Update 4: Zweven, steak en bbqen

Op dag zes ging de wekker weer eens, want, we gingen paragliden!! Dat Sandra dat aandurft met die hoogtevrees van dr. Na een ontbijtje bij het hostel zouden we om negen uur opgehaald worden. Na een kwartier was er nog niets waarna we ze even gebeld hebben. Het weer was nog niet goed genoeg dus het zou een half uurtje later worden. Een potje Kwatro spelen dan maar om de tijd te verdrijven. De nieuwe tijdsindicatie bleek zowaar te kloppen en met backpack en al gingen we mee. Deze lieten we uiteindelijk bij het paraglide-zaakje achter, want we gingen die dag van hostel switchen.

Met de auto reden we de Sarankot berg op, normaliter een bron van de mooiste uitzichten op het Himalaya-gebergte, maar die giganten van bergen konden niet boven al deze bewolking uitkomen. We stapten uit om een stukje te gaan lopen (de weg hield een beetje op), waarna we weer met de auto door gingen. Waar die auto dan weer vandaan kwam, dat snapte we niet helemaal. Een aantal Nepalese vrouwen droegen de tassen met alle parachutes en uitrusting ondertussen de berg op, met de gespen van de tassen op de bovenkant van hun hoofd. Dit gaf een typisch beeld weer, de vrouwen hier in Nepal werken namelijk harder, langer en voor minder. Wij kwamen al bezweet aan bovenop de 1600 meter hoge berg, laat staan zij.

Zo bovenop de berg begon het allemaal een beetje te kriebelen, we gingen dit zo echt doen! Er waren al meerdere toeristen die ons voorgingen dus we moesten even wachten voordat we konden. Dit gaf ons wel de kans om even goed te kijken hoe het moest. De parachute werd bij goede wind opgetrokken en de piloot gaf de toerist die aan hem hing een seintje dat hij of zij moest gaan lopen. Dit moest dan wel wat rap gaan, want de ruimte om te rennen hield op een gegeven moment op en daarna moest er toch echt gezweefd worden.

De voorboden voor mij waren al goed. Toen ik eenmaal in het harnas zat steeg er vlak achter mij ineens een paraglider op. Mijn piloot stond zelfs nog meer in het pad van de paraglider, dus het was niet alsof ik kon weten dat ik in de weg stond! Dat stond ik dus echter wel en omdat de parachute ook niet echt lekker omhoog ging kwam het ding recht op me af. Meteen rende ik opzij maar de enige optie leek me uiteindelijk om op de grond te gaan liggen in de hoop dat het ding over me heen zou gaan. Dit zat natuurlijk ook niet mee en nadat ik verstrengeld raakte in allerlei touwen werd ik nog een stukje meegesleept waarna het geheel tot stilstand kwam. Gelukkig.

Sandra wierp nog een angstige blik mijn kant op, maar het was nu toch echt haar beurt. Ze stond al wat hoger op de bergrug, klaar om van start te gaan nadat ze zag dat ik breed lachte en mijn duim omhoog stak. Haar piloot riep haar toe om het op een lopen te zetten en terwijl haar oranje parachute de lucht in ging holde mijn lief op de afgrond af. Op het laatste moment twijfelde ze nog of ze niet in dat ene bosje zou belanden, maar niets van dat, ze trok haar benen op het allerlaatste moment omhoog en begon heerlijk te zweven.

Terwijl ik mijn lief zag opstijgen (en niet eens hoorde gillen, wat me verbaasde) werd mijn parachute klaar gelegd. Na haar soepele lancering gezien te hebben, moest die van mij natuurlijk ook meer dan vlekkeloos gaan. Links en rechts van mij stegen nog twee parachutes op en daarna moest ik even wachten omdat er een groep mensen naar de bergrug omhoog aan het hiken was. Toen kwam eindelijk mijn beurt. Natuurlijk struikelde ik in luttele seconden over mijn eigen voeten, belandde ik op mijn bips en in plaats van zweven stopten we echt tientallen centimeters voor de afgrond. Ponsie was gestrand, de parachute viel neer over ons heen en we konden weer helemaal opnieuw beginnen. Sandra was tijdens dit alles al nergens meer te bekennen.

