Update 1: Boston

Het is alweer een tijdje geleden dat ik met m’n paps en mams (en m’n zusje mag dan ook altijd mee) op vakantie ben geweest. De laatste keer was in 2012 toen we samen rondreisden door de Verenigde Staten van Amerika. Toen gingen we van New York naar Washington, via een omweg langs de Niagara watervallen, om uiteindelijk door te vliegen naar Florida en daar nog een paar weken rond te toeren. Nu hadden onze vakanties eigenlijk altijd twee mogelijke bestemmingen, Italië of the U.S. of A. Rare combinatie en niet te vergelijken, maar zo kun je ons gezinnetje dan ook prima beschrijven.

Op 19 mei 2018 zat ik met mijn lief in de trein naar Schiphol. Zij kon helaas zelf niet mee (iets met werk), dus zo hadden we in de trein nog even een rustig momentje voordat ik het vliegtuig in zou springen en pas vier weken later terug in Nederland zou zijn. De oudjes gingen met de auto en hadden de koffers mee, dat maakte het toch wel raar, richting Schiphol zonder koffers en zelfs geen paspoort! Het vakantiegevoel zal dan wel in het vliegtuig komen. In de rij voor het inchecken ging mijn lief er weer vandoor terwijl wij langzaam vooruit schuifelden.

De landing in Reykjavik voelde wat rommelig, dat dit niet aan de piloot lag kwamen we pas achter toen we uitstapten. We waaiden gewoon bijna van de landingsbaan af! Gelukkig was IJsland niet onze eindbestemming. Ook het landen in Boston was met een dichte mist en veel regen niet de meest gemakkelijke, maar we waren wel heelhuids op de plaats van bestemming. Na de meest eenvoudige douane check Amerika in ooit (ik hoefde niet eens het vingerafdrukken riedeltje af te maken), gevolgd door een compact gevulde bus en drie metro haltes, trokken we in de miezerregen onze zware koffers Beacon Hill op. Eenmaal bij ons geboekte appartement begon de ellende.

Pap was al niet zo goed in het openen van de lockbox waar onze sleutels inzaten. In plaats van een receptie of iets dergelijks zat onze toegang naar ons appartement in een klein kluisje waarop een vier-cijferige code ingetoetst moet worden. Toen dat eenmaal gelukt was beklommen we met al die zware koffers de scheve trappen naar onze bedjes. Bedjes, waar we ondertussen wel aan toe waren. Het was namelijk 2 uur in de nacht in Nederland en we hadden expres weinig geslapen tijdens onze twee vluchten om zo snel mogelijk aan het nieuwe slaapritme te wennen. In de kamer troffen we iets aan waar we niet op zaten te wachten. Een koffer op het bed, een tas op de grond, toilettasjes in de badkamer. We waren dubbel geboekt! Na wat telefoontjes kwamen we erachter dat de instructies voor onze kamer verzonden waren naar onze bovenburen. De oplossing? Wij kregen de kamer van de bovenburen. Dit betekende dus dat we met onze gare snoetjes twee extra scheve trappen omhoog moesten. De goede codes krijgen en deze vervolgens goed door communiceren ging ook niet zonder slag of stoot, maar na een half uurtje geduld en licht gevloek waren we eindelijk binnen. De avond maaltijd bestond uit een portie cup noodles maar veel meer hadden we op dat moment ook niet nodig. Slaap, dat was prioriteit nummer één.

Natuurlijk waren we heerlijk stipt om half zeven wakker de volgende dag dankzij onze nieuwe vriend jetlag. Pap en mam waren zelfs al aan het rommelen toen mijn ogen open gingen. Ik ging met paps wat ontbijt regelen en daar kwam meteen het eerste “We zijn in Amerika”-gevoel. Voornamelijk toen ik voor de melk stond, waar het amandelmelk schap eigenlijk net zo groot was als het schap met de “normale” melk, wat je doet afvragen wat nu daadwerkelijk nog “normale” melk is. Met wat zelfgemaakte scambled eggs in de maag volgde de eerste koffie van de vakantie. Voor mijn ouders dan, ik zat aan het water. Het was nu dus zondagochtend en we zaten in het Boston Public Park onze verse muffins weg te werken terwijl om ons heen het park lekker aan het leven was. Hardlopers, muzikanten, spelende kinderen, ze waren er allemaal.

