Update 4: Bussen over Kefalonia

De vroegste bus vanuit Nafplio richting de haven van Patras vertrok om 08:00. Toch die maar pakken om zeker op tijd te zijn voor de ferry. We hadden een overstap in Istmos, vlakbij het kanaal van Korinthe. Omdat we nog even de tijd hadden, konden we hier even de 70 meter naar beneden spieken. 6,3 kilometer lang, slechts 28 meter breed en alleen geschikt voor middelgroot bootverkeer. Het maakte de route van Pireaus naar de Ionische zee 350 kilometer korter. Grieken, Romeinen en Venetianen hebben erover nagedacht, maar het werd pas gemaakt tegen het einde van de 19de eeuw.

In de haven van Patras hadden we mooi twee uur de tijd om relaxt en uitgebreid te lunchen. De ferry vertrok wat later dankzij de gigantische drukte die er op en af moest. Om 18:30 kwamen we aan in de haven van Sami op het eiland Kefalonia. Vanaf hier vreesden we een dure taxi naar onze slaapplaats, maar er stond plots een bus richting Argostoli. Dat scheelde al flink wat euro's. Eenmaal daar verscheen uit het niks een bus naar Lassi, de wijk waar we kennelijk verbleven. Dit scheelde nog eens tijd, geld en rondsjouwen met backpacks. Hermes (onder andere de Griekse god van het reizen) was vandaag aan onze zijde.

Ons appartementencomplex had een zwembad en poolbar. De eerste was open tot zonsondergang en de tweede tot de laatste klant naar bed ging. We waren nu twaalf uur onderweg geweest dus het zwembad, de prachtige zonsondergang en ijskoude drankjes hadden we meer dan verdiend. We aten nog een erg goed broodje gyros bij Ozzie Grill Burger, met heerlijke tzatziki zoals hij kennelijk hoort te smaken. De eigenaar vertelde dat hij al zijn personeel had moeten laten gaan door deze slechte zomer. Hij deed alles zelf, zelfs het tuinieren. Wij waren dan ook de enigen in zijn restaurant. Onze bedjes sliepen fantastisch en de airco was stil maar zorgvuldig. Tijd om bij de slapen.

Onderweg naar de Pirate's Diver Club scoorden we een snel ontbijtje en lunch. We gingen die dag duiken! Sterker nog, we gingen onze wrak specialty halen. We hadden een dubbele duik vanaf een boot. De eerste was op een wrak uit de tweede wereldoorlog. F495 (Naxos) heette de stek, een Duits transportschip waar onder andere drie tijgertanks opgeladen waren. Het was gezonken door de Italianen, wat ze hebben geweten. De Duitsers hebben er 4000 Italianen voor geëxecuteerd. Er waren vooral veel oude vaten zichtbaar, maar ook motoren en een enigszins bewaard gebleven geschutskoepel. De instructeur liet bovendien nog diverse stukken munitie zien. Ook waren er best wat visjes en hebben we een kleine mureen gespot (onze eerste). Het verre zicht onder water was voor mij wel wennen. Ik heb met mijn duikbrevet eigenlijk alleen nog maar in Nederland gedoken, met soms maar een halve meter zicht. Relatief gezien was het alsof ik mijlenver kon kijken, Sandra kon me in ieder geval niet kwijtraken. Voor de cursus moest Sandra een reel uitrollen en ik weer oprollen. Niet het meest spannende, maar we hadden weer wat geleerd.

