Update 2: Van 4300 meter naar zeeniveau

Onze tweede volle dag in Quito begon met een goedkoop ontbijt aan het pleintje vlakbij ons hotel. Waar ik uiterst vreemd werd aangekeken om thee in plaats van koffie te willen. Sandra kreeg al een blik van de serveerster, ik kreeg er meer. Vervolgens pakten we een taxi naar de TeleferiQo. Teleferico betekent kabelbaan en die Q is voor Quito, knap bedacht he. De kabelbaan was alleen stuk, al acht dagen. Herstel zou nog drie maanden op zich laten wachten. Afijn, er stond een gids klaar om mensen met de auto naar boven te rijden. Voor beduidend meer dan een kabelbaan ritje had gekost, maar afijn. We hadden ook 900 hoogtemeters naar boven kunnen klimmen, maar het scheen een slechte wijk te zijn.

Een uurtje later dan gepland gingen we naar boven. Nu met een autorit van een uur in plaats van een kabelbaan ritje. We reden langs het huis van onze chauffeur Elvis. Onderweg pikte hij twee vrouwen met een groep kinderen op, die pasten nog achterin zijn pick-up. De koeien moesten gemolken worden en de kinderen hadden net als in Nederland zomervakantie. Elvis vertelde hoe hij vroeger als kind een uur de berg af moest lopen naar school. Nu is gelukkig een bus die heel het bergdorp door slingert.

We werden afgezet op 4000 meter hoogte, met meteen al een fenomenaal uitzicht. We zaten nu al hoger dan de hoogste berg van Oostenrijk! Alles was hier groen, vlinders en bijen vlogen van bloem naar bloem. Een heel ander beeld dan besneeuwde stenen toppen. We wandelden richting een nog actieve vulkaan, dus deze zal wel voor de vruchtbare grond gezorgd hebben. Onder ons lag de enorme miljoenenstad, waarvan we nog niet eens het begin en einde konden zien. Hier aten we iets voordat we aan de klim begonnen.

In de tijd die we hadden, zouden we de top van de Pichincha vulkaan toch niet halen. Wat misschien ook maar goed was, want acclimatiseren aan de hoogte is een juist advies. Wij dachten dat twee nachten op 3000 meter wel voldoende zouden zijn, maar de vermoeidheid hakte er snel in. Vooral op de steile stukken merkten we toch een stuk meer impact dan we normaal zouden verwachten. Rustig aan dan maar.

Op een gegeven moment ging ik iets verder door omdat die ene heuvel me een goed streven leek. Ik kwam na een flink steil stuk aan op 4300 meter, een hoogterecord. Toch gehaald tot iets meer dan helft. Vanaf hier was het inderdaad mooi uitzicht op de vulkaan en alle lager gelegen pieken om ons heen. Het groene gras werd hier meter na meter geler, tot het zwarte gesteende van de vulkaan. Pas toen ik weer naar beneden ging, kwam ik de eerste mensen van de dag tegen. Sandra was niet ver achter me en halverwege de terugweg namen we onze lunch.

Omdat we nog wat tijd hadden, liepen we naar het eindpunt van de kabelbaan. Zo waren we er toch soort van geweest. Hier hing een schommel met uitzicht op de stad. Daarna werden we opgehaald en afgezet bij ons hotel. We hadden beiden een lichte hoofdpijn en voelden ons verre van top. Na een uur in bed gelegen te hebben, werd alles weer enigszins normaal. De impact op je lichaam van het lagere zuurstofgehalte op hoogte moet je niet onderschatten. Goede les voor de rest van onze reis.

De bus richting het centrum was weer een avontuur. Iets te laat hadden we pas door dat deze veel te ver doorreed. Wat gek was, want we gingen langs stops die niet eens op het kaartje stonden. De eerstvolgende halte uitstappen lukte ook niet, want onze deur ging niet open omdat de bus langer was dan het perron. Ondertussen was het goed druk, zo druk dat ik flashbacks kreeg naar die metro in Mexico waar ik mijn zakken gerold waren. Goed op onze spullen letten. Weer een halte verder ging onze deur weer niet open, waarna Sandra een “con permiso”-sprintje zette naar de deur die wel open ging. Net te laat, maar de halte erna konden we eruit. We waren compleet aan de andere kant van het centrum beland bij een soort demonstratie. Snel de taxi in, die netjes met de meter reed en ons voor twee dollar bij plaza grande afzette.

