Update 1: Het hoge Quito

Een huwelijksreis naar Ecuador en Peru, met als verwacht hoogtepunt de Galapagos eilanden. Het begon allemaal met een taxibusje om drie uur in de nacht naar Schiphol. Nooit zullen we meer een vlucht missen! Inchecken en security gingen mega soepel, met voor het eerst in mijn leven een rij ná security. Met nog vier uur voor onze vlucht geen stress. Wel iemand die flauw viel in de rij. Het avontuur was begonnen.

Na negen uur vliegen zonder herrie en extra beenruimte (honeymoon baby) hadden we de overstap in Atlanta, Verenigde Staten. Bij de douane van Amerika moest Sandra haar vingerafdrukken achter laten. Die van mij waren nog vers genoeg (2018). Ons was in Nederland gegarandeerd dat we onze ruimbagage niet over hoefden te zetten. Toch lag Sandra haar backpack bij de uitgang van de bagage hal. Zelf twintig meter lopen en daar aan het volgende mannetje geven. Waterdicht systeem.

Na nog vier uurtje waren we in Quito! We haalden een bus kaartje die je af zou zetten bij je hotel. Super chill, zeker omdat het hier al goed donker was en de openbare bussen in zo'n land als dit niet verstandig voelden op dit tijdstip. De rit eindigde bij een verlaten pikdonker busstation waar iedereen uitstapte. Ah, fijn dit. Maar er stond een vrouw klaar die ons naar ons hotel zou brengen. De buschauffeur bevestigde dit, dus laten we maar gaan.

In de taxi gaf ik mijn Spaans weer een kans. Het zat kennelijk nog ergens in die grijze brei, want ik kreeg nog complimenten ook. Scheelt dat het de standaard conversatie was die ik in Mexico vaak gevoerd had. Toevoeging aan het gesprek: esta es nuestra luna de miel! Het is onze huwelijksreis. Een kaart die we nog vaak gaan spelen. De buurt waar ons hotel zat, voelde wat spannend aan. Erg donker, prostituees op straat. Snel naar binnen en slapen.

Waar Sandra vanaf drie uur wakker was, wist ik nog opnieuw in slaap gevallen tot een uur of zes. Over een pleintje liepen we naar de lijnbus. Het was nog vroeg, de stad moest nog ontwaken. Twintig graden met een zonnetje was erg lekker om de stad te verkennen. We zaten tenslotte 3000 meter boven de zeespiegel en het was winter. De stad Quito is omringd door bergen. Groene weides die stiekem best veel aan de Oostenrijkse bergen deden denken. Behalve dat op deze hoogte de Oostenrijkse bergen alleen rots en ijs zijn.

Ons sandwich ontbijt nuttigden we in het Parque la Alameda. De volgende stop was Plaza San Blas waar een schattige, witte kerk bovenaan rustte. Deze was gesloten, in tegenstelling tot de Basilica del Voto Nacional. Een grote, grijze kerk die van buiten al prachtig was. Twee klokkentorens, een torentje in het midden en een entree versierd met bronze reliëf plakkaten. De binnenplaats die aan de andere kant van de entree lag mocht er ook zijn. Bloemen, veel groen en vele trappen die naar de bovengelegen straat leidde. Aan de achterkant van de kerk waren de deuren weer versierd met dezelfde soort bronzen platen, hoe men dit gemaakt heeft, is ons een raadsel. Mooi was het wel.

Vanaf hier konden we de kerk beklimmen, met een belofte van een mooi uitzicht over het historische centrum van Quito. Langs een actieve glas in lood restauratie keken we uit op de binnenkant van de kerk. Het glas in lood konden we hier van dichtbij zien, evenals een groot rond raamwerk waar de zon lekker doorheen begon te schijnen. Via een lange houten brug met een prachtige lichtval liepen we naar het centrale torentje. Sandra had even ingeschat dat de trap naar de top niet voor ons was, maar voor onderhoud. Ik had ondertussen mijn voet al op de eerste trede. Het was Sandra haar hoogtevrees een trap te ver. Ik moet ook toegeven dat de trap meer een ladder was. Waar ik toch echt liever op een normale ladder sta dan dit, zeker op deze hoogte. Het kippengaas onder elke trede gaf vooral vertrouwen dat ik niet tussen de net iets te hoge treden door zou schieten..