Haar piloot bleef niet voor de berg hangen zoals de meesten maar ging net het hoekje om. Hier wist hij de themische luchtstromen goed te vangen en bracht de parachute steeds hoger. Heel fijn als je hoogtevrees hebt, maar op deze manier kon ze er toch enorm genieten. Er was slechts één andere paraglider in de buurt welke schijnlijk werd achterna gezeten door een arend. Net als de parachutes zweefde de arend moeiteloos met de luchtstromen mee naar twee kilometer hoogte. Met zo'n twintig meter afstand kon Sandra de grote vogel perfect bewonderen.

Poging twee voor mij ging gelukkig net zoals de voorbeeldsprongen. Ik kon tien minuten na Sandra dan toch eindelijk zweven. Na een paar minuten spotte ik haar oranje parachute al en ondanks de stevig aanvoelende wind konden we elkaars kreten enigszins verstaan. Het uitzicht over het meer was adembenemd terwijl we boven de rijstvelden aan het zweven waren. In de verte zagen we de Stoepa bovenop de berg die we gisteren beklommen hadden. Dat Sandra echt aan het genieten was, wist ik wel zeker door haar gejoel en haar armen die ze als vleugels wijd hield terwijl we het meer naderden. Boven het meer was het nog tijd voor wat acrobatiek en als een achtbaan werden we door elkaar heen geschud waarna het helaas voorbij was. Ik zag Sandra sierlijk voor mij landen en natuurlijk landde ik wederom vol op mijn billen. Bumpy take off, bumpy landing... Gelukkig lag het dit keer niet aan mij, maar aan m'n piloot.

Terug bij de paraglide-zaak kregen we onze certificaten en werden alle foto's en filmpjes van de tocht op een cd gebrand (ik hoop dat mijn eerste poging niet gefilmd is...). We wisten niet eens dat dit bij de prijs zat inbegrepen, dus het was een mooie verrassing. We hadden blijkbaar echt een goede deal, dit was namelijk de goedkoopste en bij anderen kostte beeldmateriaal nog eens extra. Schoonzus en zwager, heel erg bedankt voor deze fantastische verjaardagscadeaus!

We kregen van het bedrijf zelfs nog een ritje naar ons nieuwe hostel. Niet dat de vorige zo tegen viel, deze was prachtig maar een beetje buiten het centrum en de bedden waren wat hard. Nu hadden we voor vier euro p.p.p.n. een kast van een kamer met heerlijk warm water om onder te douchen en zachte bedden, wat een verademing was. De rest van de dag was een regeldagje, even een wasje draaien, de busreis naar de volgende stad regelen, het verblijf daar, de dagactiviteit voor morgen bedenken, pinnen (bij de twaalfde pinautomaat wilde dat eindelijk lukken...!) en ook even bijkomen.

We waren die middag verder bijzonder loom, waarschijnlijk heeft dat paragliden toch behoorlijk wat energie gekost en daarnaast zijn we natuurlijk elke dag druk in de weer. Tijdens het bijkomen in het hostel begon het te stortregenen (zo erg hadden we het nog niet meegemaakt) wat deze keer ook bijzonder lang aanhield. Om ons gebrek aan energie tegen te gaan besloten we onszelf te trakteren op een goed stuk vlees. Na onze vegatarische dag gister en het paragliden vandaag hadden we dat ook wel verdiend vonden we. In één van de vijf steakhouses van Pokhara (waarvan er eentje permanent gesloten is) vonden we een fantastisch stukje vlees wat we wegspoelde met een heerlijk Gurkha biertje. De Gurkha's zijn een Nepalees elitekorps (één van de beste ter wereld) binnen het Indiase en Britse leger. Tijdens de Britse kolonisatie van India bleef Nepal niet ongespaard, maar de Gurkha's wisten de Britten overtuigend terug te slaan. Geheel onder de indruk en nog voor de Britten de vrede hadden getekend, begonnen ze de Gurkha's te rekruteren in hun leger. En kennelijk maken ze ook fucking lekker bier! Mede dankzij dat biertje liepen we voldaan terug naar het hostel na nog geen dertien euro per persoon te hebben afgetikt voor een dikke, heerlijke steak. Tijd om te gaan slapen in dat op loopafstand zijnde, zachte bedje.

