Update 3: Van zeepaardjes tot pinguïns

Het lichte ontbijt van onze eerste volle dag op zee viel gelukkig goed op mijn maag, het ergste was al voorbij. We waren vanaf het zandstrand met zeeleeuwen (Mosquera) naar het noordwesten gevaren, om Isla Isabela heen. Vervolgens weer richting het zuiden, de kust volgend. Een groot stuk hiervan hadden we nog meegemaakt, want in de ochtendgloren zaten we voor het ontbijt al buiten. Bij Punta Vicente Roca van het Isabela eiland werd het anker uitgegooid.

In de zodiac voeren we langs de kust opgebouwd door lava rotsformaties. We zagen schildpadden lucht happen en duikende vogels (Flightless Cormorants) Op een kleinere zwarte rots die uit het water stak zat een enorme familie waterleguanen, ook zwart van kleur. Juist omdat het er zo veel waren, moest je twee keer kijken. Op de rost naast deze familie zaten vijf kleine pinguïns op een rijtje. Al die dieren en vogels in een mum van tijd, ongelofelijk.

We voeren richting een grot, waar vogels met blauwe poten (Blue Footed Boobies) een nest hadden. Een leguaan was in één van de nesten gaan zitten, met dertig centimeter ernaast een beteuterde vogel. Naast de boot kwamen twee schildpadden weer lucht halen. Vervolgens staken we over naar de andere kant van het water. Hier lag een familie Galapagos zeeberen. Veel kleiner dan de zeeleeuwen van de dag ervoor. Ze lagen hier in allerlei formaten. Ze sprongen rond over de rotsen en stoeiden in het water. Ooit bijna tot uitsterven opgejaagd, maar nu gelukkig weer in gezonde aantallen aanwezig.

Op de Golondrina kregen we een koekske, waarna we gingen snorkelen. Ook fantastisch! Het begon met een enkele gele chocolate chip zeester, waarna er plots een zeeleeuw onder ons door schoot. De vele schildpadden waren nu nog beter te bekijken. Maar ook tropische vissen, papegaaivissen, napoleonvissen en hele scholen die zonder schuw te zijn rondom onze free duikende gids zwommen. Het was alsof ze hem volledig afsloten.

Een kogelvis werd opgevolgd door een school makrelen en aan de water oppervlak hing een school langwerpige vissen te rusten. Hier doken de zwemmende vogels het water in en zwommen ze onder water voor ons uit. Ze konden dit tot wel twintig meter diep doen, ongelofelijk. Een tollende zeeleeuw aan de oppervlak die ik had gezien, ruilde Sandra in voor eentje die langs haar heen zwom. Dit was echt next level snorkelen!

Weer aan boord zagen we de vin van een Mola Mola (zonvis) op en neer dijen in het water. Toen we aankwamen op Punta Espinosa aan Isla Fernandina, liet ook een hamerhaai van nog geen meter lang zich aan de oppervlakte zien. We gingen weer snorkelen. Vanaf de zodiac zagen we ineens een walvis in de verte boven komen. In het water kwamen we meteen een schildpad tegen. Deze was wel erg nieuwsgierig naar mijn camera, bijna alsof hij er een hap van wilde nemen. Mega uniek om letterlijk centimeters van het beest verwijderd te zijn.

Tussen twee schildpadden zat een flinke leguaan te eten. Zijn lange klauwen gebruikte hij om zichzelf op één plek te houden. Vervolgens zwom hij op een slingerende wijze weg, net als een krokodil. Toen verscheen er een zeeleeuw die zin had om te spelen. Hij zwom langs en onder mij door, maakte oogcontact en draaide zijn kop nieuwsgierig naar me toe. Tollend zwom hij weer weg. Dit gebeurde tijdens het zwemmen nog een tweede keer, het zal dezelfde geweest zijn. De grote mannelijke schildpadden hadden een lange staart alsof het dinosaurussen waren. Na nog een kleurrijke kogelvis en een enorme rog in het zand, zat het snorkelen er weer op. Toch mogelijk nog beter dan de sessie van vanochtend.