De tweede duikstek heette Tarquinia en was een wrak dat onze instructeur zelf ontdekt had. Het was een oud stoomschip uit 1898 dat was vastgelopen. Tijdens het bergen ervan, is het kapotgeschoten door vliegtuigen. De contouren van dit schip waren een stuk beter zichtbaar. We zwommen onmiskenbaar aan op de boeg van het schip. Ik mocht dit keer de reel uitrollen. Kennelijk zat er een grote mureen bij waar ik dat deed, maar ik heb al mijn vingers nog. Het wrak en het leven hier was een stuk indrukwekkender dan de vorige stek. Diverse grote murenen, prachtige mini zeeslakjes en veel kleurrijke vissen en zeesterren. Na een paar rondjes hadden we het gezien en de lucht van onze buddy was ook op. Sandra mocht het reeltje nog oprollen en daarmee was de cursus gedaan. Naast een stukje observatie dat we tijdens de duik moesten doen.

Terug bij ons zwembad gingen we aan de cocktails terwijl we wat dingen uitzochten. We wilden heel graag een huurauto om tijdens het busloze weekend meer te kunnen verkennen. Helaas was dat en alternatief vervoer schier onmogelijk. Maar daar vinden we uiteindelijk wel wat op. In de avond liepen we naar Argostoli, de hoofdstad van het eiland. We liepen vanaf de lange loopbrug naar het centrum. Prima dat we hier niet middenin de stad verbleven, want het was wel erg vol met toeristen en hun kraaiende kinderen. Op een groot plein ploften we neer in comfortabele stoelen voor een Kefalonian pizza en meatpie. Ik was wel erg moe van de dag, vooral door het duiken waarschijnlijk. Met zo'n uurtje onder water verbrand je immers net zoveel calorieën als een uurtje hardlopen.

Het plan van de volgende dag was een bus pakken naar een klooster, een wandeling en wijngaard bezoek. Echter stond Hermes deze dag niet aan onze zijde. De bus ging niet. Alleen op maandag, woensdag en vrijdag. Maar creatief als we zijn, wisten we er weer iets van te maken. We hadden toch de tijd, dus scoorden de ferry tickets voor het volgende en laatste eiland. Daarna pakten we een bus richting Sami (de haven waar we aangekomen waren) om uit te stappen bij de Drogarati grot. Binnen was het een heerlijke 18 graden en dat was welkom. Normaal erger ik me altijd kapot aan de verlichting in een grot, maar hier was dat juist heel mooi gedaan. Met de mooie kleuren en de koelte was dit een fijne stop.

Buiten was het echter weer gewoon 32 graden en we gingen met de benenwagen verder. Het klein uurtje wandelen was warm, maar wel de moeite. Het waren prima uitzichten zo in de heuvels. In de Melissani grot konden we weer lekker afkoelen. Via een boottochtje werden we door de grot begeleid. Het water was blauwer dan blauw en mega helder. Het begin van de grot was open aan de bovenkant, wat resulteerde in een prachtige lichtinval. Het water was brak en koud, 15 graden maar liefst. Het water werd aan de andere kant van het eiland opgepikt, ging onder het eiland door en werd twee weken later hier weer de zee ingegooid. Een natuurfenomeen waar men tot op heden geen verklaring voor heeft. Onze roeimeneer deed het erg goed, hij wees ons nog op een los zwemmende paling en zong de grot vol met Italiaanse liederen.

Na die laatste stop kregen we behoorlijk zin om het water in te gaan. Laat er nou net een mooi kiezelstrandje voor de deur liggen. Hier was het water eigenlijk net zo koud als in de grot, dus het pootje baden werkte extra verkoelend. Het mooie uitzicht hield ons daar ook nog wel even vast. Eenmaal in de haven van Sami stonden we best even te wachten op onze bus terug, maar gelukkig waren er chippies.

Compleet doorzweet en klaar voor de dag kwamen we weer aan in Argostoli. We doken echter nog een kerkje in, een erg mooie die opviel door de portretten van heiligen in de kroonluchters. Kroonluchters waren in de Grieks-Orthodoxen kerken sowieso al een ding, maar nu vielen ze helemaal op. Nog even de heuvel over naar ons appartement om vervolgens af te koelen in het zwembad. Daar deden we nog even onze theorie voor onze wrakduiken met een Corona biertje. En een tweede erna. In de avond heb ik een groente pasta met feta in elkaar gezet. Heerlijk om producten van het lokale marktje te gebruiken. De Griekse yoghurt met giganten van verse perziken als toetje, was ook niet zoals je dat thuis vindt.

