken waarna heel mijn backpack open gehaald werd. Mijn eerste reactie was vluchten maar ik kon mezelf herpakken en na kalm en beheersd op de knop gedrukt te hebben kreeg ik nu gelukkig een groen lampje.

Dit checkpoint zal er vooral zijn geweest omdat de staat Chiapas waar we ons nu in bevonden bekend staat om haar wens van onafhankelijkheid van Mexico. De zogenaamde Zapatista's vechten hier een propaganda oorlog (in vroegere tijden meer gewapende conflicten) om zich los te maken van de Mexicaanse regering. Onze eerste stop in Chiapas was Palenque, een wat kleinere stad waar niet zoveel in gebeurde, het was ook daarom dat we een cabaña in de jungle opzochten. In El Panchan (een gebied naast Palenque met jungle hutjes) had ik met Tomas een blokhutje waar we slechts 7 euro per nacht voor betaalden. Naast ons hutje was er een kalmerend, zacht stromend beekje, wat een aantrekkelijk achtergrond geluid was voor een dutje na de nachtelijke reis.

Toen iedereen ontwaakt was liepen we wat door El Panchan. De brulapen waren goed te horen en Eva had ze zo gevonden nadat ze plots weg rende en riep: "Ik hoor brulapen!". Toen we El Panchan uit liepen stopte er een busje voor onze neus. Een wat oudere vrouw stapte uit en zei, ga met deze gasten mee naar wat watervallen, ze zijn goede gidsen. Okay, doen we dat toch.

De route naar de watervallen was al indrukwekkend te noemen. Een prachtig begroeid berglandschap flitste aan ons voorbij. Bij de watervallen bleek al snel de waarde van onze gidsen. We liepen dwars over de watervallen heen en zochten het al snel hogerop. Bovenop de watervallen waar we een paar minuten geleden nog tegenaan keken durfde Tomas niet als eerste. Karin nam dapper de eerste sprong en ik was de hekkensluiter. Maar deze sprong was slechts het begin. We liepen terug naar ons beginpunt en vanaf daar moesten we een aanloop nemen om van de volgende waterval af te springen. Het hoogste punt vanwaar we sprongen was zo'n 6 meter hoog, als een pijl naar beneden om te voorkomen dat we rotsen zouden raken. De leipste vond ik wel degene waarvoor een aanloop van een paar meter nodig was. Deze leek niet zo hoog maar toen ik de sprong maakte was het dat ineens wel en de rotsen waren ook nog iets dichterbij dan ik verwachtte. Maar goed, ik heb het allemaal overleefd. Hierna diende nog wat watervallen als glijbanen, waarvan eentje zittend op een PET fles om de billetjes te beschermen.

Terug bij onze jungle blokhut wilden we naar het Temazcal ritueel gaan. Het was iets met hete stenen en een zweet hut, dus ik had braaf mijn zwembroekje aangetrokken. Onderweg door ons jungle paradijs zagen we allerlei vuurvliegjes voor ons op en neer deinen. Toen we er aankwamen waren ze al een flink vuurtje aan het stoken. Het ritueel kwam van de Noord- en Midden-Amerikaanse indianen stammen en het ging om het reinigen van lichaam en geest. Om te beginnen moesten we stenen van een stapel pakken en deze aanbieden aan de vier windrichtingen. Daarna moesten we een goede intentie in de steen projecteren. Tof, doen we, hop, die kei in het vuur. Terwijl de stenen warm werden moest er ook afgerekend worden, maar dat mocht niet voor het vuur want dat was oneerbiedig. Voordat we de zweethut betraden werd nog uitgelegd dat er vier deuren waren, voor elke windrichting eentje. We mochten de hut op elk moment verlaten maar dat werd wel afgeraden omdat het het ritueel verstoorde. Eerst gingen de vrouwen naar binnen, vlak daarvoor werd iedereen door wat rook van het vuur gereinigd (dat rook wel echt lekker). We betraden de hut met de klok mee en zo zaten we dan op een blad van een van de jungle bomen in een afgesloten houten hut, bedekt met polyester dekens, met 10-12 mensen, 3 emmers water en 8 rood gloeiende stenen. Laat maar komen.