De kathedraal was dankzij onze verlengde rit ondertussen al gesloten, maar de kerkenjacht ging verder. In de Iglesia de El Sagrario begon net een dienst toen wij binnenslopen via een houten vloer die zo hard kraakte dat het boven de mis uit leek te komen. We slopen net zo hard weer naar buiten. De Iglesia de la Compañia de Jesus leek dicht maar toch gingen de poorten nog voor ons open.

Deze rijk gedecoreerde Barokke kerk was weer stop waard. Veel goud, veel gidsen en een spiegel voor het altaar om het plafond mee te kunnen bekijken. Het lichtgroen gekleurde orgel viel op. Deze was aan de linkerkant te bereiken via een versierde wenteltrap, terwijl aan de rechterkant ervan een schildering gemaakt was van precies dezelfde trap. Alles voor de symmetrie, houden we van. We sloten af bij en groot schilderij dat de hel afbeeldde. Allerlei zonden en bijpassende straffen waren te zien, met lucifer in het midden van dit alles.

De laatste kerk van de dag was de San Francisco kerk, waar we dag ervoor al waren toen er een dienst bezig was. Nu was de dienst net op het einde. We wachtten even tot deze klaar was. Onder bombastische Spaans talige kerkmuziek liepen we langs de zijkant naar voren. Dit had echt iets magisch. En vervolgens een diepe stilte. Na het kerkbezoek zochtten we eten. Dit werd een simpele tortilla met een cola. Hier zaten vooral politieagenten en andere locals. Ik was ondertussen aardig kapot, die lichte hoogteziekte had me goed te pakken. Snel een taxi naar het hotel en inpakken.

De volgende ochtend hadden een vroege vlucht naar de Galapagos eilanden. Onze wekker ging om half vier, maar de tv in onze kamer ging om drie uur al plots aan om ons te wekken. De man achter de receptie die onze taxi zou regelen, was kwijt. Best onhandig op dit tijdstip. De deurbel wekte hem gelukkig en wij gingen even pinnen. Een poging doen tot pinnen althans, want weer mislukte het. Iemand op straat riep nog wat naar ons toen we wegliepen, gelukkig was het hotel vlakbij en zat er een politiebureau tussen.

De taxi was er binnen drie minuten en twee keer zo snel dan verwacht op het vliegveld. Zal door de rust op de weg gekomen zijn. Op het vliegveld stond al een rij voor het Galapagos visum, maar de balie was nog niet open. Terwijl Sandra wachtte, ging ik pinnen. De creditcard had na tig pogingen raak op twee machines. Mijn pinpassen brachten de apparaten in een foutmodus, waarna ik blij was dat mijn passen er weer uitkwamen. Sandra lukte het daarna om met haar pinpas de laatste helft uit de muur te krijgen.

In de rij begrepen we dat we onze boarding pass nodig hadden en nog door een quarantaine check moesten. De meest logische volgorde was dus geweest: 1. Ruimbagage laten checken voor de quarantaine. 2. Inchecken en koffers afgeven. 3. In deze rij voor het visum gaan staan. Er waren meer mensen die het niet begrepen hadden, want het ging nogal chaotisch.

De rij bij de quarantaine check was net weg, dus ik ging snel onze backpacks laten voorzien van een speciale zegel. We waren gelukkig al online ingecheckt en Sandra had de passen op haar mobiel, anders hadden we voor niks in de rij gestaan. Bij de rij voor het afgeven van onze koffers was de chaos een meisje duidelijk te veel geworden. Er lag wat kots in onze afgezette rij. Ze maakte deel uit van een grote groep Canadese meiden, die allemaal veel te grote koffers hadden en één voor één moesten inchecken. Maar we hadden gelukkig nog de tijd. Security stelde dan weer niks voor dus we konden ruim de tijd nemen voor een ontbijtje.

Na twee uur vliegen en een uur tijdsverschil, kwamen we aan op Isla Baltra. Eén van de negentien eilanden van het Galapagos archipel. Van deze negentien zijn er vijf bewoond. Per ongeluk werd het ontdekt door de Spaanse bisschop in 1535 en geannexeerd door de Ecuadoriaanse regering in 1832. Natuurlijk bekend omdat Charles Darwin hier in de negentiende eeuw zijn Eureka moment voor zijn boek “The Origin of Species” had. Wat overigens niet waar blijkt te zijn. Hij is hier maar vijf weken geweest met als origineel plan de geologie van het gebied te onderzoeken. Ook gaat maar zo’n één procent van zijn befaamde boek over deze eilanden. Wel schijnt hij Galapagos landschildpad te hebben gegeten en bereden. Dit mag tegenwoordig niet meer om redenen die ik niet uit hoef te leggen.

