Update 3: Op naar Pokhara, berggeiten en vega-dag

Dag vier van onze reis begon met reizen. We waren vroeg op want we moesten de bus halen om 7 uur, hiervoor zouden we om 06:30 opgehaald worden maar dat werd uiteindelijk 07:30, wat dus betekende dat er een bus vol toeristen aangevuld met Nepalezen op ons aan het wachten was. Onze chauffeurs hadden haast dus de backpacks van Sandra en een Duitse die dezelfde kant op moest werden op het dak van de taxi gegooid. Gelukkig hield onze chauffeur daar in de bochten goed rekening meer door te vertragen, want als hij de rijstijl van de gemiddelde Nepalees had gevolgd hadden we minimaal één backpack verlies geleden.

Bij de bus volgde nog wat excuses voor de vertraging, wellicht had onze chauffeur zich verslapen. Maar goed, we waren nu eindelijk op weg naar Pokhara en de airco deed het prima dus zoveel hadden we niet te zeuren. De route had wel wat speciale momenten, zoals de pakketjes verse groente die zo nu en dan uit de bus gesmeten werden naar voorbijgangers (toeristenbus én bezorgservice). Bij de eerste pauzestop was er iemand die verlegen met ons op de foto wilde, iets wat in dit soort landen natuurlijk een keer moest gebeuren.

De route was verder erg mooi, dwars door de bergen over hobbelige wegen waar we met een achtbaan gevoel doorheen gingen. Tussen de rijstvelden en watervallen door stuitten we op een vreedzame protest waar politie met bamboe knuppels naast stonden. En wat mij het meest was bijgebleven is de bouw van een nieuwe brug. De brug stond er al half, met touwen werden bakken cement naar de bouwers getransporteerd en zonder enige vorm van aanlijning of leuningen stonden deze mannen in de brandende zon te werken op instabiele bamboe steigers. Met één blik werd ik er al kriebelig van.

Verder was de rit eigenlijk best comfortabel. Iets minder comfortabel was het loeipikante prutje dat ik tijdens de lunch naar binnen werkte waar ik spontaan nog meer van ging zweten. Ik was in ieder geval zeker dat alle bacteriën in mijn maag bij deze overleden waren.

Ons hostel in Pokhara was echt een plaatje te noemen. Met uitzicht over het meer en de rijstvelden waren we meteen de drukte en het stof van Kathmandu vergeten en kwamen we heerlijk tot rust. Door het hostel heen liep een beekje en op een vijver gevuld met grote vissen waren twee zitgedeeltes gemaakt die via bruggetjes te bereiken waren. Tijdens ons rondje door het complex kwamen we een pooltafel tegen waar we onze eerste date even dunnetjes over deden (ik won ook deze keer!).

Onze kamer was ook echt mooi, lekker ruim met nog een zitgedeelte en de badkamer was ook een stuk luxer dan de vorige accomodatie. Op ons mini-balkonnetje met een grandioos uitzicht was ik bezig de Grandprix van Duitsland te volgens via een live blog tot het donker werd en de lampjes aangingen die de binnenplaats van het hostel verlichtten. De romantiek hing in de lucht. We gingen die avond niet te ver buiten het hostel maar desalnietemin vonden we een heerlijke kipcurry met uitzicht over de verlichte oever van het meer. Op onze terugweg kwamen we nog wat vuurvliegjes tegen die we beter mee hadden kunnen nemen want de stroom in het hostel was al voor de tweede keer uitgevallen. Gelukkig gingen we meteen slapen en hadden we zaklampjes.

De volgende dag was het zwaar bewolkt, zeker als we het vergeleken met het heldere zonnetje waarmee we gister aan waren gekomen. De poncho's gingen dus mee en we hadden ons maar niet ingesmeerd, iets waar we natuurlijk uiteindelijk spijt van gingen krijgen. Het was die dag ook vega-dag, we hadden besloten om een dagje vegatarisch te gaan eten omdat Nepal daar wel een land voor is natuurlijk. Of dit ons als carnivoren in hart en nieren ging lukken (ik roep altijd dat avondeten zonder vlees geen maaltijd is) moest nog maar blijken. In de bananenpannenkoeken die ochtend zat in ieder geval geen vlees, dus onze start was al goed.