Na kort opfrissen gingen we aan land. Op dit lava eiland zat een broedplek voor waterleguanen. Zwart gesteente werd afgewisseld door zand, waar schildpadden hun eieren in leggen. Het pad het eiland op, lag al vol met zwarte leguanen. Met tientallen centimeters ertussen, moesten we ze passeren. Tussen de mangrove kropen minuscule krabbetjes rond met een enkele grote schaar, die groter was dan hun lichaampjes. We liepen het strand op en zagen daar een geel vogeltje rondvliegen. Bij een skelet van een bultrug zagen we vanuit de verte een Galapagos havik onze kant op komen.

Deze streek verderop neer op het strand, maar we namen de tijd om daar te komen. Het zwarte gesteente waar we over liepen was op diverse plekken gescheurd of opgehoopt als ooit borrelend magma. Langs een klein strandje lag een zeeleeuw te zonnen en hoorde je het getik op de rosten van de vele fel rood gekleurde krabben. Toen we aankwamen op het zandstrand aan de andere kant, zat de havik er nog. Deze was de placenta van een net bevallen zeeleeuw aan het opeten. Zijn snavel was rood van het bloed en hij had er geen probleem mee dat we zo dichtbij kwamen.

Naast dit zat mama zeeleeuw met haar kersverse kroost. Ze zou nu een week niet eten, om over het jong te kunnen waken. Tussen haar staartvinnen was nog bloed te zien, wat vele vliegen aantrok. Het kleintje maakte veel lawaai en wilde vooral heel dicht bij mama blijven. Zo schattig om te zien. Terwijl de havik met de placenta weg probeerde te vliegen, plopte er ineens een mannetjes zeeleeuw uit het water. Hij liftte zijn lichaam omhoog en zette zijn borst vooruit aan de overkant van de kleine baai waar het strand aan grensde. Door het baaitje zwom hij onze kant op, om na een paar minuten weer te vertrekken.

Een strandje verderop lagen nog twee zeeleeuwen met hun baby’s. Ditmaal naast de grootste verzameling leguanen tot nu toe. We spotten wat zwarte slangen, goed gecamoufleerd op dit lavagesteente. Zij waren op jacht naar babyleguanen, die nu ongeveer uit zouden moeten komen. Als je te dicht bij de leguanen kwam, spuwde ze af en toe zeewater uit hun neus als waarschuwing. Verder deden ze vrij weinig. Ze lagen op elkaar om warm te blijven en een enkeling dook een baai in om richting open zee te vertrekken.

Terug op de boot zette de zonsondergang in achter het eiland waar we net waren. We kregen van één van de Denen twee biertjes, als dank voor het geven van wat reisziekte tabletjes aan zijn vrouw. Dit werd opgevolgd met de welkom cocktails en het goede avondeten werd afgesloten met een taart voor jarige Duitse aan boord. Ze zal haar verjaardag delen met de pasgeboren zeeleeuw. Deze avond waren er beduidend minder mensen zeeziek, maar de sterrenhemel liet dankzij de bewolking te wensen over.

De tweede volle dag op de Galapagos eilanden brachten de zodiacs ons na het ontbijt naar Bahia Urbina op Isabela. Hier liepen we een rondje en kwamen we diverse gigantische Galapagos landschildpadden tegen. De top van hun schilden kon met gemak op een halve meter hoogte komen. Wederom machtige beesten. Verder deden ze niet veel anders dan rustig wandelen door hun dikke dinosaurus poten te verzetten, of voor onze neus een drol te leggen. Ze gaven er ook weinig om wanneer we passeerden, hoogstens trokken ze hun kop iets terug hun schild in. Ze kunnen wel 150 jaar oud worden en hun leeftijd kun je afleiden aan de ringen op hun schild.

Ook zaten er op dit eiland gele landleguanen. Met beduidend kortere klauwen dan hun water familieleden. Ook deze lagen her en der gewoon te chillen. Toen onze gids een stok uitstak en begon te fluiten, vlogen tot wel twintig vogels op ons af. Een paar gingen op zijn stok zitten om te poseren. Het grove geritsel in het bos was vaak een schildpad, maar licht geritsel waren meerdere heremietkreeften. Ver weg van zee waren ze hier op zoek naar een grotere schelp.

