Update 5: Paradijs onder water

Duikdag nummer één op de Galapagos eilanden was aangebroken. Het ontbijt, een broodje kaas, duurde beduidend langer dan ingerekend. Maar liefst 25 minuten en later bleek ook met ham. Vegetarisch was hier lastig. Gaf mij wel de kans om de zin “My wife is getting breakfast.” te gebruiken. Het begon al een beetje te wennen. We werden naar de haven in het noorden van het eiland gereden. Na een korte check duik naar vijf meter diep wisten we dat onze uitrusting goed was. Op weg naar Gordon Rocks zagen we al iets dat leek op een mantarog het water uit springen. De beloftes waren er.

Gordon Rocks is een bijzondere en goed aangeschreven duikstek. We hadden deze specifiek uitgezocht, omdat de duikcentra op de Galapagos vaste planningen hadden zodat niet iedereen op dezelfde stek zou duiken. Gordon bestond uit drie rotsen die uit het water staken ten oosten van het eiland Santa Cruz. Het zat een flink stuk richting open zee en daarom kans op groot leven. Precies wat we een beetje gemist hadden in Egypte in mei. Kans op hamerhaaien was aanwezig, want deze komen vanaf juli richting open zee nadat ze gepaard hebben aan de kust van Ecuador. Fingers crossed.

We gingen de wasmachine in. Deze duikstek heeft deze functie omdat er tussen de drie stenen een circulaire stroming ontstaat. De vissen zwemmen hier tegenin om schoon te worden, aldus wasmachine. We doken vrij rap richting de dertig meter diep en bevonden ons op de bodem van de wasserette. Wat witpunt haaien passeerden ons, waarna de grote show begon. Een groep van minstens tien hamerhaaien zat vol in de schoonmaak. Ze zwommen loodrecht op onze richting en de groep deelden op toen ze ons tegen kwamen. Yes! Het was gelukt! Zo prachtig om dit mee te mogen maken. De ogen op de uiteindes van hun bijzonder gevormde koppen keken ons nieuwsgierig aan. Verlegen waren ze ook niet, terwijl ze naar het midden van de drie rotsen bewogen en we letterlijk omcirkeld werden. Bang? Geen moment. Alleen de wens om nog dichterbij te komen. Ze kwamen terug, gingen weer weg en wij waren een ervaring rijker.

Schildpadden, vissen van allerlei formaten, een mureen, zwartpunt haaien. Allemaal dingen die het al een mega fantastische duik hadden gemaakt. Maar die hamerhaaien, dat was toch wel echt heel vet. We kwamen er nog een paar tegen gelukkig en eindigden de duik met onze veiligheidstop bij een kleine grot. Hier lagen vier witpunt haaien bij te komen, dat konden wij na deze duik ook wel gebruiken. Een enorme schorpioenvis als toetje en klaar. Weer op de boot waren we euforisch. Met ook nog eens drie duiken te gaan vandaag en morgen.

Tijdens het wachten op de tweede duik kregen we wat snacks en entertainment. Dat laatste dankzij de divemaster die haar reel compleet in de knoop had zitten. De tweede duik begon vanaf hetzelfde punt, maar was heel anders. We gingen ondieper dan de eerste duik, maar kwamen alsnog meerdere hamerhaaien tegen. Twee kwamen echt tot twee meter afstand van me. Even later zoefde er een zeeleeuw over mijn hoofd richting het wateroppervlak. Schildpadden waren ook weer aanwezig. Sandra brak de duik wat eerder af omdat haar masker continu besloeg en met het schoonmaken steeds zout water in haar ogen kreeg. Veel miste ze niet. Wederom de witpuntjes in de grot. We sloten de duik af met een hele groep eenhoornvisjes aan de oppervlakte. Zo, deze dag was in de pocket.

We sloten het duiken af met een lunch in Puerto Ayora. Hier konden we nog even na kletsen met ons groepje van slechts vier duikers. Yvonne kwam ook uit Nederland en was op reis met haar gezin. Nu was het al zomervakantie, maar ze bleken al maar liefst vijf maanden bezig te zijn. Met behulp van een flexibele basisschool, thuisscholing onderweg en wat mazen in de wet waren ze met hun kinderen van negen en elf op reis door Zuid-Amerika. Wat een cadeau is dat om je kinderen te geven. Maar natuurlijk ook fantastisch voor jezelf.