De activiteit van de dag begon met een bootje naar de andere kant van het meer om aan de klim te beginnen naar de Stoepa bovenop een berg die we gisteravond al gespot hadden. Het ging hierbij niet alleen om de Stoepa maar we waren ook benieuwd naar het uitzicht op het Himalaya-gebergte. We liepen dwars door de jungle over stenen treden en moesten onderweg wel een aantal keer stoppen voor een slok water maar ook zeker voor het uitzicht over het meer en de bergen eromheen. Des te hoger we kwamen des te meer het opklaarde en in de verte konden we al wat besneeuwde bergtoppen spotten.

Het gezoem van libellen (wat net zo goed een slechtlopende waterpomp had kunnen zijn) begeleidde ons naar de top vanaf waar het uitzicht echt adembenemend was. De Stoepa was weer iets unieks, behoorlijk groot, voornamelijk wit en daardoor ook een stuk bescheidener. De wolken voor de Himalaya hadden wel weg gemogen maar dat zullen we nu eenmaal moeten accepteren in het mousson-seizoen. Op een gegeven moment was de puntige top van de Machhapuchhre gelukkig wel erg goed te zien.

Na een waterstop liepen we door naar het Himalayan view point cafe, een cafe dat niet meer bestond (het hutje stond er nog wel, rustend op wat gammele pilaren) maar het zicht op de bergen was er inderdaad mooi. Onze energie tankten we even bij met wat vegatarische momo's waarna we via de andere kant van de 1100 meter hoge berg weer naar beneden gingen. Onderweg waren we af en toe wat verdwaald tussen de kleine berghutjes. De bordjes die we tegenkwamen vertelden ons telkens dat onze bestemming nog maar 30 minuten lopen was, maar na twee bordjes binnen een uur geloof je dat niet meer. Onze Loney Planet werd overigens onderweg nog aangevallen door wat geiten die achter een boer aanliepen, maar ik heb hem kunnen redden.

Het was behoorlijk opgeklaard dus we liepen ondertussen door de brandende zon, iets wat onze in Nederland gebronsde huidjes niet helemaal aankonden bleek, oepsie. Maaaaar, na een tocht van bijna twee uur waren we bij Davis Falls aangekomen, onze bestemming. Omdat het natuurlijk volle bak regenseizoen was, kwam de waterval ook echt met volle bak naar beneden denderen. Het water dook een zwart gat in waarvan we het einde niet konden zien, vandaar al dit lawaai. Rondom de waterval was alles heerlijk groen, maar het blauwe hek van twee meter hoog rondom de waterval heen verpestte dit uitzicht wel een beetje.

We deden nog een wens bij de wensfontein maar ons enige muntje viel helaas buiten de schaal, ach, dan maar geen lang, gezond en gelukkig leven samen. We waren ondertussen behoorlijk kapot, dus een taxi terug naar het hostel was een fijne verademing. Onder de ventilator in de kamer op bed gaan liggen ook en tegen het begin van de avond durfden we onze kamer weer uit te komen.

Het was die avond gelukt om onze activiteit voor de volgende dag te boeken, wat hadden we daar zin in! (wat dit was lees je in de volgende blog) Het vegatarisch eten was die avond ook weer gelukt. We stuitten in het begin nog op een straatje met goedkoop uitziende bqq "restaurants" waar Sandra spontaan uitriep dat we hier gingen eten. Sorry schat, morgen weer een kans. Dus we eindigden met bordjes curry met paneer, een soort kaas uit India, bij kaarslicht. Vooral de alu kulcha, een naan gevuld met aardappel die we erbij hadden was erg lekker. De paneer zelf was wel okay, in eerste instantie dacht ik dat het tofu was. Maar toe aan vlees, eigenlijk was ik dat wel, gelukkig was morgen steak-dag. Dat, en we gingen vliegen!