Ook de flora had een verhaal. Gele bloemetjes waar zwarte en gele hommels groter dan thuis tussen heen er weer vlogen. Een plant waarvan de vruchten als lijm of haargel gebruikt konden worden. Maar ook boomsap dat net zo rook als deet, goed tegen de muggen. Na het passeren van de restanten van een overleden schildpad liepen we het pad weer terug. Na even zwemmen aan het grijzige strand waar zeeschildpadden eieren hadden gelegd, gingen we weer aan boord.

Tijdens de snack van chips en guacamole werden we geroepen, snel naar de voorkant van de boot! Voor ons zat een groep van wel dertig tot veertig dolfijnen. We zetten koers hun kant op terwijl zij richting bakboord zwommen. Een stuk of vijf braken af van de groep en kwamen recht onze kant op. Ze begonnen mee te zwemmen met ons schip. Onder de neus ervan zwommen er vier met volle kracht onder ons. Af en toe maakten ze een klein sprongetje uit het water of hapten ze lucht door hun neusgat zo’n drie centimeter op te trekken. Door het heldere water kon je ze allemaal perfect zien. Niet alleen voor, maar ook aan beide zijkanten. De Golondrina draaide en de groep bewoog mee. Tot ze het beu waren en op weg gingen naar het volgende schip. We zagen hun vinnen nog herhaaldelijk boven het water uitsteken. Wat een pracht.

De volgende bestemming was Caleta Tagus, weer op Isabela. Ooit was dit de Darwin vulkaan krater, daarna een zout water plas in verbinding met de zee en nu een zoetwater meer dankzij zand dat na jaren een ondoordringbare bodem had gemaakt. Hier was weinig leven naast wat vogels en hagedissen, maar de omgeving was prachtig. Veel dorren bomen en hoe verder we naar boven gingen meer zwart lava gesteente. Bovenaan hadden we uitzicht op een nog actieve vulkaan. Ondanks de bewolking was nog een klein rookpluimpje zichtbaar. Vanaf de vulkaan strekte een vallei aan bomen door tot aan de kust. Weer een plaatje.

En we gingen weer snorkelen. We moeten toegeven dat we een trager tempo verwacht hadden van deze cruise, maar dit tempo was helemaal ons straatje! Als eerste kwamen we een groep pinguïns tegen, die doken naar een groep vissen tussen een paar rotsen. Ze zwommen wild in het rond, doken en lagen daarna nog aan het wateroppervlak te trappelen. De grote schildpadden waren ondertussen iets minder interessant geworden, maar nog steeds heerlijk om even op het gemak naar te kijken. Duuuuude.

Toen kwam het toppunt van de snorkeltrip. Op ongeveer vier tot vijf meter diep lagen meerdere zeepaardjes! In totaal wist de gids er drie te vinden. Hij dook er naartoe en wees ze met zijn GoPro aan, waarna wij achter hem aan gingen. Het is best een diepte met een enkele ademteug. Dus hoogstens vijf seconden om te zoeken en te kijken. Ze waren best lang en geelgroen van kleur. Goed gecamoufleerd in het wier. Dat zeepaardjes spotten zo makkelijk kan zijn. Hierna kwamen we nog mooi gekleurde zeesterren tegen. Een adelaarsrog was helaas iets te snel voor ons, maar dat zou nog wel goed komen.

Na het snorkelen voeren we langs Isla Isabela, een eiland dat ons prachtige natuur had laten zien. Haar afscheid bestond uit een kuststrook die prachtig oplichtte in de vurige gloed van de zonsondergang. Wat een mooie plek. De briefing werd wat uitgesteld om van de zonsondergang te genieten. Daarna eten en weer naar het zonnedek, vanavond omgedoopt tot sterrendek. De bewolking trok langzaam weg en we werden getrakteerd op wederom een prachtig schouwspel. Nadat ik had gevraagd of de verlichting boven uitgezet kon worden, werd de Melkweg nog iets helderder. Sandra en ik lagen met onze hoofden naast elkaar naar boven te staren, voor ik denk wel minstens een half uur. Orion en de kleine beer werden gespot. Toen we daar helemaal alleen waren, op een slapende kapitein na, was de kers op de taart een

vallende ster. Wat een magische plek.