Maar! Het uitzicht was fenomenaal. De klokkentorens recht voor me, met de rest van het oude centrum op de achtergrond. Overigens klopten allebei de klokken niet, maar dat maakt niet uit. Aan de andere kant was er ook het uitzicht op de groene bergen en de enorme stad waar zes miljoen mensen wonen. Goed veel foto's nemen voor mijn vrouw beneden. Vrouw, blijft toch even wennen. De trap naar beneden voelde een stuk meer solide aan, dus ik was zo beneden. Met Sandra beklom ik nog de klokkentorens, die tot nagenoeg net zo'n mooi uitzicht leidden. Plus nog wat extra metalen wenteltrapjes die toch ook wat spannend waren.

Na deze uitermate leuke stop gingen we door naar Plaza del Teatro. Hier was inderdaad het theater te vinden, een breed wit gebouw waar verder weinig gebeurde. Plaza Santa Domingo was wel een mooi pleintje. Met een standbeeld in het midden en een rustig ogende kerk, ook van binnen. Wat opviel waren de vele bloemen rondom het altaar. Dat fleurde de boel letterlijk op.

In de straat La Ronda stuitten we op een grote groep kinderen die allerlei spelletjes aan het doen waren onder het oog van waarschijnlijk politiekadetten. De straat bestond uit fel gekleurde huizen en was versierd met vlaggetjes en verderop muurschilderingen. Na het straatje hadden we goed zicht op het engelen beeld op de heuvel verderop. Deze was vanuit verschillende hoeken van het oude centrum te zien, als een wakende engel.

Plaza San Francisco was zonder twijfel het mooiste plein tot nu toe. Omringd door prachtige huizen bestond de kerk en het klooster uit een lange witte muur aan de west zijde. Twee hoekige torentjes en een stenen poort gaven de entree van de kerk aan. Omdat er net een kerkdienst begon, hebben we alleen een beetje naar binnen gespiekt. Onze paden zouden nog wel een keer kruisen. We doken het klooster in, waar we meteen op de mooie, rustige binnenplaats uitkwamen. Veel groen en bloemen, heerlijk om even tot rust te komen.

Langs allerlei schilderijen en attributen kwamen we in een kleiner stukje tuin. Hier vloog net een kolibrie van bloem naar bloem. Op de tweede binnenplaats ging net een grote groep weg, waardoor we er met z'n tweeën waren. Grote palmbomen en alles omringd door een galerij die bestond uit vele bogen. Een kort bezoekje aan de oude brouwerij, waar helaas alleen maar lege flesjes stonden.

Onderweg naar de top van de kerk, keken we nog op de binnenkant van de kerk uit kon. Deze was ondertussen dicht, dus we konden rustig kijken. Het plafond van de kerk bleef bij, lichtblauwe vlakjes, met aan de randen goud en rood. In de ruimte waar we waren, stond het orgel en diverse houten banken. Het houten plafond was versierd met goud en in het midden negen bollen. De zon in het midden, omringd door acht planeten.