Deur 1 was voor aarde. In deze deur moesten we een slechte intentie of herinnering meenemen die we kwijt wilde raken. Onder ritmisch gezang en getrommel werden we op onze reis begeleid. Best lekker eigenlijk, zo'n jungle sauna, ja, ik houd dit wel even vol. Deur 2 was voor water. Water, dat zou nu best lekker zijn, even een liter fles adten. Er volgde weer gezang en uitspraken van dankbaarheid waarna de deur weer open ging. Ooohhhhh, zo chill, frisse lucht, kom hier heen, snel. Deur 3 was voor vuur. Vuur, warmte, dat was er wel genoeg in deze hut. Deze ronde was de warmste werd van te voren gezegd. In deze ronde kwam ik er toch wel een beetje in, mentaal gezien bedoel ik. Ik voelde dankbaarheid, voor mijn vrienden, die van thuis en die van hier. Voor mijn familie, mijn ouders, voor de mogelijkheid om deze reis te doen. Ik denk dat ik in deze deur er écht helemaal in zat. Deur 4 was voor wind. Dat zou nu verdomme wel lekker zijn ja, een fris briesje in mijn gezicht. Deze laatste deur was echt gewoon afzien, maar ik zette door als de vurige man die ik ben. Nadat de deur weer open ging mochten we allemaal onze dankbaarheid uitspreken. Toen ik de deur uitkroop had ik het gevoel dat ik een baarmoeder uitkroop, onbeschrijfelijke dankbaarheid voor frisse wind en water. Het eindigde allemaal met iedereen individueel een knuffel geven met onze nat bezweette lichamen, lekker.

In totaal heeft het ritueel zo'n vier en half uur geduurd, waarvan we twee en een half ervan in de hut zaten. Eigenlijk best wel onverantwoord lang als je erover nadenkt. Het was alweer 22:30. Eten, ik ben ook dankbaar voor het voedsel dat onze aarde ons elke dag schenkt. In het restaurant vlak naast ons verblijf hebben we misschien ook dankzij die dankbaarheid fantastisch gegeten. Voor het eerst in tijden had ik weer echt een bloedrood, goed bereid stukje vlees. De laatste keer was denk ik in Varadero, Cuba.

Na al die jungle wil men wel weer eens stad. Daarom pakten we de volgende dag een collectivo naar het centrum van Palenque. Het is een klein stadje, er valt niet heel veel spannends te zien maar het was wel leuk er even in rond te lopen. Na een uitgebreide lunch pakten we een taxi naar de ruïnes van Palenque. Dit waren duidelijk mijn nieuwe favoriete ruïnes. Je kon er weer op, onder en over zoals in Coba maar nu had ik nog meer het gevoel dat ik echt in een oude Maya stad liep. Het leek ook allemaal wat beter bewaard, meer muurschilderingen en tekeningen. Ook maakt goed gezelschap zo'n ruïne een stuk levendiger, we hebben er wat mooie groepsfoto's geschoten die tot vreemde blikken leidde van omstanders. Richting de uitgang van het park was de natuur om ons heen ook echt prachtig. De bomen, waarvan sommige weer door de ruïnes heen groeide. De waterval naast ons toen we een bruggetje over een riviertje heen liepen. Bij onze terugkomst in onze privéjungle was het happy hour in het restaurant, waar we maar goed gebruik van hebben gemaakt tot het weer tijd was om te gaan slapen.

De route naar San Cristobal via Ocosingo met collectivo was die volgende ochtend niet bepaald comfortabel. Maar wel goedkoper en een stuk korter dan de gewone bus route. Kennelijk ging de ADO bus (het grootste bus bedrijf in dit gedeelte van Mexico) niet door Ocosingo, omdat deze bussen hier wel eens aangevallen werden. Niet omdat er toeristen in zaten, maar omdat ADO verbonden is met de overheid. Zoals ik al zei, Chiapas houdt niet zo van Mexico.

Toen we in San Cristobal aangekomen waren was het avond programma meteen gemaakt. Die hostelcultuur is echt goed voor je drankgebruik. Voor Palenque zeiden Tomas en ik tegen elkaar, laten we daar in de jungle eens niet drinken. Niet gelukt. Hier in het koloniale San Cristobal? Niet gelukt. Wat meteen opviel aan San Cristobal was de temperatuur. In de avond/nacht is het hier zo'n 5 graden. Pfoe, daar had ik niet op gerekend. Het eerste moment van mijn trip dat ik mijn lelijke, feloranje skivakantietrui uit mijn backpack moest vissen, samen met mijn lange broek.