En slapen, dat deden we. We lagen flink aan de oplader en het hiken van die dag hadden we daarom maar doorgestreept. Na een laat ontbijt (bijna lunch) in een poolcafe, wat weer om te smullen was, gingen we richting een resort voor hopelijk een middagje zwembad. We hadden namelijk de tip gekregen dat we daar voor een schijntje bij het zwembad konden chillen. Dit bleek echter een mythe, alleen gasten (die honderd euro per nacht betaalden, t.o.v. onze acht euro) waren hier welkom.

Dus, wat dan? Souvenirs jagen en bootje huren dan maar. Het was echter zo ontzettend warm dat we eerst even bij een Lakeside barretje neerploften voor wat appelciders, puzzeltjes, reisverslagen en mooi utizicht. Toen we dit beu werden en naar het hostel liepen om ons klaar te maken voor een boottocht viel dit plan in het water. Het was weer tijd voor de dagelijkse gigantische regenbui, welke letterlijk begon toen we onze voeten in het hostel zetten. Dan maar een spelletjesmiddag met wat Kwatro...

Die avond was het tijd voor de Nepalese bbq die we op onze vega-dag al tegen waren gekomen. Aan de kant van de weg zaten twee Nepalezen met een bbq die leek op een olievat dat in de lengterichting doormidden gesneden was met daarop houtblokken en allerlei verschillende soorten saté ernaast. Toen we langs hen heen onder het golfplaten dak hun restaurantje inliepen werden we enthousiast onthaald en werd ons een tafeltje aangewezen. Dit, mensen, was de beste maaltijd van Nepal (tot nu toe dan, maar het moet wel heel wild worden wil dit overtroffen worden). Onze kok wist nog maar net van de helft van zijn delicatessen in het Engels uit te leggen wat het precies was, dus elke keer als we iets wilden bestellen liepen we maar naar voren naar zijn bbq om alles aan te wijzen. De kip, rund en vooral de varkens stokjes waren echt genieten en om ook een beetje van het vlees af te wijken deden we er nog een aardappelstokje bij. De kippenpoot en het worstje werden in de frituurpan gegooid, wat een braadpan met vet was op een gaspitje welke in ieder geval dit jaar zijn grondige schoonmaak gemist had.

Onze kok zat hier overigens omringd door zijn gezin met slippertjes aan terwijl de houtblokken sporadisch rond zijn tenen vielen, maar klaarblijkelijk was hij dat wel gewend. We hadden ons flink volgevroten omdat het allemaal zo lekker was en het kostte samen met drie flessen water en een cola nog net geen zeven en een halve euro in totaal. De 100 roepies (ongeveer 80 cent) fooi die we gaven werden verrast en giechelend aangenomen.

Om de dag af te sluiten hadden we een massage bedacht. Voor een half uur massage konden we ergens 1250 roepies betalen. Toen we wegliepen om wat prijsvergelijk te gaan zoeken werd de prijs al gauw 1000 roepies (net geen acht euro) waarmee we akkoord gingen. Het was een typische Aziatische massage, waarbij een vrouw zonder enkele vorm van wederzijds begrijpbare communicatie al je kootjes knakt, over je rug heen loopt, je benen naar je voorhoofd brengt en tot slot op bepaalde plekken op je hoofd gaat drukken. Helemaal relaxt gingen we onze backpacks inpakken want de volgende dag ging onze reis weer verder richting Lumbini, de geboorteplaats van Boedhha!