De volgende dag was het vrijdag en weer tijd om te gaan duiken. Een jongen en drie meiden gingen hun open water brevet halen, waarvan één van de laatste enorme moeite had om haar wetsuit aan te krijgen. Ongeduldig als ik ben, ging ik even snorkelen in het baaitje. Daar vond ik een spinkrab (nog nooit gezien), die helaas al weg was toen Sandra het water in sprong. De duikstek waar we naartoe gingen was een eindje varen, maar meer dan de moeite waard. Zeus eiland is al sinds 1200 v. Chr. bekend als een energetisch veld. Vandaar dat er voorheen een tempel en nu een piepkleine kerk op geplaatst was. Het rotseiland heeft een kleine opperlaag waaronder kristallen zitten. Kompassen konden hiervan zelfs in de war raken. Mijn duikcamera had er ook duidelijk moeite mee, want deze liep helaas vast voordat ik in het water lag. Des te meer kon ik me dus focussen op de omgeving onder water. Wij gingen met divemaster Annha mee, terwijl de studenten met de eigenaar van de duikschool mee mochten. Dit maakte het een zeer relaxte duik.

We gingen tot 20 meter diep waar de temperatuur afliep van 25 naar 20 graden. Dan voelt het even als Zeelandse wateren op z'n warmst. De rotsformaties rondom Zeus eiland waren fenomenaal. Tussen de grote stenen en diverse vissen van groot tot klein hielden we het er lang vol. Her en der spotten we nog wat grote slakken met een soort van bloemetje op hun rug. Na de eerste duik klommen Sandra en ik het eiland op voor het uitzicht. Bij het kerkje luidden we de twee bellen. Een stukje verder en we hadden zicht op onze duikboot. Het uitzicht was fenomenaal, wat een toffe plek om te zijn.

De tweede duik kregen we grotere duikflessen mee. We gingen namelijk een compleet rondje om het eiland heen zwemmen. Annha leidde weer, maar raakte in de war omdat we rond een kleinere rots een ommekeer maakten terug naar de boot. Gelukkig hadden we die grotere duikflessen mee. De rotsformaties waren wederom indrukwekkend. Ik zag een school flinke rode vissen grazen en kort daarna nog diverse bloemslakken. Door het goede zicht konden we wat meer afstand houden tot elkaar dan we gewend zijn. In Nederland duiken is het soms schouder aan schouder, omdat je elkaar anders zo kwijt bent. Hier kon ik ongerust op mijn slakkentempo alles bekijken wat ik wilde. Zelfs als iemand al het hoekje om was, was het bellenspoor dat naar de oppervlakte wervelde nog prima te volgen. Zo helder was het water. Na meer dan 50 minuten was mijn fles in ieder geval goed leeg getrokken, helaas moesten we weer naar boven. Maar we waren wel het rondje om.

Na de duik werd onze toets van de wrakduik speciality nagekeken en we waren met vlag en wimpel geslaagd. Bij het betalen was het geheel even honderd euro per persoon goedkoper dan over de mail was besproken. Kortom, een top dag. Voor de lunch deelden we een mixed grill. Ofja, lunch, het was alweer vijf uur in de middag. Om bij te komen gingen we naar een strand vlakbij ons appartement. Het was klein en had aan de linkerkant een krijtwitte rotswand. Hier zaten diverse openingen in, een mooie grotten structuur. We konden nog lekker snorkelen rondom een kleine eilandrots. Toen we het beu waren, gingen we iets verderop de hoofdstraat wat te eten zoeken. Het werd een vega risotto en lamskoteletten. De porties waren iets kleiner dan we hier gewend waren. Oftewel precies voldoende dit keer. Het "gratis" yoghurtje met perzik paste daarom nog prima.