We hadden nog een klein middagje de tijd. Koers werd gezet naar de Tortuga baai. Niet dat er schildpadden zouden zijn, maar wel een heel mooi zandstrand. Schijnbaar één van de mooiste van Zuid-Amerika. Het was nog een aardig lang pad om er te komen. Maar het was de wandeling helemaal waard! Het zand was fijner dan fijn. Op het eerste stuk waren er flinke golven, waar niet gezwommen mocht worden. Ik wilde nog een stuk verder voor een stukje mangrove snorkelen en een frisse duik in het water. Sandra iets minder, maar je bent toch getrouwd.

De pelikaan die over onze hoofden heen scheerde, bleef toch mooi. Ik dook het water in, met een ultiem zicht van slechts een halve meter. Niet veel later werden we van het strand afgeveegd omdat het ging sluiten. Okay liefie, misschien had je gelijk. Het hoekje om dook ik nogmaals snorkelend te water. Met iets beter zicht zag ik nu best wat vissen, maar lang niet zo mooi als vanochtend natuurlijk. Tijdens het teruglopen genoten we nog van het uitzicht. Nog even lekker zitten en het beeld in ons opnemen. De golven sloegen tegen het maagdelijk witte zand en de lavarotsen aan. Een plaatje.

Voordat we uit eten gingen, pikten we de duikfilmpjes van de dag nog even op. De duikgidsen waren de hele tijd actief aan het filmen geweest en dat loonde. Ik stond er prachtig op met mijn favoriete dieren! Waarschijnlijk de meest onbegrepen dieren op deze aardbol. Met een enkel pizzaatje hadden we al snel genoeg op en na een kleine souvenirjacht gingen we slapen. We moesten natuurlijk wel zo’n houten hamerhaaitje op ons slaapkamer dressoir hebben staan!

De volgende dag begon met een redelijke herhaling van zetten. Broodje halen, dit keer wel echt alleen met kaas, waar we lang op moesten wachten en op naar de haven. De Duitse die mee was, had een introductieduik dus ze kreeg een uitgebreide check duik. De Oostenrijkse aan boord kreeg een opfris cursus, dus wij mochten even snorkelen. Vlakbij het strand van Mosquera, waar we onze eerste stop met de cruise hadden gemaakt. De zeeleeuwen lagen weer klaar. Niet veel verderop was dus een snorkelaar aangevallen door een haai. We zagen tijdens het snorkelen niet veel indrukwekkends; een dode kogelvis en een enorme trekkervis. Aan de oostkant van Mosquera gingen we uiteindelijk weer de prachtige onderwaterwereld in.

We gingen naar 15 meter diep waar de zandbodem lag. Hier kwamen we al snel een hamerhaai tegen. Gevolgd door nog een wellicht Galapagos haai en daarna adelaarsroggen. Het was een stromingsduik, dus we konden lekker mee driften. We zweefden over een grote groep garden aaltjes. Normaliter trekken deze zich terug zodra je maar naar ze kijkt. Hier waren ze, zoals alles hier, een stuk minder verlegen. Plus dat het er zo ontzettend veel waren, nagenoeg ontelbaar. Na een grote groep vissen waar wel vier soorten in schuilden, hadden we allebei zoiets van: prima duik, maar niet de wauw vergeleken met gister.

Precies toen wierp de natuur nog iets onze kant op. Een enorme adelaarsrog, de grootste tot nu met een spanwijdte van bijna twee meter, vloog dicht langs ons. Een school van zes hamerhaaien volgde en nog een haai en nog een haai en nog een haai. Het stikte er ineens van. Ondertussen boven de rotsen maakten we onze veiligheidstop. De stroming werd hier harder, dus we vlogen nu als een rog over alles heen. Ondertussen voelt dat driften echt vertrouwd en relaxed.

De tweede duik van de dag was op Daphne Menor. Weer een rots richting de open zee, dus weer kans op groot leven. Hier ging mijn honderdste duik gebeuren! Bewust zo gepland, want we zijn er nog een extra keer voor gaan duiken in Nederland een paar weken geleden. Aan boord grapten we dat de verwachtingen voor deze 100ste duik enorm waren. We verwachtten minstens een mantarog of een walvishaai. Wat echt zeldzaam is, zeker in deze tijd van het jaar.

We begonnen de duik met een prachtige octopus die op de rotsen aan het bewegen was. Daarna doken we een kleine grot in, waar vijf witpuntjes lagen te rusten. Plots dook er een stingray op van zeker twee meter breed. Het enorme gevaarte plaatste zichzelf bovenop de haaien, die het er niet helemaal mee eens waren. Eentje zwom beteuterd de grot uit, vlak langs ons heen. Zijn twee “snorharen” en witte ogen waren goed zichtbaar. In luttele minuten was het al een fantastische duik en we moesten nog naar het schoonmaak station.