Vanuit het vliegtuig spotten we al de eerste leguaan van ons bezoek. Onderweg naar de douane kwamen daar een tweede, derde en vierde bij. Na de douane mochten we onze koffers niet meteen van de band halen. Deze werden eerst door een K9 besnuffeld en daarna vrijgegeven. Onze backpacks roken gelukkig prima. We werden verwelkomd door Roberto van de Golondrina, onze cruise voor deze vijf dagen. Vervolgens mochten we drie uur wachten op de rest van onze groep. Dan maar een biertje, het was in Nederland tenslotte vijf uur in de avond, hier acht uur ’s ochtends. Met een spelletje erbij, kroop de tijd vooruit. De vogeltjes en hagedissen waren niet verlegen. Het laatste tot lichte angst van Sandra. We sloten af met een blond biertje voor zeven dollar, waarna we op pad konden.

In de bus naar de haven deden Sandra en ik een potje leguanen spotten. Ik won, maar om het huwelijk goed te houden is het officieel gelijkspel geworden. Bij de boot zagen we al meerdere pelikanen, twee zeeleeuwen en een paar krabbetjes. Geen idee dat er nog zoveel meer zouden volgen op zo’n unieke manier. Een rijtje vogels zat klaar om ons te verwelkomen op de lijn tussen de twee masten van de boot. We krijgen een vis lunch, wat voor Sandra en mij ei werd.

We voeren naar Mosquera eiland, waar we wachtten tot we aan wal gingen. Het eiland was een zandstrand vol met zeeleeuwen. De twee eilanden ten noorden en zuiden van hier bestonden uit steile rotswanden. Tijdens het wachten zwom een haaitje een rondje rondom de boot. Onze gids vertelde hoe hier een paar dagen geleden een vrouw door een haai van wel vier meter was aangevallen. Hij had er ook een filmpje bij. Ze had het overleefd, maar de onderkant van haar bovenbeen was voor meer dan helft doorgebeten. Zodoende gingen we vandaag niet snorkelen.

Wel gingen we het zandstrandje op. We moesten een minimale afstand van twee meter van alle dieren bewaken. Dat is dus verrekte dichtbij. De beesten vonden het ook helemaal prima. Allerlei formaten zeeleeuwen lagen hier op het strand te chillen. Soms gaven ze een lichte snauw, maar alleen de echt grote mannetjes als je te dichtbij kwam. Ze vochten, zwommen en trokken af en toe een oog open als we in de buurt kwamen. Echt zo bijzonder om mee te maken dit. Een goede plek om onze weekaversary te vieren!

Er liepen ook zwarte waterleguanen over het strand die af en toe een dip in het water namen. Over de rotsen liepen krabbetjes in en uit de golven die op de stenen sloegen. Ergens lag een karkas van een zeeleeuw en aan de andere kant van het kleine eiland lag een karkas van een walvis. Daarna was het tijd om te gaan zwemmen, maar wel in de baai blijven. Zo ver komen de haaien niet. Een van de zeeleeuwen was nieuwsgierig en schoot plots langs een ander Nederlands stel iets van ons vandaan. Vervolgens schoten er nog twee vlak langs mij. Ze zwommen recht op ons af, om op het laatste ogenblik toch af te buigen. Geweldig.

Na een lekker snackje gingen we een heel stuk varen. In de verte zagen we twee dolfijnen en ook heel veel walvissen die een ademteug kwamen halen. Om de zoveel tijd spoot er weer water omhoog en soms zag je de glinstering van hun lichaam naar beneden duiken. Het was allemaal erg ver weg, maar deze sommatie van al dat wilde leven in zo’n korte tijd was indrukwekkend.

Na een ietwat langdradige briefing over het plan van morgen kregen we avondeten. De boot was goed aan het schommelen en in de warmte in de algemene zaal werd het wat mensen te veel. De hompen kip met spaghetti waren ook niet de beste maaltijd. Nagenoeg heel de boot werd misselijk, of moest voor een reisgezel zorgen. Ik had zelf ook flink last, maar niet van de deining. Ik was ondertussen wel erger gewend. Mijn darmen waren het niet zo eens met iets dat ik de dagen ervoor gegeten had. Dus ik ging ook maar vroeg op bed liggen. Sandra genoot ondertussen in haar eentje van de ziek mooie sterrenhemel. De lucht was volledig opgeklaard en met nauwelijks lichtlekkage in de omgeving was zelfs de melkweg zichtbaar. Om kwart voor negen ging echter licht op de boot al uit en was het tijd om te gaan slapen. Lekker vier nachten op deze boot

om dit prachtige gebied te verkennen.