De dag erna was een zaterdag, maar gelukkig gingen er wel wat bussen. We pakten er eentje richting Fiskardo, die een erg goed airco had. We reden langs de noordelijke kustlijn en dit leidde tot zeer mooie uitzichten. Onder andere op het Myrthos strand, wat één van de mooiste Griekse stranden zou moeten zijn. We lieten ons afzetten bij het kruispunt van Assos. Het uitzicht vanaf hier was werkelijk adembenemend. Het kristalheldere water en de beboste krijtwitte wanden, het verveelde geen moment. Om in Assos zelf te komen, mochten we een uur bergafwaarts gaan wandelen. Ons duimpje omhoog had echter al snel effect, toen een Russisch stel hun auto voor ons aan de kant zetten. De achterbank werd snel voor ons leeg geveegd, ondanks dat ze zeer gebrekkig Engels konden. Ze wisten ons wel te vertellen dat dat Myrthos vanaf boven mooier was dan beneden. We hadden dus weer het beste gezien.

In Assos vonden we een piepkleine baai met een kiezelstrandje in de schaduw. Assos zelf had maar 88 inwoners en was mede daardoor erg schattig. Fel gekleurde huisjes op een heuvel met aan de andere kant van de baai een oud Venetiaans fort. Niet zo imposant als die van Nafplio. Maar omdat het zo dichtbij het water zat, was zwemmen in dit baaitje idyllisch. Hier hebben we ongetwijfeld het mooist gesnorkeld van de vakantie. Veel vissen en wederom erg mooie rotsen. Toen we vanaf Assos vertrokken, liepen we naar de pier, waar het allemaal minder idyllisch was bleek te zijn. Hier lagen vele ligbedjes en was er veel lawaai. Zo fijn dat we daar niks van gemerkt hadden.

Na een helaas prijzige taxi kwamen we aan in Fiskardo. Weer een havenstad waar de Venetiaanse architectuur nog goed bewaard zou zijn gebleven. Veel is op het eiland vernietigd door aardbevingen. De Venetiaanse architectuur werd echter overschaduwd door de enorme mensenmassa die er rond liep. Dit was echt niet normaal. Het bleek even later te verklaren door de ferry en maar liefst vier grote rondvaartboten die allemaal tegelijk vertrokken. Toen het stof neerdwarrelde, leek Fiskardo in verhouding een spookstad, met terras tafeltjes die met haast verlaten waren. Met een prijzig ijsje in de hand liepen we langs een oude Romeinse begraafplaats. Er waren nog mooie, stenen reliëfs zichtbaar op de tombes. Plus dat het kleine strandje ertegenover erg mooi was. Ook hadden we uitzicht op het eiland Ithaka, het vaderland van Odyssee wat we deze vakantie helaas niet zouden bereiken. Die blijft nog even op het verlanglijstje staan.

Omdat ik daarna wat Griekse speciaalbiertjes kon scoren, was de dure taxi naar Fiskardo het misschien wel waard onder de streep. Maar nog een paar uur extra in Assos was achteraf ook prima geweest. De bus terug naar Argostoli bracht ons weer langs de prachtige kustlijn. Helaas duurde die reis wel anderhalf uur. Met wat chippies in de maag liepen we weer de heuvel over naar ons zwembad. Want daar doken we natuurlijk meteen in. Heel veel trek hadden we niet, dus we sloten de dag af bij de eenzame gyrosmeneer van onze eerste dag op het eiland. Ook hier viel er af en toe weer wat kleins van tafel voor de katten.