Op zo’n twintig meter diep kwamen we het eerste stuk tegen, een flinke rots. Hier zat een grote schildpad zich te voeden, omringd door nog een schildpad en een mega verzameling aan vissen. Mijn honderdste duik was een feestje en alle onderwaterdieren waren uitgenodigd. Dat bleek toen er uit het blauw een groep van wel vijftien mobula’s (ook wel duivelsroggen) verscheen. Als een squadron vlogen ze van links naar rechts, terwijl wij zo dichtbij mogelijk probeerden te komen. Dat lukte ook, het was op sommige momenten alsof ik deel van de zwerm uitmaakte. Boven, onder en links van mij zag ik alleen maar roggen die majestueus en moeiteloos voort zweefden. Wat een ervaring.

Terwijl we terug aan het vinnen waren naar het poetsstation, hadden Sandra en ik de manta en walvishaai in ons hoofd al afgebeld. Die konden we prima bewaren voor een andere keer. Dit was meer dan voldoende als honderdste duik, meer kan je niet wensen. Bij de schildpadden kwamen we de mobula’s weer tegen, dus we gingen wederom met ze op pad. Voor de derde keer terug bij de schildpadden keek Sandra naar rechts. Met een spanwijdte van zeker drie meter landde hier net een mantarog neer! Ze seinde mij enthousiast en schudde letterlijk onze gids wakker, die gefocust was op een het filmen van een schildpad. Een mantarog!

Nu waren die mobula’s al majestueus, maar de manta was van een ander niveau. Zo groot alsof het van een andere planeet kan komen. Hij zwom om ons heen en ik kon tot wel twee meter van het beest komen. Ik keek in zijn rechteroog, terwijl ik op zijn tempo mee kon vinnen. Ik was aan het zwemmen met een fucking mantarog! Ik doopte hem om tot “Cien”, Spaans voor honderd. Zijn kieuwen en iconisch gevormde bek kon ik ontzettend goed zien, tot hij verdween in het diepe blauw. Toen de gids en de Oostenrijkse doorzwommen, zagen we Cien weer achter ons. Onze mededuikers keken niet meer om naar ons en vinden straf door. Helaas voor ons moesten we bij ze blijven, maar we konden Cien nog wel even gedag zwaaien.

Het volgende poetsstation had werkelijk alles. We wisten van gekheid niet waar we moesten kijken of wijzen. Drie soorten haaien van allerlei formaten, grote schildpadden en wederom de duivelsroggen die kwamen kijken. Ongelofelijk mooi en het deed ons wensen dat we een tweede duikfles mee het water in hadden genomen. Langs een begroeide wand maakten we langzaam onze opstijging, terwijl de Oostenrijkse lucht moest lenen van onze gids. We werden achterna gezeten door meerdere zwartpunt rifhaaien, wat zelfs ik wat engig vond. Een kleintje leek zo nieuwsgierig alsof hij wel een hapje van mijn duikvinnen zou lusten. De scholen vissen waren nog fantastisch mooi om te zien en de kers op de kers op de kers van de taart die mijn honderdste duik was. Ongelofelijk.

De gezamenlijke lunch na het duiken was weer prima en daarna gingen we het even rustig aan doen. Met een water taxi naar een strandje en daar even relaxen. Ook even verwerken wat we allemaal gezien hadden, niet te doen dit. Hier kwamen we Yvonne van de duik van gister tegen met haar gezin. Grappig om ze gezien en gesproken te hebben en leuk om vol enthousiasme over onze duikdag te vertellen. Op het strandje heb ik nog even liggen snorkelen, maar met het slechte zicht spotte ik alleen een klein zwartpuntje in het ondiepe water.

De filmpjes van het duiken gingen we natuurlijk wederom graag ophalen. Wat een beelden! We moesten nog een dagtour boeken voor onze laatste dag Galapagos. Wat willen we na al deze onbetaalbare ervaringen nog meer? Sandra wilde graag nog een keer met de zeeleeuwen snorkelen, een goede keuze. Nu we een snorkeltrip naar Santa Fe hadden geboekt, zou dit wel goed moeten komen. Het pinnen voor deze toch wel dure dagtrip ging gelukkig een keer soepel.

Na twee leuke aandenkens gekocht te hebben (een armbandje en hamerhaai sokken), gingen we naar de Santa Cruz Brewery. Speciaal bier, één van mijn favoriete hobby’s. Van de uitgebreide tapkaart waren er helaas nog maar twee over, die overigens wel prima smaakten. Het rare pompoenbiertje iets minder. Maar met uitzicht op de Charles Darwin Avenue met een actieve kerkdienst. Daarnaast de live muziek van de verdieping onder ons en ’00 muziek uit de speakers naas

t ons, maakte het weer een uniek diner.