Weer een kerk beklommen en weer een mooi uitzicht. Het uitgestrekte plein en daarom heen alle unieke gebouwen. In de verte groene mozaïek daken van diverse kerken. Boven dit alles een blauwe lucht met wat schapenwolkjes. Op naar de volgende kerk! Plaza Grande was een stuk drukker, met meer groen. Hier stond de kathedraal, het presidentieel paleis en het huis van de aartsbisschop. Het plan was: pinnen, kathedraal, lunch. We bleven haken bij pinnen…

Gewapend met een Visa creditcard en maar liefst drie pinpassen hadden we pech na pech. Onvoldoende saldo was de eerste foutmelding. Daarna onze pas die uit de machine kwam met de boodschap dankjewel. Dat was het. Je bank is offline, ook een goeie. Binnen vragen aan de medewerkster leidde enkel tot de opmerking dat het aan onze bank lag. Alsof Visa ligt te slapen en wereldwijd pinnen stond allang aan. Dan maar terug naar het hotel om met het trouwcadeau van Nik (mijn zwager, Amerikaan, Ecuador deed alleen aan USD) te kunnen lunchen. Dank daarvoor Nik, anders was de eerste dag nooit begonnen. Helaas accepteerde geen enkel tentje groot geld, dus terug naar de bank. Verwoed probeerde ik nog te pinnen. Er kwam geld uit de muur, eureka! Zowaar drie passen geprobeerd bij minimaal tien banken…

Via Google Translate bestelden we een stoofpotje met varkensvlees. Geen idee, gewoon even eten na dit kleine dilemma. Daarna even opfrissen en op naar de evenaar! Avontuurlijk gingen we met de bus. De eerste bus zette ons af bij een groot busstation, kwartiertje lopen en hier dan ergens een blauwe bus aanhalen richting het midden van de wereld. Het lukte zowaar en na een reis van meer dan een uur waren we er. Met nog anderhalf uur tot sluitingstijd.

Dit bouwwerk staat op de plek waar een koloniale Fransman ooit heeft berekend dat de evenaar zou lopen. Hij bleek er later naast te hebben gezeten. Zodoende is een paar meter verderop een museum gebouwd waar de echte evenaar zou lopen. Binnen allerlei experimenten om dit aan te tonen. Ook dit museum zat er naast. Honderd meter verderop lag een meer dan 1000 jaar oude tempel ruïne gebouwd door de originele bewoners van dit land. Op 0,000 graden exact. Vroeger wisten ze alles beter, wat is er toch een kennis verloren gegaan. Zo zijn er meer mythes, de meest populaire dat bij het doorspoelen van een toilet het water de andere kant op zou draaien. Het coriolus effect dat hiervoor zou zorgen is echter niet de grote invloed op deze kleine hoeveelheden water. Dit zit hem meer in onder andere de riolering.

Maar, we waren nu op het midden van de aarde, bijna. Het monument dat hier gebouwd is, is de meest toeristische activiteit van Ecuador. Een heuse enclave van winkeltjes en barretje, allemaal voor een lijn die eigenlijk een paar honderd meter op moest schuiven. Grappig was het wel. Zo ook de rij om op de foto te gaan. Aan de achterkant bleek bijna niemand te zijn, het gaf hetzelfde beeld en de zon stond veel beter voor foto's. Toch even snel met de zelfontspanner wat leuke kiekjes schieten dan. In het monument was een tentoonstelling met foto's over de originele bevolking en hun gewoontes. Na een mooi uitzicht op de bergen vanaf de top was het weer mooi geweest.

De blauwe bus terug naar het zuiden, kon niet fout gaan. Deze week alleen eerst af naar het oosten, maar gauw lagen we weer op koers. Toen hij ergens bij een winkelcentrum toch omdraaide, hopten we er snel uit. We waren gelukkig halverwege, dus de taxi die volgde was een stuk goedkoper. Zeker vergeleken met zo'n toeristische locatie als waar we vandaan kwamen. Na de taxi fristen we ons even op en aten we vegetarisch vlak bij ons hotel. De wijk begon al iets veiliger aan te voelen, ondanks dat we in het centrum twee keer waren aangesproken om op onze spullen te letten. Omdat Sandra zo bekaf was, mocht ze lekker om negen uur al slapen. Hopelijk wat meer synchroon met de nieuwe tijdzone.