Ons laatste dagje op Kefalonia was het originele plan van donderdag, toen de bus niet ging. Nu lieten we ons halverwege afzetten met de enige bus die nog wel reed. De rit was gratis, volgens ons niet helemaal de bedoeling. Maar wellicht vond de chauffeur het onnodig omdat hij nog helemaal naar Athene door ging. We wandelden door het mooie landschap en ik besloot om een met losse stenen bezaaide heuvelrug te beklimmen. Soepel was anders, maar we kwamen wel boven voor een prachtig uitzicht. Het was deze zondag de ontslapenis van de moeders god, oftewel Maria hemelvaart. We hoorden van ver al een kerkmis waar we langzaam op afliepen. Bij de kerk was het best druk met mensen, allemaal in hun netste pakken. Bijzonder om van een respectabele afstand te zien.

Ook bij het klooster van Gerasimos, de heilige van het eiland, was te zien dat het een bijzondere dag was. De grote kerk ernaast was hierdoor helaas dicht, maar het pleintje van het klooster stond vol met mensen. Het klooster zelf was klein maar indrukwekkend. De relikwie van Gerasimos stond open en aan het voeteneinde lag een kussen. Er stond een lange rij van mensen die allemaal het kussen kusten, daarna werd zijn portret nog gekust dat naast de uitgang stond. Buiten was er brood en thee en een grote entreepoort, waar wij de uitgang pakten. Het ging continu af en aan qua auto's, echt drukbezocht.

Het was die dag weer eens warm, maar dat weerhield ons nauwelijks om een heuvel te beklimmen naar oud Valsamata. Een keer wat modernere ruïnes uit 1953. De aardbevingen van toen hebben veel van de Ionische eilanden vernietigd. Ondertussen had men de stad een paar honderd meter verderop herbouwd, maar de ruïnes waren blijven staan. Dit was nu echt een spookstad. Bijzonder was vooral de oude kerk, waarvan de toren nog redelijk intact was gebleven. Het kerkhof was ontzettend goed onderhouden en werd echt nog gebruikt. Wat onderstreept werd door de nieuwe kerk die naast de oude was gebouwd. De natuur had de spookstad goed teruggenomen. We herkenden nog een centraal plein met een soort markt en een oude waterput.

Toen we richting de Robola wijngaard liepen, passeerden we het klooster weer, waar nog steeds busladingen af en aan werden gevoerd. De wijngaard bood prachtig uitzicht en acht wijnen om te proeven. Dit hadden we wel weer verdiend. Om te beslissen welke flessen mee naar huis mochten, proefden we nog volle glazen van de twee favorieten. De rosé won, twee flessen gingen mee en nog twee volle glazen voor het wachten op de taxi terug.

Het zwembad werkte daarna weer verkoelend. Daarna deden we een wandeling over de kustroute richting Argostoli. Er waren tal van verstopte kleine stranden te ontdekken. Het mooie water en uitzicht verveelde nog steeds niet. We stopten nog bij de oude vuurtoren van Lassi en het waterrad. Deze laatste was gebouwd op één van de plekken waar het water onder het eiland door ging, wat dus uitkwam bij de grotten die we drie dagen geleden bezocht hadden. Op onze heen- en terugweg kwamen we té schattige kittens tegen, die wel de nodige aandacht vroegen. Ze kregen een geïmproviseerd waterbakje. De zwarte liep achter ons aan, waardoor haar zusje hard begon te mauwen. Sandra bracht haar terug en na ons avondeten liepen we even terug met lekkere brokjes van de supermarkt. Katten krijgen hier door heel Griekenland voldoende aandacht en voer. Op diverse straathoeken staat wel een bakje water of voer. Zelfs bij restaurants worden ze eigenlijk nooit weggejaagd. Behalve van de tafel af, maar dat snappen de meesten wel. In Nafplio zagen we zelfs een kat netjes boven een rioolafvoer zijn behoefte doen. Wie ze dat nou geleerd had.

Dat avondeten was trouwens een heerlijke afsluiter van onze tijd op Kefalonia. We zaten in een mooie tuin met de zonsondergang op de achtergrond. Het was daarnaast behoorlijk veel luxer uit eten dan de avond ervoor, maar ook behoorlijk veel lekkerder.