Vanaf het park liepen we een wat rustigere winkelstraat in waar het hoogtepunt wel een comic book winkel was. Lord of the Rings, Game of Thrones, Batman, Star Wars, mijn nerderige hart kon weer even een paar slagen overslaan terwijl we door de vrij forse zaak heen dwaalden. Om het kind in mij nog verder te voeden gingen we daarna een ijsje halen met kort daarna een iets volwassenere stop bij de Boston Public Library. De kamers van de bibliotheek zijn misschien het best te vergelijken met het binnenstappen van het fictieve Zwijnstein. Van de grote, open, marmeren ontvangsthal omringd door monumenten voor gevallen legerdivisie tot de grote leeszaal waar de rijen groene leeslampjes de boeken van aandachtige lezers verlichtten.

Na de bieb doken we wat winkels in voor het nodige shopwerk. Vanuit de straten zagen we in de verte Fenway Park liggen, het thuis van de Boston Red Sox. Een potje baseball live kijken was helaas iets te duur dus dat hebben we over geslagen. Wat sport betreft konden we nog wel Nadine Vissers wat hordes zien springen op een groot evenement naast het park op onze terugweg naar het hotel. Die terugtocht eindigde weer met Beacon Hill op lopen en daarna via de vier scheve trappen omhoog. Een niet zo welkome klim na een dag rondsjouwen. Die avond hebben we nog iets gegeten bij Anna’s taqueria, even wat herinneringen aan het eten van mijn laatste grote vakantie.

Onze tweede volle dag in Boston begon weer in een koffiezaak, deze keer de buren van de zaak van gister. Toen ik het park in liep met mijn mint infused groene thee met een caramel swirl (het was gewoon een bak groene thee, even voor het verhaal was het een mint infused groene thee met een caramel swirl) was het daar ineens! Het vakantiegevoel. De goede portie zon droeg er waarschijnlijk ook aan bij. Door het park liepen we richting de haven van Boston, via het Opera House en een groot warenhuis genaamd Macy’s. Het zonnetje scheen nog heerlijk toen we aankwamen bij Faneuil Hall. Deze markthal is al sinds 1742 in gebruik en bekend van een aantal historische speeches van verschillende Amerikaans presidenten. Toen we een stukje doorliepen hadden we vanaf de pier een uitzicht over de baai van Boston, welke ook grenst aan het vliegveld waar we Amerika waren binnengekomen.

De lunch die dag bestond uit een heerlijke Boston clam chowder in een bread bowl. Een typisch Amerikaanse dikke soep van zee gedierte geserveerd in een grote witte bol van brood. Daarna, had ik weer eens zin in een biertje, het is tenslotte vakantie. Vlakbij de pier vonden we een Mexicaans thema bar waar ze werkelijk wel honderd verschillende soorten tequila hadden, die geprijsd waren van vijf tot twee honderd dollar per stuk. Ik ging maar voor een IPA biertje uit Boston, waarvoor ik mijn legitimatie moest laten zien, dat was wel weer ff geleden.

Na de drankjes liepen we terug via het oude State House, waar de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog ooit eens begonnen is. Denk aan de Boston Teaparty, het dumpen van Britse thee in de baai van Boston, en het daarop volgende Boston Massacre, waar voor het oude State House een herdenkingsplak voor was.

Terug in het appartement had ik contact opgezocht met André. Ooit, terug in 2013, hebben wij met nog 21 anderen iets met een zonne-auto gedaan. Nu deed André zijn phd in Boston en had ik hem al een jaar of twee niet gezien, perfecte reden om een biertje te doen dus! Op zijn voorstel zaten we aan een pitcher bier en chicken wings in een lokale sportsbar. Mooi om in een typisch Amerikaanse setting bij te praten met een import Bostonian terwijl op de achtergrond de Boston Celtics het opnamen tegen de Cleveland Cavaliers. Zo tegen tienen waren we redelijk bij over elkaars leven en was het wel weer tijd om afscheid te nemen. De rekening werd betaald door onze beide creditcards op de rekening te gooien om de kosten zo te verdelen, weer iets typisch Amerikaans geleerd.

Terug bij mijn ouders sliep moeders al en de rest volgde spoedig, want de volgende dag zou weer een reisdag worden. Op naar het mid-westen!