Vanaf 23:00 moesten we stil zijn in het hostel dus dat betekende verhuizen. We gingen naar een bar waar allerlei mezcal (een soort tequila, tequila zelf komt altijd uit centraal Mexico, mezcal uit de zuidelijke staten en het wordt gemaakt van agave americana, vaak vind je op de bodem van een mezcal een wormpje dat opgegeten moet worden), Maya likeur en speciaalbier geschonken werd. Een IPA'tje, dat was ook weer even lang geleden. In de achtergrond was wat live muziek maar toen dit stopte was het feestje een beetje over. Daarom liep ik met mijn crew (Karin, Eva en Tomas) de stad in op zoek naar een andere plek. Tomas en ik waren vergeten te betalen, in deze bar was het namelijk niet direct afrekenen maar alles werd op briefjes geschreven, ach, morgen maar terugkomen. Wat leefden deze stad toch heerlijk, dat was het gevoel dat ik kreeg toen ik er rond liep. Na wat snel straatvoer doken we de Revolucion in. Eerst wat live muziek en toen dit stopte wat drum en bass, ook lang geleden.

De volgende ochtend had Chris (een Mexicaan uit Guadalajara die in het hostel werkte) een fantastisch ontbijt voor ons klaar gemaakt. Een onderdeel daarvan was guacamole. Dit is de beste die ik tot nu toe geproefd heb in Mexico zei ik tegen Chris. Hoewel die van mij wellicht nog beter is, voegde mijn grote mond eraan toe. Er verbleven ook een paar gasten met wat instrumenten in het hostel, wat tegen de lunch aan resulteerde in een jam sessie samen met Tomas. Ook zat de eigenaar van kroeg van gister ineens voor ons, betalen mannen, ohja, sorry amigo. Na een lunch was het alweer laat om een verre trip te gaan ondernemen dus zijn we naar het Maya medicijn museum gelopen, wat tegen viel. Daarna zijn we over de markt van San Cristobal gelopen en daar daagde Tomas me uit. Advocado's, uien, tomaten, laat maar eens zien hoe die guacamole smaakt vanavond Jirry. Challenge accepted.

Toen we met onze boodschappen terug in het hostel waren heb ik het zelf even op een lopen gezet in de stad. Ik kan daar altijd zo in opgaan. Van straatje naar straatje, marktje naar marktje, kerkje naar kerkje, voordat ik het wist was ik alweer twee uur weg. Zodra de zon dan ook eenmaal weg is, is het best fris in je korte broek en t-shirt ondanks je Hollandse bloed. Maar alle straatjes waren op dit tijdstip zo sfeervol dat het zonde was om terug naar het hostel te rennen, maar even met de tanden op elkaar dan.

Tijd voor die guacamole. Iedereen hielp die avond mee met koken, Tomas was de chef van het hoofdgerecht en ik van de guacamole. Wat jalepeño erbij, de advocadopitten erin laten zitten en het hele zooitje in de koelkast. Op mijn weg naar buiten om bier te gaan halen kwam ik Chris tegen: "Ik heb guacamole gemaakt, ik daag je uit.". Met zijn vieren kropen we aan tafel voor onze zelfgemaakte maaltijd. Tomas had iets heerlijks bereid en mijn guacamole was duidelijk mijn beste tot nu toe. Wat overduidelijk kwam omdat alle ingredienten hier veel meer smaak hebben dan thuis. Toen kwam het moment des oordeels. Chris is trouwens een kok, hij werkt in een guacamole winkel, ik vond het spannend. That is one badass guacamole man, good stuff. Yes, yes, mijn guacamole is top, Mexico, is uitgespeeld.

De avond duurde voor mij wat kort omdat mijn energie toch wat laag zat. Daarnaast was het de volgende dag om 9 uur in de ochtend weer tijd voor een excursie. Op die vroege ochtend maakte ik Tomas wakker om afscheid van hem te nemen, hij ging door naar Cancun om daar Sandro weer op te zoeken. Tot in Alicante man. De excursie laat ik maar voor het volgende reisverslag, jullie kunnen vast niet wachten!